prawo do własności, prawa dzieci

Scenariusz zajęcia wprowadzającego prawo do własności:

Zabawy na wyspie Futrzlandii w oparciu o teatrzyk sylwetowy „W Królestwie Futrzaków” (opowiadanie nauczycielki)

Cele operacyjne:

Dziecko udzieli odpowiedzi świadczącej o zrozumieniu prawa do własności za pomocą słów oraz poprzez wyłożenie żetonu na kartę o określonym kolorze po wysłuchaniu opowiadania nauczycielki, oraz w trakcie zabawy „Kolorowa ankieta”

Metody:

podające - opowiadanie
problemowe - dyskusja
eksponujące - tworzenie prac plastycznych
praktycznego działania - zadania do wykonania

Formy:

zbiorowa
praca w małych zespołach
indywidualna

Pomoce dydaktyczne:

Sylwety futrzaków, tablica korkowa, czapeczki białe i kolorowe, kartki czerwone i białe, żetony, kocyki, wizytówki, plakat z wypisanym prawem do własności, kaseta z utworem muzycznym.

Przebieg zajęcia:

I. Część wstępna:

Zabawa powitalna w kręgu „Imię i gest”:

Każde dziecko wypowiada swoje imię dołączając wymyślony przez siebie gest. Pozostałe dzieci powtarzają imię tego dziecka i naśladują wykonany przez nie gest.

Zabawa „Zareklamuj swoją własność”:

Zabawę rozpoczyna nauczycielka, która uzasadnia, dlaczego spośród swoich rzeczy wybrała właśnie tę - zachęca dzieci, by zrobiły to samo, słowami: „pochwalcie się swoją własnością”.

II Część główna:

Zaproszenie do królestwa Futrzaków - wysłuchanie opowiadania nauczycielki inscenizowanego sylwetami futrzaków:

W odległej Krainie Fantazji była puszysta wysepka - Futrzlandia. Wszystko tu było puszyste: domy, drzewa, a najbardziej puszyści byli sami mieszkańcy - Futrzaki - zabawne stworki o wesołych pyszczkach i kulistych tułowiach. Nosiły one futerka, które były tak kolorowe, że od samego patrzenia na nie robiło się wesoło. Każdy Futrzak nosił imię związane z kolorem swojego futerka: np. futerko żółte - Cytrynek, czerwone - Malinek, itp. Futrzaki najbardziej na świecie troszczyły się o swoje futerka, które codziennie rozczesywały i czyściły. Lecz jak to często bywa, wśród Futrzaków znalazł się taki, który przez wszystkich zwany był Szarusiem, ponieważ zaniedbywał swoje futerko - przez całe dnie wylegiwał się i nic nie robił, a jednocześnie zazdrościł innym Futrzakom ich futerek. Toteż pewnego razu wymyślił jakby dokuczyć swym braciom. Zaczął namawiać Futrzaki: „Nie chciałbyś się zamienić się na futerka, przecież to nudne nosić cały czas to samo futro, zabierz je swojemu sąsiadowi, a zobaczysz jak będzie wesoło”. I niestety - w Futrzlandii zapanował chaos i niezgoda - Futrzaki odbierały sobie swoją własność. Gdy ktoś odebrał Futrzakowi futerko, ten natychmiast odbierał futro innemu. W raz z nim każdy Futrzak tracił też swe imię. Futrzlandia stała się smutna, gdyż smutni byli jej mieszkańcy, bo stracili swoja najcenniejszą własność. Wreszcie król Złotuś I stracił cierpliwość i nakazał, by każdy mieszkaniec Futrzlandii zwrócił zabrane futerko właścicielowi i nigdy więcej nie pozwolił odebrać sobie swojej własności. Ażeby taka smutna przygoda nigdy więcej się nikomu nie powtórzyła, nakazał Futrzakom nauczyć się na pamięć prawa do własności, które umieścił na plakacie i wywiesił na zamkowej wieży. Gdy w Futrzlandii zapanowało prawo do własności wróciła tam radość i spokój.

Nauczycielka po zakończeniu opowiadania zadaje dzieciom pytania:

Dlaczego postacie z tego opowiadania nazywają się Futrzakami?
Co było ulubioną własnością Futrzaków?
Co wywołało zmiany w Królestwie Futrzaków?
Co zrobił król?
Czy to dobrze, że Futrzaki poznały prawo do własności?.

Zabawa „Podróż na wyspę - przygotowania”.

Nauczycielka zaprasza dzieci do podróży na wyspę i prosi, by dzieci wybrały sobie czapeczki: białą, jeżeli chce się wybrać na wyspę, na której nie obowiązuje prawo do własności i każdy może i chce ją odebrać, lub czapeczkę kolorową, jeśli nie zgadza się na to, i chce by jego rzeczy chroniło prawo do własności.

Zabawa ruchowa przy muzyce „szukamy swej wysepki”.

Wysepki oznaczone są imionami dzieci. Podczas trwania muzyki dzieci „płyną” na wyspę w wybrany przez siebie sposób, gdy muzyka milknie, zajmują wyspy, szukając swojego imienia.

III. Część końcowa.

Zabawa „Kolorowa ankieta”:

Dzieci odpowiadają na pytania nauczycielki wykładając żeton na kartkę określonego koloru (każde dziecko ma trzy żetony oraz dwie kartki: białą i czerwoną).