Słowniczek

Automatyczne zrównoważenie błysku wypełniającego.
Rodzaj automatycznego pomiaru i kontroli TTL światła błyskowego. Działanie systemu pomiaru światła otaczającego (zastanego) i kalkulacji naświetlenia jest integrowane z kalkulacją światła błyskowego. Poziom wydajności błysku zostaje samoczynnie tak dobrany by zrównoważył się ze światłem otoczenia, powodując najlepsze naświetlenie i obiektu i tła. Technika automatycznego zrównoważenia błysku wypełniającego Nikona występuje w następujących odmianach: przestrzenne (3D) zrównoważenie błysku wypełniającego, wielopolowe zrównoważenie błysku wypełniającego, matrycowe zrównoważenie błysku wypełniającego, skoncentrowane zrównoważenie błysku wypełniającego i punktowe zrównoważenie błysku wypełniającego. Przestrzenne (3D) zrównoważenie błysku wypełniającego i wielopolowe zrównoważenie błysku wypełniającego tworzą razem technikę automatycznego zrównoważenia błysku wypełniającego dzięki wielopolowemu pomiarowi TTL błysku. Zastosowanie konkretnej odmiany zależy od kombinacji korpusu aparatu, lampy błyskowej i obiektywu. W kombinacji z dedykowaną lampą Nikon Speedlight, aparat stosuje technikę automatycznego zrównoważenia błysku wypełniającego dzięki wielopolowemu pomiarowi błysku TTL.

Automatyczny pomiar TTL i sterowanie błyskiem.
Czujnik w aparacie mierzy światło błyskowe, odbite od obiektu, na powierzchni filmu i przerywa błysk w chwili, gdy naświetlenie osiągnie właściwy poziom. Ponieważ czujnik, który kontroluje błysk, odbiera światło po jego przejściu przez obiektyw, automatyczny pomiar TTL (skrót angielskiego: Through The Lens) może być stosowany przy odbijaniu światła błyskowego, wypełnianiu błyskiem cieni, używaniu wielu lamp błyskowych jednocześnie itp. Dodatkową zaletą automatycznego pomiaru TTL błysku jest szeroki zakres wyboru przysłony bez obawy o właściwe naświetlenie.
Przy zastosowaniu dedykowanej lampy Nikon Speedlight, aparat dysponuje automatycznym zrównoważeniem błysku wypełniającego oraz standardowym pomiarem TTL błysku.

Błysk wypełniający.
Metoda fotografowania z wykorzystaniem lamp błyskowych, w której łączy się oświetlenie błyskowe ze światłem zastanym, aczkolwiek zrównoważenie tych dwóch rodzajów oświetlenia nie jest konieczne wymagane.

Ciągłe samoczynne nastawianie ostrości.
Ustalanie ostrości i jej poprawianie trwa dopóty, dopóki spust migawki jest lekko wciśnięty, a lustro pozostaje w opuszczonej ("patrzącej") pozycji. Funkcja użyteczna w sytuacjach, gdy odległość aparatu i obiektu ma tendencję do częstych zmian.

Czas synchronizacji z lampą błyskową.
Parametr ważny w zdjęciach przy świetle błyskowym. Czas otwarcia migawki wystarczająco długi, by cała klatka filmu była w chwili błysku lampy odsłonięta.

Duże pole ustalania ostrości.
Czujnik dużego pola ustalania ostrości w kształcie krzyża nie ma "martwych obszarów", dzięki czemu potrafi ustalić ostrość większości obiektów, również o pionowych liniach konturu.

EV - wartość świetlna.
Skrót angielskiego Exposure Value. Liczba, reprezentująca wszystkie kombinacje czasu otwarcia migawki i przysłony, które dają taki sam efekt naświetlenia w tych samych warunkach fotografowania (jasność obiektu) i przy tej samej czułości filmu.
Dla filmu o czułości ISO 100/21 kombinacja czasu otwarcia migawki 1 s i przysłony f/1,4 daje wartość świetlną 1 EV.
Aparat potrafi mierzyć światło tylko w pewnym zakresie wartości świetlnych.

