1. Klasyfikacja i kryteria dokładności szczegółowych i pomiarowych osnów geodezyjnych.
Osnowa pomiarowa:
a) mp <= 0,1 m - w stosunku do najsłabiej wyznaczonego punktu względem osnowy wyższej klasy
mΔk<= 20 mm/km
mH<= 0,1 m dla najsłabszego pkt.
b) w ciągach do pomiarów rzeźby terenu
mp<= 0,5 m - dla najsłabszego punktu
mH<= 0,15 m
osnowa szczegółowa:
klasa klasa
II mp 3-5 cm III mH 4 mm/km
III mp 7-10 cm IV mH 10 mm/km
2f. Wpływ …(i)… na wynik pomiaru:
(i) Zakrzywienie Ziemi:
ΔR<= 8 km
(i) Współczynnik refrakcji:
Δk= 0,5
4. Pomiar sytuacyjno-wysokościowe metoda tachimetryczną.
TACHIMETRIA - (z gr. szybki pomiar0 - jednocześnie możemy zmierzyć kierunek poziomy, kąt pionowy i odległość skośną.
1. Zasady pomiaru:
- założenie osnowy pomiarowej
- pomiar + obliczenie współrzędnych
- wykonanie obserwacji Katowych i liniowych do pkt terenowych w nawiązaniu do pkt. Osnowy w ukł. globalnym
- wyznaczenie wspł. pikiet
- kartowanie pikiet ← kontrola
- utworzenie NMD i edycja wartości
- kontrolne pomiary i ocena dokładności wykonanej mapy
2. Kryteria dokładności (błędy graniczne, błąd położenia pikiety względem osnowy)
- położenie punktu : I 10cm, II 30 cm, III 50 cm
- wysokość: I 1cm, II 10cm
6c. Kompensator dwuosiowy
System kompensacyjny składa się ze źródła światła ( dioda luminescencyjna DL), ukł. optyczny ( pryzmat, soczewka), kompensator cieczowy ( KC) i fotodetektor FD.
Światło z diody DL przechodzi przez przezroczyste dno kompensatora cieczowego KC, odbija się od powierzchni wypełniającej go cieczy i stąd rzucane jest na światłoczuła powietrznię
FD. FD jest czterosekcyjnym fotodetektorem pozycyjnym i określa położenie punktu świetlnego względem krawędzi.
6d. oprogramowanie standardowe i funkcje specjalne
- ustawienie parametrów pracy instrumentu ( jednostki, tryb pracy)
- numeryczna rektyfikacja ( kolimacja , bł. miejsca zera)
- eliminacja niektórych bł. Instrumentalnych ( bł. Wychylenia osi głównej instrumentu)
- obliczenie odległości skośnej przewyższenia
- obliczenie przyrostu współ. W ukł. stanowiska
- redukcje odległości ( poziom odniesienia i pow. odwzorowania)
- wcięcia
- tyczenie ( metoda biegunowa, stanowiska)
*rzut na prostą
* tyczenie ław fundamentalnych
- pomiar i obliczenie ciągu poligonowego
- obliczenie pola ze współ.
- pomiar ekscentryczny ( kierunek, odległości i płaszczyzny, wysokości)
9. Sposoby pomiarów tachimetrycznych z kodowaniem
1. pomiar punktowy - każdemu pomierzonemu punktowi przypisujemy kod
2. pomiar obiektowy - wpisujemy kod obiektu i mierzymy po kolei wszystkie punkty tworzące obiekt. Obiekt od razu może się zaznaczać i tworzyć mapę.
Jeżeli pomylimy się wpisując kod, to możemy to zmodyfikować.
11. Klasyczne i nowe rodzaje osnów tachimetrycznych
Osnowa pomiarowa
1. Pozioma osnowa pomiarowa
2. Wysokościowa osnowa pomiarowa
3. Pomiarowa osnowa sytuacyjno - wysokościowa ( dwufunkcyjna osnowa pom.)
Każda z tych osnów musi być dowiązana do osn. szczeg. lub podst.
