35. ORIENTACJA ZDJĘĆ : WEWNĘTRZNA, WZAJEMNA, BEZWZGLĘDNA. BŁĘDY WYZNACZENIA ORIENTACJI WZAJEMNEJ, DEFORMACJA MODELU.

Orientacja wzajemna - polega na takim umieszczeniu dwu zdjęć stereogramu, jakie miały one względem siebie w momencie ekspozycji. Odległość między środkami rzutów przy projekcji zostaje zmniejszona, co wpływa na skalę.

Na autografie tak manipulujemy ruchami kątowymi i liniowymi kamer, aby odtworzyć wzajemne położenie zdjęć w przestrzeni. Posługujemy się ruchami kątowymi : ω' , ϕ' , χ' , ω'' , ϕ'' , χ'' obydwu zdjęć lub ruchami liniowymi b_y , b_z i ruchami kątowymi prawego zdjęcia ω'' , ϕ'' , χ'' .

Omawiane ruch kątowe i liniowe tworzą układ orientacji wzajemnej zdjęć, których wartość powiązana jest z wartością paralaks poprzecznej.

Orientacja wzajemna polega na usunięciu tej paralaksy dla punktów Grubera

DOKŁADNOŚĆ EL. ORI. WZAJEMNEJ - jest wartością szczątkowej paralaksy poprzecznej, która nie powinna być większa od połowy średnicy znaczka pomiarowego.

Orientacja bezwzględna - najpierw wykonujemy orientację względną, a potem sprowadzamy model do żądanej skali i następnie orientujemy model w stosunku do poziomu. Do wykonania tej czynności potrzebne nam są co najmniej 3 pkt. o znanej Z i nie leżące na jednej linii. Metodą kolejnych przybliżeń dążymy do tego aby uzyskać zgodność rzędnych modelu z terenowymi wysokościami tych punktów. ( elementy orientacji bezwzgl. to : przesunięcia Δx,Δy,Δz i kąt obrotu ϕ,ω,χ [względem układu geodezyjnego] oaz współczynnik zmiany skali m_x ,m_y m_z )

Orientacja wewnętrzna - elementy orientacji wewnętrznej to : x_o ,y_o ,c_k .Jest o odtworzenie wiązki promieni jaka była w momencie fotogra a.

PRZYGOTOWANIE DANYCH FOTOGRAM. I GEOD.

PRZEBIEG ROZWIĄZANIA SZEREGU AEROTRAN.-AEROSYS.

Areosys- służy do rozwiązania i wyrównania aerotriangulacji met. wiązek rozwiązanie met. DLT, możliwość samokalibracji, różnych transformacji.

Parametry wejściowe to: -wsp. tł. w układzie stereokomperatora precyzyjnie zredukowane do punktu gł., -wsp. fotopunktów i ich dokładności, -ck. i poprawki z kalibracji kamery dotyczące dystorsji itp., -wsp. znaczków tłowych.

Na początku przygotowujemy pliki: 1.bazename.txt- ze współrzędnymi tł. w ukł. stereokomp. Średnie z wielokrotnego pomiaru. 2.bazename.cal- są tu informacje o: liczbie znaczków tł., ck, skalibrowane wsp. pktu gł., wsp. dla określenia dystorsji radialnej. 3.bazename.bld- plik dzięki któremu program odnajdzie plik tekstowy. Zawiera on: liczbę zdjęć w szeregu, ilość kamer, ck, ilość znaczków tł.

4.bazename.ctl- wsp. fotopunktów oraz ich dokładności.

Możemy aerotrian. tu obliczyć automatycznie lub obliczenia etapowego z podglądem.

Wynikiem aerotriangulacji są: -wsp. geod. wyrównane nowowyznaczanych punktów., -oceny dokł. wyznaczenia tych punktów, -el. or. zewn. zdjęć, -poprawki do obserwacji, -wartość średnia dla x, y, z z wyłączeniem lub z włączeniem punktów nawiązania (fotopktów

57.PUNKTY STANDARDOWE GRUBERA STEROGRAMU

Wielkość paralaksy poprzecznej q , wskazuje na wielkość elementów orientacji wzajemnej. Elementy orientacji wzajemnej wyznacza się w tzw punktach standardowych, rozmieszczonych nz obszarze całego stereogramu. Punkty 1 i 2 są punktami głównymi każdego ze zdjęć. Po lewej stronie w typowym zapisie znajdują się punkty parzyste , po prawej nieparzyste Tutaj od razu mamy współrzędne tych punktów ,jeśli chcielibyśmy przyjąć ,że lewe zdjęcie definiuje układ i prawe definiuje układ współrzędnych lokalnych to w tych dwóch ukladach możemy wyraźić współrzędne punktów 1,2,3,4,5,6 w podwójnym pokryciu.

