Miejsce człowieka w przyrodzie

Zapoznanie się z osiągnięciami współczesnej biologii i zwrócenie szczególnej uwagi na filogenezę pozwala zauważyć ścisłe związki człowieka z przyrodą. Niektórzy sadzą, że jego miejsce i rola w świecie nie mogą być opisywane realistycznie, ponieważ humanistykę oddziela od przyrodoznawstwa mur. Mur ten zagradza tez ludziom drogę do samo zapoznania. W związku z tym K. Lorenz twierdzi, że ludzka kulturę i ducha można badać pytaniami i metodyką przyrodoznawstwa.

Realistyczny opis miejsca i roli człowieka w biosferze wymaga uznania faktu, ze zarówno on sam jak i przyroda, stanowią rzeczywistości autonomiczne, ale wzajemnie wielorako powiązane. Współzależność ta przejawia się w tym, że przyroda kształtuje człowieka. On zaś może ja modelować według swoich idei i zaplanowanych wzorów. Z wymienionych powodów relacji miedzy człowiekiem i przyrodą należy ujmować dynamicznie i w różnych możliwych aspektach ukazując w całokształcie środowiska zarówno funkcje konkretnych rzeczy, jak i całych ekosystemów.

Problem aktywności człowieka w środowisku naturalnym jest obecnie przedmiotem intensywnych zainteresowań ekologii. Szczególnie ważna dla losów przyrody i ludzkości stała się dziś sprawa dokładnego rozpoznania wszystkich skutków technicznej działalności człowieka. W przeciwieństwie bowiem do zwierzęcia, które tworzy ze swym środowiskiem naturalną jedność, stosunek człowieka do przyrody jest zawsze tylko pośredni, a więc kształtuje się on jako komunikacja. Człowiek bowiem już nie rozporządza automatyzmem instynktów w takim stopniu jak zwierzęta. Nie zawsze może liczyć na to, że środowisko umożliwi mu przeżycie i okaże się przyjazne. Można powiedzieć, że nie znajduje się on w nim bezproblemowo i bezpośrednio, ponieważ musi on najpierw świadomie tworzyć swe środowisko i przekształcać na miarę swych potrzeb. Taka uprawa świata zewnętrznego i wewnętrznego człowieka, dokonywana dzięki zdolności do abstrakcyjnego poznania i wolnego wyboru warunkuje nawiązanie dialogu z naturą i stanowi w przypadku uprawy zewnętrznej wyraz pośredniczącej roli kultury. W tym dialogu z przyrodą winien on zachować świadomość, iż świat pojęty jako stworzenie jest czymś wiecej niż wyraża samo słowo `natura”. Stworzenie bowiem zawiera w sobie tekże działanie człowieka i jego twórczość. Tak więc w obrębie badań ekologicznych musza wejść trudno mierzalne lub zgoła nieuchwytne sposoby oraz źródła określonego oddziaływania człowieka. To też uważa się, że najnowszym zadaniem ekologii jest badanie całej biosfery w aspekcie pozycji oraz roli, jaką w jej ramach zajmuje człowiek, szczególnie jego działalność technologiczna.

Człowiek jest tak mocno związany z przyrodą, z jej przemianami, iż można powiedzieć, że tkwi w nim zwierzę. A stara chińska tradycja głosi, iż w człowieku tkwi całe zwierzę, lecz w zwierzęciu nie cały człowiek. I chociaż człowiek wykazuje wiele podobieństw do świata zwierzęcego, nie ma drapieżnej natury. Większość niebezpieczeństw, które mu zagrażają, wynika z tego, że jest on łagodnym wszystkożercą, który nie ma naturalnej broni, mogącej służyć do zabijania. Brak mu również mechanizmów zabezpieczających, które zdolne są powstrzymać drapieżników od działań stanowiących nadużycie.

Nadmierne podkreślanie związków człowieka z przyrodą i mocne osadzanie go w niej może prowadzić do redukcjonizmu biologicznego, którego wyrazem jest przekonanie, że osoba ludzka w całej swej substancji należy do biosfery i posiada w niej ostatecznie swe korzenie. Tego rodzaju redukcjonizm stał się udziałem skrajnego ewolucjonizmu przyrodniczego, freudyzmu, marksizmu i strukturalizmu. Ten ostatni w próbie tłumaczenia rzeczywistości, jaką jest człowiek, nie poprzestaje na redukcji zjawisk psychicznych do biologicznych, lecz idzie dalej i biologiczne struktury sprowadza do stanu materii, ten ostatni zaś tłumaczy prawem przypadkowości, które uważa za powszechne prawo bytu.

Szukasz gotowej pracy ?

To pewna droga do poważnych kłopotów.

Plagiat jest przestępstwem !

Nie ryzykuj ! Nie warto !

Powierz swoje sprawy profesjonalistom.

---