Prawo dewizowe.

Lex „Ustawa Prawo Dewizowe” weszła w życie 12.01.1999r. (art. 30 z 01.01.1999r. zmienił nazwę waluty z ECU na EURO). Podstawowym aktem regulującym prawo dewizowe jest „Prawo dewizowe” Dz.U.160 poz. 1063 - 18.12.1998r.

Podstawowe regulacje:

1. Rozporządzenie Ministra Finansów z 08.01.1999r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy „Prawo Dewizowe” - Dz. U. nr 1, poz.2 (zawiera dużo wyjątków od ustawy).

2. Rozporządzenie Rady Ministrów z 29.03.1999r. w sprawie sposobu, zakresu i terminów realizacji obowiązków przekazywania NBP danych niezbędnych do bilansu płatniczego, bilansów należności i zobowiązań zagranicznych państwa oraz zgłoszeń mienia - Dz. U. nr 27, poz. 246 (reguluje jeden z obowiązków dewizowych, a jest ich aż 12)

3. Rozporządzenie RM z 22.03.1999r. w sprawie trybu wykonywania kontroli dewizowej przez NBP - Dz. U. nr 27, poz. 249

4. Rozporządzenie Ministra Finansów z 08.01.1999r. w sprawie szczegółowych zasad, zakresu i trybu granicznej oraz pocztowej kontroli dewizowej oraz rodzajów dokumentów stwierdzających uprawnienia do wywozu, przesyłania lub przekazywania za granicę wartości dewizowych oraz krajowych środków płatniczych i przypadków, w których dokumenty takie nie są wymagane - Dz. U. nr 3, poz. 11

Kodeks karny skarbowy - reguluje odpowiedzialność skarbową.

Podmioty prawa dewizowego:

Podmiotami prawa dewizowego są rezydenci i nierezydenci.

Rezydent - dawna osoba krajowa, zaś nierezydent - to osoba zagraniczna.

REZYDENT - osoba fizyczna, mająca miejsce zamieszkania w kraju; osoba prawna lub inny podmiot mający zdolność nabywania praw i zaciągania zobowiązań we własnym imieniu, mający siedzibę w kraju.

Rezydent to także polskie przedstawicielstwo dyplomatyczne, urząd konsularny i misje specjalne działające na mocy immunitetów i przywilejów dyplomatycznych i konsularnych.

O statusie rezydenta decyduje miejsce zamieszkania, a nie obywatelstwo.

Każda osoba fizyczna może mieć tylko jedno miejsce zamieszkania, w którym zamierza przebywać na stałe.

NIEREZYDENT - osoba fizyczna nie mająca zamieszkania w kraju (czyli zagranicą), osoba prawna lub inny podmiot nie mający zdolności nabywania praw i zaciągania zobowiązań we własnym imieniu i nie mający siedziby w kraju.

Nierezydentami są obce placówki dyplomatyczne, urzędy konsularne i misje specjalne mające siedzibę w naszym kraju.

Nierezydentem jest także rezydent w zakresie, w jakim prowadzi działalność za granicą, poprzez swoje przedsiębiorstwo, oddział lub przedstawicielstwo, mające siedzibę za granicą. Siedziba osoby prawnej jest tam, gdzie organ zarządzający.

Spółka cywilna nie może być rezydentem. Rezydentami są wspólnicy tej spółki.

Dokumentami potwierdzającymi status rezydenta lub nierezydenta jest Karta Stałego lub Czasowego Pobytu oraz tzw. Certyfikat Rezydencji. Ten certyfikat wystawiają władze kraju, w którym ta osoba mieszka na stałe.

Prawo dewizowe reguluje zasady obrotu dewizowego, kontroli dewizowej, nadzwyczajne ograniczenia w wypadku zaistnienia zagrożeń stabilności integralności systemu finansowego oraz właściwość organów w sprawach dewizowych.