Fleksja Programu.
Funkcja ta pozwala chwilowo poprawić automatycznie wybraną kombinację: czas otwarcia migawki / przysłona bez zmiany warunków właściwego naświetlenia. Dzięki temu żądany czas otwarcia migawki albo przysłona mogą być wybierane podczas stosowania automatycznego programu naświetlania.

Głębia ostrości.
Obszar największej ostrości obrazu przed i za obiektem, na który nastawiono ostrość na skali odległości obiektywu. Głębia ostrości zależy od wielu czynników, takich jak ogniskowa obiektywu, przysłona, odległość fotografowania itp. W istocie odwzorowanie obiektu może być ostre tylko w jednej płaszczyźnie - zazwyczaj równoległej do płaszczyzny filmu - zaś przed nią i za nią stopniowo maleje. Jednak oko ludzkie nie rozróżnia niewielkiej nieostrości i stąd właśnie wrażenie głębi ostrości, która zależy również od wielkości ostatecznego obrazu oraz odległości jego oglądania, a także - od indywidualnych właściwości oka.

ISO.
Międzynarodowa miara czułości emulsji fotograficznej. Im większa liczba, tym większa czułość, i odwrotnie. Film o czułości ISO 200/24 jest dwa razy czulszy niż film o czułości ISO 100/21, a dwa razy mniej czuły niż film o czułości ISO 400/27. ISO to skrót angielskiej nazwy: International Standards Organization - Międzynarodowa Organizacja Normalizacyjna, a zarazem jak wspomniano - miara czułości emulsji. Pełny zapis jest kompilacją dawnych oznaczeń ASA, uszeregowanych w ciągu geometrycznym, i dawnych jednostek DIN uszeregowanych w ciągu arytmetycznym. W krajach anglosaskich druga część zapisu miary czułości bywa pomijana.

Kod DX.
Informacja o filmie zakodowana magnetycznie na kasecie. Gdy aparat automatycznie nastawia czułość filmu, odczytuje tę informację o czułości (w zakresie od ISO 25/15 do ISO 5000/38) po włożeniu kasety do aparatu.

Korekcja naświetlenia.
Korekcję poziomu naświetlenia światłem zastanym wprowadza się poprzez zmianę czasu otwarcia migawki i/lub przysłony - za pomocą: pamięci automatycznego naświetlenia, wstępnego nastawienia korekcji naświetlenia albo sekwencji zmiennych naświetleń.
Podczas fotografowania przy świetle błyskowym z dedykowanymi lampami Nikon TTL Speedlight korekcja naświetlenia może być również stosowana przez różnicowanie wydajności błysku.

Korekcja poziomu wydajności błysku.
Używa się jej do automatycznego (TTL) sterowania światłem błyskowym. Pozwala ona zmniejszyć lub zwiększyć poziom wydajności błysku, aby przyciemnić lub rozjaśnić obiekt, oświetlony światłem błyskowym.

Liczba przewodnia.
Liczba przewodnia określa moc lampy błyskowej w zależności od czułości filmu. Jest liczbą mianowaną i bywa zwykle wyrażana w metrach lub stopach. Liczbę przewodnią stosuje się do obliczania liczby przysłony, przy której naświetlenie będzie właściwe, według poniższego wzoru:
liczba przysłony = liczba przewodnia / odległość lampy od obiektu

Trzeba by je najpierw przetłumaczyć ...
Jeśli dana jest liczba przysłony, można obliczyć odległość lampy błyskowej od aparatu z następującego wzoru:
odległość lampy od obiektu = liczba przewodnia / liczba przysłony
Wzór ten bywa przydatny do określania górnej granicy zasięgu błysku użytej lampy.

LCD
Skrót angielskiego Liquid Cristal Display - wyświetlacz ciekłokrystaliczny.

