Filozofia doby antyku:
Najważniejszymi filozofami antycznymi byli:
Sokrates (469-399 p.n.e.)- Przedstawiał się jako "ten, który nic nie wie"("Wiem, że nic nie wiem"- świadomość swojej niewiedzy jest najwyższą wiedzą. Dopiero, gdy ją się osiągnie, można rozpocząć poszukiwanie prawdy) Wprowadził pojęcie cnoty rozumianej jako doskonałość- mądrość, umiejętność panowania nad sobą, sprawiedliwość. Sokrates wierzył, że niemożliwe jest osiągnięcie ideału cnoty bez wiedzy, czyli mądrości. Tylko wtedy człowiek może dążyć do dobra i sprawiedliwości.
Platon (427-347 p.n.e.) -był uczniem Sokratesa. Uważał, że świat, na którym żyjemy , jest jedynie odbiciem świata bytów idealnych. Każdy przedmiot, każdy element świata materialnego, doczesnego ma więc swój idealny pierwowzór w świecie idei. Człowiek powinien dążyć do ideału i w tym znajdować szczęście oraz cel życia.
Arystoteles (384-322 p.n.e) -był uczniem Platona. Wprowadził do filozofii pojęcie eudajmonii, czyli ostatecznego ideału, jaki osiągnąć powinien każdy człowiek. Arystoteles twierdził, że szczęście może dać jedynie zdolność do czynienia dobra, umiejętność życia w cnocie i prawości.
III wiek p.n.e. to rozwój szkół filozoficznych. Za najważniejsze uznaje się dzisiaj następujące szkoły:
Stoicy- za twórcę tej szkoły uważany jest Zenon z Kition (336-269 p.n.e.), który postulował życie umiarkowane, zgodne z naturą, a przede wszystkim wykształcenie w sobie zdolności do zachowania trzeźwości umysłu oraz uniezależnienia się od pokus i smutków świata zewnętrznego za pomocą rozumu. Ideałem stoika jest człowiek, który w każdej sytuacji potrafi nad sobą panować, rozumowo i bez zbędnych emocji oceniać zjawiska otaczającego go świata (stąd powiedzenie "stoicki spokój").
Epikurejczycy- to z kolei szkoła filozoficzna, którą założył gracki filozof Epikur z Samos (341-270 p.n.e). Epikur twierdził , że celem życia każdego człowieka powinno być rozważne dążenie do przyjemności i szczęścia. Zdecydowanie przedkładali przy tym przyjemności duchowe nad cielesne. Szczęśliwy może być jednak tylko tan, kto cechuje się mądrością i sprawiedliwością. Epikurejczycy uważali, że trzeba żyć rozumnie, cnotliwie i sprawiedliwie. Warunkiem szczęśliwego życia był dla nich już sam brak cierpień. Epikurejczykiem był m.in. Horacy (liryk rzymski żyjący 65-8 r. p.n.e.) ,który zalecał w swych utworach cieszyć się tym, co niesie każdy dzień życia (zasada carpe diem)
Hedoniści- to z kolei szkoła, którą założył Arystyp z Cyreny (435-366 r. p.n.e.). Pojecie hedonizmu związane jest z greckim słowem hedone, czyli rozkosz. Hedonizm to doktryna etyczna uznająca przyjemność cielesną (a więc właśnie rozkosz) za najwyższe lub jedyne dobro, cel życia człowieka i naczelny motyw ludzkiego postępowania. Hedonista to człowiek, który swe szczęście wiąże z odczuwaniem przyjemności, ale czyni to w sposób inny niż epikurejczycy.
Cynicy - sekta filozofów greckich założona przez ucznia Sokratesa- Antystenesa. Przedstawicielem Cynizmu- poglądu, według, którego człowiek powinien wyrzec się wszystkiego poza niezbędnym do życia minimum, gdyż przedmioty materialne nie przynoszą szczęścia, powodują jedynie lęk przed ich utratą, był Diogenes(ok. 413-323 rok p.n.e.)