1. Podmioty i źródła prawa dewizowego

2. Historia prawa dewizowego

3. Obrót bieżący i kapitałowy

4. Obowiązki dewizowe

5. Zezwolenia dewizowe

6. Kontrola dewizowa

7. Właściwości organów w sprawach dewizowych

8. Odpowiedzialność karno - skarbowa za przestępstwa i wykroczenia dewizowe.

Pojęcie kraju zgodnie z przepisami prawa dewizowego jest inne od pojęcia kraju w ujęciu geograficznym.

Kraj - w ujęciu dewizowym - pojęcie geograficzne kraju powiększone jest o obszar polskich statków wodnych i powietrznych, placówek dyplomatycznych, a pomniejszony analogicznie o obszar obcych statków wodnych i powietrznych oraz placówek dyplomatycznych.

Obcy statek - nasze terytorium - czynność za granicą

Nasz statek- obce terytorium - czynność w kraju.

Obrót dewizowy dzieli się na:

• wewnętrzny

• z zagranicą

Temat: Obrót bieżący i kapitałowy. Historia prawa dewizowego.

Obrót z zagranicą:

• bieżący - stanowi zamknięty katalog czynności nie wymagających zezwolenia dewizowego i nie podlegających żadnym ograniczeniom. Ustawa z 1999r. została uznana za ustawę liberalną wprowadzającą duże ulgi do prawa dewizowego. Obrót jest wolny z ograniczeniami w ustawie a nie ..........................

Czynności stanowiące obrót bieżący:

1. umowy o nabywanie towarów, świadczenie usług i ustanawianie praw na dobrach nie materialnych (eksport i import towarów i usług)

2. pożyczki i kredyty przeznaczone na finansowanie świadczeń nie pieniężnych oraz te świadczenia związane z wyżej wymienionymi umowami

3. przychody z prowadzenia przedsiębiorstwa, z uczestnictwa w zysku spółki oraz z odsetek od lokat. ..................................

4. świadczenia na utrzymanie członków rodziny należących do pierwszej i drugiej grupy podatkowej w rozumieniu ustawy o podatku od spadków i darowizn

5. emerytury, renty, świadczenia społeczne, oraz alimenty

6. nagrody oraz wygrane w konkursach i grach losowych

7. świadczenia publiczno-prawne (podatki, cła, opłaty)

8. roszczenia i należności z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia się związane z obrotem dewizowym.

• kapitałowy - jest przedmiotem regulacji prawa dewizowego. Obrót z zagranicą ma miejsce wówczas jeżeli biorą w nim udział podmioty o różnym statusie dewizowym. Obrót musi być między rezydentem a nierezydentem, mimo że jest dokonany nawet w kraju. Obrót ten składa się z 7 grup:

1. inwestycje bezpośrednie - są to rzeczowe lub pieniężne nakłady w celu trwałych i bezpośrednich więzi ekonomicznych np. zakup przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części, pożyczki i kredyty o terminie spłaty nie krótszym niż 5 lat oraz ich spłata, zakup papierów wartościowych w ilości zapewniającej co najmniej 10% głosów na zgromadzeniu wspólników.

2. inwestycje portfelowe - obrót kapitałowy w zakresie papierów wartościowych jednostek uczestnictwa w funduszach zbiorowego inwestowania oraz pochodnych instrumentów finansowych (transakcje zabezpieczające) - z wyjątkiem tych powyżej 10%

3. obrót kredytowy - pożyczki i kredyty za wyjątkiem tych, które stanowią inne obroty

4. obrót gwarancyjny - osobiste i rzeczowe zabezpieczenia wierzytelności (hipoteka, zastaw, weksel). Obrót gwarancyjny zawsze występuje z innym obrotem

