Order herbowy
Z Wikipedii
Ordery herbowe nadawały herbowi dostojności, były pewnego rodzaju oznaką godności. Ordery, nadawane konkretnej osobie za konkretne zasługi, nie wchodziły na trwałe do herbu i nie podlegały dziedziczeniu. W herbie umieszczano je na łańcuchach lub wstęgach orderowych, w taki sposób, że góra łańcucha znajdowała się za tarczą herbową - łańcuch był „podłożony” pod tarczę - godło orderowe zaś poniżej niej. W przypadku posiadania przez właściciela herbu kilku orderów, ustawiano je w kolejności podyktowanej europejską hierarchią orderową, od najdostojniejszego najwyżej, po najmniej dostojny u dołu. W herbach polskich z czasów przedrozbiorowych ordery spotykamy stosunkowo rzadko, gdyż do XVIII wieku nie istniały ordery polskie, zaś na nadawanie Polakom orderów przez obcych monarchów ogół szlachecki patrzył niechętnie, jako na zjawisko sprzeczne z zasadą równości szlacheckiej. Najczęściej spotykane w heraldyce polskiej ordery obce to przede wszystkim habsburski order Złotego Runa: posiadali go prawie wszyscy polscy królowie od czasów Zygmunta I. Jan III Sobieski posiadał francuski order Ducha Świętego.