Ważna informacja prawna

52006IP0463

Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie stosowania dyrektywy 96/71/WE dotyczącej delegowania pracowników (2006/2038(INI))

Dziennik Urzędowy 313 E , 20/12/2006 P. 0452 - 0457

P6_TA(2006)0463

Delegowanie pracowników

Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie stosowania dyrektywy 96/71/WE dotyczącej delegowania pracowników (2006/2038(INI))

Parlament Europejski,

- uwzględniając dyrektywę 96/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 1996 r. dotyczącą delegowania pracowników w ramach świadczenia usług [1] (dyrektywa dotyczącą delegowania pracowników),

- uwzględniając komunikat Komisji w sprawie wdrożenia dyrektywy 96/71/WE w państwach członkowskich (COM(2003)0458),

- uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany: Wytyczne dotyczące delegowania pracowników w ramach świadczenia usług (COM(2006)0159) (Wytyczne),

- uwzględniając sprawozdanie służb Komisji w sprawie wdrożenia dyrektywy 96/71/WE dotyczącej delegowania pracowników w ramach świadczenia usług (SEK(2006)0439) (sprawozdanie służb Komisji),

- uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 stycznia 2004 r. w sprawie wdrożenia dyrektywy 96/71/WE w państwach członkowskich [2],

- uwzględniając art. 27 i 34 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej,

- uwzględniając konwencję C143 Międzynarodowej Organizacji Pracy w sprawie pracowników migrujących (przepisy uzupełniające),

- uwzględniając decyzję ramową Rady 2005/214/WSiSW z dnia 24 lutego 2005 r. w sprawie stosowania zasady wzajemnego uznawania do kar o charakterze pieniężnym [3],

- uwzględniając następujące wyroki Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich: z dnia 9 sierpnia 1994 r. w sprawie C-43/93, Vander Elst [4], z dnia 23 listopada 1999 r. w połączonych sprawach C-369/ 96 i 376/96, Arblade [5], z dnia 25 października 2001 r. w połączonych sprawach C-49/98, C-50/98, C- 52/98, C-54/98, C-68/98 i C-71/98, Finalarte [6], z dnia 7 lutego 2002 r. w sprawie C-279/00, Komisjaprzeciwko Włochom [7], z dnia 12 października 2004 r. w sprawie C-60/03, Wolff & Müller GmbH [8], z dnia 21 października 2004 r. w sprawie C-445/03, Komisja przeciwko Luksemburgowi [9] oraz z dnia 19 stycznia 2006 r. w sprawie C-244/04, Komisja przeciwko Niemcom [10],

- uwzględniając dyrektywę Rady 91/533/EWG z 14 października 1991 r. w sprawie obowiązku pracodawcy dotyczącym informowania pracowników o warunkach stosowanych do umowy lub stosunku pracy [11],

- uwzględniając art. 45 Regulaminu,

- uwzględniając sprawozdanie Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych oraz opinię Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów (A6-0308/2006),

A. mając na uwadze, że dyrektywa dotycząca delegowania pracowników ma dwa istotne cele, którymi jest zapewnienie swobodnego przemieszczania się pracowników i przepływ usług przy jednoczesnym zapewnieniu delegowanym pracownikom podlegającym standardom i warunkom dotyczących minimalnej płacy, warunków pracy, ochrony zdrowia i bezpieczeństwa pracy obowiązujących w kraju przyjmującym, zgodnie z art. 3 dyrektywy dotyczącej delegowania pracowników; mając na uwadze, że stanowi to ważne narzędzie służące zapewnieniu sprawiedliwego traktowania,

B. mając na uwadze, że standardy i warunki określone w art. 3 dyrektywy dotyczącej delegowania pracowników należy traktować jedynie jako standardy minimalne; mając na uwadze, że art. 3 ust. 7 dyrektywy dotyczącej delegowania pracowników stanowi, że warunki określone w art. 3 ust. 1 — 6 nie mogą uniemożliwiać stosowania korzystniejszych dla pracowników warunków i zasad zatrudnienia,