5. obrót depozytowy - obrót związany z lokatami

6. obrót pozagospodarczy - obrót dokonywany przez osoby fizyczne nie pozostających w związku z prowadzoną przez nie działalnością gospodarczą lub wykonywanym wolnym zawodem, którego wielkość nie przekracza jednorazowo 10 000 EURO, lub którego przedmiotem są:

a) zapis, spadek i zachowek - część spadku, która przysługuje osobie bliskiej, jeżeli spadkodawca nie zapisał jej nic w testamencie - 10%

b) własność i inne prawa na nieruchomościach położonych w kraju lub za granicą z zastrzeżeniem, że łączna cena nabycia nieruchomości przez rezydenta za granicą nie może przekroczyć 50 tys. EURO

c) likwidacja mienia przesiedleńczego - zaciąganie bądź udzielanie pożyczek od członków rodziny należących do pierwszej lub drugiej grupy podatkowej w rozumieniu ustawy o podatku od spadków i darowizn

(świadczenia na utrzymanie członków rodziny)

7. Pozostały obrót kapitałowy.

Transfer wartości dewizowych - obrót dewizowy.

Przekroczenie granicy z obcą walutą w torebce - jest to pozostały obrót kapitałowy.

Równowartość do 5000 EURO - tyle można przesyłać pocztą za granicę, mieć w torebce, kiedy podróżujemy.

Historia prawa dewizowego.

• Pierwszym aktem regulującym obrót dewizowy była ustawa z 1920r. w sprawie zakazu wywozu za granicę wszelkich kruszców szlachetnych.

Na mocy tej ustawy był zakaz wywozu srebra, złota, platyny. Można było tylko mieć osobistą biżuterię, ale nie można było jej sprzedać za granicą.

• Rozporządzenie Ministra Skarbu z 1927r. o stabilności waluty polskiej i oparciu jej na złocie (okres Reformy Grabskiego, złotówka była mocna).

Ten akt znosi wcześniejsze ograniczenia w obrocie dewizowym.

• Dekret Prezydenta RP z 1936r. w sprawie obrotu pieniężnego z zagranicą ponownie wprowadza ograniczenia. Jest zakaz: handlu złotem, innymi wyrobami szlachetnymi, handlu papierami wartościowymi osobom z zagranicy. Obowiązuje on aż do 1952r.

• Ustawa Prawo dewizowe z 1952r. obowiązuje aż do 1984r. ( zabroniony obrót dewizowy, handel złotem, pap. wart., w tym okresie).

WAŻNE!!!!!!!

• Ustawa z 1984r. Prawo Dewizowe znosi zakaz posiadania wartości dewizowych (powstają Pewexy, kantory, koniki).

• W 1989r. Ustawa Prawo dewizowe wprowadziła możliwość zaskarżalności prawomocnych decyzji dotyczących zezwoleń dewizowych do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

(porządkuje ona pewne schematy na drodze administracyjnej, ta regulacja okazała się niepraktyczna)

• 1995r. - Ustawa Prawa Dewizowe znosi obowiązek odsprzedaży zagranicznych środków płatniczych Bankowi Centralnemu po kursie ustalonym przez ten bank.

• 18.12.1998r. - obecnie obowiązująca ustawa - Prawo dewizowe - weszła w życie 12.01.1999r. za wyjątkiem art.30, który wszedł w życie 01.01.1999r. (zmiana waluty z Ecu na Euro)

częściowe uwolnienie złotego

2000r. - całkowite uwolnienie złotówki

Ustawa ta wprowadza obrót bieżący i kapitałowy.

Mimo, że ustawa stanowi, że obrót dewizowy jest generalnie obrotem wolnym, to jednak ustawodawca pozostawia możliwość prowadzenia nadzwyczajnych ograniczeń w sytuacjach kryzysowych (nadzwyczajne ograniczenia).

W Prawie Dewizowym wyróżniamy następujące systemy reglamentacji dewizowej:

• prohibicyjny

• permisyjny

• koncesyjny

• wolny

Nasz bieżący obrót dewizowy cechuje się systemem koncesyjnym.

OBOWIĄZKI DEWIZOWE.

Ustawa Prawo Dewizowe nakłada na podmioty obrotu dewizowego 12 obowiązków pod groźbą sankcji karnych ( za nieprzestrzeganie grożą kary).

