MODLITWY o uwolnienie - http://www.egzorcyzmy.katolik.pl/
Normy dot. modlitwy o uwolnienie
Napisał Józef Ratzinger
LIST DO ORDYNARIUSZY MIEJSCA PRZYPOMINAJĄCY NIEKTÓRE NORMY DOTYCZĄCE EGZORCYZMÓW
Inde ab aliquot annis(*)
Ekscelencjo
Już od kilku lat w niektórych grupach koœcielnych odbywają się zgromadzenia, połączone z modlitwą i błaganiami, w bardzo konkretnym celu, jakim jest otrzymanie wyzwolenia od wpływu demonów, nawet jeœli nie chodzi o prawdziwe i właœciwe egzorcyzmy; zebrania takie odbywają się pod przewodnictwem œwieckich, niekiedy jest także obecny kapłan.
Ponieważ Kongregacja Nauki wiary została zapytana, co należałoby sądzić o tych faktach, uważa za konieczne przekazać Biskupom następującą odpowiedŸ:
1. Kanon 1172 Kodeksu Prawa Kanonicznego mówi, że nikt nie może prawomocnie wypowiadać egzorcyzmów nad opętanym, jeœli nie otrzymał od Ordynariusza miejsca specjalnej i wyraŸnej licencji (§ 1), i ustala, że ta licencja może być udzielona przez Ordynariusza miejsca tylko kapłanowi odznaczającemu się pobożnoœcią, wiedzą, roztropnoœcią i nieskazitelnoœcią życia (§ 2). Z tego powodu Biskupi są proszeni, by wymagali zachowywania tej normy.
2. Z tego zapisu wynika, że wiernym ani nie wolno używać formuły egzorcyzmów przeciw szatanowi i upadłym aniołom, która została opublikowana na polecenie Papieża Leona XIII, ani tym bardziej nie wolno używać tekstu integralnego tego egzorcyzmu(1). Biskupi, w przypadku koniecznoœci, zatroszczą się o ostrzeżenie wiernych w tej sprawie.
3. W końcu, z tych samych powodów, Biskupi są proszeni o czuwanie, by - także w przypadkach, w których należy wykluczyć prawdziwe opętanie przez szatana - ci, którzy są pozbawieni odpowiedniej władzy, nie organizowali zgromadzeń, w czasie których są używane, w celu otrzymania wyzwolenia, modlitwy, w których są wprost wzywane demony i dąży się do poznania ich tożsamoœci.
Przypomnienie tych norm nie musi bynajmniej oddalać wiernych od modlitwy, by - jak nas pouczył Jezus - byli wyzwoleni od zła (por. Mt 6, 13). Pasterze powinni wykorzystać tę okazję, by przypomnieć nauczanie tradycji Koœcioła o funkcji, jaką pełnią sakramenty i wstawiennictwo Błogosławionej Dziewicy Maryi, aniołów i œwiętych w duchowej walce chrzeœcijan z duchami kłamstwa.
Korzystając z okazji przesyłamy wyrazy szacunku,
oddani w Chrystusie
JOSEPH Kard. RATZINGER
Prefekt
+ ALBERTO BOVONE
Abp tyt. Cezarei Numidyjskiej
Sekretarz
Wskazania do modlitwy o uwolnienie. Kiedy stosować?
Nadesłał Błażej
Modlitwy takie jak "Œwięty Michale Archaniele", "Dostojna Królowo Niebios" i inne, które są umieszczone na tej stronie, będące egzorcyzmami prostymi czyli mniejszymi (co to znaczy -patrz inne artykuły na tej stronie), służą do indywidualnego odmawiania (pełnej wersji modlitwy Leona XIII nie wolno odmawiać, patrz odpowiedni artykuł). W połączeniu z żywą wiarą, są skuteczną obroną przeciwko pokusom lub innym atakom złego ducha.
Natomiast modlitwa o uwolnienie jest rodzajem modlitwy wstawienniczej. Ma zastosowanie, gdy dana osoba jest w jakiœ sposób uwikłana w złe praktyki (szczególnie satanistyczne, okultystyczne, spirytystyczne), lub doœwiadcza nękania ze strony złego ducha. Taka modlitwa jest prowadzona pod przewodnictwem kapłana lub diakona. Posługują nią zazwyczaj kapłani egzorcyœci oraz kapłani we wspólnotach charyzmatycznych. Jednak przypadki opętania wymagają koniecznie egzorcyzmu.
ródłem takich problemów, czy też zniewoleń są grzechy przeciwko I przykazaniu, wtedy kiedy człowiek przez swoje czyny lub postawę, zaprzecza wierze, że jest jeden Bóg, który objawił się nam w swoim Synu Jezusie Chrystusie, i że ten Jezus jest naszym jedynym Panem i Zbawicielem. Dzieje się tak wówczas gdy człowiek zwraca się w tę stronę, gdzie nie ma Boga a jest inne stworzenie (zły duch) lub jakiœ przedmiot, które mają coœ dawać człowiekowi. W taki właœnie sposób furtka dla złego staje się otwarta.
"Gdy ty wejdziesz do kraju, który ci daje Pan, Bóg twój, nie ucz się popełniania tych samych obrzydliwoœci jak tamte narody. Nie znajdzie się poœród ciebie nikt, kto by przeprowadzał przez ogień swego syna lub córkę, uprawiał wróżby, gusła, przepowiednie i czary; nikt, kto by uprawiał zaklęcia, pytał duchów i widma, zwracał się do umarłych. Obrzydliwy jest bowiem dla Pana każdy, kto to czyni. Z powodu tych obrzydliwoœci wypędza ich Pan, Bóg twój, sprzed twego oblicza. Ty całkowicie pozostaniesz przy Panu, Bogu swoim. Te narody bowiem, które ty wydziedziczysz, słuchały wróżbitów i wywołujących umarłych. Lecz tobie nie pozwala na to Pan, Bóg twój." (Pwt 18,9-14)
"Czyż nie są w jednoœci z ołtarzem ci, którzy spożywają z ofiar na ołtarzu złożonych? Lecz cóż to znaczy? Czy może jest czymœ ofiara złożona bożkom? Albo czy sam bożek jest czymœ? Ależ właœnie to, co ofiarują poganie, demonom składają w ofierze, a nie Bogu. Nie chciałbym byœcie mieli coœ wspólnego z demonami. Nie możecie pić z kielicha Pana i z kielicha demonów; nie możecie zasiadać przy stole Pana i przy stole demonów." (1 Kor 10,18-21)
Stosowne jest również przytoczenie w tym miejscu fragmentów Katechizmu Koœcioła Katolickiego.