Dwufunkcyjna osnowa pomiarowa
- ciągi tachimetryczne
- osnowy modularne
- osnowy mieszane - złożone z ciągów, usztywnione dodatkowymi wcięciami, punktami wyznaczonymi GPS
- stanowiska wyznaczone metoda wcięć
- swobodne stanowisko tachimetryczne
- pkt. wcięte kątowo, liniowo, kątowo - liniowo
Osnowy modularne blokowe
Siec modularna jest zbiorem wzajemnie powiązanych konstrukcji geod. Zwanych modułami
Δ - pkt. nawiązania
o - pkt wiążący , stanowisko instrumentu
- możliwość jednoczesnego pomiaru stanowisk i pikiet
- mniej pkt. Osnowy
- mniej pkt. wymaga stabilizacji
- ujednolicenie i automatyzacja procesów obliczeniowych
- zwiększenie dokładności opracowań
- najlepsza dokładność przy 3 punktach lub 3 reperach nawiązania leżących na obrzeżach mierzonego obszaru
- dst< 300m to mΔn< 1cm
Stanowisko swobodne
Konstrukcje pomiarową obliczoną w lokalnym ukł. stanowiska należy wpasować w ukł. współrzędnych punktów nawiązania metodą Transformacji Helmerta ( 3- parametrowa, bez zmiany skali). Dla punków nawiązania spełnione warunki:
[ΔXi2] + [ΔYi2] = min [ΔH2] = min
12. 13. Zasady pomiaru szczegółów i rzeźby terenu.
1. Sprawdzenie błędu indeksu koła pionowego
2. Pomiar pikiet i charakterystycznych pkt. terenu z każdego stanowiska; pomiar musi być poprzedzony pomiarem dwóch kierunków nawiązanych, a po zakończeniu powtarzamy pomiar na jeden kierunków nawiązujących.
Pełny pomiar ( odległość, kąt pionowy, kąt poziomy)
Generalizacja szczegółów
- prostowanie odcinków konturów sytuacyjnych w zależności od grupy dokładnościowej.
- ogrodzenie mierzymy gdy jego szerokość przekracza 0,3 m (granica to zewnętrzna strona ogrodzenia)
- występy, wgłębienia mniejsze od 2 m wyznaczamy miara bieżącą po obiekcie
- szczegóły w obrębie pasa drogowego mierzymy metoda przekrojów poprzecznych do osi drogi
- kontury uzbrojenia
> 0,5 m mierzymy w sposób umożliwiający ich prawidłowe skartowanie
< 0,5 m stajemy na środku i mierzymy
Generalizacja rzeźby terenu:
Pikiety rozmieszczamy:
- szczyty siodła, najniższe miejsca form terenu
- górne i dolne krawędzie zbocza
- miejsca załamania profilu
- miejsca powstałe w wyniku działalności gospodarczej człowieka ( nasypy, wykopy), pikiety rozmieszczamy na krawędziach płaszczyzn
- górne i dolne krawędzie skarp, pkt. załamania i zakończenia skarp
- wloty i wyloty przepustów
- punkty charakterystyczne przekrojów poprzecznych cieków
14. Treść, skale bazowe, zasadnicze ciecie warstwicowe i forma mapy zasadniczej. Metryka mapy zasadniczej.
Mapa zasadnicza - wielkoskalowe pracowanie kartograficzne zawierające aktualne informacje o przestrzennym rozmieszczeniu obiektów ogólno geograficznych oraz o elementach ewidencji gruntów i budynków a także sieci uzbrojenia terenu:
- nadziemnych, - naziemnych, - podziemnych.
