Wiersz „Na wieży Babel” wydano w 1962 roku w tomie „Sól”. Opowiada on o skończonym uczuciu kobiety i mężczyzny. Z rozmowy dwojga ludzi można wywnioskować, że kiedyś łączyła ich miłość, lecz obecnie to obojętność. Między ich wypowiedziami nie ma związku. Rozmowa, którą prowadzą nie ma żadnego sensu.
Tytuł wiersza nawiązuje do przypowieści biblijnej o budowie wieży Babel. Według niej ludzie, którzy osiedlili się na nizinie Szinear nauczyli się wypalać cegłę i wytapiać smołę. Postanowili wybudować miasto, a w środku niego wieżę sięgającą nieba. Budowla ta miała przekroczyć granicę, jaka dzieli człowieka od Boga. Kierujący się pychą wznosili fundamenty do momentu kiedy Bóg ukarał ich za brak posłuszeństwa i pokory. Stwórca sprawił, że ludzie nagle zaczęli mówić w różnych, niezrozumiałych językach. Brak porozumienia uniemożliwił dokończenie dzieła. Wszyscy rozeszli się w różne strony, a wieża została opuszczona. Przypowieść ta nie tylko ma wyjaśnić, skąd wzięły się na świecie rożne języki, ale ukazuje też, jak ważne jest porozumienie między ludźmi, bez niego niczego nie uda się stworzyć. Właśnie do tej konieczności porozumienia nawiązuje W. Szymborska w swoim wierszu. Utwór można odebrać jako współczesny przykład wieży Babel.
Bohaterowie dzieła to para zakochanych. Mają stereotypowy charakter. Kobieta to romantyczka, myśli o miłości, wspomina o sentymentalnych chwilach. Natomiast mężczyzna twardo stąpa po ziemi, zastanawia się nad czasem i pogodą - nad wiedzą, która jest mu aktualnie najbardziej potrzebna.
Dwoje ludzi rozmawia pozornie tym samym językiem, ale widać, że w ogóle się nie rozumieją.
Ta bezcelowa rozmowa udowadnia to, jak trudno czasem ze sobą rozmawiać. Na pytanie mężczyzny: „Która godzina” kobieta odpowiada: „Tak, jestem szczęśliwa,/ i brak mi tylko dzwoneczka u szyi,/ który by brzęczał nad tobą, gdy śpisz”. Gdy mężczyzna zadaje pytanie kobieta opowiada o czymś zupełnie innym, niezwiązanym z tematem rozmowy jaki narzucił mężczyzna. Bohaterowie wiersza cały czas ciągną taki dialog. Pytania i odpowiedzi nie mają ze sobą żadnego związku. Trudno powiedzieć czy to w ogóle jest rozmowa, to raczej puste słowa wypowiadane zależnie od tego co ślina na język przyniesie. Nie wypływa stąd żaden morał, żadne wnioski jest to tylko nielogiczna gadanina.
Wiersz rozpoczyna się i kończy tym samym pytaniem: „Która godzina”, wskazuje to na to, że i mężczyzna i kobieta nie traktują rozmowy poważnie, jakby w ogóle jej nie było.
Tragizm tej sytuacji polega na tym, że każde z bohaterów porusza sprawy naprawdę ważne: o wzajemnych relacji, miłości, zazdrości i rozstaniach. Takie kwestie powinny być wyjaśnione w szczerej rozmowie, zwłaszcza że toczy się ona między kochankami. Powinni oni dokładnie przemyśleć odpowiedź na dane pytanie aby nie zranić uczuć drugiej osoby. Tylko w jednej sprawie bohaterowie się zgadzają - wiedzą, że muszą się rozstać. Można to wywnioskować po tym jak ze sobą rozmawiają. Cokolwiek kiedyś ich łączyło, przerwało się, bo w momencie kiedy zaczęło się ich nieporozumienie, zaczęła się również ich nieumiejętność kochania się. Z tych urywanych zdań wyłaniają się epizody świadczące o zdradzie, o braku zaangażowania, o kłamstwach wreszcie o rozstaniu.
„Na wieży Babel” to wiersz biały, stychiczny. W. Szymborska zastosowała w nim przerzutnie, które w pewnym stopniu utrudniają odczytanie go jako dialogu. Język wiersza jest prosty, ale wzbogacony w metafory oraz porównania. Pytania bez odpowiedzi to wcale nie pytania retoryczne, lecz zwyczajne zdania, na które spodziewa się odpowiedzi. Ten brak odpowiedzi ma podkreślić znaczenie niemożności porozumiewania się z drugą osobą.
Motyw Wieży Babel jako symbolu braku porozumienia między ludźmi zastosowano nie tylko w literaturze, tak jak W. Szymborska ale również w malarstwie. Jednym z takich dzieł jest obraz P. Bruegla "Wieża Babel". Na malowidle widać wielki, siedmiopiętrowy gmach z czerwonej cegły przypominający rzymskie Koloseum. Siódemka była symbolem kosmosu, boskości i doskonałości. Była również liczbą świętą, gdyż symbolizowała liczbę znanych w starożytności ruchomych ciał niebieskich. Zbudowano ją z siedmiu pięter, ponieważ miała być symbolem ludzkiej potęgi. Ludzie budujący tę wieżę wyglądają na zmęczonych. Zajmują się oni rozładunkiem surowców ze statku, obróbką kamieni do budowy. Budowniczy wznoszący tę wieżę mimo, że budowla się rozpada kontynuują pracę, ponieważ kieruje nimi zarozumiałość, pycha i ambicje. Chcą udowodnić, że mimo przeciwności losu potrafią dokończyć budowę. Górne piętra wieży są nieukończone. Dzieje się to tak dlatego, że ludzie juz sie nie porozumiewają tak jak wcześniej.
Podsumowując mogę stwierdzić, że W. Szymborska w swoim wierszu ukazuje skutki ludzkiej chciwości i chęci udowodnienia swoich racji. Człowiek pokierowany takimi uczuciami spada na dno, traci to co w życiu jest najcenniejsze - miłość. Bez miłości jego życie staje się puste i bezcelowe.