"Nie będziesz miał cudzych bogów przede Mną!"
2110 Pierwsze przykazanie zabrania oddawania czci innym bogom poza Jedynym Panem, który objawił siebie swojemu ludowi. Zakazuje zabobonu i bezbożnoœci. Zabobon to pewnego rodzaju wynaturzony przerost religijnoœci; bezbożnoœć jest wadą sprzeciwiającą się, przez brak, cnocie religijnoœci.
Zabobon
2111 Zabobon jest wypaczeniem postawy religijnej oraz praktyk, jakie ona nakłada. Może on także dotyczyć kultu, który oddajemy prawdziwemu Bogu, na przykład, gdy przypisuje się jakieœ magiczne znaczenie pewnym praktykom, nawet uprawnionym lub koniecznym. Popaœć w zabobon Por. Mt 23, 16-22. - oznacza wiązać skutecznoœć modlitw lub znaków sakramentalnych jedynie z ich wymiarem materialnym, z pominięciem dyspozycji wewnętrznych, jakich one wymagają.
Bałwochwalstwo
2112 Pierwsze przykazanie potępia politeizm. Domaga się od człowieka, by nie wierzył w innych bogów poza Bogiem i nie oddawał czci innym bóstwom poza Jedynym Bogiem. Pismo œwięte nieustannie przypomina o odrzuceniu "bożków ze srebra i złota, uczynionych rękami ludzkimi", które "mają usta, ale nie mówią; oczy mają, ale nie widzą..." Te czcze bożki czynią człowieka pustym: "Do nich są podobni ci, którzy je robią, i każdy, który im ufa" (Ps 115, 4-5. 8)Por. Iz 44, 9-20; Jr 10,1-16; Dn 14, 1-30; Ba 6; Mdr 13,1-15,19.. Bóg natomiast jest "Bogiem żywym" (Joz 3,10; Ps 42, 3 i in.), który daje życie i działa w historii.
2113 Bałwochwalstwo nie dotyczy tylko fałszywych kultów pogańskich. Pozostaje stałą pokusą wiary. Polega na ubóstwianiu tego, co nie jest Bogiem. Ma ono miejsce wtedy, gdy człowiek czci i wielbi stworzenie zamiast Boga, bez względu na to, czy chodzi o innych bogów czy o demony (na przykład satanizm), o władzę, przyjemnoœć, rasę, przodków, państwo, pieniądze itd. "Nie możecie służyć Bogu i Mamonie" - mówi Jezus (Mt 6, 24). Wielu męczenników poniosło œmierć za to, że nie oddawało czci "Bestii" Por. Ap 13-14., odmawiając nawet udawania kultu. Bałwochwalstwo odrzuca jedyne panowanie Boga; jest nie do pogodzenia z Boską komunią Por. Ga 5, 20; Ef 5, 5..
2114 Adoracja Jedynego Boga integruje życie ludzkie. Przykazanie adoracji samego Pana czyni człowieka prostym i chroni go przed zupełnym rozbiciem. Bałwochwalstwo jest wypaczeniem wrodzonego zmysłu religijnego człowieka. Bałwochwalcą jest ten, kto "niezniszczalne pojęcie Boga odnosi do wszystkiego, tylko nie do Boga"Orygenes, Contra Celsum, 2, 40..
Wróżbiarstwo i magia
2115 Bóg może objawić przyszłoœć swoim prorokom lub innym œwiętym. Jednak właœciwa postawa chrzeœcijańska polega na ufnym powierzeniu się Opatrznoœci w tym, co dotyczy przyszłoœci, i na odrzuceniu wszelkiej niezdrowej ciekawoœci w tym względzie. Nieprzewidywanie może stanowić brak odpowiedzialnoœci.
2116 Należy odrzucić wszystkie formy wróżbiarstwa: odwoływanie się do Szatana lub demonów, przywoływanie zmarłych lub inne praktyki mające rzekomo odsłaniać przyszłoœć Por. Pwt 18,10; Jr 29, 8.. Korzystanie z horoskopów, astrologia, chiromancja, wyjaœnianie przepowiedni i wróżb, zjawiska jasnowidztwa, posługiwanie się medium są przejawami chęci panowania nad czasem, nad historią i wreszcie nad ludŸmi, a jednoczeœnie pragnieniem zjednania sobie ukrytych mocy. Praktyki te są sprzeczne ze czcią i szacunkiem - połączonym z miłującą bojaŸnią - które należą się jedynie Bogu.
2117 Wszystkie praktyki magii lub czarów, przez które dąży się do pozyskania tajemnych sił, by posługiwać się nimi i osiągać nadnaturalną władzę nad bliŸnim - nawet w celu zapewnienia mu zdrowia - są w poważnej sprzecznoœci z cnotą religijnoœci. Praktyki te należy potępić tym bardziej wtedy, gdy towarzyszy im intencja zaszkodzenia drugiemu człowiekowi lub uciekanie się do interwencji demonów. Jest również naganne noszenie amuletów. Spirytyzm często pociąga za sobą praktyki wróżbiarskie lub magiczne. Dlatego Koœciół upomina wiernych, by wystrzegali się ich. Uciekanie się do tak zwanych tradycyjnych praktyk medycznych nie usprawiedliwia ani wzywania złych mocy, ani wykorzystywania łatwowiernoœci drugiego człowieka.
