Nawierzchnie z kamiennego bruku mają zwykle surową formę ułożonych w rzędach kostek, ale mogą też być falujące, wielobarwne i we wzory.
Do brukowania najczęściej używa się granitu oraz bazaltu, a także sjenitu, porfiru i czasami serpentynitu. Są to skały magmowe - bardzo twarde, wytrzymałe, odporne na ścieranie i wpływ niekorzystnych czynników atmosferycznych. Ich zaletą jest również to, że nie chłoną zanieczyszczeń. W ogrodach przydomowych, w których nawierzchnie nie są narażone na duże obciążenia, można też stosować twarde piaskowce oraz zbite wapienie, są one jednak mniej trwałe. Różnorodność materiału brukarskiego jest, więc duża, a to pozwala tworzyć niepowtarzalne nawierzchnie. Łącząc różne kamienie, można układać barwne mozaiki. Albo przeciwnie - poprzestając na jednej tylko skale - tworzyć monochromatyczne wzory.
Do utwardzania ścieżek, placów i podjazdów, a zwłaszcza do układania mozaik, używa się zwykle kamiennych kostek wielkości 4/6 cm (toną takich kostek można wybrukować 8-9 m² powierzchni ogrodu). Taka nawierzchnia jest wystarczająca dla ruchu pieszego i niezbyt intensywnego samochodami osobowymi. Jeśli powinna wytrzymywać większe obciążenia, należy ją wykonać z kostek wielkości 8/11 cm (z tony takich kostek można ułożyć 4,5-5 m² nawierzchni).
Przed ułożeniem kostki brukowej
Przed rozpoczęciem układania nawierzchni trzeba sprawdzić, czy kostki nie są uszkodzone i w razie potrzeby od razu reklamować wyrób u sprzedawcy. Po wbudowaniu takich kostek w nawierzchnię reklamacja nie będzie możliwa. W okresie objętym gwarancją sprzedawcy i producenci kostek nie odpowiadają za uszkodzenia mechaniczne, które wynikają z wadliwego wykonania nawierzchni. Warto, więc zwrócić uwagę na kilka podstawowych zasad układania kostek brukowych.
Podbudowa jest najważniejsza.
Od jakości jej wykonania zależy jakość całej nawierzchni. Nie warto, więc na niej oszczędzać. Grubość podbudowy zależy od rodzaju gruntu (na podmokłym powinna być grubsza, na suchym płytsza) i od sposobu użytkowania nawierzchni.
Pod nawierzchnie wokół domu, gdzie przejeżdżają najwyżej samochody osobowe, wystarczy 20-centymetrowa podbudowa z grubego żwiru lub tłucznia. Jeśli po kostce mają jeździć samochody ciężarowe, podbudowa musi mieć 30-40 cm. Bardzo ważne jest mocne ubicie podbudowy i odpowiednie jej wyprofilowanie (powinien być zrobiony spadek 3%), by w czasie deszczu nie tworzyły się kałuże.
Prawidłowe wykonanie spoin między kostkami. Jest gwarancją stabilności i trwałości nawierzchni. Spoiny powinny mieć szerokość od 3 do 5 mm i być dokładnie wypełnione piaskiem. Tylko wtedy unikniemy nierównomiernego przesuwania się kostek, a w konsekwencji odpryskiwania ich górnych krawędzi.
Uwaga! Wypustki na kostkach nie gwarantują zachowania wymaganej szerokości spoin.
Złagodzenie różnic w odcieniu. Nadaje nawierzchni bardziej naturalny wygląd. Kostki betonowe nawet z tej samej partii mogą nieznacznie różnić się między sobą odcieniami, ponieważ do ich barwienia używa się naturalnych pigmentów. Dlatego układając duże powierzchnie, powinno się mieszać kostki z różnych (najlepiej trzech) palet. Dzięki temu zabarwienie nawierzchni będzie równomierne.