MASAŻ POPRZECZNY

Punktowe rozcieranie w poprzek przebiegu włókien podrażnionego ścięgna lub brzuśca mięśnia więzadła itp.

Efektywna technika masażu punktowego stosowana w celu złagodzenia dolegliwości bólowych miejscowych

Wykonuje się przez zwiększanie i zmniejszanie nacisku punktowego na leczone tkanki bez poślizgu na skórze pacjenta.

Efekty masażu poprzecznego:

• neurologiczny- powstaje wskutek dotknięcia rytmicznego nacisku, i lekkiego ruchu powierzchownych warstw tkanki. Prowadzi do zahamowania bólu i do obniżenia aktywności układu autonomicznego

• biochemiczny- po okresie 3-5 minut następuje uwalnianie z komórek tucznych histaminy. Prowadzi do wyraźnego rozszerzenia naczyń krwionośnych w tym obszarze. Poprawa ukrwienia ma pozytywny wpływ na nowotworzenie matrix kolagenowy. Dochodzi do wyraźnego wpływu na patologiczny cross- links w formie mostów H które ulegają rozerwaniu.

• Przeciwzapalny- po okresie 15-20 minut komórki tuczne uwalniają substancje które prowadzą do uwalniania prostaglandyny F1 alfa. Wpływa to stymulująco na fibroblasty odgrywające w procesie zapalnym znaczącą rolę.

Intensywność masażu poprzecznego:

• Podczas masażu poprzecznego nie powinny być pobudzone żadne zakończenia bólowe. Oznacza to że nie masaż poprzeczny nie powinien powodować żadnych dolegliwości bólowych.

Mogłoby to powodować następujące reakcje:

• wzrost kwasu gamma

• wzrost aktywności układu współczulnego

• aktywacją zakończeń nerwowych i zaburzenia ukrwienia

• zwiększenie koncentracji adrenaliny co ma hamujący wpływ na prostaglandynę F

Pozycje wyjściowe różnych struktur.

Każda struktura którą leczy się za pomocą masażu poprzecznego powinna znajdować się w odpowiednim ustawieniu początkowym.

• więzadła napięte

• pochewki ścięgien- napięte

• ścięgno- napięte

• brzusiec- rozluźniony

• przejście brzuśca w ścięgno- rozluźnione

Ogólne wymogi do przeprowadzania masażu poprzecznego:

• skóra pacjenta oraz palec terapeuty muszą się poruszać jako jedna całość

• rozcieranie musi się odbywać poprzecznie przez włókna

• rozcieranie na odpowiedniej szerokości

• rozcieranie na odpowiedniej głębokości

• pacjent musi być ułożony w odpowiedniej pozycji

• w miejscu zabiegu mięsień musi być zupełnie rozluźniony

Jeśli masaż poprzeczny daje efekty, należy prowadzić terapię tak długo aż stan pacjenta ulegnie poprawie. Jeśli po 6 masażach nie ma poprawy lub występuje pogorszenie należy zmienić kierunek terapii. Bolesność uciskowa może utrzymywać się przez dalsze 14 dni.

Wskazania:

• uszkodzenia aparatu ruchu wymagające miejscowego przekrwienia lub w przypadku problemów chronicznych.

• Uszkodzenie mięśni- stan ostry (po 5 dniach)- dolegliwości chroniczne, uszkodzenie przejścia mięśnia w ścięgno

• uszkodzenie ścięgien ostre po 5 dniach ścięgna z pochewką ścięgna

• uszkodzenie więzadeł [procesy ostre procesy chroniczne

Przeciwwskazania:

• zapalenia bakteryjne

• kostnienia i zwapnienia tkanek miękkich

• choroby reumatyczne (arthritis)

• ucisk nerwu

• zapalenia kaletek

STRETCHING

Rozciąganie mięśni jest naturalnym zachowywaniem ludzi

Stretching można podzielić na:

• często autostretching wykonywany jest ze zbyt dużą siłą i na dużej dźwigni co łatwo może doprowadzić do uszkodzenia

• oczywiście dobra instrukcja dotycząca tego co i jak i kiedy rozciągać może pomóc niestety często nie jest wystarczająca

Stretching terapeutyczny w dysfunkcjach narządu ruchu był promowany przez Jandę.

