ALKOHOLIK I JEGO RODZINA

Zanim przejdę do opisu problemu uzależnienia od alkoholu i jego następstw najpierw chciałbym po krótce wyjaśnić, czym tak właściwie jest alkoholizm.

Alkoholizm to choroba powstająca na skutek uzależnienia organizmu od alkoholu, który powoduje stopniowe uszkadzanie komórek centralnego systemu nerwowego, prowadzi też do uszkodzenia narządów miąższowych, w tym zwłaszcza wątroby (marskość), uszkodzeń przewodu pokarmowego i zaburzeń osobowości. Przy gwałtownym odstawieniu alkoholu może dochodzić u alkoholików do tzw. Zespołów urojeniowych. To jeden z najbardziej rozpowszechnionych nałogów. Jest szczególnie niebezpieczny ze względu na łatwą dostępność alkoholu, jak również powszechne, społeczne przyzwolenie na jego nadużywanie. Leczenie utrudnia także mechanizm psychologiczny powstający u alkoholika, polegający na zaprzeczaniu i bagatelizowaniu choroby. Jest to zjawisko społecznie kryminogenne. Terapia obejmuje detoksykację oraz długotrwały udział w programach alternatywnego sposobu życia (np. Ruchy trzeźwościowe, stowarzyszenia itp.).

Bardzo często spotykamy się z opinią, że alkoholizm to choroba, która dotyka całą rodzinę, a nie tylko jednego z jej członków. Większość ludzi nie potrafi zrozumieć skąd bierze się właśnie takie podejście. Wystarczy jednak, że przyjrzymy się, w jaki sposób funkcjonuje rodzina z problemem alkoholowym i wówczas można to wyjaśnić w prosty sposób. Okazuje się bowiem, że jest to rodzina dysfunkcjonalna, co oznacza, że funkcjonuje ona w sposób nieprawidłowy. W takiej rodzinie stały i indywidualny rozwój jej członków nie jest możliwy. Jest ona zamknięta na kontakty z otoczeniem. Rodziny takie zaliczane są do patologicznych, czyli chorych. Dlatego też problem alkoholizmu dotyczy wszystkich jej członków.

Dysfunkcjonalność takiej rodziny nie pojawia się nagle, ale charakteryzuje się swoistą dynamiką i dlatego dość łatwo możemy zaobserwować kolejne stadia tego procesu.

W początkowym okresie zarówno alkoholik jak i pozostali członkowie rodziny, zaprzeczają istnieniu problemu i nikt nawet nie myśli o szukaniu jakiejkolwiek pomocy. Jakiekolwiek zachowania destrukcyjne osoby dotkniętej problemem są tolerowane. W dodatku członkowie rodziny konsekwentnie chronią ją przed ponoszeniem konsekwencji picia.

Kolejnym etapem są próby pozbycia się problemu. Rodzina broni się przed napiętnowaniem społecznym, jakie niewątpliwie wiąże się z alkoholizmem. Przede wszystkim ogranicza do minimum kontakty z otoczeniem i chroni swój zewnętrzny obraz mimo narastających nieporozumień, konfliktów i awantur.

Kolejny etap to faza chaosu. Związana jest ona z utratą nadziei na rozwiązanie problemu i bezwolnym poddaniu się biegowi wydarzeń. U dzieci coraz bardziej wyraźne stają się zaburzenia emocjonalne. Niekiedy rodzina szuka pomocy u specjalisty. Podejmuje próby reorganizacji. Niepijący współmałżonek przejmuje odpowiedzialność za całą rodzinę. Coraz mniej toleruje opicie i nie chce już chronić i kryć pijącego. Niekiedy jest to impuls dla alkoholika do podjęcia prób leczenia. Jeżeli tego nie zrobi wówczas często rodzina stara się uwolnić od problemu. Etap ten wiąże się również z podejmowaniem prób separacji osoby pijącej od reszty rodziny albo nawet usunięcia jej z niej. Często krok ten skłania alkoholika do podjęcia decyzji o zaprzestaniu picia. I wówczas może rozpocząć się faza powrotu rodziny do zdrowia.

Jeżeli jednak alkoholik pije nadal wówczas rodzina przeprowadza ostateczną reorganizację, ale już bez niego i następuje nowy podział obowiązków i ról.

