INFLACJA
Wskaźniki cen są miarami procentowych zmian wydatków związanych z zakupem danego koszyka dóbr.
Jeżeli dochody nominalne rosną wolniej niż stopa inflacji, to również dochody realne rosną w takim samym tempie.
Im wyższa jest stopa inflacji, tym wyższe są jej koszty społeczne.
Inflacja może być korzystna dla osób o zmiennych dochodach.
Wzrost stopy inflacji zawsze powoduje zwiększenie realnych stóp procentowych.
Najpełniejszym wskaźnikiem cen jest deflator PKB.
Na inflacji zyskują dłużnicy, których dług charakteryzuje się stałą stopą oprocentowania.
Monetaryści uważają, że podaż pieniądza nie powinna być ograniczana w okresach inflacji.
W fazie recesji wzrost podaży pieniądza w krótkim okresie może doprowadzić do zwiększenia dochodu narodowego.
Zgodnie z długookresową krzywą Phillipsa, spadek bezrobocia powoduje przesuniecie krótkookresowej krzywej Phillipsa w prawo.
Ekspansywna polityka monetarna w krótkim okresie spowoduje wzrost poziomu bezrobocia oraz spadek inflacji.
Według monetarystów, próby obniżenia bezrobocia naturalnego powodują jedynie wzrost inflacji.
Inflacja popytowa jest efektem nadwyżki podaży globalnej nad popytem globalnym.
Zgodnie z teorią neoklasyczną, realny dochód narodowy nie zależy od czynników pieniężnych.
Według monetarystów, w okresie długim ludzie nie ulegają iluzji pieniężnej.
Według keynesistów, jedna z metod zwalczania inflacji jest zwiększanie wydatków rządowych oraz obniżanie podatków.
Według neoilościowej teorii inflacji, wzrost ogólnego poziomu cen jest spowodowany wzrostem kosztów produkcji w gospodarce.
Inflacja kosztowa wystąpi wówczas, jeżeli Płace będą rosły wolniej niż wydajność pracy.
Jeżeli inflacja rośnie w tempie przekraczającym 10% to mówimy wówczas o inflacji umiarkowanej.
Korzyści ze wzrostu nieoczekiwanej inflacji odnoszą emitenci obligacji o stałym oprocentowaniu