1.Klasyfikacja i kryteria dokładności szczegółowych i pomiarowych osnów geodezyjnych. Osnowa pomiarowa: m_p <= 0,1 m - w stosunku do najsłabiej wyznaczonego punktu względem osnowy wyższej klasy; m_Δk<= 20 mm/km; m_H<= 0,1 m dla najsłabszego pkt. w ciągach do pomiarów rzeźby terenu m_p<= 0,5 m - dla najsłabszego punktu m_H<= 0,15 m osnowa szczegółowa: II m_p<=3-5 cm III m_H<=4 mm/km III m_p<=7-10cm IV m_H<=10 mm/km

2a. Do rysunku kąt środkowy, kąt refrakcji: γ/2=d/2R; γ=d/R=scosα/R;; δ=S/2r=S/2R*k=D^m/2Rcosα*k

2b.Wyprowadzenie wzorów. Dane S,α: Δh=Ssinα+(s²cos²α)/2R*(1-k) z tw. Sinusów Δh/sinα²=S/sin(90^o+γ/2); Δh=Ssinα²/sin(90^o+γ/2)=Ssinα²/cos(γ/2)=Ssinα²; cos(γ/2)=1; α²=α-δ+γ/2; Δh= Ssin(α+(γ/2-δ)= Ssinαcos(γ/2-δ)- Scosαsin(γ/2-δ)= Ssinα+cosα(γ/2-δ)= Ssinα+cosα((Scosα/2R)-(S/2R*k))= Ssinα+S²cos²α/2R-(S²cosα/2R*k)= Ssinα+ S²cos²α/2R*(1-k) 2c. Kąt pionowy z uwzg bł indeksu koła pionowego M(bł. Ind koła pionowego)=(Op+Ol-400^g)/2; α(wartość kąta pionowego)=(αl+αp)/2; α=(Op-Ol-200^g)/2 Rl=Ol-M; Rp=Op-M =>wartość odczytów.

Dane d,α,D,α od przedostatniego= D^m2 a nie D^m w ułamkach aż do końca.

2d,e. różnice wysokości. Na podstawie S,α ΔHab.=Ssinαa+S²/2R*(1-k)-(s*sinα)²/2R+i-w; Na podstawie d,α ΔHab.=d(1+hm/R)tgαa+d²/2R*(1-k)-(s*sinα)²/2R+i-w;Pomiary synchroniczne: ΔHab.=d(1+hm/R)(tgαa-tgαb)/2+(ia+wa-ib-wb)/2; ΔHab.=(Sasinαa-Sbsinαb)/2+(ia+wa-ib-wb)/2 2f. Wpływ Zakrzywienie Ziemi (i) Współczynnik refrakcji na wynik pomiaru:

Δh(R)=S²cos²α/2R²(1-k)ΔR R<= 8 km Δh(k)=S²cos²α/2R²Δk Δk= 0,5

2g. Analiza dokładności pomiarów. Pozioma: mΔh²=(tgα*md)²+(d/cos²α*mα/δ)²+(d²/2R*mk)²+mi²+mw² ; Skośna: mΔh²=(sinα*ms)²+(Scosα* mα/δ)²+(S²/2R*mk)²+mi²+mw²; Spozioma: mΔh²=((tgαa-tgαb)/2*md)²+d²/4*(1/cos⁴αa+1/cos⁴αb)(mα/δ)²+2mi² ; sSkośna: mΔh²=((sinαa-sinαb)*ms)²+S⁴/4*(cos²αa+ cos²αb)*(mα/δ)²+2mi²

3. Sposoby wyznaczania wysokości pkt niedost. -bezpośredni pomiar jest nie możliwy:d1/sinβ2= d2/sinβ1=b/sin(β1+β2); d1=bsinβ2/sin(β1+β2); d2=bsinβ1/sin(β1+β2)

Hp'=O1+d1tgα1+d1²/2R(1-k)1/cos²α1; -bezpośredni pomiar do pkt niedost x=(btgα2+O2-O1)/(tgα1-tgα2) H=xtgα1+O1+ x²/2R(1-k)1/cos²α1

4 Pomiar sytuacyjno-wysokościowe metoda tachimetryczną.tachimetria-(z gr. szybki pomiar) - jednocześnie możemy zmierzyć kierunek poziomy, kąt pionowy i odległość skośną.1. Zasady pomiaru:- założenie osnowy pomiarowej; - pomiar + obliczenie współrzędnych; - wykonanie obserwacji Katowych i liniowych do pkt terenowych w nawiązaniu do pkt. Osnowy w ukł. Globalnym; - wyznaczenie wspł. Pikiet; - kartowanie pikiet:kontrola; - utworzenie NMD i edycja wartości; - kontrolne pomiary i ocena dokładności wykonanej mapy.

