1 ad Powstanie pedagogiki

Pedagogikia i pedagogia- to wyrazy pochodzenia greckiego wywodzą się ze słowa paidagogos, które oznaczało niewolnika prowadzącego wolnego chłopca ateńskiego na zawody, które odbywały się w miejscu zwanym palestrą, ku czci boga Zeusa. Zawody te polegały na agonistyce, czyli współzawodnictwie i realizowane były, co 4 lata. Paidagogos przygotowywał, zatem chłopców do mocowania się, biegów, skoków, rzutu dyskiem i oszczepem. Mamy, zatem do czynienia 1 os. na rzecz innych. Jednak ciąg tych oddziałowywań miał wymiar religijny. W miarę upływu czasu zadaniem paidagogosa było dbanie nie tylko o rozwój fizyczny chłopców, ale również o ich rozwój intelektualny i moralny. Zatem wykształcony Ateńczyk winien umieć: czytać, pisać, rachować oraz cytować wyjątki z Iliady i Odysejii. W zakresie postawy moralnej miał kierować się cechami naznaczonymi przez Platona to znaczy: miłością, pięknem i dobrem. Z czasem część zabiegów w okół chłopca zaczęto nazywać paidagogią z tąd też sam termin pedagogika oznacza samo dzieło wychowania oraz zespół umiejętności i czynności wychowawczych. Samo wychowanie może być więc twórczym działaniem, albo też może stanowić tylko bierne naśladowanie wyuczonych wzorów. W pierwszym przypadku wychowanie stanowi sztukę, w drugim technikę pedagogiczną.

3 Ad Pytania Wychowanie według Okonia

Okoń twierdzi, że wychowanie to świadomie zorganizowana działalność społeczna, której celem jest wywołanie zamierzonych zmian w osobowości człowieka. Zmiany te dotyczą zarówno strony poznawczo instrumentalnej związanej z poznawaniem rzeczywistości jak i umiejętności oddziałowywania na nią oraz strony aksjologicznej związanej z kształtowaniem stosunku człowieka do człowieka do świata ludzi jego przekonań i postaw układu wartości i celu życia. W tak ujętym procesie wychowania występuje zawsze element odpowiedzialny i zinstytucjolizowany, który wpływa na jednostkę a ta z założenia poddaje się jego wpływom.

4 Ad Pytanie Wychowanie według Meier

Uważa, że wychowanie to proces włączanie jednostki do społeczności lub grupy, czyli społeczno kulturowy wpływ ze strony innych osób albo też proces wrastania jednostki w społeczeństwo lub jakąś jego grupę, czyli społeczny proces uczenia się.

5 Ad Pytanie Wychowanie według Skornego Zbigniewa

Końcowym efektem wychowania jest jednostka, która żyje społecznie a zatem wchodzi w stosunki społeczne, pełni określone role, pozostaje w więzi z innymi osobami, podejmuje z nimi dialog, ujawnia, poddaje osądowi własne myśli, a także indywidualne obrazy percepcji świata, jest to, więc jednostka, która uczestniczy w życiu społecznym własnej grupy i środowiska.

6. Mechanizmy kontroli społecznej

1 Heurystyki sądzenia

Uproszczony proces, wydawanie z sądów, który jest rezultatem braku potrzeby, a czasami możliwości dokonywania wnikliwej analizy sytuacji, jednostka zawierza autorytetowi i nie wnosi swych wewnętrznych wątpliwości.

2 Poczucie zobowiązania

Reguła wzajemności to mechanizm, który jest wręcz powszechny we wszystkich społeczeństwach formuje ogólną zasadę, iż za otrzymanie od kogoś dobro należy mu się analogicznie odwdzięczyć. Funkcjonują, więc różnego rodzaju łańcuchy powiązań transakcji i związków, które są ogólnie korzystne.

3 Sympatia

Trudno doszukać się w odczuwaniu do kogoś sympatii czegoś negatywnego. Jednak uczucie to nas osłabia i czyni podatnymi na manipulację. Występuje tu mechanizm zaznaczania, czyli dokonywania oceny człowieka poprzez pryzmat jego wyglądu zewnętrznego.