Liczba przysłony.
Liczba na pierścieniu przysłon obiektywu i na wyświetlaczach LCD, które określają względną wielkość otwartej przysłony. Ciąg liczb przysłony wzrasta w postępie geometrycznym, opartym na zmianach wielkości przysłony obiektywu podczas jej otwierania i zamykania. Kolejne wzrastające liczby szeregu otrzymuje się, mnożąc poprzednią liczbę przez współczynnik 1,4 (2).
Standardowe liczby skali to: 1,0; 1,4; 2; 2,8; 4; 5,6; 8; 11; 16; 22; 32 itd. Każda zmiana oznacza podwojenie lub zmniejszenie o połowę ilości światła, przepuszczanego przez obiektyw.

Matrycowa metoda pomiaru światła i kalkulacji naświetlenia.
Metoda pomiaru światła i kalkulacji naświetlania w nowoczesnych aparatach, wykorzystująca wielosegmentowy czujnik oraz komputer.

Obiektywy AF Nikkor typ D.
Obiektywy Nikkor, które wysyłają do mikrokomputera aparatu informację o nastawionej odległości, wykorzystywaną przestrzenną (3D) matrycową metodę pomiaru światła i kalkulacji naświetlenia lub przez technikę przestrzennego (3D) zrównoważenia błysku wypełniającego (z lampami błyskowymi Nikon Speedlight).
Rozpoznawalne po literze "D" po informacji o jasności obiektywu. Wszystkie obiektywy AF-I Nikkor są typu D.

Odległość hiperfokalna.
Najbliższy punkt, na który fotograf może nastawić ostrość tak, by głębia ostrości sięgnęła do nieskończoności. Dzięki nastawieniu na obiektywie odległości hiperfokalnej uzyskuje się największą przy danej przysłonie głębię ostrości, rozciągającą się od połowy odległości hiperfokalnej do nieskończoności. Im dłuższa ogniskowa, tym większa odległość hiperfokalna; im mniejszy otwór przysłony (większa liczba przysłony), tym mniejsza odległość hiperfokalna.

Odległość ogniskowa (obrazowa).
Odległość od punktu głównego obrazowego obiektywu do ogniska obrazowego. W aparatach małoobrazkowych (na błonę o szerokości 35 mm) obiektywy o ogniskowej około 50 mm nazywa się normalnymi lub standardowymi. Obiektywy o ogniskowej mniejszej niż 35 mm określa się mianem szerokokątnych, zaś obiektywy o ogniskowej większej niż 85 mm - mianem teleobiektywów lub obiektywów długoogniskowych. (Dokładnie rzecz biorąc, w polskiej terminologii nazwę teleobiektyw rezerwowano dla obiektywów długoogniskowych których fizyczna długość jest mniejsza, dzięki odpowiedniej konstrukcji, niż ogniskowa.) Obiektywy, które pozwalają użytkownikowi płynnie zmieniać ogniskową bez zmiany ostrości, nazywa się zoomami, obiektywami zmiennoogniskowymi albo - w fotografii rzadko, w filmie częściej - transfokatorami.

Pamięć automatycznego naświetlenia - klawisz AE-L.
Stosowany do zapamiętywania automatycznie nastawianych parametrów naświetlenia: czasu otwarcia migawki i/lub przysłony. Polecany, gdy fotograf posługując się pomiarem skoncentrowanym lub punktowym - chce nastawić poziom naświetlenia zdjęcia na podstawie jasności fragmentu fotografowanej sceny.

Pojedyncze samoczynne nastawienie ostrości.
Po nastawieniu ostrości na obiekt zostaje ona (tj. ustawienie obiektywu) zablokowana. Przydaje się to przy zmianie kompozycji kadru.