C. mając na uwadze, że zgodnie z art. 2. ust. 2 dyrektywy dotyczącej delegowania pracowników obowiązkiem kraju przyjmującego jest zdefiniowanie kategorii pracownika; mając na uwadze, że wspomniane wyżej sprawozdanie służb Komisji potwierdza, że decydująca w tym zakresie jest faktyczna sytuacja dotycząca pracy w kraju przyjmującym,

D. przypominając, że w swoim stanowisku z dnia 16 lutego 2006 r. Parlament skreślił art. 24 i 25 z wniosku dotyczącego dyrektywy w sprawie usług na rynku wewnętrznym [12],

E. mając na uwadze, że w sprawie Wolff & Müller Trybunał Sprawiedliwości uznał za uzasadnione środki podejmowane przez kraj przyjmujący w celu uniknięcia nieuczciwej konkurencji, które zapewniają, że delegowani pracownicy otrzymają minimalne standardy określone w art. 3 dyrektywy dotyczącej delegowania pracowników, a także mając na uwadze, że tego typu celowe środki ochronne stanowią uzasadnione ograniczenie swobody świadczenia usług,

F. mając na uwadze, że w sprawie Wolff & Müller Trybunał Sprawiedliwości orzekł, że nie musi istnieć sprzeczność pomiędzy swobodą świadczenia usług i przestrzeganiem zasad uczciwej konkurencji z jednej strony, z drugiej zaś zapewnieniem ochrony pracowników,

G. mając na uwadze, że zasada równego traktowania zawarta w dyrektywie dotyczącej delegowania pracowników działa w obie strony - z jednej strony jako równe traktowanie przedsiębiorstw w ramach swobody świadczenia usług, z drugiej strony jako równe traktowanie delegowanych pracowników najemnych w zakresie obowiązujących w miejscu pracy minimalnych wymogów dotyczących warunków pracy i zatrudnienia zgodnie z art. 3,

H. mając na uwadze, że w wytycznych Komisji zażądano podjęcia środków uniemożliwiających obchodzenie minimalnych standardów i praw ochrony ze szkodą dla delegowanych pracowników,

I. mając na uwadze fakt, że Komisja otrzymała bardzo mało skarg związanych ze stosowaniem dyrektywy dotyczącej delegowania pracowników i w niewielu przypadkach podjęła działania związane z jej naruszeniem, który podkreśla, że obywatele są nieświadomi praw, które daje im ta dyrektywa, wobec czego nie spełnia ona swych zadań,

J. mając na uwadze, że strony układów zbiorowych mogą odegrać istotną rolę w procesie skutecznej transpozycji dyrektywy dotyczącej delegowania pracowników i że w związku z tym kompleksowe wzmocnienie pozycji partnerów społecznych i intensywniejsza współpraca międzynarodowa przyczyni się znacznie do osiągnięcia zamierzonej równości; uznając jednak, że w wielu krajach większość pracowników nie należy do związków zawodowych i często właśnie ci pracownicy otrzymują najmniej informacji o swoich prawach i obowiązkach,

K. mając na uwadze, że w tych państwach członkowskich, w których dyrektywa jest wprowadzana za pomocą układów zbiorowych, właściwą rzeczą byłoby zapewnienie partnerom społecznym bezpośredniego dostępu do informacji o przedsiębiorstwach delegujących, co umożliwiłoby im wykonywanie czynności nadzorczych, które w innych państwach członkowskich wykonują władze mające dostęp do informacji o przedsiębiorstwach,

L. mając na uwadze, że w przypadkach, w których dwu- i trójstronne porozumienia między państwami członkowskimi a stronami układów zbiorowych wzajemnie uznają poszczególne krajowe standardy i warunki ochrony pracy, uniknięto w skuteczny sposób obchodzenia krajowych standardów, a ponadto dzięki temu poprawiła się współpraca między biurami łącznikowymi oraz wymiana informacji między związkami zawodowymi,