Poniżej są wypisane rzeczy lub czynnoœci, których posiadanie albo praktykowanie z mniejszym lub większym zaangażowaniem i œwiadomoœcią, stanowią zagrożenie dla duszy poprzez otwarcie się na działanie demoniczne. Oczywiœcie lista może nie być kompletna, ponieważ zagrożenia w dzisiejszych czasach mnożą się szybko.
Praktyki satanistyczne (praktyki tu wymienione prowadzą do opętania), uczestnictwo w czarnej mszy satanistycznej, modlitwa do szatana, zapraszanie złego, noszenie symboli satanistycznych (pentagram, odwrócony krzyż, trzy szóstki, pacyfka czyli krzyż Nerona, symbolizuje zwycięstwo nad chrzeœcijaństwem, wąż i inne symbole, predysponują do zerwania kontaktu z Bogiem), czytanie biblii satanistycznej LaVey'a lub innych książek tego typu, podpisanie paktu, cyrografu z diabłem, słuchanie muzyki satanistycznej, utożsamianie się z diabłem, wczuwanie w niego, granie w demoniczne gry komputerowe (Diablo, Quake) i inne (RPG..., Dungeons & Dragons, Advanced D&D), profanowanie krzyża, przebywanie w miejscach, w których był lub jest uprawiany kult satanistyczny.
Praktyki okultystyczne, czarna lub biała magia (w istocie są tym samym, uprawianie prowadzi do opętania), korzystanie z usług wiedŸm, magów, czarowników, rzekomych odczyniaczy uroków ("œwieckich egzorcystów") i innych operatorów okultystycznych, zamawianie przekleństw u nich celem zaszkodzenia komuœ, złorzeczenie i przeklinanie bliŸniego (jeœli ten żyje w grzechu, to może mu realnie zaszkodzić, lekiem jest prawdziwe nawrócenie a potem modlitwa, natomiast przekleństwo rodziców, szczególnie matki na dziecko, odsyłanie "do diabła" może skutkować nawet opętaniem), praktyki pseudouzdrowicielskie i inne oferowane przez New Age mające terminologię i podłoże okultystyczno-spirytystyczną, takie jak: psychotroniczne, parapsychologiczne, reiki, kanałowanie, czyszczenie czakr, biofeedback, rebirthing, akupunktura, akupresura, irydologia, radiestezja, odpromienniki, bioenergoterapia, uzdrowiciele z Filipin, zioła energetyzowane, medycyna chińska, jasnowidztwo, wróżbiarstwo, chiropraktyka, kinezjologia, orgonomia, Faldenkrais, Rolfing, mesmeryzm, masaż polaryzacyjny, dotyk terapeutyczny, leczenie kryształami, metalami, muzyką, kolorami, terapie reinkarnacyjne, Feng-shui (okultystyczna chińska metoda lokalizacji ukrytych obecnoœci, pozytywnych lub negatywnych prądów w budynkach, starochińska forma wróżbiarstwa), medytacje i wizualizacje, pewne terapie odżywianiem, uzdrowienie psychiki, poszerzanie œwiadomoœci, korzystanie z medium, seanse biotroniczne (podpadają pod spirytyzm), podejrzane seanse i treningi psychoterapeutyczne, programy dwunastu kroków i grupy samopomocy, hipnoza (może mieć podłoże spirytystyczne), homeopatia (szeroko o tym w artykule na tej stronie), inne podejrzane praktyki paramedyczne, w których ma działać tajemnicza energia, otwieranie się na takie energie to otwarcie się na istoty duchowe demoniczne. Zainteresowanie ezoteryką, poszukiwanie wiedzy tajemnej, kontakty z organizacjami, sektami ezoterycznymi, gnostyckimi, teozoficznymi, antropozoficznymi i hermetycznymi, alchemia, czytanie książek w duchu New Age, książek o magii, praktykowanie voo doo i szamanizm (są uprawianiem magii), Harry Potter (wykracza poza ramy baœni, zawiera formuły zaklęć magicznych a nawet satanistycznych, samo ich czytanie może prowadzić do zniewolenia, książka uczy myœlenia magicznego i jest sprzeczna z chrzeœcijaństwem ), Halloween.
Praktyki spirytystyczne, wywoływanie duchów, wirujący talerzyk, nekromancja (wywoływanie zmarłych), udział w seansach spirytystycznych (dusze czyœćcowe albo z nieba nie przyjdą, dusze z piekła tym bardziej nie wypuszczą, więc mamy odwiedziny szatana), tabliczka Oui-ja, metoda Silvy, Sita Learning System, hipnoza (mają podłoże spirytystyczne).
Praktyki wróżbiarskie (prowadzą do opętania), odwiedzanie wróżących, osobiste praktykowanie wróżbiarstwa, runy, tarot (szczególnie groŸny, prowadzi do satanizmu), karty anielskie (modyfikacja tarota dla zmylenia), kabała, wróżenie za pomocą wahadełka, astrologia, chiromancja, numerologia, inne metody wróżbiarskie, enneagram, horoskopy, senniki, czytanie gazet wróżbiarskich.