5. Tachimetr kreskowy: l=g-d; l'=l”; l'=lcosα; k=(ctgε/2)/2; D'=(l'ctgε/2)/2+c; D'=kl'+c=klcosα+c; D=(klcosα+c)cosα= klcos²α+ ccosα=kl+c; Δh=klcos²α*sinα/cosα=(klsin2α)/2

6a. Tachimetry elektroniczne klasyfikacja: dwuobrazowe, autokoredukcyjne;

6c. Kompensator dwuosiowy. System kompensacyjny składa się ze źródła światła ( dioda luminescencyjna DL), ukł. optyczny ( pryzmat, soczewka), kompensator cieczowy ( KC) i fotodetektor FD. Światło z diody DL przechodzi przez przezroczyste dno kompensatora cieczowego KC, odbija się od powierzchni wypełniającej go cieczy i stąd rzucane jest na światłoczuła powietrznię FD. FD jest czterosekcyjnym fotodetektorem pozycyjnym i określa położenie punktu świetlnego względem krawędzi.

6d. oprogramowanie standardowe i funkcje specjalne - ustawienie parametrów pracy instrumentu ( jednostki, tryb pracy); - numeryczna rektyfikacja ( kolimacja , bł. miejsca zera); - eliminacja niektórych bł. Instrumentalnych ( bł. Wychylenia osi głównej instrumentu); - obliczenie odległości skośnej przewyższenia; - obliczenie przyrostu współ. W ukł. Stanowiska; - redukcje odległości ( poziom odniesienia i pow. odwzorowania); - wcięcia; - tyczenie ( metoda biegunowa, stanowiska); *rzut na prostą; * tyczenie ław fundamentalnych; - pomiar i obliczenie ciągu poligonowego; - obliczenie pola ze współ.; - pomiar ekscentryczny ( kierunek, odległości i płaszczyzny, wysokości)

8. Obliczenia tachimetryczne: Dziennik: liczymy dx i dy. Azymuty=tan(Dy/dx). Kąt poziomy α1(2)=Oαp-Oαn1(2) Kąt pionowy β=(100+M)-Ol v Op-(300+M).; Liczymy azymut każda droga A_1010-21=A_1010-1011+α1. Różnica azymutów. Aśr=(A1+A2)/2. Liczymy D=s*cosβ liczymy dh i H ze wzoru.

9. Sposoby pomiarów tachimetrycznych z kodowaniem 1. pomiar punktowy - każdemu pomierzonemu punktowi przypisujemy kod 2. pomiar obiektowy - wpisujemy kod obiektu i mierzymy po kolei wszystkie punkty tworzące obiekt. Obiekt od razu może się zaznaczać i tworzyć mapę.Jeżeli pomylimy się wpisując kod, to możemy to zmodyfikować.

11. Klasyczne i nowe rodzaje osnów tachimetrycznych Osnowa pomiarowa 1.Pozioma osnowa pomiarowa 2. Wysokościowa osnowa pomiarowa 3. Pomiarowa osnowa sytuacyjno - wysokościowa ( dwufunkcyjna osnowa pom.) Każda z tych osnów musi być dowiązana do osn. szczeg. lub podst. Dwufunkcyjna osnowa pomiarowa - ciągi tachimetryczne - osnowy modularne - osnowy mieszane - złożone z ciągów, usztywnione dodatkowymi wcięciami, punktami wyznaczonymi GPS - stanowiska wyznaczone metoda wcięć - swobodne stanowisko tachimetryczne - pkt. wcięte kątowo, liniowo, kątowo - liniowo Osnowy modularne blokowe Siec modularna jest zbiorem wzajemnie powiązanych konstrukcji geod. Zwanych modułami Δ - pkt. Nawiązania o - pkt wiążący , stanowisko instrumentu 11cd

11. cd- możliwość jednoczesnego pomiaru stanowisk i pikiet - mniej pkt. Osnowy - mniej pkt. wymaga stabilizacji - ujednolicenie i automatyzacja procesów obliczeniowych - zwiększenie dokładności opracowań - najlepsza dokładność przy 3 punktach lub 3 reperach nawiązania leżących na obrzeżach mierzonego obszaru - d_st< 300m to m_Δn< 1cm Stanowisko swobodne Konstrukcje pomiarową obliczoną w lokalnym ukł. stanowiska należy wpasować w ukł. współrzędnych punktów nawiązania metodą Transformacji Helmerta ( 3- parametrowa, bez zmiany skali). Dla punków nawiązania spełnione warunki: [ΔXi²] + [ΔYi²] = min [ΔH²] = min.