M. mając na uwadze, że dyrektywa dotycząca delegowania pracowników jest nadal potrzebna dla zapewnienia delegowanym pracownikom i zainteresowanym przedsiębiorstwom pewności prawnej, a Komisja powinna aktywnie działać w celu podniesienia skuteczności i wydajności współpracy pomiędzy państwami członkowskimi, ich biurami łącznikowymi i inspektoratami pracy, w szczególności w zakresie zwalczania nieuczciwej konkurencji i dumpingu socjalnego,

N. mając na uwadze, że państwa członkowskie UE-15 zobowiązały się zgodnie z zasadą pierwszeństwa w traktacie akcesyjnym do traktowania obywateli z dziesięciu nowych państw członkowskich w ramach swobodnego przemieszczania się nie gorzej niż obywateli państw trzecich; mając ponadto na uwadze, że jest to możliwe tylko wtedy, jeśli odpowiednim władzom znany jest fakt pobytu obywateli państw trzecich w tym kraju; mając na uwadze, że przyjmujące państwa członkowskie nie mogą nakładać dodatkowych wymogów na delegowanych pracowników z krajów trzecich, jeśli zgodnie z prawem zostali oni zatrudnieni przez usługodawcę mającego siedzibę w jednym z państw członkowskich,

1. zauważa, że Komisja uznaje w swoich wytycznych zarówno społeczny cel dyrektywy dotyczącej delegowania pracowników, jak również pełną odpowiedzialność kraju przyjmującego za wcielenie w życie tego celu, zapewniając ochronę i prawa wszystkim pracownikom czasowo delegowanym za granicę; zauważa, że Komisja wzywa państwa członkowskie, aby przyjęły tę odpowiedzialność, zapewniając przedsiębiorstwom prawo do świadczenia usług transgranicznych zgodnie z art. 49 Traktatu WE;

2. wskazuje, że trudności wynikłe ze stosowania dyrektywy dotyczącej delegowania pracowników są częściowo związane z faktem, że nie wszystkie państwa członkowskie dokonały jej transpozycji i wzywa Komisję do informowania Parlamentu Europejskiego o postępach w postępowaniach o uchybienie prowadzonych przeciwko państwom członkowskim, które nie wywiązują się z zobowiązań; zwraca również uwagę na trudności przy wdrażaniu dyrektywy dotyczącej delegowania pracowników wynikające z różnic interpretacji pewnych podstawowych pojęć (pracownik, płaca minimalna, zlecanie pracy podwykonawcom), trudności, które mają pracownicy i małe przedsiębiorstwa z uzyskaniem informacji, oraz na trudność kontrolowania zgodności z postanowieniami dyrektywy;

3. zauważa, że wytyczne Komisji zmierzają do lepszego stosowania dyrektywy dotyczącej delegowania pracowników w celu ograniczenia istniejących w państwach członkowskich przeszkód, które poważnie utrudniają skuteczne delegowanie pracowników, zauważa jednak, że dokonując interpretacji prawnej, Komisja w niektórych wypadkach wykracza poza prawo precedensowe, ustanowione przez Trybunał Sprawiedliwości; stwierdza, że Komisja uznaje we wnioskach do wytycznych potrzebę jaśniejszego określenia środków kontroli oraz poprawy dostępu do informacji; oczekuje jednak przyjęcia odpowiednich obowiązujących środków mających na celu lepsze wdrożenie dyrektywy;

4. wzywa Komisję do przedłożenia wniosku w sprawie dyrektywy dotyczącej warunków, które trzeba zapewnić załogom promów pasażerskich i towarowych obsługujących regularne połączenia pomiędzy państwami członkowskimi;

5. zauważa, że jedną z głównych praktycznych trudności w skutecznym stosowaniu dyrektywy dotyczącej delegowania pracowników jest sprawa podwójnego delegowania i z tego względu potrzebna jest lepsza koordynacja pomiędzy państwami członkowskimi oraz lepsze procedury notyfikacji;

6. zauważa, że w swoich wytycznych Komisja odnotowuje, że w niektórych państwach członkowskich dyrektywa dotycząca delegowania pracowników w praktyce nie została wdrożona i w związku z tym wzywa Komisję do podjęcia stosownych działań.