RYS.

.PARALAKSA POPRZECZNA JAKO FUNKCJA ELEMENTÓW ORIENTACJI WZAJEMNEJ STEREOGRAMU

Występowanie kątowych i liniowych elementów orientacji wzajemnej świadczy o tym, że poszczególne zdjęcia stereogramu były wobec siebie skręcone w momencie fotografowania czyli zajmowały różne położenie względem kierunku pionowego oraz kierunku bazy fotografowania, co skutkuje występowaniem przesunięć punktów na zdjęciach w kierunkach x i y ( q = y^I - y^II ).

59.ELEMENTÓW ORJENTACJI WZAJEMNEJ NA PARALAKSY POPRZECZNE NA PUNKTACH STANDARDOWYCH

Rysunek

UPROSZCZONA METODA WYZNACZANIA ELEMENTÓW ORIENTACJI WZAJEMNEJ (w powiązaniu z punktem 57 ).

Zaklada się tu, że każdy z fotogramów tworzących stereogram jest wychylony o wartości kątowe elementów oriantacj zewnętrznej _L , _L ,  _L , oraz _P ,  _P ,  _P. Uklada się tu uklad równań dla 6 punktów standardowych znajdujących się na obszarze podwójnego pokrycia. Metodę tą stosuje się dla układu definiowanego przez poziomą bazę, czyli para zdjęć jest niezależna.

Wychodząc z ogólnego równania poprawek, dzięki temu,że możemy wstawić współrzędne dla punktów standardowych, równanie upraszcza się . Poprzez kolejne redukcje możemy wyznaczyć elementy orientacji wzajemnej, ale tylko kątowe.

Metody tej nie stosuje się w wyrafinowanych procedurach analityczno-numerycznych.

Stosuję się ją, gdy np. wykonujemy pracę na autografie i aby przyspieszyć proces strojenia, gdy pomierzymy paralaksę i ze wzorów wyliczymy elementy orientacji wzajemnej.

METODA SCHUTA WYZNACZANIE ELEMENTÓW ORIENTACJI WZAJEMNEJ STEREOGRAMU

Metodę tą realizuje się gdy układ jest zdefiniowany tu umownie B x r ^{I .} r ^II = 0 pozornym lewym zdjęciem. Początkowo punkty przestrzeni przedmiotowej powinny znajdować się w płaszczyznach rdzennych (komplanarność). Na początku zakladamy tu dla lewego zdjęcia, że  ^I, ^I,^I = 0,poprawki

dla współrzędnych tłowych x^I , x^II = 0 , natomiast poprawki dla y^I , y^II różnią się znakami, a więc redukują się

Niewiadomymi w równaniu sa : b_y , b_z i współrzędne x^II, y^II, z^II będące współrzędnymi promienia rzucającego r^II ,określonymi pomierzonymi na zdjęciu wsp. x^II, y^II oraz c_k  ^II,  ^II ^II Dlatego poszukiwanymi niewiadomymi są b_y , b_z,  ^II,  ^II ^II.

KOLEJNOŚĆ OBLICZEŃ (musimy tu mieć min 5 punktów )

1. Ze znanych lub przyjętych dla pierwszego zdjęcia obrotów tworzymy macierz obrotów A i określamy następnie wielkości x_i ^I, y _i ^I, z _i ^I wsp. wektora r^I .

2. Wybieramy wartości przybliżone dla drugiego zdjęcia b_y , b_z,  ^II,  ^II ^II.

3. Obliczamy wartości x^II, y^II, z^II za pomocą wartości przybliżonych ( w pun.2 )

4. Obliczamy niewiadome d_ , d_ , d_, d_bz , d_by przez rozwiązanie min 5 równań

5. Obl pierwszej poprawionej macierzy ²A posługując się elem.obl. w punk.4

6. Obl. macierz A = ²A ^{. 1}A .Elementy tej macierzy posłużą do nowych obliczeń jak w punk.3

7. Powtarzamy obl. od punk.3 do 6 dopóki d_ , d_ , d_, d_bz , d_by nie staną się dostatecznie małe aby je pominąć

Pięć punktów musi być rozmieszczone jak przy punktach standardowych, ze względu na powierzchnie krytyczne. Gdy mamy więcej niż 5 punktów niewiadome (pun.4) obliczamy z wyrównaniem. Równania błędów rozwiązujemy metodą najmniejszych kwadratów.

