16. Maksymalne obciążenia kręgosłupa człowieka (wiem, że to nie jest dobrze opracowane, ale nic nie znalazłem lepszego, a te prezentacje Będzińskiego to się nadają:/)
Zazwyczaj jako przeciążenie określa się zaburzenie struktur kostnych, więzadłowych, jak również mięśniowych kręgosłupa, powstałych w wyniku długotrwałych obciążeń, nawet jeśli obciążenia te nie przekroczyłyby granicy wytrzymałości danej struktury lub też w wyniku doraźnego przekroczenia obciążeń ekstremalnych dla danych struktury. Dlatego też w zasadzie wyodrębnia się dwa mechanizmy zniszczeń struktur kręgosłupa.
Pierwszy jest wynikiem normalnych funkcji życiowych człowieka, lecz często realizowanych w nieanatomicznych warunkach. Na przykład długotrwałe działanie cyklicznych obciążeń, nawet wówczas gdy nie przekroczyły one doraźnej wytrzymałości kręgów może doprowadzić do zmęczeniowego pęknięcia łuku kręgu i w efekcie do przemieszczenia części kręgosłupa, tzn. powstawania kręgozmyku. Innym przykładem przeciążeń zmęczeniowych może być zwyrodnienie krążka miedzykręgowego - dyskopatia.
Drugi mechanizm przeciążenia struktur anatomicznych kręgosłupa ma najwyraźniej podłoże traumatologiczne, czyli uraz związany z doraźnym przekroczeniem wartości granicznych wytrzymałości danych struktur kręgosłupa, np. wypadki komunikacyjne, upadki z dużej wysokości.
Max przeciążenie dla kręgosłupa wynosi 7000N.
17. Stabilizacja transpedikularna
Czasami bóle kręgosłupa lędźwiowego są wynikiem nie tylko wysunięcia się dysku ale również przesunięcia się kręgów względem siebie - mówimy wówczas o kręgozmyku. Leczenie takiego stanu możliwe jest poprzez dostęp tylny i wprowadzenie tytanowych śrub poprzez nasady łuków do trzonu. Śruby łączy się odpowiednio wygiętymi prętami, a przestrzeń międzykręgową wyłyżeczkowuje się i zakleszcza w niej cage lub wióry kostne i w ten sposób ustawia się kręgi w fizjologicznej osi krzywizny kręgosłupa lub stabilizuje się kręgozmyk i zabezpiecza przed postępem choroby
Rys. Stabilizacja transpedikularna
18. Skolioza - jest to trójpłaszczyznowe skrzywienie kręgosłupa, występujące w płaszczyźnie czołowej, strzałkowej i rotacyjnej. Skoliozą określa się zniekształcenie wynoszące ponad 10°. Do określania stopnia zniekształcenia wykorzystuje się metodę Comba. Obecnie skolioza rozpatrywana jest jako trójpłaszczyznowa deformacja kręgosłupa. Zniekształcenie obejmuje:
skrzywienie w płaszczyźnie czołowej /boczne skrzywienie kręgosłupa/;
skrzywienie w płaszczyźnie strzałkowej /lordo- lub kyfo- skolioza/;
skrzywienie w płaszczyźnie poziomej /rotacja i torsja kręgów/.
Pomimo wielu hipotez próbujących wyjaśnić przyczynę powstawania skoliozy, nadal 85% stanowią skoliozy idiopatyczne (czyli o nieznanej przyczynie).