Procesor (CPU).
Angielski termin Central Processing Unit oznacza dosłownie: główny element przetwarzający (dane) czyli właśnie: procesor. Ta cześć nadzoruje elektroniczne funkcje urządzenia.
Każdy obiektyw AF Nikkor (w tym AF Nikkor typ D) oraz AI-P Nikkor ma wbudowany procesor.

Przedbłyski kontrolne.
Gdy stosowane jest automatyczne równoważenie błysku wypełniającego dzięki wielopolowemu pomiarowi TTL, dedykowana lampa Nikon Speedlight wysyła serię ledwie widocznych błysków wstępnych, które pozwalają komputerowi aparatu przeprowadzić wstępną analizę sceny. Wielopolowy czujnik TTL określa ilość odbitego światła. Następnie mikrokomputer aparatu ustala, które pole czujnika TTL zostanie wykorzystane do kontroli wydajność błysku i reguluje poziom wydajności błysku. Przedbłyski kontrolne są widoczne, lecz nierozpoznawalne, bo w praktyce zlewają się z błyskiem właściwym.

Sekwencja zmiennych błysków.
Pozwala fotografowi na naświetlenie kilku zdjęć przy różnych poziomach wydajności błysku z wykorzystaniem automatycznego (TTL) sterowania światłem błyskowym, natomiast bez zmiany czasu otwarcia migawki i/lub przysłony.

Sekwencje zmiennych naświetleń.
Sekwencje zmiennych naświetleń to automatyczne naświetlenie kilku zdjęć, z których w każdym zastosowano inny czas otwarcia migawki i/lub inną przysłonę. Funkcja ta współdziała ze wszystkimi sposobami naświetlania.

SLR
Skrót angielskiego Single Lens Reflex - lustrzanka jednoobiektywowa. Typ aparatu, w którym patrząc przez wizjer, patrzy się zarazem przez obiektyw. Również inne funkcje aparatu, takie jak pomiar światła i sterowanie poziomem wydajności błysku, działają dzięki możliwości patrzenia przez obiektyw.

Standardowy pomiar błysku TTL.
Rodzaj automatycznego pomiaru TTL i sterowania błyskiem, w ramach którego nie wprowadza się żadnej automatycznej korekcji poziomu wydajności błysku. Błysk jest kontrolowany niezależnie od wyniku pomiaru światła zastanego i w większości przypadków daje nieco mocniejsze oświetlenie obiektu niż automatycznie zrównoważony błysk wypełniający, powodując, że obiekt wyraźnie odcina się od tła.

Sterowanie naświetleniem.
Automatyczny program: Aparat nastawia zarówno czas otwarcia migawki jak i przysłonę tak, by właściwie naświetlić błonę.
Automatyczny dobór przysłony do ręcznie nastawionego czasu migawki: Użytkownik wybiera czas otwarcia migawki, a aparat dobiera doń przysłonę obiektywu tak, by właściwie naświetlić błonę.
Automatyczny dobór czasu otwarcia migawki do ręcznie nastawionej przysłony: Użytkownik wybiera przysłonę, a aparat dobiera do niej czas otwarcia migawki tak, by właściwie naświetlić błonę.
Ręczne nastawianie parametrów naświetlania: Użytkownik wybiera i czas otwarcia migawki, i przysłonę, kierując się wskazaniami światłomierza (według odczytu z wyświetlacza LCD) lub ignorując je tak, by uzyskać żądane naświetlenie.

Synchronizacja przed zamknięciem migawki.
Lampa błyskowa błyska tuż przed zasłonięciem kadru przez drugą zasłonę migawki szczelinowej. Gdy czas otwarcia migawki jest długi (synchronizacja z długim czasem otwarcia migawki), świecące elementy poruszającego się obiektu tworzą na fotografii smugi świetlne za obiektem, którego obraz zostaje "zamrożony" przez światło błyskowe.

Synchronizacja po otwarciu migawki.
Lampa błyskowa błyska natychmiast po odsłonięciu przez pierwszą zasłonkę migawki szczelinowej całego kadru. W taki właśnie sposób działa normalna synchronizacja błysku z czasem otwarcia migawki.

