W literaturze jak i w życiu możemy odnaleźć wiele bardzo różnych a zarazem ciekawych postaci kobiecych. Często jedna od drugiej różni się wszystkim, mimo to obydwie są warte zauważenia. Czy są to panny czy żony i matki, czy są wykształcone czy niedouczone, czy są dobre jak anioły czy wręcz okrutne, czy dają radość innym czy są istnymi famme-fatale zawsze wzbudzają zainteresowanie i często nawet jako postaci drugoplanowe wybijają się na pierwszy plan.
Ja chciałbym przedstawić właśnie kilka kobiet o różnych charakterach by ukazać barwność bohaterek w literaturze.
Stasia Bozowska bohaterka opowiadania Stefana Żeromskiego pt. „ Siłaczka'', jest niewątpliwie przykładem ofiarnej postawy w imię wyższego celu. Jako młoda kobieta tuż po studiach wyjeżdża na wieś by tam realizować program pozytywistów , mianowicie prace u postaw. Jej postawa pełna poświecenia oddania i wierności własnym ideałom - stała się symbolem heroizmu i przekonania o konieczności podjętej walki do samego końca. Heroizm Stasi przejawia się nie tylko w wielkim zaangażowaniu zawodowym i wyrzeczeniu się własnego szczęścia, ale również w codziennym skromnym ubogim życiu. Mieszkała w nędznym, słabo ogrzanym pokoiku, głodowała, pracowała do utraty sił. Stasia poniosła porażkę w wymiarze fizycznym, gdyż swą walkę przypłaciła chorobą i śmiercią. Odniosła jednak zwycięstwo moralne i duchowe, pozostając do końca przy swoich własnych ideałach. Po jej śmierci okazało się, że bardzo wiele dokonała, stała się prawdziwą Siłaczką, która z uporem dążyła do poprawy losu najbardziej pokrzywdzonych. Samotnie realizowała najistotniejsze zadana społeczne, nie oczekując zapłaty.
Kolejną warta zauważenia bohaterką jest Antygona tytułowa postać tragedii Sofoklesa.
Antygona była córką Edypa króla Teb i Jokasty. Miała siostrę Ismenę i dwóch braci Polinejkesa i Eteoklesa. Eteokles jako pierwszy sprawował władze i po roku miał ją przekazać bratu, jednak tego nie zrobił, a na dodatek wypędził go z kraju. Polinejkes wywołał przez to wojnę domową, w której zginęli obaj bracia. Koronę przejął wtedy Kreon i zabronił dokonać pochówku ciała Polinejkesa, gdyż uznał go za zdrajcę.
Antygona sprzeciwiła się wtedy rozkazowi władcy i pochowała brata. Dokonała wyboru między prawem boskim a ziemskim. Z dumą stanęła przed Kreonem aby przyznać się do winy i przyjąć karę za swój czyn, ale wierzyła cały czas iż zostanie wynagrodzona w zaświatach. Antygona była realistką , była też butna i nieposłuszna, nie liczyła się w ogóle z rozkazem władcy. Natomiast wielką odwagę i śmiałość przejawiała nie samym sprzeciwem wobec Kreona lecz samowolnym przyznaniem się do winy. W tym przypadku była nieustraszona i nieskłonna do skruchy. Bohaterka ukazała jednak słabość u schyłku swojego życia. Skazana przez Kreona na zamurowanie w grobowcu, popełnia samobójstwo. Pomimo tego załamania uważam że Antygona jest postacią jak najbardziej godną naśladowania.
Do kolejnej postaci kobiecej najlepiej pasuje określenie famme-fatale, czyli kobieta fatalna która przynosi pecha każdemu mężczyźnie którego los z nią zetknął. To Jagna najbardziej kontrowersyjna postać powieści „ Chłopi '' W.S. Reymonta. Natura obdarzyła Jagnę niezwykłą urodą, jest bardzo kobieca, wzbudzała pożądanie we wszystkich mężczyznach. Jednak Jagna pragnęła przede wszystkim miłości. Wyszła za mąż za dużo starszego mężczyznę, wbrew swoim uczuciom ponieważ tak zdecydowała jej matka. Niebawem po ślubie Jagna romansuje z synem Boryny- Antkiem. Z czasem zadaje się z kolejnymi mężczyznami (wójt, mateusz). Jednak nie ma poczucia winy w związku z romansami. To mężczyzn obarcza odpowiedzialnością. Jagna sama nie wie czego chce, kieruje się odruchami. Skrajne, zmienne zachowania i reakcje dziewczyny są konsekwencją tego że ulega emocjom, nad którymi nie potrafi zapanować. Jest też wrażliwa, niemal dziecinna. Jagna nie jest zdolna do analizy swego zachowania, krytycznej samooceny i refleksji. Nie potrafi się dostosować od wiejskiej społeczności, norm moralnych, które rządzą życiem gromady. Nie ma sprzymierzeńca, wszyscy stoją przeciwko niej, zdradzony mąż chce ją nawet podpalić, odrzucony kochanek ma jej za złe, że poślubiła jego ojca, kobiety zazdroszczą jej urody, a wszyscy bogactwa. Społeczność wiejska nie wytrzymuje kiedy wychodzą na jaw spotkania Jagny z Jasiem, synem organisty który ma zostać księdzem. Ludzie podburzeni przez organistę wywożą ją ze wsi na wozie z gnojem. Dramat bohaterki zakończony jej wygnaniem ze wsi, wynika z jej odmienności, ponieważ gromada nie toleruje inności.
