Drzewo - roślina wieloletnia o twardych silnie zdrewniałych łodygach nadziemnych, a często i korzeniach. Drzewa mają silnie zdrewniałą łodygę główną(pień), która dopiero na pewnej wysokości rozgałęzia się tworząc koronę złożoną z pędów bocznych albo wytwarza gęsty pęk zwykle wielkich liści.
Krzew - roślina wieloletnia o twardych silnie zdrewniałych łodygach nadziemnych, a często i korzeniach. Krzewy pozbawione typowego pnia, rozgałęziają się tuż u podstawy pędu głównego na wiele pędów.
Pnącze - roślina o wiotkich łodygach (przynajmniej za młodu) wspinająca się na inne rośliny lub na głazy, skały, płoty oraz mury.
Roślina zielna - roślina, której nadziemna łodyga wykazuję stosunkowo delikatną budowę i niewielki stopień zdrewnienia, wskutek czego pędy tych roślin są nietrwałe i w naszym klimacie obumierają pod koniec okresu wegetacyjnego. Roślinami zielnymi są rośliny roczne, dwuletnie oraz byliny.
Osobnik klonalny-organizm należący do grupy osobników o jednakowym genotypie, które powstały na drodze rozmnażania wegetatywnego, lecz mogą podlegać mutacjom somatycznym, prowadzącym do zróżnicowania wewnątrzklonalnego.
Kłącza - przekształcony podziemny pęd złożony głównie z łodygi oraz uwstecznionych, łuskowatych liści, w kątach których znajdują się pąki boczne. Kłącza stanowią organy przetrwalnikowe niektórych bylin oraz organy ich rozmnażania wegetatywnego. Na wiosnę z pąka wierzchołkowego oraz z pąków bocznych mogą wyrastać nowe pędy nadziemne.
Rozłogi - przekształcone odgałęzienia pędów rosnące poziomo lub ukośnie przy ziemi lub pod ziemia i mające silnie wydłużone międzywięźla oraz zredukowane liście. Rozłogi służą do rozmnażania wegetatywnego. W pewnej odległości od rośliny macierzystej z węzłów wyrastają korzenie przybyszowe a z pąków znajdujących się w katach łuskowatych liści rozwijają się pędy. Powstaje w ten sposób nowa roślina, która oddziela się od rośliny macierzystej po obumarciu rozłogu.
Cebula - przekształcony pęd podziemny, o silnie skróconej łodydze i gęsto na niej osadzonych, zgrubiałych, mięsistych, bezbarwnych liściach spichrzowych. Zewnętrzne liście często skórzaste i martwe stanowią one łuski ochronne. Cebule organy spichrzowe i przetrwalnikowe, służą do rozmnażania wegetatywnego. Na szczycie skróconej łodygi znajduje się pąk wierzchołkowy, z którego wyrasta nadziemny pęd. W kątach mięsistych liści znajdują się paki boczne, z których mogą powstawać nowe cebule.
Bulwy - podziemne, skrócone i zgrubiałe, mięsiste organy spichrzowe, będące przekształconymi pędami lub korzeniami. Bulwy charakteryzują się ograniczonym wzrostem i trwałością tylko do jednego sezonu wegetacyjnego.
Liść pojedynczy - liść posiadający jedna blaszkę liściową.
Liść złożony - liść posiadający dwie, kilka lub więcej blaszek liściowych. Blaszki nazywamy listkami, mogą one być osadzone na wspólnym ogonku liściowym albo na wspólnej osi zwanej osadką.
Liść sieczny - jest to liść, w którym wcięcia w blaszce dochodzą prawie do jej połowy.
Przylistek - wytwór nasady liścia, jest to drobny, blaszkowaty i nietrwała część liścia, opadająca wkrótce po osiągnięciu dojrzałości przez liść.
Heterofilia(różnolistność)- występowanie na tym samym osobniku liści różnie ukształtowanych, często uzależnionych od warunków zewnętrznych, zwłaszcza od światła i wody.
Ulistnienie skrętoległe -z każdego więzła wyrasta jeden liść. Linia łącząca nasady kolejno pojawiające się na łodydze liście przebiega spiralnie.
Ulistnienie naprzeciwległe- z jednego więzła wyrastają dwa liście ustawione naprzeciw siebie.
