32. Kronikarstwo renesansowe.  

XVI wiek to okres rozkwitu polskiego dziejopisarstwa (gatunku, jak się zdaje, charakterystycznego dla średniowiecza). 

Maciej z Miechowa Chronica Polonorum - 1519r., uzupełnienie relacji Długosza do momentu wstąpienia na tron Zygmunta I (1507r.); wznowienie z 1521r. - ocenzurowane.

Przy publikacji Miechowity, Jodok Ludwik Decjusz (spolszczony Niemiec), opublikował swój traktat w trzech częściach: O starożytnościach Polaków, O rodzie Jagiellonów, O czasach króla Zygmunta - najcenniejsza część, autor pisze o wydarzeniach, których był bezpośrednim świadkiem.  

Marcin Kromer

O sprawach, dziejach i wszystkich innych potocznościach koronnych polskich ksiąg XXX - 1555r., tł. na polski Marcin Błażowski - 1611r.; dzieje Polski od wstąpienia na tron Zygmunta I; krytycznie korzystał z Długosza i Miechowity;

Polska, czyli o położeniu, obyczajach, urzędach i Rzeczypospolitej Królestwa Polskiego - 1589r.; przy dziele Kromera wydano również fragmenty Kroniki Wapowskiego obejmujące lata 1506-1535. 

Marcin Bielski Kronika wszystkiego świata - 1551r.; oceniana bardzo krytycznie, wręcz jako krok wstecz w rozwoju historiografii; kronika sięga czasów starożytnych i początków chrześcijaństwa; widoczna niechęć do Kościoła Katolickiego i życzliwość dla reformacji; syn Bielskiego w 1597r. wydał Kronikę polską - uzupełnienie i kontynuacje, służącą rehabilitacji imienia ojca.

---