Ciekawą postacią kobiecą jest Aniela Dulska tytułowa postać utworu Gabrieli Zapolskiej.
Najbardziej oczywistą cechą charakteru Anieli Dulskiej jest głupota, jasna dla wszystkich. Oczywiście sama bohaterka ma o sobie i swojej inteligencji jak najlepsze mniemanie. Wiele razy utwierdza swoich najbliższych w przekonaniu o własnej pozycji w rodzinie. Całkowicie dominuje nad członkami swojej rodziny, jest apodyktyczna i wymaga całkowitego posłuszeństwa i oddania. Mąż i dzieci podporządkowują się swoistej tyrani, mimozę bunt wydaje się taki oczywisty i łatwy. Głupota Dulskiej wydawała by się jeszcze śmieszniejsza gdyby nie łączyła się z jej drugą cechą- obłudą. Jest zakłamana, dwulicowa oszukuje w sprawach ważnych i błahych. Kreując się na stróża moralności pani Dulska kłamie na każdym kroku. Kobieta ta wszystko co robi, robi na pokaz. W domu zupełnie o siebie nie dba, chodzi w papilotach na głowie i nieświeżym ubraniu a w razie wizyty lokatorów ubiera się w elegancki szlafrok. Ewidentnym przykładem hipokryzji bohaterki jest jej stosunekdo romansu Zbyszka z Hanką. Siła Dulskiej, jej władza nad innymi, ma źródło w pogardzie dla ludzi. Lekceważy męża, kompletnie nie liczy się z potrzebami córek, jest bezczelna wobec lokatorów i służby. Dulska pogardza ludźmi bo oni jej na to pozwalają, a ich strach i uległość wzmacniają ją w poczuciu siły. Wobec ludzi niższych stanem Aniela nie troszczy się nawet o zachowanie pozorów. Bohaterka ta to osoba kłótliwa, nie liczy się z potrzebami innych jest bardzo skąpa, co graniczy nawet z obsesją, nie zna pojęcia tolerancji.
Lady Magbet to jedna z najbardziej okrutnych kobiet przedstawionych w literaturze. Mimo, iż nie jest postacią pierwszoplanową ,to wysuwa się przed innych bohaterów i jest główną przyczyną wszystkich tragicznych zdarzeń opisanych przez Szekspira w dramacie „Magbet''. Bohaterką tą targają wielkie emocje takie jak: rządza władzy, nieposkromiona ambicja, bezwzględność i nieustępliwość. To one zagłuszają wszystkie zasady moralne i czynią z niej tyrana, który kroczy po trupach do celu. Odrzuca ona wszelkie cechy charakteru świadczące o jej słabości. Lady Magbet jest osobą zimną, wyrachowaną, zupełnie pozbawioną zasad moralnych i niezdolną do refleksji nad swoim postępowaniem. Dlatego właśnie wyrzuty sumienia traktuje jako przejaw słabości, cos co jej nie dotyczy. Po zabiciu Dukana przez Magbeta kończy dzieło męża. Lady zręcznie manipulowała mężem, umiała grać na jego słabościach. To ona popychała go zbrodni. Zawzięcie dążyła do swego celu by wraz z mężem dojść do władzy. Jednak okazuje się, że bohaterka dramatu nie jest do końca pozbawiona skrupułów i uczuć. Zmiana w jej zachowaniu następuje po przejęciu przez Magbeta władzy w Szkocji. Zbrodnia i wspólna tajemnica odsuwają od siebie małżonków. Lady Magbet cierpi z tego powodu, dręczą ją też wyrzuty sumienia, które przybierają postać zjaw i majaków. Pod wpływem popełnionych okrutnych zbrodni kobieta popada w obłęd, do czego przyczynia się też obojętność męża. Nie mogąc dłużej znieść targających nią wużutów sumienia i szaleństwa, popełnia samobójstwo.
Niestałość i zmienność kobiet idealnie przedstawia J.A. Morsztyn w swoim wierszu pt. „Niestatek''. Mówi tu iż nie ma możliwości by któraś kobieta była stateczna. Według niego bardziej prawdopodobne jest iż staną się sytuacje od zawsze niemożliwe jak np. to by ktoś zamknął wiatr do worka schował promienie słońca do kieszeni zamknął świat w garści czy żeby niemy zaśpiewał. Może i autor troszkę przesadził z tymi porównaniami, ale wiele jest w tym prawdy a wiersz uważam za doskonałe podsumowanie natury kobiecej.
Po przedstawieniu sylwetek paru różnych charakterem kobiet powtórzyć jeszcze raz należy iż postaci kobiece w literaturze tak jak i w życiu bywają diametralnie różne. Często różni je niemal wszystko, począwszy od wyglądu poprzez zasady, poglądy, zachowanie kończąc na cechach charakteru. Poza tym każda kobieta się zmienia. Często jej zachowania są nieprzewidywalne. Również postać kobiety zmienia się w ciągu trwania utworu, często przechodzi metamorfozy i ukazuje też swą drugą twarz.