WYZNACZANIE WSPÓŁRZĘDNYCH PRZESTRZENNYCHMODELU (ANALITYCZNE) - FOTOGRAMETRYCZNE WCIĘCIE W PRZÓD.

Przestrzenne wcięcie w przód jest to wyznaczenie wsp.punktów w ukł.terenowym. Gdy wcześniej dla tych samych zdjęc wykonywaliśmy wyznaczenie el.or.wzaj, to w pewnym momencie przerwaliśmy proces iteracyjny czyli wiem że na pewno pozostały jakieś błędy szczegółowe To powoduje , że gdy robimy wcięcie w przód z lewgo i prawego zdjęcia to dwa promienie nie przecinają się w jednym punkcie. Chyba że wyznaczenie el.or.wzaj odbywało się w oparciu o 5 punk.,to wtedy rozwiązanie jest ścisłe i promienie przetną się w jednym punkcje. Jeśli promienie będą się mijały to musimy minimalizować różnicę przecięcia. Czyli musimy tu wyznaczyć wektor zmian skali  ^I  ^II.

Upraszczając sobie zadanie, zakładamy, że wektor odchyłek d wyznaczony w płaszczyźnie w której jest mierzona paralaksa poprzeczna. Wektor d musimy minimalizować ,aż równania uproszczą się.

Gdy obliczone są wartości  ^I  ^II i spełnione jest kryterium paralaksy poprzecznej można wyznaczyć z ogólnych wzorów x, y, z poszczególnych modeli realizując równanie wyjściowe.

64.BUDOWA MODELU WIĄZEK

Pomiar wykonuje się w układzie poziomej bazy.

Jest to metoda jednoczesnego wyznaczenie wszystkich niewiadomych. Muszą być znane wartości wsp. punktów . Im dokładniej są one wyznaczone to maleje liczba interacji. Wyznaczamy tu el.or.zewn. x₀ ,y₀ ,z₀ , , , bazując na warunku kolinarności.

Sieć aerotriangulacyjną budujemy jednocześnie ze wszystkich zdięć szeregu lub bloku

Dla każdego punktu o pomierzonych wsp. tłowych układa się po 2 równania wiążące te wsp. ze wsp.terenowymi danego punktu który jest odfotografowany na min 2 kolejnych zdjęciach

np. jeśli 1 punkt wiążący odfotogrofowuje się na 3 kolejnych zdjęciach szeregu to mamy 2*3=6 równańkolinearności i więcej ,jeśli ten punkt odfotografuje się na zdjęciach z sąsiednego szeregu.

(dokończenie 27 )?

Parametry techniczne kamery fotogrametrycznej- w zależności od powyższych warunków dobieramy odp. kamery. Np. dla terenów miejskich nie stosujemy kamery SK lub NSK ponieważ będziemy mieli wtedy dużo powierzchni martwych. Gdy użyjemy kamery WK lub NK, punkt rzutowany na pł. odniesienia da nam zupełnie inny obraz. Teraz używa się kamery o formacie 23*23 cm. W kamerach UMK zdjęcie przewijane jest wzdłuż krótszego boku. Dodatkowe wyposażenie kamer to: migawka, radiowysokościomierz, statoskop, regulator pokrycia, minimalny i maksymalny czas ekspozycji.

Parametry techniczne samolotu: max. zasięg, pułap, prędkość, dł. drogi startowej. Zaleca się aby dł. lotu była dłuższa od 5 h, wznoszenie 5 m/s, max. pułap 7000m.

28Parametry projektu nalotu fotogrametrycznego.

I_z = 23*23 , I_z = 18*18

M_p - wyjściowa skala opracowania fotogr.

c - wsp. Grubera wyznaczany empirycznie, w zależności od parametru technicznego kamery.

30Fizjologiczne podstawy stereoskopowego widzenia.

Budowa oka:

*siatkówka- błona znajdująca się na tylnej ściance oka

*plamka żółta- część siatkówki około 1,5⁰ o największej czułości

*plamka ślepa- pow. pozbawiona receptorów przyczep nerwu wzrokowego

*widzenie fotonowe- dające wrażenie barwne- czopki w centralnej części siatkówki, mało czułe więc wymagające dobrego oświetlenia

*widzenie pręcikowe- daje efekt zmiany jakości obrazu.