Wynika z tego, iż energia członków rodziny koncentruje się przede wszystkim na próbach wpłynięcia na destrukcyjne zachowania alkoholika i na przeciwdziałaniu im. Prowadzi to przeważnie do tego, że zaniedbywane są inne, bardzo ważne sfery życia rodzinnego, co sprawia, że w takiej rodzinie praktycznie niemożliwe staje się prawidłowe wychowywanie dzieci. Wpływa na to współuzależnienie, które jest pewną formą przystosowania się do nieprawidłowego układu relacji międzyludzkich, która umożliwia zachowanie dotychczasowego układu, a jednocześnie odbiera szansę na jego zmianę. Osoba współuzależniona jest przekonana o swojej zdolności do wywierania znaczącego wpływu na drugiego człowieka. Nie zrażają ją nawet powtarzające się niepowodzenia i związane z nimi cierpienia. Współuzależnienie w alkoholizmie nazywane jest koalkoholizmem.

Za istnieniem koalkoholizmu przemawiają zachowania takie jak:

• poddanie się rytmowi picia alkoholika;

• przejmowanie za niego odpowiedzialności;

• obsesyjne kontrolowanie go;

• pomaganie i nadmierne opiekowanie się nim;

• bardzo wysoka tolerancja na patologiczne zachowania alkoholika przy jednoczesnym poczuciu winy i zaniedbywaniu siebie.

Najczęściej bywa tak, że to właśnie współuzależnione osoby są nieświadomymi pomocnikami w piciu i to one przyczyniają się do odwlekania decyzji o jego zaprzestaniu oraz o zwróceniu się o pomoc.

Należałoby wiedzieć jak trzeba się zachowywać, jak postępować i co robić żeby nie pomagać alkoholikowi w piciu. Przede wszystkim należy pamiętać, że alkoholizm jest przewlekłą chorobą i aby pomóc w walce z uzależnieniem trzeba ten fakt zaakceptować, a nie wstydzić się go. Alkoholizm nie jest hańbą dla rodziny, którą ten problem dotknął. Jest to bowiem jedna z chorób, a powrót do zdrowia jest możliwy. Robienie wyrzutów i wdawanie się w kłótnie, szczególnie w tych momentach, kiedy alkoholik znajduje się pod wpływem alkoholu nie odnosi skutków. Wygłaszanie kazań i robienie wykładów również nie ma większego sensu. Musimy pamiętać, że nie powinniśmy przyjmować żadnych obietnic, o których wiemy, że w danym momencie nie będą możliwe do spełnienia. Jeżeli będziemy się dawali okłamywać albo sprawiali wrażenie, że wierzymy w to, co mówi alkoholik musimy się liczyć z tym, że doprowadzić to może do tego, że dojdzie on do przekonania, iż przechytrzenie nas nie jest rzeczą trudną. Wypowiadanie gróźb pod jego adresem, których i tak nie jesteśmy w stanie spełnić pozwala mu sądzić, że nie traktujemy poważnie wypowiadanych przez nas samych słów. Nie warto też sprawdzać ile tak naprawdę pije alkoholik, bo i tak nigdy nie będziemy wiedzieli wszystkiego, a szukanie ukrytego alkoholu będzie jedynie zmuszało go do wyszukiwania nowych kryjówek. Trzeba również pamiętać o tym, że nie możemy robić za alkoholika niczego, co mógłby zrobić sam, nie możemy w żaden sposób go wyręczać. Natomiast usuwanie problemów, chronienie przed ponoszeniem konsekwencji, swoich własnych, nieodpowiedzialnych zachowań odbierają szansę na to, aby alkoholik mógł sam zauważyć, do czego doprowadziło jego picie i aby zechciał zmienić swoje dotychczasowe postępowanie. Nie należy również oczekiwać natychmiastowego wyleczenia, bowiem tak jak w każdej przewlekłej chorobie okres leczenia i późniejszej rekonwalescencji jest długi. Musimy też pamiętać o tym, że możliwe są nawroty choroby. Alkoholikowi bardzo potrzebne będzie otrzymywanie miłości, wsparcia, zrozumienia ze strony najbliższych mu osób podczas prób zaprzestania picia i walki z nałogiem.

W tych wszystkich działaniach bardzo pomocne jest wsparcie, które można uzyskać w każdym instytucie zajmującym się problemem alkoholowym osób uzależnionych jak i ich rodzin.

Szukasz gotowej pracy ?

To pewna droga do poważnych kłopotów.

Plagiat jest przestępstwem !

Nie ryzykuj ! Nie warto !

Powierz swoje sprawy profesjonalistom.

---