Rola Komisji Bioetycznej w badaniach na ludziach i zwierzętach.
Komisja bioetyczna powstała by regulować postępowanie w badaniach naukowych nad zywymi istotami. Głównym zadaniem tej komisji jest minimalizowanie udziału żywych istot w badaniach typu wiwisekcja. Wiwisekcj, jest to zabieg operacyjny przeprowadzany na żywym organiźmie w celach badawczo naukowych. Pozostałymi zadaniami komisji bioetycznej są: dopuszczalność do realizacj danego eksperymentu naukowego, prowadzenie rejestru wpływających projektów eksperymentów medycznych, przechowywanie dosytarczonej dokumentacji experymentu naukowego, przechowywanie opinii o experymencie oraz współpraca z innymi komisjami bioetycznymi. Działania komisji bioetycznej opierają się na standardach wyznaczonych przez trzy deklaracje: Helsińska, Genewską i Tokijską.
Elektroforeza w żelu poli akrylamidowym
Elektroforeza - technika analityczna stosowana w chemii i biologii molekularnej , zwłaszcza w genetyce, służąca do rozdziału , analizy i oczyszczania kwasów nukleinowych i białek (cząsteczek naladowanych ładunkiem elektrycznym) z wykorzystaniem różnej szybkości ich przemieszczania się w polu elektrycznym.
Prędkość przemieszczania się naładowanej
elektrycznie makrocząsteczki zależy od jej:
ładunku,
rozmiaru (im większa masa tym wolniej się poruszają)
kształtu
oporów ruchu środowiska.
Wykorzystując te zależności można dokonać szybkiej separacji różnych molekuł
Przebieg elektroforezy:
-Kroplę roztworu analizowanej mieszaniny. zawierającej np. DNA nanosi się w zagłębienia w żelu poliakrylamidowym (zanurzonym w buforze pH w przypadku białek)
-Wzdłuż krawędzi żelu, zwykle na dwóch przeciwległych bokach płytki, biegną elektrody, do których przykłada się stałe napięcie elektryczne rzędu 5- 200 V.
-Podczas analizy cząsteczki w różnym stopniu oddalają się od miejsca naniesienia roztworu.
-Cząsteczki stopniowo ulegają rozdzieleniu, możemy to zaobserwować dzięki ich wczesniejszemu wybarwieniu.
Wykorzystanie techniki elektroforezy:
biochemia białek i kwasów
nukleinowych
biologia molekularna
farmakologia
medycyna sądowa
weterynaria
diagnostyka medyczna
kontrola jakości
żywności
RIA- Metody radioimmunologiczne
RIA - metody radioimmunologiczne (izotopowe) polegają na wykrywaniu reakcji antygen-swoiste przeciwciało poprzez pomiar promieniowania izotopów promieniotwórczych związanych z jedną ze składowych reakcji.
Techniki te wykorzystuje się do oznaczania stężenia w płynach ustrojowych hormonów, białek towarzyszących nowotworom (antygen CEA, AFP), do oznaczania ilości swoistych przeciwciał klasy Ig E, do oznaczania witamin. Test RIA pozwala swoiście i z dużą czułością mierzyć toksyny, leki, hormony, pestycydy itp., nie tylko w surowicy, ale również w wodzie i pożywieniu. Opierając się na tych technikach można opracować testy badające prawie wszystkie antygeny lub przeciwciała.
Najczęściej do znakowania reagentu (z reguły znakowane jest przeciwciało) stosuje się izotop 125J. Metody radioimmunologiczne charakteryzują się wysoką czułością.
Metody radioimmunologiczne (RIA) mogą być:
heterogenne - jedna z reakcji składowych jest związana z fazą stałą
homogenne - reakcja w całości przebiega w roztworze
kompetycyjne - przeciwciała reagują z oznaczanym antygenem w obecności znanej ilości antygenu znakowanego. Antygeny konkurują o ograniczona ilość miejsc wiążących na powierzchni antygenu
niekompetycyjne - bezpośrednie, w których znakowany antygen poddaje się reakcji z badanym płynem ustrojowym zawierającym oznaczane przeciwciała
Przebieg testu:
Do układu zawierającego oznaczaną substancję (A - antygen) dodaje się przeciwciało (P) i pewną (znaną) ilość tej substancji znakowanej izotopem (A*). Reakcję zachodzącą w tym układzie można zapisać następująco:
A + A* + P = AP + A*P + Awolny + A*wolny
W oznaczaniu ilości antygenu w próbce wykorzystuje się fakt, że dzięki nadmiarowi antygenu w stosunku do przeciwciała stosunek ilości kompleksów z antygenem znakowanym (A*P) do ilości kompleksów z antygenem nieznakowanym (AP) będzie taki sam jak stosunek ilości antygenu znakowanego (A*) do ilości antygenu nieznakowanego (A). Mierząc aktywność kompleksów A*P wyseparowanych z próbki i znając ilość dodanego przeciwciała (P) i antygenu znakowanego (A*) obliczyć można zawartość antygenu nieznakowanego w próbce (A).