Pole widzenia oka ludzkiego pionowo 150⁰ poziomo 120⁰.

Stereoskopowe widzenie- binokularna obserwacja która pozwala spostrzec odległość (głębokość). Osie optyczne oczu przecinają się w punkcie pod kątem konwergencji. Jeśli na innym punkcie kąt konwergencji jest zachowany to powstaje wrażenie zmiany odległości.

Obraz stereoskopowy- synteza obrazów rejestrowanych przez lewe i prawe oko.

Kąt paralaktyczny- kąt między odpowiadającymi sobie promieniami przechodzącymi przez środki rzutów.

32Punkty, promienie i pł. Rdzenne.

Punkty rdzenne- punkty przebicia pł. tł. prostą przechodzącą przez środki rzutów.

Promienie rdzenne- krawędź wzdłuż której pł. rdzenna przecina pł. tłową.

Pł. rdzenna- pl. Zawierająca oba środki rzutów oraz dowolny punkt A

Oś rdzenna- linia bazy fotografowania przechodząca przez punkty środków rzutów i przebijającą płaszczyznę zdjęc w punktach rdzennych.

33Metody uzyskania sztucznego efektu stereoskopowego.

W celu uzyskania sztucznego efektu stereoskopowego należy zapewnić jednoczesną lecz rozdzielną obserwację zdjęcia, lewego, lewym okiem i prawego, prawym.

Uzyskuje się to przy pomocy :

*stosowania ukł. optycznych umożliwiających stereoskopowe widzenie: stereoskopy, stereokomparatory, autografy.

*Metoda anaglifowa- równoczesna obserwacja obu zdjęć w barwach dopełniających przez ukł. optyczny zaopatrzony w odp. filtry. Pomiary wykonuje się metodą rzeczywistego znaczka pomiarowego.

*Metoda wirujących przesłon- naprzemienna projekcja lewego i prawego zdjęcia. Pomiary wykonuje się metodą rzeczywistego znaczka pomiarowego.

*Metoda polaroidów- rozdzielenie obrazów lewego i prawego zdjęcia poprzez spolaryzowanie wiązek rozświetlających w kierunkach prostopadłych (każde oko uzbrojone w odp. polaryzator). Model uzyskujemy w barwach rzeczywistych.

*Metoda rzeczywistego znaczka pomiarowego- dwie pary zwierciadeł z których wewn. są półprzepuszczalne. Na tle pozornego modelu obserwator uzyskuje rzeczywisty znaczek pomiarowy. Znaczek ma możliwość ruchu w trzech płaszczyznach, ruch odczytujemy na podziałkach. Wadą jest możliwość kątowego zniekształcenia modelu, środki projekcji są środkami soczewek.

*Metoda pozornego znaczka- dwa znaczki umieszczone w pł. zdjęć tworzą obraz pozornego znaczka tłowego w przestrzeni. Ruch jednego ze znaczków w kierunku równoległym do osi x daje wrażenie ruchu pionowego pozornego znaczka pomiarowego.

TECHNOLOGIA ANALITYCZNA POMIARÓW PUNKTÓW OSNOWY

NMR METODAMI FOTOGRAMETRYCZNYM

Prace przygotowawcze są tak samo prowadzone jak dla technologii analogowo-analityczną:

redakcja wyników fotointepretacji polowej i kameralnej na odbitkach stykowych zdjęć oraz na fotoszkicach.

zaznaczenie linii strukturalnych pikiet na punktach charakterystycznych terenu i elementów sytuacji

ustalenie granic opracowania NMR granic obszarów wyłączonych z obliczeń NMT, kodowanie elementów NMR ,ustalenie kolejności opracowania

rejestracja zbioru danych

analiza , kontrola i redagowanie danych

wykres na ploterze (lub redagowanie danych na ekranie)

formatowanie danych z fragmentów opracowania

Pomiar punktów NMT wykonuje się na stereokomparatorze .Wygodnie jest tu wykorzystać modele w postaci regularnej siatki lub model semiregularną. Dla operatora potrzebny jest krok siatki , kolejność opracowania fragmentów NMT .Boki siatki są równoległe do osi terenowego układu odniesienia, siatka kwadratów może być w układzie zdjęcia. Krok siatki ( odległość między przekrojami ) może mieć promień :

-20 m dla terenów z max 8-10 pkt./ha

-10 m dla terenów z max 20 pkt./ha

-5m skomplikowany teren

10.(2.9)METODY OPRACOWAŃ MATEMATYCZNYCH DANYCH O RZEŻBIE TERENU.