15. Kontrola sytuacyjna i wysokościowa mapy wielkoskalowej, ocena dokładności wykonanej mapy. 1. kontrola osnowy pomiarowej m_p, m_H <= 10 cm 2. kontrola sytuacyjna charakterystycznych punktów terenowych m_p, m_H <= 10 cm Pomiar powtórny niektórych pikiet; obs. Pikiet z innych stanowisk. Obliczamy rozbieżności z pomiaru kontrolnego: mp=pier.((dx²+dy²)/n); mH=pier.([dx²]/n) 3. kontrola wysokości charakterystycznych punktów terenowych 4.kontrola rzeźby terenu

12. 13. Zasady pomiaru szczegółów i rzeźby terenu. 1. Sprawdzenie błędu indeksu koła pionowego 2. Pomiar pikiet i charakterystycznych pkt. terenu z każdego stanowiska; pomiar musi być poprzedzony pomiarem dwóch kierunków nawiązanych, a po zakończeniu powtarzamy pomiar na jeden kierunków nawiązujących. Pełny pomiar ( odległość, kąt pionowy, kąt poziomy) Generalizacja szczegółów - prostowanie odcinków konturów sytuacyjnych w zależności od grupy dokładnościowej. - ogrodzenie mierzymy gdy jego szerokość przekracza 0,3 m (granica to zewnętrzna strona ogrodzenia) - występy, wgłębienia mniejsze od 2 m wyznaczamy miara bieżącą po obiekcie - szczegóły w obrębie pasa drogowego mierzymy metoda przekrojów poprzecznych do osi drogi - kontury uzbrojenia > 0,5 m mierzymy w sposób umożliwiający ich prawidłowe skartowanie < 0,5 m stajemy na środku i mierzymy. Generalizacja rzeźby terenu: Pikiety rozmieszczamy: - szczyty siodła, najniższe miejsca form terenu - górne i dolne krawędzie zbocza - miejsca załamania profilu - miejsca powstałe w wyniku działalności gospodarczej człowieka ( nasypy, wykopy), pikiety rozmieszczamy na krawędziach płaszczyzn - górne i dolne krawędzie skarp, pkt. załamania i zakończenia skarp - wloty i wyloty przepustów - punkty charakterystyczne przekrojów poprzecznych cieków.

14. Treść, skale bazowe, zasadnicze ciecie warstwicowe i forma mapy zasadniczej. Metryka mapy zasadniczej. Mapa zasadnicza - wielkoskalowe pracowanie kartograficzne zawierające aktualne informacje o przestrzennym rozmieszczeniu obiektów ogólno geograficznych oraz o elementach ewidencji gruntów i budynków a także sieci uzbrojenia terenu: - nadziemnych, - naziemnych, - podziemnych.Treść mapy: - obligatoryjna (punkty osnów geod., elementy ew. gruntów i budynków, elementy sieci uzbrojenia terenu) - fakultatywna ( wewnętrzne ulice, wszystko co jest w pasie drogowym, ścieszki, drzewa) Treść mapy zasadniczej powinna być możliwa do przedstawienia w systemie nakładek tematycznych: E - nakładka ewidencji gruntów i budynków U - nakładka sieci uzbrojenia terenu S - nakładka sytuacji powierzchniowej W - nakładka rzeźby terenu R - nakładka realizacyjnych uzgodnień projektowych Skale mapy zasadniczej Kryteria: - stopień zagęszczenia terenu - przewidywane zamierzenie inwestycyjne 1:500 - intensywna zabudowa 1:1000 - tereny małych miast, aglomeracji miejskich, osiedli wiejskich, będące siedzibami gmin 1:2000 - tereny rolne o drobnej, nieregularnej zabudowie 1:5000 - grunty rolne, leśne na terenie gmin; tereny o rozproszonej zabudowie wiejskiej.cd14

cd14Zasadnicze cięcie warstwicowe zależy od skali mapy i od stopnia ukształtowania terenu: 1:500 - 0,5 m ( dla terenów górskich 1m) 1:1000 - 1m 1:2000 - 2,5m 1:5000 - 5m Wprowadza się warstwice pomocnicze dla płaskich terenów (połowa zasadniczego ciecia) Metryka mapy zasadniczej - podstawowy dokument obrazujący przebieg opracowania mapy z podaniem źródeł inf. o cechach mapy i jej aktualności. Zawiera: - skale mapy, układ. wsp. -dane o sekcji mapy - godło, nr. strefy, poprawkę liniową, powierzchniową, cięcie warstwicowe - dane o wykonawcach - dane o osn. geod. - dane o wykorzystanych materiałach i ich jakości - informacje o jakości mapy

7. Redukcje poziom dalmierza(ostatnie = ułamek S²sin2α/2R); poziom lustra(pierwsze D^w=Ssin; S a nie r r/2R; ostatnie = bez Ssinα)

---