38. Budowa i tworzenie modułu transportowego STM-1 systemu SDH.

Przestrzeń ładunkową modułu STM-1 wypełniają różne kombinacje kontenerów wirtualnych, co zostało zdefiniowane w Zaleceniu G.709. Każdy z kontenerów wirtualnych związany jest z sygnałem plezjochronicznym o określonej przepływności.

Synchroniczny moduł transportowy jest podstawową jednostką w technice SDH i zawiera część użytkową (utworzoną z przestrzeni ładunkowej i znacznika kontenera VC-4 (AU) oraz nagłówek sekcji SOH. Nagłówek sekcji dzieli się na dwie części: nagłówek sekcji regeneratora (Regenerator Section OverHead - RSOH) i nagłówek sekcji krotnicy (Multiplex Section OverHead - MSOH).

Ramkę STM-1 wygodnie jest rozpatrywać jako macierz o wymiarach 9 wierszy (9 bajtów) na 270 kolumn (270 bajtów), bowiem w ramce STM-1 związana jest przepływność 155,520 Mbit/s.

39. ATM - podstawy architektury,model OSI ,cechy protokołu , budowa komórki, rola przełącznika

Standard ATM, opracowany pierwotnie jako element specyfikacji BISDN (CCITT 1988 f,), nie definiuje dokładnie konkretnego medium transmisyjnego między węzłami, lecz zasady komunikacji w sieci. Umożliwia to zastosowanie technologii ATM w różnorodnych już istniejących środowiskach transmisyjnych wykorzystujących jako medium zarówno przewody koncentryczne (sieci lokalne, sieci rozsiewcze), światłowodowe (sieci LAM MAN), jak i bezprzewodowe (sieci globalne).

Model architektury ATM składa się z trzech warstw:

fizycznej - definiującej funkcje związane z dostępem do medium transmisyjnego;

ATM - określającej format komórki oraz funkcje zapewniające niezawodny transfer komórek, bez względu na typ usługi;

AAL (ang. ATM Adaptation Layer - AAL) - adaptacyjnej, obejmującej funkcje zależne od typu realizowanej usługi, które określają sposób konwersji informacji z warstw wyższych do postaci komórek ATM,

oraz płaszczyzn:

użytkownika - pełniącej funkcje transferu informacji użytkownika oraz sterowania przepływem strumieni tych informacji, itp.;

sterowania - odpowiedzialnej za realizacje zgłoszeń; w płaszczyźnie tej zawarte są funkcje sygnalizacyjne odpowiedzialne za ustanawianie, zarządzanie i rozłączanie połączeń;

zarządzania - realizującej funkcje nadzoru warstwą (zarządzanie zasobami oraz parametrami obiektów istniejących w protokole) i nadzoru płaszczyzną (koordynacja miedzy płaszczyznowa).

Komórka ATM jest samodzielnym pakietem komunikacyjnym o łącznej długości 53 bajtów, składającym się z 5 bajtów nagłówka (header) oraz ładunku (playload) niosącego 48 bajtów informacji użytecznej w cyfrowym strumieniu transmisyjnym.

Rola przełącznika:

W publicznych sieciach telekomunikacyjnych wyróżnia się następujące typy przełączników ATM:

1. węzły dostępowe, które dokonują konwersji zróżnicowanych protokołów usługowych sieci lokalnych na jednolity schemat ATM, zapewniający efektywny transport danych przez zasoby publicznych sieci telekomunikacyjnych. Węzły dostępowe cechują się przepływnością na poziomie kilku Gb/s i są wyposażone w wiele interfejsów umożliwiających dołączanie sieci LAN, centrali PABAX oraz terminali indywidualnych użytkowników;

2. przełączniki obszarowe, dokonujące integracji i dystrybucji ruchu w obsługiwanej strefie dzięki wyposażeniu ich sterowania w możliwości sygnalizacyjne. Oprócz standardowych interfejsów PDH i SDH/SONET, umożliwiających współpracę z publiczną siecią podkładową, przełączniki obszarowe są wyposażone w możliwość realizacji typowych usług pakietowych, takich jak: X.25, Frame Relay i SMDS. Przepływności węzłów obszarowych sięgają dziesiątków Gb/s.

3. Przełączniki systemowe przeznaczone do kierunkowania zintegrowanych strumieni danych i przenoszące informacje sygnalizacyjne między dołączonymi do systemu segmentami sieci innych typów (N-ISDN, GSM itp.)

40. Sieć ATM - rodzaje połączeń PVC i SVC, typy interfejsów, zasada adresowania kanałów i ścieżek połączeniowych VCI i VPI

Rodzajów połączeń w sieci ATM

PVC (ang. Permanent Virtual Connection) - połączenie zestawiane jest na stałe, niezależnie od tego czy jest wykorzystywane do transmisji. Wartości identyfikatorów połączenia ustala administrator sieci, który też ustanawia i zamyka połączenie;

SPVC (ang. Soft-Permanent Virtual Connection) - różni się od stałego tym, że połączenie jest ustalane tylko na czas przesyłania danych, ale wartości identyfikatorów połączenia są z góry nadane przez administratora sieci;

SVC (ang. Switched Virtual Connection) - połączenie zestawiane jest tylko na czas przesyłania danych. Wartości identyfikatorów połączenia ustalane są podczas ustanawiania połączenia.