Interpolację wysokości pkt. robimy na podstawie punktów opornych NMR oraz należy zachować następujące wymagania :

wykorzystanie w miarę prostego schematu organizacji danych przez zadanie minimum ich ilości

obiektywnie ocenić dokładność dopasowania się do powierzchni topograficznej

możliwość przetwarzania danych cyfrowych w formie obrazowo- graficznej

Metody opracowania:

liniowej interpolacji - wykorzystuje się ją dla takich modeli jak siatki kwadratów systemu przekrojoworegularnych ,systemu warstwic i częściowo dla modeli strukturalnych

metody nieliniowe

met. ruszającego się okna - wykorzystywana jest dla modelu systemu pikiet lub strukturalnego; w celu przejścia do modelu system przekrojów równoodległych do siatki kwadratów (prostokątów) lub do modelu trójkątów równobocznych. Wysokość punktu o współrzędnych X,Y znajduje się jako rezultat wyznaczenia otoczeniu tego punktu powierzchni interpolacyjnej pierwszego ,drugiego i rzadko trzeciego stopnia .Do tego celu wykorzystuje się selekcji punktów NMR ,które leżą w odległości nie większej R od niego . Jako powierzchnię interpolacji wykorzystuje się wielomian algebraiczny stopnia nie większego niż dwa ,a liczba wykorzystywanych współczynników może być różna.

met. sumowania powierzchni - zakładamy tu że rzeźba jest przypadkowa standardowa funkcja rozkładu wysokości lub przewyższenia. Wykorzystamy tu aparat korelacyjny i wysokość dowolnego punktu na obszarze modelowania obliczymy

Z_K = C_K B_n^-1Z_n

B_n - macierz o rozmiarze M, zawartą między punktami oporowymi

Z_n - wektor wysokości pkt. oporowych

C_K- wektor wartości dowolnej funkcji korelacyjnej obliczonej z odległości między punktem pozyskiwanym ,opornymi .

Interpretacja geometryczna tej metody odpowiada sumowaniu regularnych powierzchni (zwykle kwadratowych), które są centralizowane w każdym z punktów opornych.

-wielokwadratowa met. interpolacji -wykorzystuje funkcję F = (d² + a)^k

d - odległość między pkt. opornymi a - dowolna stała

Cecha charakterystyczna tej met. jest hipoteza ,że rzeźba jest przypadkową, stacjonarną funkcją rozkładu wysokości.

11.(2.11)WYKORZYSTANIE NMR DLA CELÓW KARTOGRAFICZNYCH I INŻYNIERSKICH

Najpierw musimy tu przejść od danych cyfrowych do obrazowo-graficznych przez tworzenie:

rysunku warstwicowego na warunkach:

* wysokości punktów są funkcjami współrzędnych płaskich

* mapa jest rzutem grupy warstwic o cięciu h na płaszcz.XOY

* przy opracowaniu rysunku warstwicowego wysokość każdego punktu powinna być znana

Odszukanie położenia warstwicy w siatce regularnej wykonuje się z założeniem ,że bok siatki jest mały i powierzchnia wewnątrz kwadratu jest prostoliniowa.

Tworzenie profili wysokościowych - NMR pozwala na interpolację pojedynczych i dowolnych profili wysokościowych wewnątrz modelowania. Rezultat obliczeń tych profili zawiera wysokość punktów o wybranym odstępie między nimi wzdłuż osi profili. Profil możemy wykreślić.

Tworzenie rysunków aksonometrycznych i perspektywicznych- na podstawie NMR jest możliwe wykonanie trójwymiarowych prezentacji perspektywicznych ,projekcji równoległych oraz ukośnych w stosunku do rzutni .Projekcja perspektywiczna może być modelowana przez wybór punktu ,kierunku widzenia ,rozmiaru obrazu oraz długość ogniskowej. W ten sposób sporządzamy rysunek wektorowy prezentujący wszystkie linie szkieletowe rzeżby .

Tworzenie mapy spadków, pochyleń i ekspozycji. Interpolacja izolinii spadków może być wykonana według metod interpolacji warstwic lub przez „koloryzowane kreskowanie” klas spadków. Stosowane jest też wyznaczenie dla każdego punktu NMR pochylenia spadków terenu i prezentowanie tego w formie wektorowej lub kolorowej.