Synchronizacja z długim czasem otwarcia migawki.
Technika oświetleniowa, polegająca na jednoczesnym stosowaniu błysku i długiego czasu otwarcia migawki. Zdjęcia z błyskiem, synchronizowanym z krótkim czasem otwarcia migawki, robione przy słabym świetle otoczenia albo w nocy dają często efekt oświetlonego błyskiem obiektu na ciemnym tle. Zastosowanie razem z błyskiem dłuższego czasu otwarcia migawki wydobywa na zdjęciu szczegóły tła. Połączenie długiego czasu otwarcia migawki z synchronizacją przed zamknięciem migawki nadaje się szczególnie do przedstawienia ruchu w postaci smug światła.
Synchronizacja z długim czasem otwarcia migawki w aparatach rozszerza zakres automatycznie dobieranych czasów otwarcia migawki (automatyczny program oraz automatyczny dobór czasu otwarcia migawki) do 30 s.

Tropienie ostrości tzw. dobiegaczka
Pozwala aparatowi przeanalizować szybkość poruszającego się obiektu na podstawie danych o ostrości oraz uzyskać właściwą ostrość obrazu. Pozycja, w której znajdzie się obiekt dokładnie w chwili otwarcia migawki zostaje wcześniej przewidziana i odpowiednio do niej nastawiany jest obiektyw.

TTL
Skrót angielskiego Through The Lens - przez obiektyw. Większość lustrzanek jednoobiektywowych (SLR) ma wbudowane światłomierze, które mierzą światło po przejściu przez obiektyw. Ta cecha pozwala na ustalenie parametrów zdjęcia według obrazu, który zostaje naświetlony na filmie. Ponieważ obraz ten jest tworzony przez obiektyw zdjęciowy, kąt widzenia obiektywu oraz ewentualne użycie filtrów zostają automatycznie wzięte pod uwagę, bez konieczności wprowadzania poprawek.

Warianty Programu.
Pozwalają na wybór spośród programów dostosowanych do różnych sytuacji zdjęciowych.

Wieloogniskowy automatyczny program naświetlania.
W wieloogniskowym automatycznym programie naświetlania stosowane są więcej niż dwie kombinacje czasu otwarcia migawki i przysłony. Gdy ogniskowa obiektywu zmienia się, odpowiednio zmienia się układ: czas otwarcia migawki - przysłona, aczkolwiek naświetlenie pozostaje na tym samym, właściwym poziomie.

Winietowanie.
Stopniowo zmniejszające się - od środka ku brzegom - oświetlenie filmu. Są dwa rodzaje winietowania: winietowanie naturalne, powodowane przez obiektyw oraz winietowanie, wynikłe z nieprawidłowego użycia akcesoriów takich jak osłony przeciwsłoneczne lub filtry.

Zasięg błysku.
Zakres odległości, w obrębie których błysk jest w stanie dostarczyć potrzebnych ilości światła. Zasięg błysku jest regulowany wartością osiągalnej wydajności błysku. Wydajność błysku każdej automatycznej lampy błyskowej może zmieniać się w zakresie, ograniczonym najdłuższym i najkrótszym czasem trwania błysku. Obiekty, położone bardzo blisko, będą potrzebowały mniejszej (aż do minimum) wydajności błysku, natomiast odległe motywy będą wymagały większej ilości światła aż do osiągnięcia największej wydajności błysku.
Zasięg błysku zależy od przysłony, czułości filmu itp.

Zmienne naświetlenia.
Fotografowanie tego samego obiektu w pewnym zakresie różnych poziomów naświetlenia.

Zrównoważenie kontrastu błyskiem wypełniającym.
Technika fotografowania przy świetle błyskowym. Oświetlenie błyskowe dobierane jest tak, by równoważyło się ze światłem zastanym fotografowanej sceny.

 

---