Praktyki bałwochwalcze (są zdradą wobec Boga) oraz inne podejrzane i niebezpieczne, prowadzą zazwyczaj do stanów zniewolenia lub predysponują do problemów duchowych ponieważ prowadzą do otwierania się na demony, uczestniczenie w obcych chrzeœcijaństwu kultach, spotkania sekt, zwiedzanie obcych chrzeœcijaństwu œwiątyń w których są sprawowane ich ofiary, czytanie "œwiętych" ksiąg obcych religii, spożywanie pokarmów poœwięconych obcym bogom (np. którymi częstują krisznowcy), kulty pogańskie, przyjmowanie sprzecznych z chrzeœcijaństwem koncepcji człowieka związanych z religiami Wschodu, medytacja transcendentna, mantra, wypowiadanie niezrozumiałych formuł obcych religii, przywoływanie "duchów opiekuńczych", praktykowanie walk Wschodu (karate, tai chi, aikido, kung fu, judo i inne wiążą się z obcymi chrzeœcijaństwu medytacją, koncepcją człowieka i systemem filozoficzno-religijnym, są otwieraniem się na działanie demona ponieważ mają doprowadzić człowieka do fuzji z tajemnymi energiami), joga, zen, słuchanie techno, ostrego ciężkiego rocka, rastafariańskiej muzyki reggae (ma ona wymiar kultyczny, również dready i trójkolorowa flaga czerownono-żółto-zielona mają konkretne znaczenie i symbolikę w rastafarianiŸmie), innej muzyki związanej z obcymi kultami, muzyka New Age, wyrzekanie się Boga (bunt przed Bogiem jest otwarciem na złego), nałogi (TV, Internet, alkohol, używki, pornografia, seksulne, nie zawsze oznaczają zniewolenie, jednak gdy nie można wyjœć z nałogu mimo wszelkich możliwych sposobów, może to o czymœ œwiadczyć), wiara w przesądy (czarny kot, kominiarz itp.), przebieranie się i zabawa w postać diabła, czarownika, wiedŸmy, wróżki itp., traktowanie œwiętych znaków chrzeœcijaństwa oraz sakramentaliów w sposób pogański, zabobonny lub magiczny, dopuszczanie myœli samobójczych i chęć zabójstwa (otwierają drzwi diabłu) także zabójstwo, aborcja, lubowanie się w rzeczach złych, grzesznych, związanych z krwią, zabijaniem (także filmy, gry), do zniewolenia może prowadzić także zatajenie grzechu ciężkiego podczas spowiedzi i póŸniejsze œwiętokradzkie przyjmowanie Komunii Œwiętej.
Posiadanie bałwochwalczych przedmiotów, które są zaproszeniem dla szatana, figurki diabła, obcych bogów, Budda, skarabeusz, Ozyrys, figurki indyjskich bóstw, afrykańskie maski (mają charakter kultyczny), przedmioty mające przynosić szczęœcie lub inne korzyœci, mające magiczne właœciwoœci, drzewka szczęœcia, pierœcień atlantów, piramidki, piramida Horusa, podkowy, słoniki, amulety i talizmany, mandala, przedmioty otrzymane od spirytystów lub różnych innych operatorów okultyzmu, wahadełko radiestezyjne, rożdżka, znaki yin-yang, ankh (klucz Nilu), oko proroka, znak OM, oko Horusa, inne podejrzane znaki, często znajdujące się na pamiątkach lub biżuterii z egzotycznych krajów, z Dalekiego Wschodu, Afryki, przedmioty kultu obcych religii, indyjskie kadzidełka (są przeznaczone dla konkretnych bóstw), wszystko łącznie ze strojami ze sklepów indyjskich, kimona, wachlarze chińskie (wg Feng-shui mają ukierunkowywać przepływ energii) i porcelana chińska (często są zdobione chińskimi tekstami modlitw), kamasutra, plakaty energetyczne (np. kwiat lotosu) a także inne znaki, kamienie i kryształy którym przypisuje się jakieœ właœciwoœci energetyczne lub inne magiczne, kule Qi-Gong, należące do Feng-shui charakterystyczne zestawy wiszących dzwoneczków lub pręcików tzw. łapacz snów, dzwonki tybetańskie, spirala DNS (oraz inne przedmioty należące do Feng-shui), znaki zodiaku, znaki chińskiego horoskopu, leki homeopatyczne, zabawki przypominające diabła, straszne potwory lub smoki, ubrania, koszulki ze znakami satanistycznymi i innymi niebezpiecznymi, nalepki (modne na samochodach z rysunkiem diabełka).
Osoby, które uwikłały się w poważniejsze z wymienionych praktyk (szczególnie okultyzm, spirytyzm, satanizm, magia i tym co jest z nimi związane) niezależnie od tego czy je uprawiały czy też były biernymi odbiorcami albo obserwatorami, czują się zniewolone, doœwiadczają niewyjaœnionych i dziwnych problemów duchowych np. trudnoœci w modlitwie, myœli bluŸniercze podczas modlitwy, awersja do rzeczy poœwięconych Bogu, złe samopoczucie w koœciele, niechęć do modlitwy i sakramentów, drżenie lub chwianie się w czasie modlitwy, dziwne problemy zdrowotne (najczęœciej związane z głową albo żołądkiem, wykręcanie rąk lub nóg), problemy przypominające chorobę psychiczną np. skłonnoœć do depresji lub nerwicy, natręctw, natrętnych myœli samobójczych, napady lęku, niepokój, a także dziwne koszmarne sny, widzenia, słyszenie głosów, w otoczeniu dzieją się dziwne zjawiska mogące być przejawem działania złego (często po zaangażowaniu się w spirytyzm), podejrzewają, że są pod wpływem uroku, powinny zasięgnąć rady Koœcioła pod tym względem ponieważ może być im konieczna modlitwa o uwolnienie lub egzorcyzm liturgiczny w przypadku opętania, albo poważnego zaangażowania w satanizm np. poprzez modlitwy do szatana, przyzywanie go. Jednak wymienione wyżej problemy mogą mieć inne Ÿródło np. psychiczne, zdrowotne, dlatego konieczne jest właœciwe rozeznanie i ewentualna specjalistyczna pomoc. Należy najpierw odkryć przyczynę złego stanu człowieka, aby okreœlić czy zaistniała potrzeba modlitwy o uwolnienie. Zawsze i w każdym przypadku konieczne jest konkretne i autentyczne osobiste nawrócenie, powrót do przyjaŸni z Bogiem. Dlatego osoba zniewolona musi wyrzec się szatana i grzechu, współpracować z kapłanem, pragnąć uwolnienia i wierzyć w moc Jezusa Chrystusa. Należy być œwiadomym, że modlitwa o uwolnienie, a także egzorcyzm są poważnymi sprawami, nie można podchodzić do nich lekceważąco, albo myœląc zabobonnie lub w kategoriach magicznych, że coœ nade mną odprawią i będzie już dobrze. To nie działa w sposób automatyczny i bezwarunkowy, nierzadko proces jest rozłożony w czasie i może jeszcze dodatkowo dochodzić czas rekonwalescencji w przypadku ciężkich zniewoleń. Zawsze konieczne jest pogłębienie życia duchowego, częste przystępowanie do sakramentów œwiętych zwłaszcza do Komunii, czytanie z wiarą Słowa Bożego, szczera i pokorna modlitwa a szczególnie odmawianie z wiarą różańca, ponieważ diabeł nie znosi słów Ewangelii, które powtarzane z wiarą podczas modlitwy różańcowej, mają moc odstraszania złego. Modlitwy bez wiary diabeł się nie boi!
