70. Stabilizacja technika Zespol i Polfie

Konstrukcja stabilizatora ZESPOL gwarantuje automatyczny docisk w ramach dokładnie określonych parametrów. Mechaniczne połączenie wkrętów z płytką umożliwia umieszczenie stabilizatora w róznej odległości od kości, co czyni ZESPOL jeszcze bardziej przydatnym. 
Główne zalety stabilizatorów ZESPOL to:

możliwość umieszczenia płytki pod lub nad skórą

wyeliminowanie szkodliwego nacisku płytki na kość

wyeliminowanie szkieletowania odłamów

zmniejszenie rozległości operacji

możliwość łączenia stabilizatorów

wyeliminowanie wstępnego wyginania płytki

wyeliminowanie konieczności wykonywania drugiej operacji            podczas usuwania stabilizatora umieszczonego nad skórą

skuteczność leczenia w 97 %.

System POLFIX posiada następujące zalety:

minimalne ryzyko przemieszczenia odłamów kostnych w trakcie montażu stabilizatora

możliwość korekty ustawienia odłamów bez zdejmowania płytki nośnej ,

zwiększenie możliwości zastosowania klinicznego w stosunku do     dotychczas stosowanych metod.

71 Budowa stawu kolanowego

Staw kolanowy - największy staw ustroju ludzkiego. Na skutek ewolucyjnego rozrostu kości piszczelowej i inwolucji kości strzałkowej, powstał staw łączący dwie kości - staw udowo-piszczelowy (pomijając rzepkę). Do stawu kolanowego zalicza się również staw udowo-rzepkowy oraz staw piszczelowo-strzałkowy. W stawie kolanowym odbywają się ruchy zgięciowo-wyprostne oraz rotacyjne. Ruch obrotowy fizjologicznie dokonuje się tylko podczas zgięcia kolana. Staw kolanowy ze względu na pełnioną funkcję, posiada bardzo silnie rozbudowany aparat więzadłowy.

Powierzchnie stawowe tworzą wypukłe kłykcie kości udowej (główka stawowa) ślizgające się po wklęsłych powierzchniach kłykci kości piszczelowej (panewka stawowa). Ruchy ułatwia maź stawowa wydzielana przez błonę wyścielającą jamę stawu. Staw kolanowy jest narażony na ogromne przeciążenia związane z potężną siłą mięśnia czworogłowego uda. Dodatkowym zabezpieczeniem stabilizującym oraz pełniącym rolę amortyzatora drgań są łąkotki, położone na powierzchni stawowej kości piszczelowej.

72 Implanty stawu kolanowego

W zależności od stopnia destrukcji stawu kolanowego stosuje się trzy typy endoprotez.

• Endoproteza kondylarna jest używana przy zachowanych więzadłach krzyżowych i pobocznych stawu kolanowego. Zabieg wymaga niewielkiego usunięcia kości, gdyż ta endoproteza zastępuje tylko powierzchnie stawowe.

• Przy znacznym zniszczeniu stawu, zaburzeniach osi kończyny i zniszczeniu więzadeł stosuje się endoprotezy półzwiązane, które - oprócz ruchu zgięcia i prostowania - zachowują ruchy rotacyjne, bardzo ważne z punktu widzenia biomechaniki całej kończyny dolnej.

• Najstarsze i obecnie bardzo rzadko używane endoprotezy związane (zawiasowe) umożliwiają ruchy tylko w jednej osi (wyprost i zgięcie).

Podobnie jak przy endoprotezach stawów biodrowych wszczep mocuje się do łożyska kostnego za pomocą cementu akrylowego lub (rzadziej) osadza się go metodą bezcementową.

---