Adoracja: Wielki Czwartek

Osoba 1: Panie Jezu, ukryty pod postacią białej Hostii. Przychodzimy do ciebie, aby uwielbiać Cię za dar sakramentu Eucharystii i Kapłaństwa. Oba te sakramenty są ze sobą powiązane. Eucharystia i kapłaństwo - oba te skarby kierują nasz wzrok i myśli do Wieczernika, do miejsca, w którym spożyłeś Paschę z uczniami. W naszym dzisiejszym spotkaniu z Tobą, z Tym, który umacnia, pragniemy pochylić się nad darami, jakie nam zostawiłeś.

• pieśń: „Dziś Kościele”

Osoba 2: W Wielki Czwartek wspominamy ustanowienie dwóch sakramentów: Eucharystii i kapłaństwa. Jest to dzień, kiedy cała wspólnota uczniów Chrystusa gromadzi się w kościołach, tak jak apostołowie z Chrystusem na Ostatniej Wieczerzy. Każdy z nas uczestniczy w tych samych wydarzeniach. Chrystus wszystkich nas zaprasza do wspólnego stołu, bierze do rak chleb i wino i przemienia je w swoje Ciało i swoją Krew. Jednak zanim odejdzie zostawia nam testament miłości. Daję wam przykazanie nowe, abyście się wzajemnie miłowali, jak Ja was umiłowałem… Miłość ta służy, daje się w ofierze i nie cofa się przed śmiercią.

Osoba 3: Tego dnia jest wspominamy również ustanowienie sakramentu kapłaństwa. Jesteśmy wezwani do modlitwy i dziękczynienia za kapłanów. Za tych, którzy odpowiedzieli na głos Boga, aby pójść za Nim. Chrystus zwraca się do nich w słowach: to czyńcie na moją pamiątkę. Kapłańskie dłonie to przedłużenie rak Chrystusa. Kapłan to drugi Chrystus.

• Czy dziękuję za kapłanów, których Bóg stawia na mojej drodze?

• Czy modlę się o nowe i święte powołania kapłańskie?

• Jaki jest mój szacunek wobec chleba?

• Czy nie zaniedbuje przyjmowania Chrystusa w komunii świętej?

W dzisiejszym spotkaniu będzie nam towarzyszyć Ewangelista Łukasz. W Ewangelii zapisał:

Osoba 4: A gdy nadeszła pora, zajął miejsce u stołu i Apostołowie z Nim. Wtedy rzekł do nich: Gorąco pragnąłem spożyć Paschę z wami, zanim będę cierpiał. Albowiem powiadam wam: Już jej spożywać nie będę, aż się spełni w królestwie Bożym. Potem wziął kielich i odmówiwszy dziękczynienie rzekł: Weźcie go i podzielcie między siebie; albowiem powiadam wam: odtąd nie będę już pił z owocu winnego krzewu, aż przyjdzie królestwo Boże. Następnie wziął chleb, odmówiwszy dziękczynienie połamał go i podał mówiąc: To jest Ciało moje, które za was będzie wydane: to czyńcie na moją pamiątkę! Tak samo i kielich po wieczerzy, mówiąc: Ten kielich to Nowe Przymierze we Krwi mojej, która za was będzie wylana ( Łk 22,14-20).

• pieśń: „W kruszynie chleba”

Osoba 2: Jezus wiedział, co Go czeka. Zdecydował się zatem na przyspieszenie o kilka dni świętowania Paschy, którą Żydzi obchodzili uroczyście w sobotę wieczorem dla upamiętnienia wyjścia z Egiptu. Tymczasem już we czwartek wezwał do siebie Piotra i Jana, dwóch najbardziej umiłowanych uczniów, i polecił im iść do Jerozolimy i przygotować Paschę. Zdumieni uczniowie zapytali: „Gdzie chcesz, żeby ją przygotować?" Jezus udzielił im szczegółowych wyjaśnień: w mieście spotkają mężczyznę z dzbanem. Mają się udać za nim, wejść do domu i poprosić gospodarza o udostępnienie im wielkiej izby wyłożonej dywanami i wyposażonej we wszystko, co było potrzebne. Piotr i Jan posłusznie trzymali się wskazówek i znaleźli wieczernik, miejsce, gdzie Jezus zamierzał świętować swoją ostatnią Paschę i gdzie miał objawić im znak swojej wielkiej miłości.

Osoba 3: Zanim Jezus rozpoczął spożywanie ostatniej Paschy ze swymi uczniami, umył im nogi. Chciał, aby za pośrednictwem tego gestu, który zwykle wykonywał sługa, mocno zapisał się w duszy apostołów sens tego, co miało wkrótce nastąpić. Męka i śmierć są, bowiem fundamentalną posługą miłości, dzięki której Syn Boży uwolnił ludzkość od grzechu. Jednocześnie męka i śmierć Chrystusa odsłaniają głęboki sens nowego przykazania, które powierzył apostołom: "Abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem".

• pieśń: „Przybądźcie tu z najdalszych stron gromady”

Osoba 1: W Wielki Czwartek jesteśmy zaproszeni do wejścia do Wieczernika. Zaproszenie to kieruje do nas Chrystus. Wejście do Wieczernika to lekcja miłości. Każdy, kto wchodzi do szkoły Jezusa wezwany jest do dawania świadectwa przykładem. Pierwszym zadaniem, jakie wypływa z tej lekcji - to przykład wzajemnej miłości. Człowiek potrzebuje wiele czasu na naukę, aby zrozumieć gesty Jezusa. Kto wszedł raz do Wieczernika ten ma dać przykład miłości, która zwycięża wszystko. Miłość wszystko zwycięży.

