ZESTAW XXXIV
1.Tańce które nabrały symbolicznego wymiaru: Polonez z „Pana Tadeusza”. Jest symbolem pojednania, optymizmu, nadzieją na przyszłość, ale także symbolem przemijającej Polski szlacheckiej z jej wadami i zaletami. Taniec chocholi to tragiczny taniec, wprawia w monotonny krąg uśpionych bohaterów dramatu, któży nie unieli skorzystać z szansy wspólnego czynu powstańczego, jest też optymistyczny, bo chochoł to róża zawinięta słomą - jest ideą odłożoną na lepsze czasy. „Tango” ma podobną wymowę, kończy walkę - próbę intelektualnego ładu, który chciał przywrócić Artur. Jest symbolem powtarzalności historii, i prawidłowość rewolucji, na koniec tańczy je zwycięsca - Edek prymityw. Tango tu jest bardziej pesymistyczne od chochoła, bo oznacza zwycięstwo taniej masowej kultury, a klęskę idei duchowej czy intelektualnej.
2.Poeci skamandra nie mieli programu poetyckiego, podkreślali chęć silnego związku poezji z życiem współczesnym, z dniem codziennym. Docierali do jak największej liczby odbiorców, opiewali radośc życia, tematyka dnia dzisiejszego, język potoczny (grupa językowa - skamander). W wierszu „Do krytyków” przedstawił sprawy prozaiczne i banalne, codzienność wielkiego miasta, uczucia zwykłych ludzi, relacjonuje przebieg drobnego zdarzenia. Pisze językiem potocznym, skrótami. Pochwała życia, nowoczesności, optymizm życiowy, młodzieńczy entuzjazm, codzienność tematem godnym poezji. W satyrze „Mieszkańcy” krytykuje życie wg schematów, wąski horyzont umysłowy, kołtuństwo, brak twórczego działania i fantazji. W „Prośbie o piosenkę” - poezja narzędziem walki przeciw niesprawiedliwości społecznej. „Sitowie” - tród i radość pracy twórczej. Poeta nie dzielił na tematy poetyckie i niepoetyckie. Cenił aktualność opisywanych zdarzeń. Skamandryci (Tuwim, Lechoń, Iwaszkiewicz, Słomiński, Jasnorzewska).
3.Wielkopolski („a” pochylone brzmi jak „oł” : ptołk - ptak, silne ściśnienie głoski „e” : zymby - aęby, pińć - pięć), Mazowiecki (występuje „a” pochylone, mazurzenie (wymowa sz, ż, cz, dż, jak s, z, c, dz) np : szyja - syja, żyto - zyto, czysty - cysty, lypa - lipa, kiedy - kedy), Małopolski („a” pochylone, mazurzenie, silne udźwięcznienie dające formy : byliźmy, jezdem, jezdeźmy), Śląski („a” pochylone, częściowe mazurzenie, końcówki zamiast „m” - „ch”, „a” - „ę” w 1.os l.poj czasownika i biernika, rzeczownika rodzaju rzeńskiego. Głoski sz, ż, cz, ś, ź, ć brzmią tak samo : szi, zi, czi, dzi, np : sziare - szare), Kaszubski (wymowa ki, gi - ci, dzi, oraz stwardnienie spółgłosek miękkich. Istnienie swoistego dźwięku w barwie pośredniej między „e”, a „y” . Jest oznaczona jako e, np : sen (syn), sedzele (siedzieli), Podhalański („a” pochylone, mazurzenie, „ch” zamiast „m”, przejście „ch” w „k” na końcu wyrazu. Dźwięczna wymowa zarówno „b” jak „ch” (holny, chłop). Akcent na 1 sylabie np : zrobiliśmy, Zakopane).