Dzielimy te czyny na przestępstwa i przewinienia.

Kary za przestępstwa skarbowe są określone w stawkach dziennych, a za wykroczenia są kwotowe - grzywny, itp.

Sądy określają ilość tych stawek, np. do 20 stawek dziennych, tzn. że kara nie może przekroczyć tych 200 stawek.

Obowiązki dewizowe:

1. Zapewnienie niezwłocznego transferu wartości dewizowych z zagranicy za wyjątkiem środków zgromadzonych na rachunkach bankowych z inwestycji bezpośrednich lub portfelowych w krajach OECD.

• Dotyczy rezydentów i nieprzestrzeganie tego obowiązku jest przestępstwem skarbowym zagrożonym karą do 240 stawek dziennych.

2. Zapewnienie w terminie dwóch miesięcy transferu wartości dewizowych z zagranicy po powrocie do kraju przez rezydentów osoby fizyczne

• przestępstwo skarbowe - do 240 stawek dziennych - dot. rezydentów i osoby fizyczne

3. korzystanie z pośrednictwa bankowego dotyczącego rezydentów - przyjmowanie, dokonywanie płatności i transfer wartości dewizowych musi być dokonywany w upoważnionych do tego bankach

Wyjątki:

1. umowy o nabywanie towarów i usług w obrocie bieżącym (powyżej 20 tys. EURO) - transakcje dotyczące eksportu i importu

2. transakcje dokonywane przez urzędy konsularne, placówki dyplomatyczne itd., czyli działających na bazie przywilejów, immunitetów dyplomatycznych (powyżej 10 tys. EURO)

3. wyjątek instytucjonalny - kantory, domy maklerskie (podmioty korzystające z tych instytucji) - w kantorach nie można dokonywać zakupu waluty obcej na potrzeby działalności gospodarczej

4. dokonywanie płatności przez osoby fizyczne nie związane z prowadzoną przez nie działalnością gospodarczą -

Nieprzestrzeganie tego wyjątku jest przestępstwem skarbowym - kara grzywny do 480 stawek dziennych - dotyczy rezydentów.

Wysokość max 1 stawki dziennej może wynosić nawet 5 milionów złotych.

4. Dokonywanie zagranicznych inwestycji portfelowych za pośrednictwem biur maklerskich

Przestępstwo skarbowe - kara do 480 stawek dziennych - dotyczy rezydentów

(otwarcie r-ku inwestycyjnego w domu maklerskim i poniesienie opłat).

5. Wyrażanie zobowiązań pieniężnych w obrocie dewizowym z zagranicą w walucie polskiej lub w walutach wymienialnych

6. Dokonywanie płatności w ramach obrotu dewizowego z zagranicą wyłącznie w krajowych środkach płatniczych lub w walutach wymienialnych.

• te dwa obowiązki 5 i 6 dotyczą rezydentów jak i nierezydentów.

• przestępstwo skarbowe - grzywna do 240 stawek dziennych.

(5 i 6) Zasada dwuwalutowości wynikająca z prawa dewizowego odnosi się tylko do obrotu dewizowego z zagranicą, przepis szczególny w stosunku do podatnika, który mówi nam, że wyrażać nasze zobowiązania pieniężne i dokonywać płatności za wyrażone zobowiązania możemy tylko w walucie polskiej

7. Udzielanie ustnych i pisemnych wyjaśnień organom kontrolnym.

• przestępstwo skarbowe - kara grzywny do 120 stawek dziennych, dotyczy rezydentów i nierezydentów

Ten obowiązek jest inaczej egzekwowany - transferu wartości dewizowych może dokonać rezydent, który nie ma kompletu dokumentów, przy czym musi napisać stosowne oświadczenie, w którym zobowiąże się do przedstawienia w odpowiednim czasie tego dokumentu i wyjaśni brak tego dokumentu, natomiast nierezydent takiej możliwości już nie ma, musi wywiązać się z tego obowiązku wraz z udokumentowaniem zapłaty zaliczki na podatek dochodowy od wartości, które podlegają opodatkowaniu.