Osoby, które nieœwiadomie, przypadkowo, sporadycznie zetknęły się z wymienionymi mniej groŸnymi rzeczami i praktykami, ale nie doœwiadczają problemów duchowych powinny przynajmniej bezwzględnie wyrzec się tego wszystkiego, pozbyć się z domu przedmiotów niebezpiecznych, o których była mowa i wyznać te winy w sakramencie pokuty i pojednania. Dobrze jest to uczynić nawet jeœli podchodziło się do tych spraw w zupełnej nieœwiadomoœci zagrożenia.
Każdy chrzeœcijanin powinien wiedzieć, że to Jezus Chrystus, Bóg jest dawcą wody żywej i tylko on ma moc człowieka uzdrowić i uwolnić, jeœli tylko ma on taką wiarę. Tylko Jezus Chrystus jest jedynym Panem i Zbawicielem, to On zwyciężył grzech i szatana, przez swoją œmierć i zmartwychwstanie. Jeœli trwasz cały czas w Chrystusie to żadne czary, demony, nic, absolutnie nic, ani nikt, nie jest w stanie odłączyć Ciebie od Niego (Chrystusa). Jeœli w swoim życiu zabłądziłeœ, tylko On ma moc Ciebie uzdrowić, uwolnić i wypielęgnować jak pasterz swoją owieczkę, ponieważ On Ciebie kocha tak bardzo, że zgodził się za Ciebie - grzesznika, drogi bracie i siostro, przelać swoją Œwiętą Krew. Bóg jest większy i mocniejszy od wszystkich mocy piekielnych oraz od każdego grzechu. Jezus Chrystus drogą, prawdą i życiem.
Różnica między egzorcyzmem i modlitwą o uwolnienie
Napisał ks. G. Amorth
Tekst pochodzi z książki "Wyznania egzorcysty" ks. G. Amortha (str. 99-101).
Co jest bardziej skuteczne? Powiedzmy wprost, że cel jest identyczny: uwolnienie od obecnoœci złego ducha lub od wpływów szatańskich. Jeœli chodzi o skutecznoœć, dyskusja jest bardziej skomplikowana. Œwiecki, który modli się o wyzwolenie od szatana, odprawia modlitwę prywatną, poprzez którą uczestniczy w powszechnym kapłaństwie wszystkich wiernych i korzysta z władzy udzielonej przez Chrystusa tym, którzy w Niego wierzą. Kapłan, który modli się w tym samym celu, również odmawia modlitwę prywatną, która na tych samych warunkach ma większą skutecznoœć o tyle, o ile włącza się w nią kapłaństwo urzędowe i moc jego błogosławieństwa.
Egzorcysta, który praktykuje egzorcyzm, ma właœciwie większą skutecznoœć, ponieważ sprawuje sakramentalium, odmawia zatem modlitwę publiczną, poprzez którą odwołuje się do wstawiennictwa Koœcioła.
Należy jednak mocno podkreœlić, że Pan bierze pod uwagę przede wszystkim wiarę. Dlatego jest możliwe, że prosta modlitwa œwieckiego, chociaż jest modlitwą prywatną, może mieć większą skutecznoœć od innych. W ten sam sposób modlitwa kapłana nie będącego egzorcystą, odmawiana z wielką wiarą, może być bardziej skuteczna od modlitwy egzorcysty autoryzowanego przez biskupa, który działa z mniejszą wiarą. Przedstawiam od razu praktyczny przykład. Wiemy od o. Rajmunda z Kapui, spowiednika i biografa œw. Katarzyny ze Sieny, że kiedy egzorcyœci nie byli w stanie uzdrowić opętanego, posyłali go do Katarzyny. Œwięta modliła się i wypraszała uwolnienie. Jej modlitwa nie była egzorcyzmem, ona nie była ani egzorcystą, ani kapłanem. Ale była œwiętą. Zwróćmy uwagę również na inny element: nie liczy się jedynie wiara tego, kto odmawia modlitwę o uwolnienie lub egzorcyzm, liczy się również wiara osoby, za którą się modlimy, wiara krewnych, przyjaciół, którzy się za tą osobę modlą. Ewangelista, opowiadając o cudownym uzdrowieniu sparaliżowanego, który został spuszczony przez dziurę w dachu przed Jezusa, mówi nam, że Jezus, "widząc ich wiarę", zdziałał cud. On brał pod uwagę wiarę chorego, ale też wiarę tych, którzy mu towarzyszyli. Zastanawiając się zatem nad relacją zachodzącą między egzorcyzmami i modlitwami o uwolnienie, możemy sprecyzować jedynie ich wspólny cel: uwolnienie od obecnoœci lub wpływów złego ducha. Nie istnieje dokładna granica między jedną a drugą formą i obie mogą być używane w stosunku do tej samej osoby. Przypomnę tylko generalną normę, że egzorcyzmy są przepisane dla cięższych przypadków.