Osoba 2: Zgromadzeni w Wieczerniku naszego Kościoła, słyszymy słowa, które pochodzą z samej głębi tajemnicy wcielenia Syna Bożego. Jezus bierze chleb, błogosławi go i łamie, a potem daje nam, swoim uczniom, mówiąc: "To jest Ciało moje". Przymierze Boga z Jego Ludem osiągnie niebawem punkt kulminacyjny w ofierze Jego Syna, odwiecznego Słowa, które stało się ciałem. Wypełnią się starożytne proroctwa: "Ofiary ani daru nie chciałeś, aleś Mi utworzył ciało; (...). Oto idę (...), abym spełniał wolę Twoją, Boże" (Hbr 10, 5. 7). Przez wcielenie Syn Boży współistotny Ojcu stał się Człowiekiem i przyjął ciało z Maryi Panny. A teraz, w noc przed śmiercią, mówi do swoich uczniów: «To jest Ciało moje, które za was będzie wydane».Z głębokim wzruszeniem słuchamy raz jeszcze tych słów, wypowiedzianych tutaj, w Wieczerniku, dwa tysiące lat temu. Od tamtego czasu wciąż są one wypowiadane, z pokolenia na pokolenie, przez ludzi, którzy mają udział w Chrystusowym kapłaństwie poprzez sakrament święceń. W ten sposób sam Chrystus wypowiada te słowa wciąż na nowo ustami swoich kapłanów w każdym zakątku świata. Jan Paweł II powiedział kiedyś: To jest «tajemnica wiary», którą ogłaszamy podczas każdej liturgii eucharystycznej. Jezus Chrystus, Kapłan nowego i wiecznego Przymierza, odkupił świat swoją Krwią. Wskrzeszony z martwych, odszedł, aby przygotować nam miejsce w domu Ojca. W Duchu, który uczynił nas umiłowanymi dziećmi Bożymi, w jedności Ciała Chrystusa oczekujemy Jego powrotu z radosną nadzieją.

Osoba 3: Eucharystia jest trwałym znakiem miłości Boga, wspomagającej nas w drodze do pełnej jedności z Ojcem, przez Syna w Duchu. Ta miłość przerasta serce człowieka. Gdy dzisiejszego wieczoru adorujemy Najświętszy Sakrament i rozważamy tajemnicę Ostatniej Wieczerzy, czujemy się zanurzeni w oceanie miłości, która wypływa z Serca Bożego.

• pieśń: „Bóg jest Miłością”

Osoba 3: Chrystus przekazuje każdemu z nas program - program ucznia Chrystusa. Opiera się on na wtajemniczeniu w Eucharystię oraz miłość bliźniego:

1. Jezus bardzo umiłował swoich uczniów. Pragnął, aby przyjęli Jego miłość i okazywali ją sobie nawzajem.

2. Miłość Jezusa jest tak ogromna, że oddał swoje życie. Umarł za ludzi, aby wybawić wszystkich od śmierci i dać nam życie wieczne.

3. Eucharystia jest pamiątką i uobecnieniem śmierci i zmartwychwstania Jezusa. Jest znakiem jego największej miłości. Z niej bierze początek Kościół - wspólnota uczniów Jezusa.

4. Eucharystia ustanowiona przez Jezusa podczas ostatniej wieczerzy jest Jego darem dla wierzących wszystkich czasów. Odprawianie Mszy świętej nie jest jedynie pamiątką ofiarowania Jezusa, ale jest nową obecnością Jezusa wśród swoich uczniów.

5. Uczestnicząc w Eucharystii, przystępując do Komunii św. wierzący w Jezusa jednoczą się z Nim i między sobą. W ten sposób miłość Jezusa i Jego uczniów pozostaje wciąż żywa.

Osoba 4: Gorąco pragnąłem spożyć Paschę z wami, zanim będę cierpiał. Potem wziął kielich i odmówiwszy dziękczynienie rzekł: Weźcie go i podzielcie między siebie; albowiem powiadam wam: odtąd nie będę już pił z owocu winnego krzewu, aż przyjdzie królestwo Boże. To jest Ciało moje, które za was będzie wydane: to czyńcie na moją pamiątkę! Ten kielich to Nowe Przymierze we Krwi mojej, która za was będzie wylana.

Osoba 1: Niech będzie uwielbiony Jezus Chrystus, Syn Boga Żywego:

Który ofiarował się za nas na krzyżu

Który zostawił nam w tym Sakramencie pamiątkę Swojej męki

Który stał się dla nas chlebem na życie wieczne

Który trwa w nas, a my w Nim

Który chce nas prowadzić do życia wiecznego

Który przebywa tu z nami - nim przyjdzie

Który pozwala mi przebywać przy Sobie

Którego oczy patrzą na mnie

Który zna mnie od początku stworzenia

Który ukochał mnie miłością wieczną

Który wie wszystko o mojej nędzy

Któremu otwarte są wszystkie moje grzechy

Który daje mi moc ku dobremu

Który kocha moich bardziej, niż ja ich kochać mogę

Któremu dana jest wszelka władza na niebie i na ziemi

Jezu Chryste, Odkupicielu świata, Zbawco nasz i Bracie, zmiłuj się nad nami. Amen.

• pieśń: „Wierzę w Ciebie, Panie”

źródła: wykorzystano materiały z serwisu liturgia.org

3

---