Stosunki pracy i definicja "pracownika"

7. popiera wniosek zawarty w wytycznych Komisji, zgodnie z którym dyrektywa dotycząca delegowania pracowników nie jest właściwym kontekstem do zajęcia się problemem sytuacji prawnej pracowników samozatrudnionych; wyciąga wniosek ze sprawozdań praktycznych, że pozorne samozatrudnienie jest powszechnie stosowaną strategią obchodzenia minimalnych standardów zawartych w art. 3 ust. 1 dyrektywy dotyczącej delegowania pracowników;

8. wzywa państwa członkowskie, przy uwzględnieniu wyników analizy Perulliego zatytułowanej "Zatrudnienie zależne/pozorne: aspekty prawne, społeczne i gospodarcze", do dopasowania ich definicji pracownika w celu wyraźnego rozróżnienia z jednej strony między statusem "przedsiębiorcy", obejmującym niezależne gospodarczo przedsiębiorstwa wykonujące pracę dla kilku niezależnych od siebie przedsiębiorstw, a z drugiej strony statusem "pracownika" zatrudnionego w sposób najemny pod względem organizacyjnym i gospodarczym, pod nadzorem i odpłatnie;

9. zauważa, że Trybunał Sprawiedliwości przy różnych okazjach określał szczegółowe kryteria pozwalające odróżnić "pracowników" od "osób samozatrudnionych"; biorąc pod uwagę uprawnienia państw członkowskich do określenia statusu w odniesieniu do prawa pracy, jest zdania, że Komisja powinna zapewnić wprowadzenie tego rozróżnienia zgodnie z wytycznymi Trybunału Sprawiedliwości; wzywa Komisję do pilnego rozpoczęcia negocjacji z państwami członkowskimi w celu wprowadzenia przejrzystych i jednolitych kryteriów określających status "pracownika" i "osoby samozatrudnionej" w zakresie prawa pracy;

10. wskazuje, że obecnie trudnym i długotrwałym procesem jest udowodnienie osobie pozornie zatrudnionej, iż jest de facto pracownikiem, a delegowany pracownik prawdopodobnie zakończy pracę i powróci do domu, zanim zebrane zostaną konieczne dowody;

11. wzywa do zachęcenia do wymiany, w szczególności do wymiany informacji pomiędzy inspektoratami pracy w państwach członkowskich w celu umożliwienia wspólnej kampanii przeciwko pozornemu samozatrudnieniu;

12. zauważa, że istniejące prawo precedensowe uznaje prawo państw członkowskich do domagania się przedłożenia dokumentów pozwalających stwierdzić zgodność warunków zatrudnienia z wymogami określonymi w dyrektywie dotyczącej delegowania pracowników; jest zdania, że dokumenty te nie powinny ograniczać się jedynie do "kart kontrolnych" lub dokumentów dotyczących warunków zdrowotnych i bezpieczeństwa w miejscu pracy, o ile domaganie się takich dokumentów jest stosowne; zwraca uwagę, że państwo członkowskie, w którym przedsiębiorstwo zazwyczaj działa (państwo wysyłające), ma obowiązek dostarczyć państwu przyjmującemu formularz E101 potwierdzający, że delegowany pracownik jest objęty systemem opieki społecznej państwa wysyłającego;

13. zauważa, że różnice w warunkach zatrudnienia mogą powstać w państwach członkowskich, które nie wprowadziły zgodnie z art. 3 ust. 9 dyrektywy przepisów zapewniających pracownikom delegowanym za pośrednictwem agencji korzystanie z tych samych warunków, które obowiązują pracowników czasowych w państwie członkowskim, w którym wykonywana jest praca; wzywa te państwa członkowskie do podjęcia kroków w celu zakończenia takiej dyskryminacji.

