JASEŁKA

Pastorałka: „Choinek blask rozświetla noc”

SCENA I

Pasterz Michał: [Justyna Tekiela]

Pilnuje was moje owieczki i spoglądając w niebo myślę sobie, jak długa będzie dla mnie ta noc. jestem za was odpowiedzialny i musze was pilnować, aby żadna mi nie zginęła, bo tak przykazał mi mój tata.

Zaśpiewam wam piosenkę, żeby było nam weselej

Hejże hola piękny świat,

a ja tutaj pośród traw,

pośród łąk i pól

taki sam i nie sam

z wami owieczkami

spoglądam w niebo z nadzieją

czekając na gwiazdkę, tą jedną

spośród gwiazd,

która rozświetli o rozweseli cały świat.

Ciemności takie na niebo, że trudno mi wszystkie dostrzec, muszę was teraz przeliczyć. Jedna, dwie, trzy, cztery…

Ojej !! brakuje jednej owieczki, muszę jej poszukać, pewno uciekła w wyższe partie gór. Zaczekajcie tu na mnie moje miłe, a ja zaraz wrócę.

Ojciec: [Bartosz Krzyszkowski]

Michał ! Michał ! Gdzie się podziałeś synku? Wszędzie Cię szukam, Michaś! Michaś! Synku najdroższy, gdzie się podziałeś?

Owieczki, szkoda, że nie umiecie mówić, powiedziałybyście mi, w której części gór mam go szukać? Zgubiła się jedna z was, a on szuka, bo zawsze mówiłem mu, że choćby jedna owieczka zginęła trzeba ją znaleźć, bo jest cenniejsza niż skarb.

Ojciec do matki Michała:

Żono moja ukochana, synek nasz Michaś zginął, pójdę go szukać.

Żona: [Marlena Wójcik]

Niech gwiazdy oświecą Ci drogę w tą ciemną noc, żebyś i Ty się nie zgubił.

Ojciec:

Oby stało się tak jak rzekłaś. Z Bogiem.

Żona:

Z Panem Bogiem.

Narrator: [Małgorzata Orlicka]

W swoim życiu popełniamy wiele błędów, gubimy się w pędzącym wirze spraw i trosk zapominając o tym, co najważniejsze, o obecności innych ludzi wokół nas, ludzi, którzy bardzo często potrzebują naszego wsparcia, dobrego słowa, życzliwego uśmiechu czy po prostu naszej szczerości i prawdomówności i dobrego serca.

Obyśmy nigdy nie zgubili celu i sensu naszego życia, które jest różą, która rozkwita każdego dnia w naszych dłoniach.

Pastorałka:„O gwiazdo betlejemska”

SCENA II

Narrator:

Betlejem. Maryja i Józef wchodzą do miasta. Józef puka do kolejnych drzwi prosząc o nocleg, jego żona jest brzemienna.

Józef: [Michał Wiewióra]

Dobry wieczór, czy nie znajdzie się dla mnie i mojej żony miejsce w Twoim domu, to już noc, a moja żona jest bardzo zmęczona.

Gospodarz: [Łukasz Saternus]

Nie ma miejsca, wszystkie pokoje wynajęte, wynoście się stąd !!!

Józef: Maryjo, żono moja, trudno mi będzie znaleźć dla nas miejsce na nocleg w tym miasteczku.

Maryja: [Ewelina Mordarska]

Józefie, zapukaj proszę jeszcze do jednych drzwi i zapytaj, czy nas przyjmą.

Józef:

Przepraszam bardzo, ale noc już blisko, a my przybywamy z daleka i nie mamy miejsca na nocleg. proszę okaż serce utrudzonym podróżnym, moja żona jest brzemienna, miej litość.

Gospodarz II: [ ]

Dobrze możecie przenocować w tej szopie.

Józef:

Dziękuję Ci w imieniu swoim i mojej żony.

Narrator:

Józef i Maryja wchodzą do stajenki, chór aniołów zasłania jej wnętrze i słychać kolędę.

Kolęda: „Wśród nocnej ciszy”

[Po kolędzie chór odsuwa się na bok a w stajence w stop klatce zastygają Józef i Maryja pochyleni nad dzieciątkiem.]

Narrator:

W naszym życiu pełnym trosk, rozterek i pytań ważne staje się otwarcie na drugiego człowieka i na piękno otaczającego nas świata. dostrzegamy wtedy takie wartości jak: miłość, przyjaźń i szczerość. otwarcie się bowiem na innych, jest jakby uchyleniem rąbka tajemnicy naszego serca, które jest niezgłębione jak morze i nieprzebyte jak niedosięgłe szczyty gór, ale będąc otwarte nigdy nie pozostanie samotne, zapomniane, czy zatracone.

Pastorałka: „Zaśpiewajmy kolędy Jezusowi dziś…”

SCENA III

[grupa pasterzy siedzi przy ognisku, śpiewa i rozmawia]

Pasterz I: [ ]

Miło jest posiedzieć przy ognisku, które daje ciepło i rozjaśnia ciemności nocy.