4 Kontrola społeczna

Ma wymiar negatywny, jeżeli dotyczy presji psychicznej, fizycznej. Pomimo, że istnieje częstokroć nie przyznajemy się do niej. Traktując temat jako tabu.

5 Oko publiczności

Uznaje, że niezwykle efektywnym narzędziem manipulacji jest zawarcie umowy na piśmie, co daje możliwość łatwego szybkiego upublicznienia zapisu, tak by kogoś ukarać lub nagrodzić.

6 Stereotyp roli

Każdy z uczestników życia społecznego pełni określoną rolę, niesie ona za sobą ściśle określoną tożsamość. Berger uważa, że niektóre z tych tożsamości są powierzchowne i tymczasowe. Często mówimy wówczas o rytuale przejścia związanym z odrzuceniem 1-ej roli i wejściem w inną np. dziecko > dorosły. Przejście z jednej w drugą jest sterowane społecznie.

7.Wyjaśnij pojęcie: wychowanie jako zjawisko społecznie umotywowane

- to hasło osbliwo-przewrotne. Pojęcie dowodu społecznego, można zdefiniować jako zasadę uznającą poprawność naszych zachowań poprzez pryzmat sądów społecznych. Uznajemy, więc jakieś zachowanie za poprawne, gdy jest ono powielane przez innych. Zasada ta obowiązuje szczególnie w przypadku, gdy dotyczy zachowania ludzi, których uznajemy za podobnych do nas samych. Zasada ta obowiązuje zarówno wśród dorosłych jak i dzieci. Często jest wykorzystywana do skłaniania ludzi do określonych zachowań po przez dostarczenie im imperatywów, że inni postępują podobnie i otrzymują za to określone gratyfikacje.

8.Miejsce pedagogiki ogólnej w naukach pedagogicznych

Na początku XX w. W. Rej chcąc rozszerzyć nazwę pedagogika zaproponował formułę:

-Systematyczna pedagogika, w której wyróżniał dwie części:

Pedagogikę praktyczną obejmującą problemy wychowania i wykształcenia całego społeczeństwa.

Pedagogikę teoretyczną obejmującą problemy wychowania i wykształcenie jednostki.

Według Wołoszyna pedagogika globalna zwana też ogólną ma globalny charakter myślenia i odwołuje się do tradycyjnej pedagogiki rozwojowej jako sztuka wychowania. Prof. Kasośnicki opowiedział się za formułą: „kompleks nauk pedagogicznych”, co motywował, że „zamiast o systemie nauk pedagogicznych mówimy raczej o kompleksie”. Więc nie mamy do czynienia ze ścisłym ich uporządkowaniem. Z formuły „nauki pedagogicznej” wynika, że w ogólnej systematyzacji nauk formuła „nauki …” z dodatkiem technicznie, medycznie itp. zaczyna wyraźniej dominować jednak nie zawsze wchodzi od tradycyjnie rozumianą dziedziną wiedzy naukowej.

Klasyfikacja nauk pedagogicznych w ujęciu ogólnym:

1 pedagogika ogólna

2 historia wychowania

3 teoria wychowania

4 dydaktyka

Klasyfikacja złożona nauk pedagogicznych:

1 Podstawowe dyscypliny nauk pedagogiczne:

-pedagogika ogólna

-historia oświaty i wychowania

-teoria wychowania

-dydaktyka

2 Szczegółowe dyscypliny pedagogiki:

-teoria wychowania rodzinnego

-pedagogika przedszkolna i wczesnoszkolna

-pedagogika szkoły wyższej

-teorie kształcenia równoległego

-teorie kształcenia ustawicznego

-pedagogika dorosłych

-pedagogika specjalna

3 Dyscypliny pedagogiczne odpowiadające głównym obszarom działalności człowieka:

-pedagogika społeczna

-pedagogika kulturalno-oświatowa

-pedagogika pracy

-pedagogika zdrowia

-teoria wychowania technicznego

-teoria wychowania obronnego

-pedagogika czasu wolnego i rekreacji

4 Dyscypliny pomocnicze i z pogranicza

-pedagogika porównawcza

-polityka oświatowa

-ekonomika oświatowa

Według Ternickiej-Bezwińskiej upowszechnione są następujące kryteria podziału:

1 Kryterium metodologiczne (stopnia ogólności).

-ped. ogólna

-ped. szczegółowa

2 Według celów czynności wychowawczych:

-dydaktyka

-teoria wychowania

3 Według kryterium wieku.

-pedagogika przedszkolna

-pedagogika młodego wieku szkolnego

-pedagogika szkolna

4 Według kryterium działalności

-pedagogika obronna

-pedagogika sportu

-pedagogika pracy

5 Według defektów rozwojowych

-pedagogika resocjalizacyjna

-pedagogika rewalidacyjna

-pedagogika penidencjalna

6. Według podejmowanych problemów badawczych:

-politologia oświaty

-pedagogika społeczna

-pedagogika specjalna

Do połowy XX w. używano powszechnie nazwy pedagogiki ogólnej, w szerokim jej znaczeniu, jako pedagogiki w ogóle, czyli pedagogiki globalnej.- S. Wołoszyn. Jednak teraz mówiąc o pedagogice mamy na myśli pedagogikę rzeczywistą rozumianą w dwóch znaczeniach: a) szerokie- równoważnik tradycyjnie pojmowanej dyscypliny pedagogiki.

b) węższe- równoważnik subdyscypliny w ramach nauk pedagogicznych. Według profesora Hellodora Murzyńskiego wyróżniliśmy trzy kolejne okresy rozwoju pedagogiki.

1 okres filozoficznej myśli o wychowaniu

2 okres kształcenia się systemów pedagogicznych

3 okres dyferencji w pedagogice

4 okres sentencji i integracji w pedagogice

Pedagogika w formie wyjściowej podejmuje problemy najogólniejsze i rzutuje na wszystkie inne dyscypliny pedagogiczne są to problemy:

-przedmiotów badań i nauk pedagogicznych

-podstawowego układu pojęć i twierdzeń oraz prawidłowości określających istotę działań pedagogicznych

-układu metodologicznego najbardziej dostosowanego do możliwie ogólnych badań pedagogicznych

-przepływu i przetwarzania informacji naukowych

-reprezentacji instytucjonalnej i personalnej

9 ad Sposoby pojmowania pedagogiki ogólnej

Według Teresy Hejnickiej - Bezwińskiej:

1. Pedagogika ogólna nie może być praktyczna i projektująca, ponieważ nie może uzasadnić swoich programów i projektów działań w miarę praktycznej wizji świata i człowieka.

2. Nie znajduje też uzasadnienia pedagogika instrumentalna, ponieważ zakwestionowane zostało modernistyczne przekonanie o racjonalnym urządzeniu świata, wykorzystującego na dorobek obiektywne prawa rozwoju.

3. Utraciła moc uzasadnienia i wyjaśnienia zbiorów przesłanek i też kontynuujących dwa wielkie nurty myślenia o edukacji i wychowaniu (liberalny i konserwatywny)

4. Nie znajduje uzasadnienia, jako społeczna rola pedagogiki będąc nauką zaangażowaną w tworzeniu lepszego świata i lepszych warunków dla rozwoju człowieka, społeczeństwa i świata.

5. Pedagogika nie może już sobie rościć prawa do prawdy i szczególnej pewności poznania naukowego.

10 ad Naukowy i dydaktyczny status pedagogiki ogólnej

Sposoby pojmowania pedagogiki ogólnej:

1. Pedagogika ogólna jako pedagogika filozoficzna jest nauką opisującą w odróżnieniu od normatywnego charakteru poszczególnych systemów pedagogicznych. Rozważa ona porównawczo własności charakter i sens różnorodnych teoretycznych systemów pedagogicznych.