Interfejsy ATM. W sieci szerokopasmowej opartej na technologii ATM rozróżnia się dwie podstawowe klasy interfejsów:

• styk użytkownika UN1 (User to Network Interface) z siecią szerokopasmową, znajdujący się między sprzętem użytkownika a zakończeniem sieci, w którym są realizowane protokoły dostępu do sieci (przełączniki dostępowe);

• styk sieciowy NNI (Network to Network Interface) znajdujący się między węzłami ATM lub między węzłami komutującym tej samej sieci NNI (Node to Node Interface).

W celu zwiększenia zgodności przełączników pochodzących od różnych producentów i działających w odrębnych sieciach organizacja ATM Forum określiła dodatkowo (w 1995 r.) nowy interfejsowy standard PNNI (Private Network to Network Interface), definiujący szczegółowo współpracę przełączników ATM wraz z możliwością „uczenia się" topologii sieci, w której są instalowane. Przekaz i wzajemne pamiętanie w przełącznikach dodatkowych informacji o stanie i parametrach poszczególnych łączy (szerokość pasma, poziom QoS, opóźnienia przekazu komórek, uszkodzenia łączy itp.)

VCI, VPI - Pola identyfikatorów kanałów VCI i ścieżek wirtualnych VPI znajdują się w nagłówku każdej komórki transmitowanej przez sieć ATM. Trasy jednokierunkowych połączeń w obydwie strony nie muszą być identyczne, a szerokości pasm różne. Ścieżki wirtualne są w zasadzie inicjowane w węzłach dostępowych (interfejs UNI) lub w ustalonych węzłach o odpowiednich uprawnieniach, natomiast informacja użytkownika ulokowana w pakietach (komórkach) jest przesyłana w sposób „przeźroczysty” przez kolejne węzły sieci, bez ingerencji w jej zawartość.

41. Sieć ATM - typy i klasy usług, zastosowania

Istnieją następujące rodzaje usług sieciowych związanych ze sposobem tworzenia połączeń wirtualnych w topologii sieci ATM:

• Stałe połączenia wirtualne PVC (Parmanent Virtual Connections) - przydzielanie w trakcie subskrypcji przed komunikacją, a następnie dostępne przez dłuższy czas (miesiące, lata). Z punktu widzenia użytkownika, takie połączenie spełnia funkcje prywatnej linii dzierżawionej o stałym opóźnieniu transmisji. W razie awarii tworzona jest droga zastępcza, omijająca uszkodzony fragment sieci;

• dynamicznie przełączane połączenia wirtualne SVC (Switched Virtual Circuits) - zestawianie i komutowanie na żądanie abonenta, typu „punkt-punkt”. Likwidacja połączeń następuje natychmiast po zakończeniu przekazu, analogicznie do komutowania łączy w centrali telekomunikacyjnej;

usługi bezpołączeniowe (Connnectioniess services) - podobne do usług oferowanych w sieciach SMDS (Switched Multimegabit Data Service) i nie wymagające organizacji trasy połączenia przed realizacją transmisji

• klasa A - usługi połączeniowe ze stałą chwilową szybkością transmisji CBR przeznaczone do zastosowań multimedialnych w czasie rzeczywistym (dźwięk, obraz, wideokonferencje);

• klasa B - usługi połączeniowe wyposażone w mechanizmy umożliwiające przesłanie głosu i obrazów wideo ze zmienną chwilową szybkością transmisji VBR, skompresowane sekwencje wideo. Większość usług sieci ATM, działającej w trybie multipleksacji statycznej, jest określana kategorią VBR;

• klasa C - usługi połączeniowe ze zmienną szybkością transmisji, bez synchronizacji czasowej (sieci X.25, Frame Relay, TCP/IP);

• klasa D - usługi bezpołączeniowe, nadające się do zastosowań w środowiskach, w których przepływ danych odbywa się ze zmienną szybkością, nie wymagając synchronizacji czasowej między węzłami końcowymi (sieci LAN, MAN).

42. Co to jest system NGN - podstawowe cechy

Sieć następnej generacji - NGN (Next Generation Network) - musi więc charakteryzować się możliwościami zapewnienia odpowiedniego poziomu jakości usług, generowania dochodu dla operatorów oraz redukcji kosztów utrzymania sieci telekomunikacyjnej. Taka platforma usług zwykle integruje wiele różnych technologii w jedno uniwersalne rozwiązanie sieciowe, zapewniające obsługę pełnej gamy funkcji wymaganych przez operatora. Aby w pełni korzystać z możliwości nowych technologii, należy stosować koncepcje dobrze sprawdzone przy świadczeniu wzbogaconych usług głosowych przez sieci inteligentne IN (Intelligent Network), zarówno w odniesieniu do nowych usług multimedialnych, jak i nadal rozwijanych usług przesyłania danych.

- Integracja głosu z danymi.

- Wspólna infrastruktura transportowa

- Oferta nowych usług

- Większa otwartość sieci

---