Prawo Kanoniczne zaleca egzorcyzmy w odniesieniu do opętanych czy nieprzytomnych z gniewu, czyli w odniesieniu do tych, którzy są ofiarami prawdziwych opętań szatańskich. To nie przeszkadza, by były używane, jak to zresztą jest praktykowane przez egzorcystów, także w każdym innym przypadku, gdzie w grę wchodzi nadzwyczajna działalnoœć szatana. Niemniej we wszystkich tych przypadkach, które z reguły są okreœlane jako przypadki mniejsze lub lżejsze, nie jest konieczny egzorcyzm, może wystarczyć modlitwa o uwolnienie. Tak samo mogą wystarczyć zwykłe œrodki łaski: modlitwy, sakramenty, post, dzieła miłosierdzia, itp.
Sądzę, że te wnioski są bardzo ważne i należy je brać pod uwagę ze względu na ich praktyczne zastosowanie. Dzisiaj, niestety, trudno jest znaleŸć egzorcystów. Dobrze wiedzieć, że w większoœci przypadków nie jest konieczna ich posługa. Co więcej, właœnie z powodu niewielkiej liczby egzorcystów, byłoby dobrze rezerwować dla nich jedynie ciężkie przypadki i nie obciążać ich pracą w przypadkach lżejszych, możliwych do rozwiązania w inny sposób. Do tej pory mówiliœmy prawie wyłącznie o egzorcyzmach, powiedzmy teraz coœ na temat modlitw o uwolnienie.
Pierwsze spostrzeżenie: Między zwyczajnym działaniem szatana (pokusą) i jego działaniem nadzwyczajnym (dolegliwoœci szatańskie, które wymieniliœmy), nie ma wyraŸnej granicy. Odnosi się to stwierdzenie również do wszelkich œrodków zaradczych i leczących. Na przykład widzieliœmy, że można popaœć w całkowite diabelskie opętanie, trwając w grzechach o szczególnej ciężkoœci. Powołaliœmy się na przykład Judasza Iskarioty. Podobnie można by powiedzieć o œrodkach, tak zapobiegawczych jak i uzdrawiających, że pozostają jako fundamentalne powszechne œrodki łaski.
Drugie spostrzeżenie: Przez działania duszpasterskie trzeba rozbudzać w œwiadomoœci chrzeœcijan potrzebę wiernoœci Chrystusowi i walki z szatanem. Wszyscy wierni ze swej natury, jako ochrzczeni i bierzmowani, muszą czuć się wojownikami zaangażowanymi w walkę przeciwko szatanowi. Wiedzą, że są œwiątynią Ducha Œwiętego i wiedzą, że szatan chciałby odebrać im ten przywilej. Są œwiadomi faktu, że Jezus przyszedł "aby zniszczyć dzieła szatana", więc oni również powinni w tym współpracować. Tak jak szatan walczy codziennie przeciwko nam, tak my powinniœmy walczyć każdego dnia przeciwko niemu.
Pewni zwycięstwa mocą Ducha Œwiętego, która nam została dana. Życie w łasce oznacza mówienie zawsze "tak" Chrystusowi i "nie" szatanowi, zgodnie z przyrzeczeniami chrzcielnymi. W przeciwnym razie popada się w grzech. Odnosi się wrażenie, że dziœ ta œwiadomoœć i potrzeba walki, do której wzywa Pismo œw., a w szczególnoœci Nowy Testament zupełnie zanikła w przepowiadaniu i katechizowaniu. Są to elementy, które na nowo trzeba odzyskać. Obrona i wzrost w stanie łaski jest zwycięstwem przeciwko zwykłemu działaniu szatana (pokusie) i jest jednoczeœnie najlepszym œrodkiem zapobiegawczym przeciwko jego nadzwyczajnemu działaniu.
Nawiązując wreszcie bardziej bezpoœrednio do modlitw o uwolnienie, powiedzmy od razu, że wszystkie modlitwy są dobre, a w szczególnoœci modlitwy adoracji i chwały Boga, "psalmy, hymny, pieœni duchowe", jak się wyraża œw. Paweł. Modlitwy mogą być też wymyœlone: w każdym przypadku jest dobrą rzeczą umiejętnoœć modlitwy spontanicznej.
Jeœli modlitwa odmawiana jest w grupie, koniecznie powinna być prowadzona przez odpowiedzialnego za grupę kapłana lub osobę œwiecką, który będzie czuwał nad jej uporządkowanym przebiegiem.
Modlitwa o uwolnienie a egzorcyzm
Napisał Ks. W. Cyran
Poniższy tekst publikujemy za www.apologetyka.katolik.net.pl
Należy odróżnić egzorcyzmy (mniejsze i większe) od modlitwy o uwolnienie. W De exorcismis (nr 15) czytamy:
Egzorcysta winien prawidłowo odróżnić przypadek ataku (impetus) diabła od postawy owej łatwowiernoœci (credulitate), wskutek której pewni ludzie, nawet wierni, sądzą, iż są przedmiotem złoœci (maleficii), zrządzenia złego losu (malae sortis) lub przekleństwa (maledictionis), jakie zostało sprowadzone na nich, na ich bliskich albo na ich mienie. Niech im nie odmawia duchowego wsparcia, w żadnym razie jednak niechaj nie stosuje egzorcyzmu. Może odmówić odpowiednie modlitwy razem z tymi osobami lub za nie, prosząc dla nich o Boży pokój (ita ut pacem Dei inveniant). Duchowej pomocy nie należy również odmawiać wierzącym, których Zły nie dotyka (por. 1 J 5, 18), ale którzy doznając jego pokus, czują się Ÿle, gdy pragną dochować wiernoœci Panu Jezusowi i Ewangelii. Może to uczynić także prezbiter nie będący egzorcystą, a nawet diakon, wypowiadając odpowiednie modlitwy i błagania (aptis adhibitis precibus et supplicationibus).