2. Pedagogika jako ogólna teoria wychowania, nie jest to nauka o faktach, lecz o wartościach. Zbliża się do teorii filozoficznej.

3. Pedagogika ogólna jako pedagogika teoretyczna (teoria wychowania lub nauka o wychowaniu), odróżnia pedagogikę ogólną od praktycznej.

4. Pedagogika ogólna jako nauka zajmująca się jej przedmiotami, zadaniami i metodami badań oraz analizą jej podstawowych pojęć i zagadnień.

5. Pedagogika ogólna:

1. Gromadzi, opisuje i wyjaśnia fakty, sytuacje i doświadczenia obserwowane w rzeczywistości wychowawczej.

2. Wykrywa wzajemne związki między faktami, sytuacjami i doświadczeniami.

3. Analizuje i ujmuje problemy, zasady i cele wychowania w funkcjonalnym związku ze strukturą społeczną grupy i z rozwojem jej kultury.

4. Wskazuje drogi i możliwości rozwiązywania zagadnień wychowawczych na podłożu konkretnego środowiska i w związku z daną sytuacją życiową dziecka

6. Pedagogika ogólna jako pedagogika filozoficzna wg. Bogdana Słuchodolskiego: badania osiągają poziom ważnych uogólnień uogólnień i docierają one do istoty rzeczy.

13. Ideologie wychowania według: Lowren's, Kohlberga, Meyer

Współczesne Ideologie Wychowania
„romantyczna”	„transmisji kulturowej”	„progresywna”
1. Prekursorzy i przedstawiciele, ideologia
J.J. Rousseau, Z. Freud, M. Montessori, A.S. Neill, J. Korczak, S. Ruciński To, co pochodzi od dziecka jest najważniejszym aspektem jego rozwoju.	W wersji klasycznej- J.F. Herbart; później- twórcy i kontynuatorzy scjentyzmu, behawioryzmu: H. Muszyński, K. Sośnicki, Z. Mysłakowski Wychowanie jest transmisją zdobyczy kulturowych.	J. Dewey, J. Piaget, L. Kohlberg Wychowanie powinno podtrzymywać naturalne interakcje dziecka z rozwijającym się społeczeństwem lub środowiskiem.
2. Założenia epistemiczne (epistologia nauka o wiedzy)
Wiedza jest to, co stanowi bezpośrednie, wewnętrzne doświadczenie jednostki (egzystencjalizm, fenomenologia).	Wiedza jest to, co obiektywne, sprawdzone, uznane powtarzalne (scjentyzmu, neopozytywizm)	Wiedza jest to, co pozwala równoważyć relacje między jednostką a światem, czyli posiadane kompetencje poznawcze i instrumentalne- stosowane sposoby równoważenia relacji (funkcjonalizm, pragmatyzm).
3. Założenia psychologiczne - teorie rozwoju człowieka
Teoria rozwoju rozumianego jako dojrzewanie -„organiczny wzrost” (metafora). Rozwój organiczny jest wzrostem rozwoju fizycznego, poznawczego, emocjonalnego i wolicjonalnego poprzez stadia, mające uprzednio ustalone wzrosty.	Asocjacyjna teoria uczenia się lub teoria zależności środowiskowych -„maszyna” (metafora). Behawioralna koncepcja rozwoju jako stymulowanej z zewnątrz aktywności podmiotu. Rozwój pojmowany jest jako asocjacja pojedynczych bodźców ze sobą, z reakcjami podmiotu.	Teorie rozwojowe o charakterze interakcyjnym „model postępu idei w dyskursie dyskursie konwersacji”. Rozwój przebiega według stadiów J. Piegeta czy E. Eriksona.
4. Strategie definiowania celów wychowania.
Strategia „pożądanych cech”, „zasobu cnót”. Standardy cech. Humanistyczne kryteria wewnętrznej jakości doświadczeń dziecka, które sprzyjają jego rozwojowi (np. zainteresowania)	Strategia: „przepowiadania sukcesu, psychologii przemysłowej”. Standardy wiedzy i zachowań. Zgodność zachowań dziecka ze standardami kulturowymi (np. stopnie szkolne)	Strategia „logiki rozwojowej”. Standard adekwatności, odporności. Integracja zachowań i stanów wewnętrznych dziecka.