Pasterka: [ ]

Spójrzcie tylko w niebo, cóż to za gwiazda świeci blaskiem oślepiający i zaskakującym, a jednocześnie tajemniczym. Pójdźmy za nią, zobaczymy dokąd nas poprowadzi.

Ojciec:

Czy nie widzieliście mojego syna Michasia? Nie mogę go znaleźć, pomóżcie proszę!!!

Pasterka:

Chodź z nami w ślad za gwiazdą, może po drodze odnajdziemy Twojego syna.

Ojciec:

Dobrze, pójdę z wami… Spójrzcie, w oddali widać jakąś lichą szopę, a gwiazda wyraźnie nad nią świeci, chodźmy tam wszyscy.

Pastorałka: „Hej kolęda, kolęda…”

Narrator:

Nie traćmy czasu wyczekując na nadzwyczajne doznania w naszym życiu wewnętrznym, ale starajmy się żyć w szczerej wierze, zawsze czujni i gotowi na przyjście Nowonarodzonego Jezusa, wykonując nasze codziennie obowiązki z miłością i oddaniem.

[Myśli Matki Teresy z Kalkuty, s. 107]

Pastorałka:

SCENA IV

Michaś:

Zaczekaj na mnie owieczko, ze sił już całkiem opadłem w pogoni za tobą. Zatrzymaj się proszę. A cóż to za jasność ad tą prostą i ubogą stajenką, jakaś cudowna gwiazda świeci.

[wchodzi do szopy]

Dziękuję Ci moja owieczko, że mnie tutaj przyprowadziłaś i ta gwiazda jaśniejąca. Chciałaś oddać hołd Bogu narodzonemu i ja też składam Ci Jezusku hołd, klękając przed Twym żłóbkiem.

Ojciec:

Dziękuję Ci Jezu, że mogłem Cię zobaczyć i że odnalazłem swego syna.

Synku bardzo długo Cię szukałem i znaleźć nie umiałem. Dzisiaj dopiero zrozumiałem, że Ty jesteś moim skarbem najcenniejszym, którego nie oddałbym nikomu za nic na świecie. Dlatego cieszę się że szukałeś owieczki, która zaginęła. Tak właśnie miałeś postąpić.

Jednak najpiękniejsze jest to, że okazało się, że to nie ona potrzebuje pomocy, ale to Ty potrzebujesz Boga i jego miłości, a którego ona pomogła ci znaleźć.

Michaś:

Tato, ja pójdę i pomogę tej dziewczynie, bo widzę, że trudno jest jej iść, a wygląda na to, że i ona zmierza w kierunku stajenki.

[wybiega…]

Może Ci pomóc?

Dziewczyna:

Tak proszę, pomóż mi, gdyż ze sił już opadłam, a tak bardzo pragnę dojść do miejsca nad którym świeci ta cudowna gwiazda. Jestem bardzo chora, ale ufam, że dojdę tam i ujrzę obiecane dzieciątko.

Michaś:

Dlaczego jesteś taka smutna?

Dziewczyna:

Dotknęła mnie straszna choroba, która wyniszczyła już cały mój organizm. Trudno mi oddychać i mówić.

Michaś:

[Pomaga jej dojść do stajenki.]

Nie martw się, jeszcze wszystko się ułoży i będziesz zdrowa, przecież to cudowna noc!

Dziewczyna: Dziękuję.

[Dziewczyna oddaje hołd ostatkiem sił i upada]

Przyjm mój Kochany Jezu ten skromny podarek, tę chustę, którą sama zrobiłam, niech ogrzeje Cię, żeby Ci nigdy nie było zimno.

[Smutna nie może wstać, Maryja dotyka jej głowy ręką Jezusa]

Maryja i Józef:

Dziękujemy i wierzymy, że stanie się cud.

Dziewczyna:

O mój Jezusie kochany, co się stało? Tak dobrze się czuję, nic mnie już nie boli, mogę swobodnie chodzić, tańczyć, śpiewać. Dziękuję ci kochany Jezu za ten cud, który dla mnie uczyniłeś tą ręką maleńką, Dziękuję.

[Śpiewa z Michasiem pastorałkę]

Narrator:

Niech nadchodzące święta Bożego Narodzenia wleją w Wasze serca pokój i nadzieję na lepsze jutro, a pozostawione puste miejsce przy stole nie będzie tylko symbolem i tradycją, ale oczekiwaniem na cud, każdego dnia naszego życia, na cud wiary, nadziei i miłości !!

Wszyscy aktorzy wychodzą na środek.

[pastorałka i pieśń]

Ten szczególny dzień się budzi…

Niosąc ciepło w każdą sień,

To dobroci dzień dla ludzi,

Tylko jeden całym roku taki dzień,

Choć tyle żalu w nas i gniew

Uśpiony trwa, przekażmy sobie znak

Pokoju, przekażmy sobie znak…

---