Powyższy fragment wskazuje możliwoœci pomocy ludziom, którzy nie są opętani przez złego ducha, a jednak sądzą, że doœwiadczają jakichœ trudnoœci w dążeniu do Boga, w dochowaniu Mu wiernoœci, czują się Ÿle, gdy chcą być wierni Chrystusowi i Ewangelii, doznają pokus, niepokoju lub sądzą, że są przedmiotem złoœci, zrządzenia złego losu, przekleństwa itp. Rytuał poleca w takich wypadkach modlić się razem z takimi osobami lub za nie (np. w formie modlitwy wstawienniczej nad tymi osobami czy błogosławieństwa).
WyraŸnie wspomina się prezbitera, także nie będącego egzorcystą, a nawet diakona. Nie mówi się o posłudze modlitewnej wiernych œwieckich.
Koœciół zezwala nad wspomnianymi wyżej osobami cierpiącymi (poza opętaniem, które wymaga zarezerwowanego egzorcyzmu większego) odmawiać odpowiednie modlitwy i błagania. Te modlitwy możemy nazwać modlitwami wstawienniczymi lub błagalnymi o wyzwolenie od pokus, przekleństwa, uroku, czarów i podobnego zła i wpływów złego ducha (poza opętaniem). Nazwa ta nie powinna jednak sugerować, że modlitwa o uwolnienie jest egzorcyzmem. Także treœć modlitwy i postępowanie kapłanów i diakonów modlących się nie może przekraczać granic zarezerwowanych dla egzorcysty. Te granice zostały doprecyzowane m.in. w "Liœcie do Ordynariuszy miejsca" przypominającym niektóre normy dotyczące egzorcyzmów Inde ab aliquod annis [AAS 77 (1985) 1169-1170].
KS. DR WŁODZIMIERZ CYRAN
Modlitwy o uwolnienie w grupach
Napisał Ks. W. Cyran
Poniższy tekst publikujemy za www.apologetyka.katolik.net.pl
Normy dyscyplinarne:
1. Nikomu poza "kapłanem egzorcystą" nie wolno używać formuły zastrzeżonych egzorcyzmów liturgicznych (z rytuału egzorcyzmowania) ani jakiejkolwiek ich integralnej częœci.
2. Nie wolno organizować (bez pozwolenia biskupa) zgromadzeń, w czasie których są używane, w celu otrzymania wyzwolenia, modlitwy, w których są wprost wzywane demony i dąży się do poznania ich tożsamoœci.
3. Z zachowaniem tych granic, wolno modlić się o wyzwolenie od zła, szczególnie pamiętając o roli sakramentów, o wstawiennictwie Błogosławionej Dziewicy Maryi, aniołów i œwiętych w duchowej walce chrzeœcijan z duchami kłamstwa.
Zatem modlitwa o wyzwolenie osoby będącej w potrzebie zanoszona do Boga przez kapłana nie będącego egzorcystą lub przez diakona:
jest zwrócona do Boga, zanoszona w imię Chrystusa, za wstawiennictwem Aniołów lub Œwiętych
nie może zawierać wezwań czy rozkazów skierowanych wprost do demonów
musi wykluczać wszelki dialog z demonami
nie może być rozkazywaniem demonowi, by ujawnił swe imię
nie może być wzywaniem, przyzywaniem czy wywoływaniem demonów
można korzystać z władzy nad złymi duchami, wynikającej z sakramentu chrztu czy œwięceń, ale bez przekraczania granicy władzy udzielonej wyznaczonemu egzorcyœcie
można posłużyć się "egzorcyzmami mniejszymi" z OChWD lub modlitwą na ich wzór
Zakładamy, że osoba (kapłan, diakon) modląca się o wyzwolenie innej osoby, sama jest w stanie łaski uœwięcającej i wolna od zniewolenia przez złego ducha oraz nie miesza w tę posługę żadnych praktyk magii, czarów, żadnych praktyk okultystycznych czy spirytystycznych. Nie czyni niczego, co przypominałoby jakieœ praktyki szamańskie lub zabobonne odczynianie. Modli się z wiarą wzywając œwięte imię Jezus, przed którym drżą piekła i musi się zgiąć każde kolano i każdy język musi wyznać, że tylko Jezus jest Panem ku chwale Boga Ojca (por. Flp 2,10n). Prosi Boga, aby w imię Jezusa Chrystusa uzdrowił osobę cierpiącą.
Osoba prosząca o pomoc duchową powinna sama przyjąć postawę pokuty i nawrócenia przez odbycie dobrej Spowiedzi œw. (jeœli to jest wskazane, nawet generalnej), więcej się modlić, a nawet poœcić i za wszelką cenę wystrzegać się grzechów.
W wypadku zaangażowania w praktyki zabobonne, bałwochwalcze, okultystyczne, spirytystyczne itp. osoba cierpiąca musi się wyraŸnie wyrzec tych praktyk, złych mocy, odnowić swoje przyrzeczenia chrzcielne, wyznać Jezusa Chrystusa, Syna Bożego jako swego jedynego Pana i Zbawiciela.
W czasie modlitwy powinno się też pytać, co osoba przeżywa w swej duszy i w ciele. W wypadku jakichœ reakcji negatywnych lżejszych należy powtórzyć modlitwę, przedłużyć ją i lepiej rozpoznać stan cierpiącego przez rozmowę (czy posługę charyzmatyczną darem proroctwa).