11 Elementy orientacji zdjęcia lotniczego.

Elementy orientacji wewnętrznej: odległość środka rzutów od płaszczyzny tłowej przez punkt główny. Dla oznaczenia położenia punktu głównego przyjęto że w układzie wsp. tłowych oznaczy się go jako x_{0 ,} y₀ . Może być tak bowiem że przecięcie łącznic nie pokrywa się z punktem przebicia płaszczyzny tłowej osi kamery. Wtedy elementami orientacji wewn. są x₀ y_o c_k. Elementy uzyskujemy w procesie kalibracji ( negatywy x₀=0 y₀=0 z₀=f, pozytywy x₀=0 y₀=0 z₀=-f,) . elementy or. wewn. pozwalają na odtworzenie wiązki promieni jaka była w momencie fotografowania .

Elementy orientacji zewnętrznej: są to współrzędne środka rzutów S w układzie współrzędnych prostokątnych X, Y, Z oraz kąty:

χ- kąt skręcenia zdjęcia w płaszczyźnie własnej

φ- kąt zwrotu, zawarty pomiędzy rzutem poziomym osi kamery a kierunkiem do znanego punktu ( nachylenie podłużne )

ω- kąt zawarty między osią kamery a jej rzutem na płaszczyznę poziomą ( nachylenie poprzeczne osi kamery).

Mając elementy orientacji wewnętrznej można zrekonstruować wiązkę promieni jaka w momencie naświetlania utworzyła obraz w kamerze, natomiast położenie tej wiązki w trójwymiarowej przestrzeni wyznacz się za pomocą sześciu elementów orientacji zewnętrznej.

Elementy orientacji wzajemnej pozwalają na odtworzenie wzajemnego położenia pary zdjęć tworzących stereogram.

Układ umownie poziomej bazy ( zdjęcia niezależne )Δω, ϕ`,ϕ``,χ`,χ``

Układ umownie poziomego zdjęcia (zdjęcia zależne) by, bz, Δω, Δϕ,Δχ

by - rzut bazy na oś y

bz - rzut bazy na oś z

bx - nie jest tu istotny, ma wpływ tylko na skalę modelu.

Δϕ - różnica kątów nachylenia podłużnego, określona w płaszczyźnie x2 z2

Δω - różnica kątów nachylenia poprzecznego, określona w płaszczyźnie y2 ck

Δχ - różnica kątów skręcenia, określona w płaszczyźnie drugiego zdjęcia

Elementy orientacji bezwzględnej:

jest to siedem parametrów transformacji: 3 przesunięcia (translacji) Δx, Δy, Δz, i trzy kąty obrotu ( rotacji) ω, ϕ,χ ( kąty obrotu osi xyz do układu geodezyjnego) oraz wsp. zmiany skali m , gdyż jest on taki sam wzdłuż trzech osi układu.

Gdy mamy elementy orientacji zewnętrznej zdjęć ( met. wiązek) x_s^', y_s^' , z_s^' , ω^' χ^' γ^' , to mając dwa zdjęcia możemy odtworzyć położenie modelu. ( dzięki elementom orientacji zewnętrznej zdjęć ).

elementy orientacji zewnętrznej jednego zdjęcia + elementy orientacji wzajemnej i określamy jeszcze skalę i mamy 12 parametrów , elementy orientacji bezwzględnej pozwalają na orientację wiązki w innym układzie współrzędnych i obliczenie współrzędnych w tym układzie.

Odtworzenie elementów orientacji wzajemnej - jest to zbudowanie modelu przestrzennego ( geometrycznego ) w dowolnej skali.

Obliczenie współrzędnych przestrzennych modelu - jest to wyznaczenie współrzędnych przestrzennych punktu obiektu w układzie modelu ( w układzie dowolnie zorientowanym i o dowolnej skali ).

Współrzędne modelu - są to współrzędne w układzie modelu , który to układ definiujemy przez umownie poziomą bazę lub umownie umownie poziome lewe zdjęcie. Współrzędne modelu otrzymujemy przez wyznaczenie elementów orientacji wzajemnej i mają współrzędne tłowe lewego i prawego zdjęcia w układzie modelu, trzeba policzyć wcięciem wprzód przy dowolnej orientacji przestrzennej modelu i poziomej bazie.

Współrzędne tłowe zredukowane - współrzędne tłowe punktów pomniejszone o współrzędne tłowe punktu głównego w układzie instrumentu.

Współrzędne tłowe skorygowane - to współrzędne tłowe punktów, poprawione ze względu na błędy dystorsji radialnej i tangencjalnej, krzywizny Ziemi, deformacji, refrakcji, itp.

---