Termin terapia pedagogiczna przyszedł na grunt pedagogiki z medycyny
Terapia pedagogiczna jest to oddziaływanie za pomocą środków pedagogicznych (wychowawczych i dydaktycznych) na przyczyny i przejawy trudności dzieci w uczeniu się, mające na celu eliminowanie niepowodzeń szkolnych oraz ich ujemnych konsekwencji.
Terapia pedagogiczna stanowi interwencję wychowawczą zmierzającą do spowodowania określonych, pozytywnych zmian w zakresie sfery poznawczej i emocjonalnej oraz motywację w strukturze wiedzy i umiejętności szkolnych dziecka. Celem nadrzędnym terapii pedagogicznej jest stworzenie możliwości wszechstronnego rozwoju umysłowego, psychicznego i społecznego dzieciom z utrudnieniami rozwojowymi, rozwoju na miarę ich możliwości.
Sfery terapii pedagogicznej (za Tyszkową)
poznawcza
emocjonalno- motywacyjna
wiadomości i umiejętności
Przedmiotem oddziaływań terapeutycznych jest dziecko, jego zaburzenia rozwojowe i trudności szkolne, określone przez specjalistyczna diagnozę.
Podmiotem terapii pedagogicznej jest nauczyciel terapeuta wyposażony w odpowiednią wiedzę i umiejętności oraz posiadający predyspozycje psychiczne potrzebne do tego rodzaju pracy.
Celem operacyjnym terapii pedagogicznej jest stymulowanie rozwoju funkcji psychomotorycznych, wyrównywanie braków w wiadomościach i umiejętnościach uczniów, eliminowanie niepowodzeń szkolnych oraz ich emocjonalnych i społecznych konsekwencji. Zbiór celów operacyjnych jest programem terapii.
Terapia pedagogiczna jako działalność dydaktyczna i wychowawcza wymaga sformułowania zasad postępowania, którymi powinien kierować się nauczyciel terapeuta, aby zrealizować założone cele.
Terapeuta (nauczyciel), który prowadzi terapie musi być wyposażony: w wiedzę, umiejętności i musi posiadać predyspozycje. Nauczyciel powinien posiadać odpowiednią wiedze o odpowiednich zaburzeniach oraz powinien posiadać predyspozycje do wykonywania zawodu (zdolność empatii)
W terapii pedagogicznej powinno dążyć się do więzi między nauczycielem, a uczniem (obopólna akceptacja )
Nauczyciel terapeuta powinien:
Opierać się na tzw. punktach archimedesowych: (w każdym dziecku odnajdujemy jego mocne strony unikać wyszukiwania punktów achillesowych).
Opierać się na tym co w dziecku jest dobre.
KTO MOŻE BYĆ TERAPEUTĄ?
Każdy nauczyciel powinien być terapeutą. Postępowanie terapeuty- wychowawcy jest to proces polegający na organizowaniu odpowiednich do diagnozy zaplanowanych sytuacji wych.- terapeutycznych, których wpływ na dziecko dokonuje się przede wszystkim za pomocą metod i środków pedagogicznych z uwzględnieniem aspektów psychoterapeutycznych jako niezbędnego elementu tego sukcesu. Jego istotą jest takie organizowanie aktywności wychowanka by przez zaspokojenie jego potrzeb wyzwalać aktywność a także usprawnianie zaburzonych procesów korygowanie braków i kompensowanie ich przy jednoczesnym oparciu się na najmocniejszych stronach jednostki umożliwiających jej pełny, dalszy rozwój.
Terapia pedagogiczna jest:
ukierunkowana na jednostkę
przebieg terapii pedagogicznej jest w 100% uzależniony od indywidualnych możliwości jednostki i zawsze powinien być poprzedzony diagnozą pedagogiczną
terapia opiera się na konkretnych zadaniach ( nie ocenia się dziecka, oraz dziecka się nie porównuje, w terapii eliminuje się porażki)
W terapii pedagogicznej nie ma rywalizacji , nie ma pośpiechu (pracujemy w odpowiednim tempie dla odpowiedniego dziecka)
nauczyciel, który prowadzi terapie powinien być o wysokich kwalifikacjach, które powinien poszerzać
EFEKTYWNOŚC TERAPII JEST funkcją: Et = f ( D,T,W,S,A,J)
D- diagnoza
T- terapeuta (jego osobowość i specjalistyczna wiedza)
W- wychowanek (razem z jego zaburzeniami, z jego potrzebami)
S- sytuacje terapeutyczne
A- atmosfera terapeutyczna (rozum jako więź miedzy terapeutą a wychowankiem)
I- intensywność terapii i czas jej trwania)
Ważne jest w terapii jest to aby nasze działanie było swoistą interwencją w proces wychowania dziecka