Zapewnienie warunków pracy i zatrudnienia zgodnie z art. 3 dyrektywy dotyczącej delegowania pracowników

14. przypomina, że dyrektywa dotycząca delegowania pracowników określa podstawowe minimalne zasady ochrony pracowników i zatrudnienia odnoszące się do delegowanych pracowników na ich terytorium i nie uniemożliwia państwom członkowskim wprowadzania innych warunków pracy i zatrudnienia określonych w układach zbiorowych uznanych za ogólnie obowiązujące, ani nie uniemożliwia im narzucenia innych warunków pracy i zatrudnienia, gdy stanowią one warunek porządku publicznego; sprzeciwia się restrykcyjnej interpretacji przez Komisję pojęcia "zasad porządku publicznego", w szczególności poprzez uchwalenie rozporządzenia zawierającego przepisy konwencji o prawie właściwym dla zobowiązań umownych z dnia 19 czerwca 1980 r.,(COM(2005)0650);

15. zauważa, że w wielu państwach członkowskich związki zawodowe odgrywają rolę jako partnerzy w negocjacjach zbiorowych, a Komisja uznała w postępowaniu przed Trybunałem Sprawiedliwości [13], że szczególna forma niektórych skandynawskich negocjacji zbiorowych jest zgodna z Traktatem WE i dyrektywą dotyczącą delegowania pracowników;

16. uważa, że w państwach członkowskich, w których partnerzy społeczni są (współ)odpowiedzialni za zapewnienie właściwego stosowania dyrektywy dotyczącej delegowania pracowników, konieczna jest dostępność osoby pełniącej funkcję przedstawiciela przedsiębiorstwa delegującego; aby możliwe było przestrzeganie przepisów i warunków zawartych w dyrektywie dotyczącej delegowania pracowników;

17. zauważa, że wobec braku specjalnych układów zbiorowych, określonych w art. 3 ust. 8 dyrektywy dotyczącej delegowania pracowników, zastosowanie powinno mieć prawo krajowe dotyczące miejsca pracy i warunków zatrudnienia, w tym również ustawowej płacy minimalnej;

18. zwraca uwagę, że wszelkie działania, które informują pracowników o ich prawach, w tym o należnym im wynagrodzeniu, przyczyniają się do skutecznego wdrożenia dyrektywy dotyczącej delegowania pracowników; uważa, że informacja i świadomość praw i przywilejów wynikających z tej dyrektywy wśród wszystkich zainteresowanych muszą niezwłocznie ulec poprawie; wzywa Komisję do aktywnego wspierania tych działań; dlatego z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę Komisji stworzenia strony internetowej poświęconej delegowaniu pracowników, zawierającej bezpośrednie linki do odnośnych krajowych przepisów; wskazuje, że informacje te powinny być dostępne w odpowiednich językach;

19. jest przekonany, że nie rozbudowana biurokracja, lecz poprawa informacji i uproszczenie procedur pozwalające obywatelom poznać ich prawa może przyczynić się do skutecznego wdrożenia dyrektywy dotyczącej delegowania pracowników; dlatego wzywa Europejską Fundację na Rzecz Poprawy Warunków Życia i Pracy w Dublinie (EUROFOUND) do opracowania wytycznych na temat najlepszych praktyk opracowania informacji dla pracodawców i pracobiorców;

20. podkreśla znaczenie pozostawienia przyjmującemu państwu członkowskiemu prawa określenia płacy minimalnej zgodnie z art. 3 ust. 1 dyrektywy dotyczącej delegowania pracowników, wzywa jednak te państwa członkowskie, które ustalają płace minimalne poprzez układy zbiorowe, do ułatwienia dostępu do informacji o minimalnej płacy przedsiębiorstwom zamierzającym prowadzić działalność w innym państwie członkowskim;

21. ubolewa nad brakiem współpracy pomiędzy różnymi władzami, na płaszczyźnie europejskiej i krajowej, z sektorowymi partnerami społecznymi, którzy odgrywają bardzo ważną rolę, i oczekuje od Komisji stymulacji współpracy pomiędzy krajowymi biurami łącznikowymi i zainteresowanymi sektorowymi partnerami społecznymi; jest zdania, że na płaszczyźnie europejskiej występuje pilna potrzeba współpracy w zakresie tematyki pomiędzy departamentami Komisji, w tym grupami ekspertów, i sektorowymi partnerami społecznymi;

22. wzywa do wprowadzenia skutecznych środków ochrony pracowników, którzy zgłaszają przypadki łamania ich praw w miejscu pracy;