Wskazania:

• zgodnie z profilaktyka w medycynie wszystkie dzieci powinny być badane celem oceny nierównowagi mięśniowej zanim pojawi się zaburzenia funkcji

Przeciwwskazania:

• każde zaburzenie czy ból która może mieć położenie inne niż dysfunkcja mechaniczna jest przeciwwskazaniem do stretchingu i w ogóle do terapii manualnej

• ból musi mieć związek z funkcją z ruchem

• ruch musi prowokować ból

• jeśli ból występuje niezależnie od ruchu to należy podejrzewać inna patologie i odesłać takiego pacjenta do lekarza

przyczyny i mechanizmy

• sztywny i krotki mięsień bardzo często jest aktywny w tych ruchach w których nie powinien brać udziału. Ta nadmierna praca może prowadzić do uszkodzenia i czy nadmiernego hamowania antagonistów. Ogólnie mówiąc skurczony mięsień w większym niż potrzeba stopniu hamuje antagonistów dlatego stymulacja i skurcz antagonistów zawsze wspomaga terapię

• najpierw należy rozciągnąć mięsień przykurczony a następnie napiąć antagonistów

Przyczyny i mechanizm:

• prawidlowy zakres ruchu jest determinowabny kilkoma strukturami np. skora tkanka podskorna. Miesienie, wiezadla, torebvka stawowa, powierzchnie stawowe i sttrukrury wewenatrzstawoer./

objawy przykurczu:

• zaburezenia wzorcow ruchowych

• objetosci miescnia

• obrzek

• zaburzenia napiecia miesinia

• zaburzenia elastycznosci i sily

• ogranoczenie ruchomowsci

• gra stawowa

• jakosc czucia oporu koncowego ruchu

• jak podaje vladimir janda prowadzi to do stalych uszkodzen które z kolei zmieniaja pozniej zmniejszaja wzorrezc ruchowy prowadza do skurczu miesnia przykurczu i bolu w zaawansowanm przypadku

podstawy:

• wspolan cecha dla wszystkich procedur najbezpieczniejsza skewencja jest oparta na zasadch mowiacej ze miesien jest najbardziej zrelaksowany i gotowy do rozciagania po izometrymczym napieciu

• zgodnie z zasada im silniejszy skurcz bez bvolu tym większe rozluznienie

• miesien jest latwiej rozciagany gdy rozgrzeane są w znaczeniu fizjologicznym czyli poprtzez ciwczenia lepiej niż przez zewnetrzne cieplo. Zawsze należy pracowac na rozgrzanym miesniu. Najlepszym sposobem rozgrznia miesnia są cwiczenia z oporem

procedury terapeutyczne

• rozciaganie pasywne

• bierne

• pacjent oporuje i pomaga

pasywne- w bardzo duzych ograniczeniach. Celem jest dlugotrwale rozciaganie. Pacjent rozluznia się a terapeuta porusza stawem w kierunku ograniczenia. Utrzymuje się koncowy zakres ograniczniea

pacjenyt oporuje- terapeuta wykorzystuje umiarkowana sile i porusza stawem w kier. ograniczenia ruch. Az do osiagniecia mozliwego zakresu. Skrocone strukture powoduja kompresje powierzchni stawowych dlatego terapeuta wykonuje trakcje w stawie i stara się utrzymac przestrezen stawowoa w separcaji gdy pacjent oporuje. Następnie pacjent rozluznia się a terapueta utrzymjue trakcje tak dlugo jak jest to koienieczne a z do momentu separacji pow stawowych. Technika jest powtarzana tak dlugo az uzyska się popraweTa technika jest najbvardziej polecana

oporuje i pomaga- porusza staw w kier ograniczenia w takim zakresie na ile to mozlwe. Nastepnioe teraopeuta utrzymuje ta pozycje i prosi pacjenta by napial miesien przeciwko oporowi izometrcyznie. Następnie pacjent rozluznia się a teraoeuta prowasdzi ruch dalejk w kierunku ogranicznie a

procedury teraopeutyczne

a. terapeuta biernie zwieksza ruch idac w kierunku ograniczeniach

b. jeśli ten ruch jest bolesny to terapeuta jest bardziej pasywny i p[olecA PACJEntowi aktywnie pracowac idac w kierunku ograniczenia

100. jeśli jeszcze boleny dolaczamy delikatna trakcje a pacjent pracuje aktywnie

101. czasmai bol może być zredukowany jeśli wykonamy trakcje i jednoczenise dodamy czynny rucvh pacjenta i dolaczymy niewielki opor

500. stymulacja antagonistow- antagoniscie powinny być stymulowane bezposrednio po sesji

gra stawowa

opor koncowy

mamy kilka rodzajow fizjologicznego opory koncowego:

1. opor miekki- miesien (rozciagniety albo kompresowany w zg kolana lub lokcia)

2. twardy

3. patologiczny opór końcowy

---