16 Ad Elementy treściowe pedagogiki ogólnej według Palki

Według Palki pedagogika powinna być dyscypliną.

-odgrywającą i systematyzującą prawidłowość procesów wychowania kształcenia i samo kształtowania człowieka - względnie nieograniczone czasowo i względnie nieograniczone przestrzennie.

-dokonującą analiz metateoretycznych (teoretycznych rozważań na temat różnych teorii pedagogicznych dotyczących procesów wychowania).

-analizującą różne odmiany pedagogiki praktycznie zorientowanej i różne rodzaje wychowania.

-podejmującą próby budowy teorii pedagogicznej w najwyższym stopniu ogólności.

20.Scjentyzm metodologiczny a hermeneutyka

Scjentyzm metodologiczny- związany jest z naturalistycznie definiowanym przedmiotem badań w naukach społecznych. Przedstawiciele scjentyzmu za jedną drogę poznania uznają to poznanie, które zostało wypracowane i uznane na gruncie nauk formalnych i przyrodniczych. Podstawowym zadaniem badań naukowych jest opisywanie i wyjaśnianie badanej rzeczywistości. Za najbardziej wartościowe metody poznawania uznawane są metody ilościowe oparte na pomiarze i operacjach statystycznych. W badaniach uznawanych za naukowe chodzi o takie wyjaśnienie rzeczywistości społecznej, które można by przedstawić w postaci twierdzeń o prawidłowościach, mających charakter praw naukowych, ukazujących zależności kategoryczne o charakterze przyczynowo-skutkowym. Najlepiej by było gdyby wszystkie zależności dało się sprowadzić do jednej przyczyny leżącej poza indywidualnością człowieka- najlepiej w sferze materialnej (nie świadomościowej)- i przedstawić je w postaci wzoru matematycznego.

Hermeneutyka- jest kierunkiem przeciwstawnym do scjentyzmu. Celem hermeneutyki jest rekonstrukcja i ujawnianie sensu badanych faktów, zjawisk i zdarzeń, określenie ich znaczenia poprzez zrozumienie i interpretację. Hermeneutykę nazywa się także „Teorią poznania tekstu”. W najogólniejszym znaczeniu jest ona pewnym typem operacji myślowych, właściwych „humanistyce rozumiejącej”. Metodologia hermeneutyki jest szczególnie przydatna do poznawania nadbudowy, czyli różnych form świadomości społecznej i zjawisk kultury. W naukach społecznych hermeneutyka nie rezygnuje z wyjaśnienia przyczyn zjawisk społecznych i wyjaśniania motywów działania jednostek. Dochodzi jednak do ich wyjaśnienia nie tylko poprzez nagromadzenie faktów, ale poprzez analizę zjawiska jakom całości - uwzględniając jego całą złożoność, wieloaspektowość i wielowymarowość oraz tworząc całe przestrzenie zmiennych uwzględniających różne typy relacji i różne rodzaje czynników np. psychologiczne, socjologiczne, demograficzne i inne.

21.Pedagogika jako nauka społeczna

Naturalizm- przedmiotem badań pedagogicznych jest poszukiwanie najskuteczniejszych sposobów realizacji określonych celów wychowania. Cele wychowania mogą zaś być wywodzone z różnych źródeł lub narzucone przez różne układy społeczne. Poszukiwanie najskuteczniejszych sposobów, ich realizacji to projektowanie jak należy manipulować systemem różnych wzmocnień wzmocnień i powtórzeń, aby te cele osiągnąć. Pedagogika budowana według naturalistycznej koncepcji nauk społecznych jest, więc nauką praktyczną, ściśle powiązaną z aktualną praktyką edukacyjna i realizującą zamówienia tych, którzy mają bezpośredni wpływ na politykę oświatową.