23. zauważa, że udział w kasach urlopowych zgodnie z ogólnie obowiązującymi układami zbiorowymi oznacza w niektórych państwach członkowskich dodatkową ochronę delegowanych pracowników, a bezpośrednia wypłata świadczeń pracownikom jest odpowiednia zgodnie z orzeczeniem Trybunału Sprawiedliwości w sprawie Finalarte; co oznacza, że można zobowiązać przedsiębiorstwa delegujące do uiszczania składek do kas urlopowych, które muszą być również dostępne dla pracowników delegowanych; uważa, że aby zagwarantować równe traktowanie przedsiębiorstw w kraju przyjmującym i przedsiębiorstw delegujących, aby i oni mogli z nich korzystać; uważa, iż konieczne jest dokładne informowanie pracowników delegowanych o przepisach dotyczących takich kas urlopowych;

24. przyjmuje do wiadomości opracowanie przez partnerów społecznych niektórych sektorów narzędzi informacyjnych, wyjaśniających warunki odnoszące się do pracowników delegowanych; wzywa państwa członkowskie do wspierania gromadzenia takich informacji z innych dziedzin działalności gospodarczej w celu ułatwienia dostępu do tych istotnych informacji na równi robotnikom jak i urzędnikom i poprawy przestrzegania wymogów dyrektywy dotyczącej delegowania pracowników;

25. podkreśla fakt, że broszury informacyjne o poszczególnych krajach, które wzbogacą treść wytycznych Komisji, są obecnie opracowywane przez ekspertów; zaleca pełne uwzględnienie tego rodzaju opracowań w wytycznych Komisji, aby wyrównać niedostatek informacji;

26. stwierdza, że sektor publiczny ponosi jasno określoną odpowiedzialność i musi znacząco przyczynić się do ograniczenia nieuczciwej konkurencji, udzielając zamówień publicznych tylko tym przedsiębiorstwom, które przestrzegają wszystkich przepisów obowiązujących w kraju przyjmującym w odniesieniu do art. 3 dyrektywy dotyczącej delegowania pracowników; zwraca w tym kontekście uwagę na art. 55 dyrektywy o zamówieniach publicznych [14], zgodnie z którym podmiot zamawiający może zwrócić się o podanie szczegółów na temat ochrony pracy i warunków zatrudnienia, jeżeli oferty są rażąco niskie w stosunku do towarów, robót lub usług;

27. jest zdania, że przedsiębiorstwa delegujące pracowników i generalni wykonawcy przekazujący zlecenia delegowanym podwykonawcom powinni ponosić wspólną odpowiedzialność za zapewnienie przyzwoitych warunków życia delegowanym pracownikom w kraju przyjmującym;

28. powołuje się na sprawę Wolff & Müller, w której Trybunał Sprawiedliwości stwierdził, że system prawny ogólnej odpowiedzialności wykonawców przyczynia się do zapewnienia ochrony pracowników i z tego względu jest ważnym powodem interesu ogólnego; wzywa te państwa członkowskie, które jeszcze nie dysponują takim ustawodawstwem krajowym, do jak najszybszego wypełnienia tej luki; wzywa Komisję do uregulowania kwestii solidarnej odpowiedzialności dla ogólnych lub głównych wykonawców w celu zwalczania nadużyć w zakresie podwykonawstwa i outsourcingu delegowanych pracowników oraz do stworzenia przejrzystego i konkurencyjnego rynku wewnętrznego dla wszystkich przedsiębiorstw.