Wąs czepny- organy rozgałęzione lub nie rozgałęzione, cienkie, wrażliwe na dotyk i pod wpływem bodźca mechanicznego owija się dookoła podpory.
Kolec- jest wytworem skórki oraz warstwy komórek bezpośrednio pod nią leżących. Kolce nie są połączone z wnętrzem organu wiązkami przewodzącymi, siedzą płytko na powierzchni i stosunkowo łatwo dają się oderwać.
Cierń- sztywne i silnie zdrewniałe utwory, proste lub rozgałęzione, będące przekształconymi pędami, liśćmi lub ich częściami a nawet korzeniami. Ciernie są połączone z organem wiązkami przewodzącymi. Ciernie wytwarzane są przede wszystkim by zredukować powierzchnię transpiracji. Stanowią jednocześnie rodzaj obrony przed zwierzętami.
Podsadka - liść wspierający przeważnie inaczej ukształtowany niż liście właściwe i pełniące inne funkcje, występuje u podstawy kwiatostanów.
Przysadka - liść wspierający przeważnie inaczej ukształtowany niż liście właściwe i pełniące inne funkcje, występuje u podstawy kwiatu.
Grono- kwiatostan, z kwiatami osadzonymi na końcach dłuższych lub krótszych, ale jednakowych odgałęzień bocznych osi głównej.
Główka-kwiatostan, o osi skróconej i zgrubiałej i kwiatach siedzących lub na bardzo krótkich szypułkach.
Kłos-kwiatostan, o kwiatach bez szypułkowych, osadzonych wprost na osi kwiatostanowej.
Wiecha-kwiatostan, tworzący odgałęzienia drugiego i dalszych rzędów z kwiatami na wszystkich odgałęzieniach.
Baldach-kwiatostan, o osi zredukowanej i kwiatach osadzonych na szypułkach jednakowej długości, wyrastają jakby z 1 miejsca.
Koszyczek-kwiatostan, o osi spłaszczonej, skróconej i rozszerzonej i kwiatach siedzących.
Wierzchotka-kwiatostan, charakteryzuje się wieloosiowym sposobem rozgałęzienia się. Najpierw rozwija się kwiat na szczycie osi głównej, która przestaje rosnąć. Kwiaty rozwijają się od szczytu ku podstawie lub od środka ku obwodowi.
Kwiat promienisty-człony poszczególnych okółkach są jednakowe, a dzięki układowi członów można przez kwiat poprowadzić dwie lub więcej płaszczyzn symetrii.
Kwiat grzbiecisty- posiada tylko jedną płaszczyznę symetrii.
Nektarnik-grupy komórek wydzielających na zewnątrz słodki słodki płyn(nektar). Występują najczęściej na różnych częściach kwiatów zapylanych przez owady, które odżywiają się nektarem.
Okwiat-zwany też okrywą kwiatową, nie bierze bezpośrednio udziału w procesach rozmnażania, stanowi tylko ozdobę dla pręcikowia i słupkowia, a kwiatach zapylanych przez zwierzęta pełni funkcje powabni, wyróżnia się żywą barwą i zapachem co przyciąga zwierzęta.
Kielich-stanowi zewnętrzna część okwiatu i składa się z działek kielicha, najczęściej zielonych i niewiele różniących się od liści poza kształtem i wielkością.
Korona-wewnętrzna cześć okwiatu, składa się z płatków zwykle większych od działek kielicha i żywo zabarwionych pełniących role powabni.
Paznokieć-jest to dolna, zwężona część płatków korony niektórych kwiatów wyraźnie oddzielona od rozszerzonej części górnej.
Przykoronek-małe łuseczki lub rąbek na płatkach korony kwiatowej, najczęściej na granicy między paznokciem a górną częścią płatka.
Hypancjum- jest to dno kwiatowe o specyficznej budowie - silnie wgłębione, lub posiadające wąską gardziel. Wskutek czego słupki znajdują się wewnątrz dna kwiatowego, są ukryte i pozornie wydaje się, że są to słupki dolne.
Pręcikowie-znajduje się po wewnętrznej stronie okwiatu i składa się z różnej ilości pręcików. Pręciki mogą być wolne lub zrośnięte nitkami ewentualnie główkami w jedna lub kilka wiązek.