Antynaturalizm- przedmiotem badań pedagogicznych jest opisanie i wyjaśnianie szans i barier tkwiących w społecznych warunkach, które umożliwiają określony poziom realizacji celów wychowania, określanych w kategoriach bardzo ogólnych i uniwersalnych, np. rozwój jednostki czy rozwój społeczny lub jeden i drugi. Pedagogika budowana według antynaturalistycznej koncepcji nauk społecznych jest przede wszystkim pedagogiką teoretyczną. Twierdzenia, teorie, programy zmian oraz dyrektywy praktycznego działania edukacyjnego są tylko jedną ze stron w społecznym procesie mediacji dotyczących celów systemu oświatowego lub też systemu edukacyjnego w całości. Różnice w pojmowaniu przedmiotu badań w naukach społecznych pociągająca sobą różnice w metodologii badań naukowych, która jest metodologią uznawaną przez naukowców.

22.Pedagogika jako nauka empiryczna

Strategie badań:

I hipotetyczna

hipotetyczno-dedukcyjna

antyindukcyjna

1 sformułowanie problemu badawczego

2 sformułowanie hipotezy

3 wyprowadzenie w drodze dedukcji wszystkich możliwych następstw (skutków) wynikających z przyjęcia hipotezy na zdanie prawdziwe.

-empiryczna weryfikacja skutków wyprowadzonych z hipertezy w drodze dedukcji. (tego, co zostało wykonane w p. 3)

-na podstawie wyników badań owych skutków przyjęcia hipotezy za uzasadnioną, czyli uznanie ją za twierdzenie lub odrzucenie

II indukcja

1 gromadzenie faktów jednostkowych, rejestrowanie ich i opis, pomiar wybranych elementów charakteryzujących jednostkowe fakty i zjawiska.

2 poszukiwanie związków między wybranymi elementami, aby dokonać ich klasyfikacji lub typologii.

3 na podstawie poprzednich kroków badacz formułuje uogólnienia dotyczące współistnienia lub wykluczania pewnych zmiennych.

4 uogólnienia o związkach między zmiennymi muszą zostać skonfrontowane ze stanem dotychczasowej wiedzy na ten temat.

5 badacz może lecz nie musi formułować pewnej prognozy co do dalszego przebiegu zjawiska lub zjawisk.

23 Ad Pytanie Wyjaśnij pojęcia

Pedagog- to człowiek zawodowo zajmujący się sprawami wychowania, wspólcześnie określa każdego praktyka nauczyciela wychowawcę, choćby był przeciętnym rzemieślnikiem w swym zawodzie.

Nauczyciel- specjalność zawodowa, odpowiednio przygotowany specjalista do prowadzenia pracy dydaktyczno-wychowawczej w instytucjach oświatowo wychowawczych: szkołach, przedszkolach, kursach i innych placówkach szkolnych lub po szkolnych.

Uczenie się- jest to proces nabywania przez jednostkę względnie trwałych zmian w zachowaniu na podstawi jej indywidualnego doświadczenia (szerokie), (wąskie) jest to świadome i zamierzone zdobywanie wiadomości i wartości

Nauczanie- to specyficzne działania podejmowane przez jedne osoby, w tym celu by inni przysfoili jakieś wiadomości, umiejętności, podwyższyli poziom swojego wykształcenia oraz uzyskali pożądane osiągnięcia rozwojowe.

Wychowanie-jest to świadome, celowe i specyficzne pedagogiczne kształcenie osób z regóły występujących w różnych zbiorach, dokonywane głównie przez słowo, a takrze przez przykład osobisty

Edukacja- <łac. Educatio> wychowanie, wykształcenie

24- PYTANIE

CZY PODMIOTOWOŚĆ W SZKOLE JEST MOŻLIWA?