Treść mapy:
- obligatoryjna (punkty osnów geod., elementy ew. gruntów i budynków, elementy sieci uzbrojenia terenu)
- fakultatywna ( wewnętrzne ulice, wszystko co jest w pasie drogowym, ścieszki, drzewa)
Treść mapy zasadniczej powinna być możliwa do przedstawienia w systemie nakładek tematycznych:
E - nakładka ewidencji gruntów i budynków
U - nakładka sieci uzbrojenia terenu
S - nakładka sytuacji powierzchniowej
W - nakładka rzeźby terenu
R - nakładka realizacyjnych uzgodnień projektowych
Skale mapy zasadniczej
Kryteria:
- stopień zagęszczenia terenu
- przewidywane zamierzenie inwestycyjne
1:500 - intensywna zabudowa
1:1000 - tereny małych miast, aglomeracji miejskich, osiedli wiejskich, będące siedzibami gmin
1:2000 - tereny rolne o drobnej, nieregularnej zabudowie
1:5000 - grunty rolne, leśne na terenie gmin; tereny o rozproszonej zabudowie wiejskiej.
Zasadnicze cięcie warstwicowe zależy od skali mapy i od stopnia ukształtowania terenu:
1:500 - 0,5 m ( dla terenów górskich 1m)
1:1000 - 1m
1:2000 - 2,5m
1:5000 - 5m
Wprowadza się warstwice pomocnicze dla płaskich terenów (połowa zasadniczego ciecia)
Metryka mapy zasadniczej - podstawowy dokument obrazujący przebieg opracowania mapy z podaniem źródeł inf. o cechach mapy i jej aktualności.
Zawiera:
- skale mapy, układ. wsp. ← dane o sekcji mapy
- godło, nr. strefy, poprawkę liniową, powierzchniową, cięcie warstwicowe
- dane o wykonawcach
- dane o osn. geod.
- dane o wykorzystanych materiałach i ich jakości
- informacje o jakości mapy
15. Kontrola sytuacyjna i wysokościowa mapy wielkoskalowej, ocena dokładności wykonanej mapy.
1. kontrola osnowy pomiarowej mp, mH <= 10 cm
2. kontrola sytuacyjna charakterystycznych punktów terenowych mp, mH <= 10 cm
Pomiar powtórny niektórych pikiet; obs. Pikiet z innych stanowisk.
Obliczamy rozbieżności z pomiaru kontrolnego:
,
3. kontrola wysokości charakterystycznych punktów terenowych
4.kontrola rzeźby terenu
Dodatkowe
Metody wyznaczania wsp. refrakcji
- na podstawie parametrów opis. stan. atm.
- na podstawie pomiarów geodezyjnych
- w procesie wyrównywania sieci niwelacji tryg.
- na podstawie dyspersji światła
Wzór Jordana
p -ciśnienie w danym pkt. w mmHg , t w Co
α - 0,003465 - współ. Rozszerzalności powietrza dla naszej strefy
τ - przeciwna wartośc do gradientu pionowego temp. w Co/m
Grupy dokładnościowe
I grupa - obiekty dobrze identyfikowane cechujące się wieloletnią niezmiennością położenia:
- znaki graniczne,
- stabilizowane znakami punkty osnowy wysokościowej,
- budynki, budowle,
- punkty podstawowej osnowy grawimetrycznej i magnetycznej
- elementy naziemnej sieci uzbrojenia terenu: krawężniki, słupy, latarnie,
- urządzenia techniczne
II grupa - obiekty o mniej wyrażnych i mniej trwałych obrysach:
- niestabilizowane pkt. załamania granic działek,
- obiekty charakterze budowli ziemnych,
- elementy podziemnej sieci uzbrojenia terenu,
- nierozgraniczone drogi publiczne,
- zieleń miejska
- pomniki przyrody
III grupa - obiekty o niewyraźnych konturach lub nieistotne:
- granice użytków gruntowych
- podwodne elementy sieci uzbrojenia terenu
- cieki i wody stojące
- granice oddziałów leśnych
- pkt. wysokości naturalnej powierzchni terenu