Pręcikowie czterosilne- jest to pręcikowie w którym 4 pręciki są długie, a pozostałe krótkie.
Słupkowie-stanowi najbardziej wewnętrzną część kwiatu, składa się z owocolistków, na których rozwijają się zalążki. U okrytozalążkowych owocolistki zrastają się ze sobą tworząc jeden lub więcej słupków
Apokarpijny- jest to słupkowie, w którym występuje kilka jednokrotnych słupków (z jednego owocolistka).
Synkarpijny- jest to słupkowie, w którym występuje jeden słupek wielokrotny powstający poprzez zrośniecie się kilku owocolistków.
Słupek górny-słupek, w którym zalążnia nie jest zrośnięta bokami z dnem kwiatowym.
Słupek dolny-słupek, o zalążni zagłębionej w dnie kwiatowym i zrośniętej z nim tak, że nieraz wystaje tylko szyjka ze znamieniem.
Owoc właściwy-owoc w którego tworzeniu bierze udział tylko zalążnia.
Owoc rzekomy-owoc w którego tworzeniu się biorą udział oprócz zalążni inne części kwiatu np. dno kwiatowe.
Owoc złożony- są to owoce, które powstają z wielu zalążni jednego wielosłupkowego kwiatu albo powstają z przekształcenia całych kwiatostanów. Ważną role pełni tu dno kwiatowe, które utrzymuje razem poszczególne owoce. Wyróżniamy owoce zbiorowe i owocostany. W owocostanach oprócz dana kwiatowego w tworzeniu owocu bierze udział również okwiat, liście przykwiatowe i oś kwiatostanu.
Mieszek-owoc pojedynczy, suchy, jednoowocolistkowy pękający wzdłuż szwu brzusznego(miejsce zrośnięcia owocolistka)
Strąk-owoc pojedynczy, suchy, jednoowocolistkowy pękający wzdłuż szwu brzusznego i grzbietowego.
Łuszczyna- owoc pojedynczy, suchy, powstający z dwóch owocolistków i pękający 2 klapami, pomiędzy którymi znajduje się przegroda fałszywa, na której osadzone są nasiona jest odmianą torebki.
Torebka- owoc pojedynczy, suchy, powstaje z kilki owocolistków, może być jednokomorowa, jednokomorowa z niepełnymi przegrodami lub wielokomorowa. Owocnia może pękać częściowo, całkowicie, otworkami albo okrężnie.
Orzech-owoc pojedynczy, suchy, o zdrewniałej owocni nie zrastającej się z pojedynczym nasieniem.
Niełupka-owoc pojedynczy, suchy, o owocni skórzanej zrastającej się z łupiną nasienną pojedynczym nasionem.
Rozłupnia-owoc suchy, wielonasienny, rozpadający się przy dojrzewaniu na suche, niepękające jednonasienne owocniki, zwane rozłupkami.
Jagoda-owoc pojedynczy, mięsisty, cała owocnia jest soczysta, zewnętrzną część stanowi skórka, a pozostała część owocni, przegrody i łożysko są zbudowane z miękiszu.
Pestkowiec-owoc pojedynczy, zewnętrzna część jest mięsista, natomiast wewnętrzna jest silnie zdrewniała i wraz z zawartym w niej nasieniem tworzy pestkę.
Nasienie bielmowe- są to nasiona w których tkankę odżywczą stanowi bielmo.
Nasienie bezbielmowe- są to nasiona w które mogą być całkiem pozbawione tkanki odżywczej albo ich bielmo zostaje zużyte w trakcje rozwoju na wytworzenie dużego zarodka wypełniającego całe nasienie, mające najczęściej bardzo duże liścienie, w których zmagazynowane zostają substancje odżywcze.
Nasienie obielmowe- są to nasiona, w których tkankę odżywczą stanowi obielmo, rozwijające się z ośrodka zalążkowego.
Kiełkowanie hypogeiczne- to rodzaj kiełkowania, w którym liścienie pozostają w glebie, a część nadliścieniowa wydłuża się. Substancje odżywcze pobierane są z liścieni do momentu wytworzenia liści.
Kiełkowanie epigeiczne- typ kiełkowania, w którym część podliścieniowa zarodka wydłuża się co powoduje pojawienie się liścieni nad ziemią, pełnią one funkcję organów fotosyntezujących.