W ogół problematyki przedmiotowości według Antoniny Góreckiej nasza współczesna szkoła wprowadzając hasło podmiotowości w wychowaniu nie wyciąga z niej dostatecznych wniosków, może w końcu należy odsentymentalizować szkołę, bowiem nie jest ona prostą sprawą upodmiotowienia i afirmacji podmiotu, która niesie ze sobą iluzję i zagrożenie.

Jak bowiem ma się humanizm do oporu w klasie szkolnej do narastającej fali przemocy w relacjach międzyludzkich oraz do poziomu stymulowania koncepcji poznawczych, moralnych i bogactwa emocjonalnego uczniów. Idea pedagogiki humanistycznej nie jest sposobem na wartościowanie pozycji nauczyciela i dziecka, czy podmiotowości nauczyciela nie jest gwałcona praktykami biurokratycznego podporządkowania mechanizmom władzy oświatowej, co nie tyle nosi na wyżyny rozwój uczniów ile powoduje umęczenie i degradację.

Uprzedmiotowienie ucznia - dowartościowanie podmiotowości w relacji nauczyciel uczeń, niesie rozliczenie ucznia nie za to, co wie, ale często jak odnosi się do nauczyciela. Z kolei więź emocjonalna z uczniem przeszkadza w oddawaniu mu sprawiedliwości jako podmiotowi, co jest możliwe tylko poprzez chłodne ocenianie go. Godzi to w szacunek profesjonalnego wykonywania roli zawodowej nauczyciela. Przecież empatia nie może zastąpić fachowości.

Klient w pułapce - nauczyciel posiada cechę zmienności musi, bowiem skupić się nad jednostkowym przypadkiem jednocześnie musi być nie wrażliwy by sprawić tej jednostce ból. Humaniści nie dopuszczają ujęcia relacji uczeń - klient, nauczyciel - usługodawca. A to przecież daje uczniowi szansę upodmiotowienia, daje mu możliwość złożenia reklamacji, co do źle wykonanej usługi przez nauczyciela.

25 ad. Zadania pedagogiki ogólnej

Pedagogika ogólna pojmowana jest jako nauka opisująca dyskusje o pożądanych ideałach, środkach wychowania, a także jako nauki (jej przedmiotu, zadań, metod badań, analizę podstawowych pojęć i zadań). Ponadto zajmuje się ogólnymi problemami wychowania i jego celami ontologicznymi, antropologicznymi i kulturologicznymi podstawami, analizą porównawczą różnych systemów wychowania.

26.Struktura pedagogiki współczesnej

1 Pedagogika praktyczna- tworzą ją opisy pojedynczych doświadczeń z bezpośredniej działalności dydaktyczno-wychowawczej. Wartość naukowa jest wątpliwa dlatego pedagogika praktyczna jest refleksją nad wychowaniem.

2 Pedagogika opisowa- zwana też eksperymentalną jest to pedagogika zajmująca się uogólnianiem doświadczenia wychowawczego lub formułująca swoje twierdzenia na podstawie badań eksperymentalnych. Posługuje się procedurą eksperymentalną lub ezpostfacto, badania prowadzone w ramach tej pedagogiki dążą do formułowania hipotez, twierdzeń i teorii, które odzwierciedlają złożone relacje wychowania ze zjawiskami biologicznymi, psychologicznymi, socjologicznymi i kulturowymi.

3 Pedagogika normatywna- na bazie różnych źródeł ustanawia ideały, cele i normy wychowania.

4 Pedagogika teoretyczna- odwołuje się do trzech pozostałych, tworzy jednolitą teorię rozwoju człowieka i uwarunkowań tego rozwoju poprzez uogólnianie zjawisk wychowawczych i poszukiwanie najogólniejszych pojęć (siatki pojęć ujmujących proces rozwojowy człowieka). W oparciu o powyższe wyróżniamy trzy rodzaje wiedzy: teoretyczną tworzoną przez pedagogikę opisową i teoretyczną, wiedzę technologiczną porządkowaną w pedagogice normatywnej, wiedzę praktyczną tworzoną w ramach pedagogiki praktycznej.

---