W przypadku zaskakujących, gwałtownych reakcji należy natychmiast modlitwę przerwać i skierować osobę do specjalistów: do kapłana - egzorcysty i do konsultacji psychiatrycznej. Przyczyną takich reakcji może być choroba psychiczna lub nawet silniejsze zniewolenie, a nawet opętanie.
Gdyby osoba nie mogła wrócić do normalnego stanu, to w wypadku podejrzenia o histerię (co zdarza się w wypadku kobiet) kategorycznie wezwać ją do opanowania swych emocji i do normalnego zachowania (nawet gdyby mówiła, że nie może, to tym bardziej zdecydowanie powiedzieć jej, że może to uczynić). Gdyby mimo to pozostawała w ?nienormalnym? stanie, z wiarą nakazać jej w imię Jezusa Chrystusa, by wróciła do normalnego stanu. Gdyby w tym wypadku nie było reakcji i poprawy, oznaczałoby raczej stan histerii niż zniewolenie czy opętanie. Tego ostatniego nie da się jednak zupełnie wykluczyć, szczególnie, gdy wiemy, że osoba praktykowała satanizm lub spirytyzm. Wówczas należy wezwać egzorcystę.
Czy można odmawiać egzorcyzm Leona XIII?
Napisał ks. R. Salvucci
A.
Fragment listu kard. Ratzingera przypominającego normy dot. egzorcyzmów.
1. Kanon 1172 Kodeksu Prawa Kanonicznego mówi, że nikt nie może prawomocnie wypowiadać egzorcyzmów nad opętanym, jeœli nie otrzymał od Ordynariusza miejsca specjalnej i wyraŸnej licencji (§ 1), i ustala, że ta licencja może być udzielona przez Ordynariusza miejsca tylko kapłanowi odznaczającemu się pobożnoœcią, wiedzą, roztropnoœcią i nieskazitelnoœcią życia (§ 2). Z tego powodu Biskupi są proszeni, by wymagali zachowywania tej normy.
2. Z tego zapisu wynika, że wiernym ani nie wolno używać formuły egzorcyzmów przeciw szatanowi i upadłym aniołom, która została opublikowana na polecenie Papieża Leona XIII, ani tym bardziej nie wolno używać tekstu integralnego tego egzorcyzmu(1). Biskupi, w przypadku koniecznoœci, zatroszczą się o ostrzeżenie wiernych w tej sprawie.
B.
Tekst pochodzi z: "Podręcznik egzorcysty", ks. Raul Salvucci, tłum. o. Aleksander Posacki SJ, Imprimatur: Kuria Metropolitalna w Krakowie Kazimierz Nycz Vic.Gen. Ks.doc. dr hab. Edward Staniek Cenzor L.986/97 Kraków dnia 3.07.1997
"Zdarza się czysto, że ludzie dla usprawiedliwienia praktyki egzorcyzmu powołują się na egzorcyzm papieża Leona XIII jako tekst autoryzowany i szeroko znany wœród kleru oraz wœród laikatu. Początkowo egzorcyzm Leona XIII został włączony do Rytuału Rzymskiego z instrukcją, że może być używany także przez œwieckich (1925 rok). Przy kolejnych wydaniach niektórzy autorzy powołują, się no stare i nieaktualne komentarze, gdzie używanie przez œwieckich czy zwykłych wiernych byto jeszcze dozwolone. Natomiast kard. J. Suenens (1) przypomniał, iż egzorcyzm Leona XIII od roku 1944 decyzją Œwiętego Oficjum nie może być odmawiany przez wszystkich wiernych "ze względu na przesądy, jakie spowodowało użycie tego egzorcyzmu i ze względu na fakt ze Koœciół ma zwyczaj rezerwować stosowanie egzorcyzmu tylko dla uprawnionych kapłanów".
Wychodząc z tego założenia kard. Suenens wyraża zdziwienie, mówiąc iż nie wie "jakim sposobem ten egzorcyzm stał się dostępny wszystkim wiernym w tekœcie rozpowszechnionym z imprimatur. Taka anomalia jest jeszcze jednym wskaŸnikiem, że istnieje tu probtem duszpasterski, który należy zrewidować i wyjaœnić w sposób pogłębiony". Przeciwko odmawianiu lego egzorcyzmu, mającego jakby znamię egzorcyzmu w imię Koœcioła (a więc "mocnego" egzoryzmu) występuje także G. Amorth i K. Salvucci, który opiera się nie tylko na swoich negatywnych doœwiadczeniach w tym względzie, ale przede wszystkim na opinii kard. Ratzingera. który wyraził opinię na temat używania egzorcyzmu Leona XIII, poprzedzonego klasyczną modlitwa, o uwolnienie skierowaną do Michała Archanioła. Kard. Ratzinger, prefekt Kongregacji Doktryny Wiary mówi wyraŸnie w liœcie okólnym z 29 wrzeœnia 1985, stwierdzając, że "wiernym chrzeœcijanom nie jest dozwolone używać formuł egzorcyzmu przeciwko Szatanowi i zbuntowanym aniołom, pochodzących z oficjalnego tekstu opublikowanego na zarządzenie Papieża Leona XIII, a tym mniej mogą używać całego tekstu tego egzorcyzmu. Biskupi, jeœli to konieczne, niech uprzedza, wiernych w tym względzie".
Odnoœnik: L. J. Suenens, Odnowa w Duchu Œwiętym i moce ciemnoœci, Kraków 1989 s. 84.
C.
Można natomiast używać poprzedzającej egzorcyzm modlitwy do Michała Archanioła (inc. Œw. Michale Archaniele, broń nas w walce...
Œwięty Michale Archaniele broń nas w walce.
Przeciw niegodziwoœci i zasadzkom złego ducha bądŸ nam obroną.
Niech go Bóg pogromi, pokornie prosimy.
A Ty, Książe wojska niebieskiego, szatana i inne duchy złe,
które na zgubę dusz krążą po œwiecie, mocą Bożą strąć do piekła. Amen.