Postanowienie z dnia 9 lutego 2005 roku - II AKz 23/05 do III Akz 488/04 SO Kraków
Nie jest dopuszczalne zażalenie na postanowienie sadu odwoławczego o środkach zapobiegawczych zapadłe w wyniku zażalenia (arg. z art. 426 § 3 k.p.k.). Odmienny pogląd prowadziłby do orzekania w trzech instancjach wbrew dwuinstancyjności (art. 425 § 1 k.p.k.).
Notka: W postanowieniu wywiedziono, że nie ma zastosowania (trafny skądinąd) pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w uchwale z dnia 26 listopada 2003 roku - I KZP 30/03, OSNW 11-12/03 poz. 91, bowiem w uchwale chodzi o taka sytuacje, w której o zastosowaniu za areszt innego środka zapobiegawczego orzekł sad odwoławczy rozpoznający apelacje. W sytuacji której dotyczy teza, sad apelacyjny występował jako sad II instancji, rozpoznający jedynie zażalenie. W takiej sytuacji dopuścić zażalenie na orzeczenie reformatoryjne II instancji oznaczałoby dopuścić trzecia instancje. Mieliśmy dawniej przypadek rozpoznawania zażalenia na postanowienie sadu okręgowego stosując aresztowanie wskutek zażalenia, gdy sad rejonowy aresztowania nie zastosował. Odmówiliśmy temu, obstając przy dwuinstancyjności (KZS 8/97 poz. 34) stwierdzając, że sofistyka jest wykazywanie, iż postanowienie zapadłe w II instancji jest zaskarżalne jako postanowienie wydane w I instancji. Obrońca w tej sprawie, profesor uniwersytecki, nie pogodził sie z tym, podjął krytykę i to publiczna ale ograniczył sie do postulowania zmian ustawowych, a naszego pogladu prawnego de lege lata nie kwestionował (Rzplita 1997, Lex nr 10.610). Zob. też o tym Andrzej Zachuta, Zaskarżalność orzeczeń sadu odwoławczego, Pr. Pr. 2/05 s. 141-147.
I KZP 37/06 - z dnia 27 lutego 2007 r. w składzie 3 sędziów na pytanie prawne Sądu Apelacyjnego w Krakowie
Upływ terminu tymczasowego aresztowania określonego w postanowieniu sądu, nie stanowi podstawy do pozostawienia bez rozpoznania zażalenia złożonego na to postanowienie, jeżeli podstawą dalszego pozbawienia wolności podejrzanego (oskarżonego) jest już inna decyzja procesowa. W takim wypadku przedmiotem kontroli odwoławczej jest zasadność i legalność zastosowanego (przedłużonego) tymczasowego aresztowania. W razie stwierdzenia bezzasadności lub nielegalności tymczasowego aresztowania, sąd odwoławczy winien uchylić lub zmienić ten środek zapobiegawczy na podstawie art. 253 § 1 k.p.k.
Postanowienie z dnia 10 lutego 2011 r., WZ 5/11 (Biuletyn Prawa Karnego nr 4/11)
Charakter prawny listu żelaznego, jak też dopuszczalność zażalenia na postanowienie w tej kwestii, aktualnie, zarówno w doktrynie, jak i judykaturze nie budzą już żadnych wątpliwości i zgodnie uważa się, że z istoty swej list żelazny nie jest środkiem zapobiegawczym, a tym samym postanowienie w przedmiocie listu żelaznego nie jest postanowieniem „co do środka zapobiegawczego” i nie może stanowić przesłanki do jego zaskarżenia na podstawie art. 252 § 2 k.p.k.
Postanowienie sądu o wydaniu oskarżonemu lub odmowie wydania listu żelaznego, jest niezaskarżalne.
1
ART. 252 K.P.K.