5. MEDYTACJA - Faceci, którzy zniszczyli dach
Ewangelia św. Łukasza (5, 17-26)
Pewnego dnia, gdy nauczał, siedzieli przy tym faryzeusze i uczeni w Prawie, którzy przyszli ze wszystkich miejscowości Galilei, Judei i Jerozolimy. A była w Nim moc Pańska, że mógł uzdrawiać. Wtem jacyś ludzie niosąc na łożu człowieka, który był sparaliżowany, starali się go wnieść i położyć przed Nim. Nie mogąc z powodu tłumu w żaden sposób go przynieść, wyszli na płaski dach i przez powałę spuścili go wraz z łożem w sam środek przed Jezusa. On widząc ich wiarę rzekł: «Człowieku, odpuszczają ci się twoje grzechy». Na to uczeni w Piśmie i faryzeusze poczęli się zastanawiać i mówić. «Któż On jest, że śmie mówić bluźnierstwa? Któż może odpuszczać grzechy prócz samego Boga?». Lecz Jezus przejrzał ich myśli i rzekł do nich: «Co za myśli nurtują w sercach waszych? Cóż jest łatwiej powiedzieć: "Odpuszczają ci się twoje grzechy", czy powiedzieć: "Wstań i chodź"? Lecz abyście wiedzieli, że Syn Człowieczy ma na ziemi władzę odpuszczania grzechów» - rzekł do sparaliżowanego: «Mówię ci, wstań, weź swoje łoże i idź do domu!». I natychmiast wstał wobec nich, wziął łoże, na którym leżał, i poszedł do domu, wielbiąc Boga. Wtedy zdumienie ogarnęło wszystkich; wielbili Boga i pełni bojaźni mówili: «Przedziwne rzeczy widzieliśmy dzisiaj».
Przeczytaj bardzo uważnie powyższy fragment Ewangelii, zrób to bez pośpiechu, zatrzymaj się na tych momentach, które wydadzą ci się ważne, intrygujące. Zaangażuj swoją fantazję, wyobrażając sobie opisywaną scenę. Kluczowym obrazem niech będzie uśmiechnięta twarz Chrystusa widziana z góry,
„z dachu”. Do wnętrza domu wpadają promienie światła, wewnątrz jest tłok. Za chwilę łóżko zostanie spuszone do wnętrza i chory zostanie uzdrowiony, ale w tym momencie Chrystus patrzy na mężczyzn z uśmiechem, z uznaniem obserwując ich „wiarę w działaniu”.
Kreatywni przyjaciele
Opisywane wydarzenie to cudowny obraz, symbol Kościoła w działaniu. Nie znamy szczegółów choroby, ale możemy przypuszczać, że sparaliżowany miał niewielki kontakt z rzeczywistością. To ktoś inny, kto dowiedział się, że w tej miejscowości jest Chrystus i ma moc uzdrawiania, podjął decyzję, że trzeba go tam zanieść. Potem zorganizował nosze i jeszcze trzy osoby do niesienia chorego. Sam chory wykazywał w całej sytuacji mało inicjatywy. Można przypuszczać, że kiedy mężczyźni bezskutecznie próbowali przebić się przez gęsty tłum, musiała przyjść pokusa zniechęcenia, dająca wyrazić się w krótkich słowach: nie da się. Bardzo często my sami jesteśmy poddawani takiej pokusie. W naszych działaniach ewangelizacyjnych i w życiu duchowym przychodzi myśl, że się nie da. Czterech mężczyzn nie poddało się zniechęceniu, oni znaleźli inny sposób. Sposób szalony, nietypowy, może nawet głupi, ale dostali się do Jezusa. Wokół pewnie byli ludzie, którzy patrzyli krytycznie, powtarzając, że popsuli dach… Zdumiewa pomysłowość niosących chorego. Ewangelista napisał, że „spuścili łoże”, musieli więc mieć jakieś liny, byli przygotowani, praktyczni.
W chwili osobistej modlitwy poproś Ducha Świętego o odwagę działania, o wytrwałość w działaniu, i dar rady, umiejętności. Poproś również o umiejętność dostrzegania ludzkich potrzeb i gotowość wychodzenia im naprzeciw.
Pomysłowość, determinacja i „szaleństwo działania” niosących łoże prawdopodobnie wynikały z tego, że chory był dla nich kimś ważnym. Motorem działania była przyjaźń (miłość), dlatego tak bardzo zależało im, aby przynieść go do Jezusa. Musieli również wierzyć, że Chrystus naprawdę potrafi go uzdrowić. Ewangelista napisał, że Jezus uzdrowił sparaliżowanego widząc „ich wiarę”, to znaczy wiarę osób niosących łoże. Zazwyczaj kiedy Jezus uzdrawiał, pytał o wiarę osoby, który prosiła o uzdrowienie; w tym przypadku Jezus dokonał cudu, widząc wiarę przyjaciół chorego. Czasami w życiu jesteśmy „niesieni” wiarą innych ludzi. Czasami ci, którzy są daleko od Boga, bardzo potrzebują naszej wiary wyrażonej w działaniu.
Czasami trzeba zniszczyć dach
W działaniach mężczyzn niosących łoże były pomysłowość i determinacja, ale była też odwaga. Musieli przecież zniszczyć dach i być może narazić się na gniew właściciela. Zmiany wymagają odwagi, czasami zamieszania, rabanu. Czy jestem gotowy do takich działań?
Jak bardzo zależy mi na przyprowadzeniu innych do Chrystusa? Czy w moich działaniach jestem twórczy, kreatywny? Czy mam odwagę robić rzeczy nietypowe, szalone? Czy mam odwagę podjąć ryzyko przełamywania szablonu? Kiedy człowiek podejmuje działania, w które nie wierzy, nie wkłada w nie swojego serca, ograniczając się do „tego, co zawsze” - wtedy umiera w nim radość. Kiedy poddaję się przeciwnościom, nie próbując pokonać przeszkód, to moje serce się starzeje, ogień się wypala. Życie zastępuje rutyna. W chwili ciszy pomodlę się o radość, młodość i odwagę.
Modlitwa
Panie Jezu, daj mi energię w działaniu. Spraw, bym był pomysłowy, radosny, uchroń mnie przed rutyną. Niech moja miłość będzie twórcza, pomysłowa, praktyczna. Obroń mnie przed zniechęceniem, brakiem nadziej, wiary. Niech we wszystkich moich myślach i działaniach towarzyszy mi Duch Święty. Amen.
Ks. Marek Adamczyk (Radom)
Cz@t ze Słowem!
MEDYTACJA V, czerwiec 2014
__________________________________________________________________________________
__________________________________________________________________________________
W drodze na XXXI Światowy Dzień Młodzieży - KRAKÓW 2016
www.kdm.org.pl, www.krakow2016.com