Zapewnienie skutecznej kontroli

29. zauważa, że w świetle obecnego prawa precedensowego władze krajowe mogą podjąć odpowiednie środki zapewniające monitorowanie zgodności z minimalnymi wymaganiami art. 3 dyrektywy dotyczącej delegowania pracowników; popiera wniosek Komisji, że przyjmujące państwo członkowskie powinno mieć prawo domagania się uprzedniego zgłoszenia usługodawcy w celu umożliwienia sprawdzenia przestrzegania warunków zatrudnienia;

30. uważa, że wspólne działania w celu nadzoru nad stosowaniem przepisów przynosi znaczne korzyści administracyjne w porównaniu z bilateralnymi umowami pomiędzy państwami członkowskimi; dlatego wzywa Komisję do koordynowania działań państw członkowskich w zakresie nadzoru nad przestrzeganiem postanowień tej dyrektywy przez przedsiębiorstwa z krajów przyjmujących;

31. zauważa, że środki w rozumieniu art. 5 dyrektywy dotyczącej delegowania pracowników są skuteczne tylko przy użyciu sankcji; zwraca uwagę, że wymaga to nakładania kary grzywny na upoważnionego przedstawiciela przedsiębiorstwa uznanego zgodnie z prawem krajowym, ponieważ w ramach wzajemnego uznawania kar postępowanie w sprawie kar grzywny może być kontynuowane jedynie wtedy, kiedy postępowanie karne w kraju przyjmującym wszczęto zgodnie z prawem;

32. przyjmuje do wiadomości uwagi Komisji dotyczące nieskuteczności krajowych biur łącznikowych; zauważa ponadto, że cel uczynienia krajowych biur łącznikowych zdolnymi do działania jest jednym z najbardziej podstawowych priorytetów Komisji i państw członkowskich, a odpowiedzialność za działanie krajowych biur łącznikowych ponoszą wspólnie Komisja i państwa członkowskie;

33. popiera zdecydowanie wezwanie Komisji, aby państwa członkowskie zapewniły wyposażenie biur łącznikowych i władz kontrolnych w sprzęt i środki umożliwiające im skuteczne działanie, gdy wymagana od nich będzie współpraca lub udzielenie informacji; wzywa państwa członkowskie do nawiązania współpracy transgranicznej pomiędzy organami kontrolnymi; zwraca się do Komisji o aktywne wsparcie ścisłej współpracy między państwami członkowskimi poprzez poprawę jakości informacji dostępnych na jej stronach internetowych i w obowiązkowym punkcie kontaktowym dla delegowanych pracowników, przy udziale partnerów społecznych państwa przyjmującego, a następnie przez stworzenie stałych europejskich struktur współpracy transgranicznej;

34. przyjmuje do wiadomości, że Komisja przyjmie w ciągu 12 miesięcy od przyjęcia swoich wytycznych sprawozdanie, które przedstawi sytuację we wszystkich państwach członkowskich w odniesieniu do wszystkich aspektów wymienionych w wytycznych, w celu oceny poczynionych postępów; nalega, aby sprawozdanie to objęło również starania poczynione w celu rozwiązania kwestii prawnych, o których mowa w sprawozdaniu służb Komisji na temat wdrożenia dyrektywy dotyczącej delegowania pracowników; domaga się właściwych konsultacji z Parlamentem na temat tego sprawozdania, w celu ustalenia, czy potrzebna jest zmiana tej dyrektywy;

35. wzywa Komisję do przedkładania Parlamentowi i Radzie co dwa lata konkretnych informacji na temat transpozycji dyrektywy dotyczącej delegowania pracowników na szczeblu krajowym ze szczególnym uwzględnieniem przypadków jej naruszenia;

*

* *

36. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom państwom członkowskim i Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu.

[1] Dz.U. L 18 z 21.1.1997, str. 1.

[2] Dz.U. C 92 E z 16.4.2004, str. 404.

[3] Dz.U. L 76 z 22.3.2005, str. 16.

[4] [1994] ECR I-3803.

[5] [1999] ECR I-8453.

[6] [2001] ECR I-7831.

[7] [2002] ECR I-1425.

[8] [2004] ECR I-9553.

[9] [2004] ECR I-10191.

[10] [2006] ECR I-885.

[11] Dz.U. L 288 z 18.10.1991, str. 32.

[12] Teksty przyjęte, P6_TA(2006)0061.

[13] Sprawa C-341/05, Laval, sprawa w toku.

[14] Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2004/18/WE z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień na roboty budowlane, dostawy i usługi (Dz.U. L 134 z 30.4.2004., str. 114).

--------------------------------------------------

Zarządzane przez Urząd Publikacji

---