Rewalidacja - wychowanie specjalne jednostek upośledzonych, zmierzające do najpełniejszego ich rozwoju.

Kierunki działania rewalidacyjnego:

1. maksymalne rozwijanie tych sił biologicznych, zadatków i cech, które są najmniej uszkodzone.

2. wzmacnianie (fortioryzacja) i usprawnianie uszkodzonych sfer psychicznych lub fizycznych.

3. wyrównywanie (kompensacja) i zastępowanie (substytucja) deficytów biologicznych i rozwojowych.

Zasady rewalidacji:

1. ZASADA AKCEPTACJI - dziecko upośledzone z racji specyficznej sytuacji ma inne potrzeby oraz prawo do szczególnej opieki i pomocy

2. ZASADA POMOCY - pomoc dziecku w aktywizacji jego sił biologicznych, w usamodzielnieniu go, w przezwyciężeniu trudności rozwojowych oraz trudności wynikających z upośledzenia. Ukierunkowanie na budowanie właściwej atmosfery i odpowiednich warunków wychowawczych w środowisku.

3. ZASADA INDYWIDUALIZACJI - jednostka upośledzona ma prawo do rozwoju w zależności od swoistych warunków psychofizycznych, dostosowanie treści kształcących, metod, środków i organizacji nauczania do możliwości indywidualnych.

4. ZASADA TERAPII PEDAGOGICZNEJ - terapia pedagogiczna wspiera działania terapeutyczne lekarza lub współ działa z psychoterapeutą, ale jest także terapią prowadzoną niezależnie od innych form leczniczych.

3 fazy terapii pedagogicznej:

• Przygotowawcza ( ustalenie możliwie dokładnej diagnozy trudności wychowawczych)

• Oddziaływania na środowisko wychowawcze drogą poradnictwa (polepszenie sytuacji wychowawczej dziecka)

• Stosowania środków terapeutycznych przez odpowiednią organizację pracy w grupie wychowawczej

5. ZASADA WSPÓŁPRACY Z RODZINĄ - zasada wspólnego, uzgodnionego działania szkoły i domu, aby wspomagać każdy wysiłek dziecka na drodze ku usprawnianiu i rozwojowi

Rewalidacja musi być zawsze oparta na:

1. poznaniu każdej jednostki, warunków jej rozwoju, historii życia, poznaniu charakteru i stopnia kalectwa oraz związanych z tym czynników etiologicznych

2. uwzględnieniu w metodzie pracy typu ukł. nerwowego

3. zorientowaniu się w zahamowanych przez upośledzenie potrzebach

4. zorientowaniu się w charakterze oddziaływania środowiska na daną jednostkę

5. jak najszerszym uwzględnieniu czynników podnoszących próg tolerancji na frustrację

6. zastosowaniu warunków kształtujących nowe motywacje

7. dostosowaniu pracy do sił i możliwości jednostki

8. stosowaniu w całej pełni metod kompensacyjnych, korygujących, usprawniających i dynamizujących

- Kompensacja- zastąpienie zamkniętych, uszkodzonych dróg kontaktów ze światem, aby postępowanie następowało w różny sposób, na innych pośrednich drogach.

- Korektura niesprawnie działających narządów upośledzonych, przy wykorzystaniu leczenia, uczynniania, uaktywniania.
Usprawnianie- Ma ono na celu usprawnianie funkcji zaburzonych lub właśnie nie zaburzonych, które muszą te pierwsze (zaburzone lub zupełnie zanikłe) kompensować ( przykładem tego jest np. wzmocnienie mięśni rąk potrzebnych do posługi­wania się wózkiem przy porażeniu nóg; ręce w takim wypadku muszą uzyskać wysoki stopień sprawności i siły. Sprowadza się to przede wszystkim do treningu którego racjonalnymi zasadami są :

1. stopniowe dawkowanie obciążenia, które ma za zadanie wzmóc uspraw­nienie ogólne lub wybiórcze,

2. indywidualizacja w zakresie treningu,

3. unikanie zmęczenia — zwłaszcza trwałego, )

Wzmacnianie dynamizmu adaptacyjnego jednostki - Akcja dynamizowania, wzmaga aktywność upośledzonej jednostki, jej inicjatywę, twórczość, zapał do pracy, siłę woli w przezwyciężaniu trudności, a nawet często pasję wprost do walki z nimi. Wyzwala to własny dynamizm jednostki, wzbogaca go, uwielokrotnia i prowadzi do podniesienia ogólnego samopoczucia jednostki.

---