8. Podawanie tytułów płatności i przedstawienie wymaganych dokumentów organom kontroli.

• dotyczy rezydentów i nierezydentów. Kara grzywny określona kwotowo.

• wykroczenie skarbowe

9. Zgłaszanie i okazywanie organom kontroli przedmiotu transferu.

• dotyczy rezydentów i nierezydentów

• kara grzywny (określona kwotowo) za wykroczenie skarbowe

10. Przechowywanie dokumentów kontrolnych związanych z obrotem dewizowym.

• dotyczy tylko rezydentów

• kara grzywny (określona kwotowo) za wykroczenie skarbowe

Przechowywanie dokumentów z obrotu dewizowego przez 5 lat od zakończenia roku, w którym dokonano obrotu dewizowego do kontroli

Wyjątki określa rozporządzenie wykonawcze.

Obowiązki te określa Prawo Dewizowe.

Obowiązki nałożone przez Prawo Dewizowe określa Rozporządzenie Ministrów.

11. Przekazywanie do NBP danych do bilansu.

• dotyczy rezydentów i nierezydentów

• kara grzywny do 120 stawek dziennych

• przestępstwo skarbowe

Obowiązek przekazywania danych mają m.in.

1. podmioty dokonujące eksportu lub importu towarów lub usług

przekazują kwartalne zobowiązania ze stanów otrzymanych lub udzielonych pożyczek, należności i zobowiązań w eksporcie i imporcie wynikających ze sprawozdań finansowych lub ksiąg rachunkowych na dzień 31.12. roku sprawozdawczego.

Do 20-go dnia po zakończeniu kwartału i do 15-go maja następnego roku, gdy kwota ww. należności i zobowiązań była równa lub przekroczyła 100 tys. zł.

Spółki z o. o. i spółki akcyjne z udziałem kapitału zagranicznego - przekazują roczne sprawozdania o posiadanym kapitale zagranicznym na podstawie danych wynikających ze sprawozdań lub ksiąg rachunkowych na dzień 31.12 roku sprawozdawczego i do 15- go maja następnego roku

2. rezydenci posiadający udziały lub akcje w spółkach lub oddziałach z siedzibą za granicą- sporządzają roczne sprawozdania, w których wykazują wielkość posiadanego udziału zagranicznego na podstawie danych wynikających ze sprawozdań na dzień 31.12 roku sprawozdawczego i do 15 - maja następnego roku.

3. Rezydenci, którzy zaciągnęli od nierezydentów lub udzielili nierezydentom pożyczki lub kredytu, której wysokość jest równa lub przekracza 10 tys. EURO, a także podmioty, które zawarły z nierezydentem na okres dłuższy niż 3 lata umowę najmu lub dzierżawy przewidującą przeniesienie prawa własności.

(do 20 dni od zawarcia umowy)

12. Obowiązek zgłoszenie mienia

• dotyczy rezydentów i nierezydentów

• przestępstwo skarbowe - do 120 stawek dziennych

29.03. rozporządzenie RM

Rezydenci mają obowiązek zgłaszać do NBP mienie posiadane za granicą lub jego utratę, jeżeli własność lub inne prawa na nieruchomościach przekraczają równowartość 10 tys. EURO, a własność lub inne prawa na przedsiębiorstwie lub jego zorganizowanej części przekraczają 50 tys. EURO.

(tytuł własności, najem, dzierżawa, użyczenie)

Analogicznie nierezydenci mają obowiązek informować NBP o prawach posiadanych u nas w kraju.

Temat: Przestępstwa i wykroczenia dewizowe.

Przestępstwa i wykroczenia za nie przestrzeganie obowiązku dewizowego uregulowane są w ustawie z 10/09/1999r. Kodeks Karny Skarbowy Dz. U. Nr 83 poz. 930. Kodeks ten wszedł w życie 17/10/1999r. i zastąpił ustawę z 1971r. karno-skarbową.

K.K.S. reguluje kary za nie przestrzeganie obowiązków podatkowych, dewizowych i innych, ale procedura postępowania sądowego określa Kodeks Karny.

Przestępstwem skarbowym jest czyn zabroniony przez kodeks pod groźbą grzywny określonej w stawkach dziennych, kary pozbawienia lub ograniczenia wolności. Najmniejsza liczba stawek to 10, a największa 720, kara pozbawienia wolności 3 dni - 3 lata. W sytuacji kary nadzwyczajnie obostrzonej liczba stawek może wynosić do 1080, a kara pozbawienia wolności 6 lat.

Kara nadzwyczajnie obostrzona - świadome, specjalne działanie w celu oszukania skarbu państwa.

Wykroczenie skarbowe - jest czyn zagrożony grzywną określoną kwotowo, gdy kwota uszczuplonej lub narażonej na uszczuplenie należności publiczno-prawnej nie przekracza 5 krotnej wysokości najmniejszego wynagrodzenia w czasie jego popełnienia (w 2002r. najmniejsze wynagrodzenie wynosi 760 zł, czyli kara wynosi nie więcej niż 3800).

Kwota uszczuplonej należności publiczno-prawnej - chodzi o określenie, na jaką stratę na uszczuplenie ktoś naraził skarb państwa, natomiast trudniej jest z określeniem narażenia na uszczuplenie, ponieważ jeżeli ktoś nierzetelnie prowadził księgi rachunkowe to nie bardzo jesteśmy w stanie określić, na jaką kwotę naraził skarb państwa.

Organami dochodzącymi są Urząd Skarbowy, Urząd Celny, Policja, Straż Graniczna, Urząd Ochrony Państwa, Urząd Kontroli Skarbowej. Gdy urząd odkryje przestępstwo przeprowadza postępowanie wyjaśniające potem umarza, gdy zebrane dowody nie wskazują na popełnienie przestępstwa, lub prowadzi postępowanie przygotowawcze, czyli dalej zbiera dowody, a ostatecznie organ postępowania przygotowawczego zamyka i kieruje sprawę do sądu.

Postępowanie mandatowe - jeżeli jest to wykroczenie skarbowe to organ może ukarać podatnika mandatem i wtedy nie musi kierować sprawy do sądu.

Kierując sprawę do sądy organ dochodzeniowy pełni rolę prokuratora podczas procesu. Postępowanie przygotowawcze w sprawach o przestępstwa skarbowe nie może trwać dłużej niż 3 miesiące, a w sprawach o wykroczenie 2 miesiące. KKS czyni odpowiedzialnym za przestępstwa osobę w wieku 17 lat w chwili popełnienia przestępstwa. Do 18 lat może być potraktowany łagodniej.

INSTYTUCJE PRZEWIDZIANE PRZEZ KKS

1. Zaniechanie ukarania sprawcy - jeżeli wyjaśnienia organu uzna za wystarczające to może umorzyć postępowanie.

2. Czynny żal - sprawca przyznaje się do winy bo sumienie nie daje mu spokoju, zgłasza się do urzędu i chce naprawić swoją winę. Sprawca nie będzie ukarany wtedy, gdy organ nie będzie wiedział o przestępstwie przez zgłoszeniem się podatnika.

3. Dobrowolne poddanie się odpowiedzialności - gdy organ dochodzeniowy zakończył postępowanie przygotowawcze i skierował sprawę do sądu. Podatnik idzie do adwokata i sprawca składa wniosek do sądu, ale za pośrednictwem organu dochodzeniowego o dobrowolne poddanie się odpowiedzialności. Sąd może wyrazić zgodę lub nie. Nie dopuszczalne jest dobrowolne poddanie się odpowiedzialności, gdy czyn zagrożony jest karą ograniczenia lub pozbawienia wolności.

Sprawa musi:

1. zapłacić należność publiczno-prawną lub wywiązać się z ciążących na nim obowiązków,

2. zapłacić kwotę odpowiadającą co najmniej najniższej każe grzywny za dany czyn,

3. uiścić zryczałtowane koszty postępowania sądowego.

Korzyści wynikające z tej instytucji dla sprawcy:

• Sprawca nie jest notowany w rejestrze sądowym

• Płaci z reguły najniższą karę

• Płaci zryczałtowane koszty postępowania sądowego - są one niższe od normalnych kosztów po rozprawie

• Nie traci czasu na chodzenie po sądach

Sąd ustalając wymiar kary określa liczbę stawek dziennych oraz wysokość jednej stawki. Stawka dzienna nie może być niższa od 1/30 najniższego miesięcznego wynagrodzenia i nie może przekraczać jego 400-to krotności (w 2002r. - 760zł) - w 2002r.

1/30 = 25 zł

od 25zł - 304 000 zł.

Najwyższa liczba stawek
.

Sąd ma zupełną dowolność w ustalaniu wielkości stawek dziennych

Karalność przestępstwa skarbowego ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynęły 3 lata, gdy było ono zagrożone karą grzywny lub karą ograniczenia wolności, natomiast 5 lat, gdy zagrożone było karą pozbawienia wolności.

Karalność wykroczenia ustaje, gdy od czasu jego popełnienia upłynął 1 rok. Karą za wykroczenia jest grzywna określona kwotowo, może ona wynosić 1/10 do 20 krotności najniższego miesięcznego wynagrodzenia ( w 2002r 1/10= 20*760zł) do 15 00zł

KKS przewiduje karalność przestępstw popełnionych na terenie naszego kraju.

Przepisy kodeksu stosuje się także do sprawcy (obywatela polskiego lub cudzoziemca) w razie popełnienia w kraju, a także za granicą przestępstwa skarbowego skierowanego przeciwko istotnym interesom fiskalnym państwa.

Istotne Interesy Fiskalne Państwa - przestępstwo, które zagraża skarbowi państwa powstaniem uszczerbku finansowego w wysokości, co najmniej 10 krotności tzw. wielkiej wartości.

Wielka wartość -

Istotne Interesy Fiskalne Państwa -

Wielka wartość to 1000 razy najniższe średnie wynagrodzenie = 1000*760

NADZWYCZAJNE OGRANICZENIA

Są to środki reagowania na sytuacje kryzysowe.

1. zagrożone brakiem realizacji założeń polityki pieniężnej,

2. zagrożenie stabilizacji systemu finansowego,

3. zagrożenia międzynarodowe.

W tych dwóch pierwszych przypadkach Rada Polityki Pieniężnej wnioskuje do Rady Ministrów o wydanie rozporządzenia wprowadzającego.

Ad 1) obowiązek utrzymywania nieoprocentowanego depozytu w NBP. Dotyczy osób fizycznych, podmiotów gospodarczych dokonujących obrotu dewizowego z zagranicą

Ad 2) ponowne wprowadzenie ograniczeń w obrocie dewizowym, ograniczenie możliwości korzystania z kantorów, powrót do wewnętrznej wymienialności złotego, czyli na obowiązku odsprzedaży nadwyżki dewiz do NBP.

Ad 3) Rada Bezpieczeństwa ONZ wydaje rezolucję zakazującą lub ograniczającą obroty płatnicze z określonym krajem. Rada Ministrów musi wydać rozporządzenie, w którym określi stosowne nakazy lub zakazy wynikające z tej rezolucji.

Środki zaradcze mogą być wprowadzone na ½ roku, aczkolwiek mogą być ponownie przedłużone.

1

Szukasz gotowej pracy ?

To pewna droga do poważnych kłopotów.

Plagiat jest przestępstwem !

Nie ryzykuj ! Nie warto !

Powierz swoje sprawy profesjonalistom.

---