Akademia Wychowania Fizycznego im. Bronisława Czecha w Krakowie
Katarzyna Sułkowska
Kierunek: Fizjoterapia II-go stopnia
Tryb: Stacjonarne
Rok studiów: I
Nr wybranego tematu: 4
Opis bibliograficzny:
E. Tomaszewska , M. Cichosz, B. Kochański, A. Plaskiewicz , W. Zukow
”Obecne spojrzenie na rehabilitację Zespołu Odpychania (Zespołu Pushera). Przegląd literatury oraz doświadczenia własne=The current look of repulsion on pusher syndrome. Review of the literature and our own experience .”, Journal of Education, Health and Sport formerly Journal of Health Sciences, Tom: 5, Zeszyt: 2, Strony: 196-207.
Pozycja czasopisma na liście MNISW: Część B, lp 5.
Streszczenie artykułu
Zespół odpychania jest zaburzeniem, które utrudnia postrzeganie orientacji w płaszczyźnie czołowej. Odpowiada za to uszkodzenie mózgu, które może być spowodowane przebytym udarem lub nie. Chory nie potrafi określić kiedy jego ciało znajduje się w pozycji pionowej. Syndrom ten powoduje przy próbie przeciwstawienia się wychyleniu, znaczny opór. Statystycznie u większości osób zespół pushera zajmuje prawą stronę ciała. Bodźce po stronie porażonej odczuwane są słabiej niż po stronie nie zajętej. W pozycji leżącej pacjent przyjmuje pozycje leżenia na wznak lub na boku porażonym. Natomiast w siadzie tułów odchyla się w stronę porażoną, niejednokrotnie aż do momentu upadku. Bardzo charakterystycznym objawem u chorego jest brak jakiejkolwiek oznaki strachu przed upadkiem, jednak gdy terapeuta próbuje przywrócić postawę ciała pacjenta do pionowej, strach się pojawia oraz pacjent znacząco oporuje. W syndromie pushera wykorzystuje się neuroplastyczność mózgu. Odpowiednio szybko wprowadzona terapia, może zapobiec utrwaleniu i braku efektów w leczeniu u pacjentów z tym syndromem. Pierwszym etapem pomocy takiemu pacjentowi jest skupienie się i próba wygaszenia zespołu odpychania. Brak ukierunkowania rehabilitacji na ten zespół może znacząco opóźnić powrót pacjenta do zdrowia. Bardzo ważne jest kilka zasad jakimi trzeba pokierować się w skutecznej walce z tym zespołem. Należy wyedukować rodzinę oraz samego chorego odnośnie problemu z jakim ma do czynienia. Uświadomić pacjentowi właściwe położenie pionowe jego ciała. Wprowadzenie ćwiczeń w siadzie, leżeniu, staniu jak również w trakcie nauki chodzenia. Przy czym w trakcie ćwiczeń należy wykorzystać przedmioty które mogą służyć za pionowy punkt odniesienia takie jek np.: laska, bok drzwi, ręka, lustro, kij. Podczas ćwiczeń należy używać obu stron ciała wykorzystując trening proprioceptywny. Niezdiagnozowanie zespołu odpychania, skutkuje niewłaściwym rozpoznaniem zachowania pacjenta i może utrudnić dalszą rehabilitację. Mimo zgłaszania wielu przypadków o wystąpieniu tego syndromu, nie prowadzi się kwestionariuszy diagnostycznych w szpitalach. Dlatego często pacjent z syndromem odpychania napotyka na wiele trudności na swojej drodze do wyzdrowienia przez złą interpretację jego zachowań, co wydłuży nawet o 3 miesiące okres powrotu pacjenta do zdrowia. Niewątpliwie leczenie pacjentów z zespołem Pushera jest bardzo kosztowne ,czasochłonne oraz pracochłonne dlatego wczesne wykrycie i odpowiednie zdiagnozowanie problemu może obniżyć koszty leczenia i skutecznie pomóc pacjentowi w powrocie do sprawności.
Ocena własna
Tekst sformułowany jest konkretnie z głównym opisanym celem artykułu zawartym w omawianym temacie "Obecne spojrzenie na rehabilitację Zespołu Odpychania (Pushera). Przegląd literatury i doświadczenia własne". Czytelny, prosty do zrozumienia. W artykule są wyjaśnione najważniejsze kwestie i problemy dotyczące Zespołu Pushera. Dodatkowo dobrym pomysłem jest przedstawienie niektórych sytuacji w formie zdjęć, z chorym pacjentem oraz zajmującym się nim terapeutą. Jasno określona problematyka tematu o braku wiedzy na temat zepołu odpychania oraz możliwości poprawy tej sytuacji są bardzo ważnym elementem, czyli odpowiednim uświadomieniem społeczeństwa o istocie i częstotliwości występowania problemu. Ciekawym aspektem jest wzgląd na raport z ukierunkowaniem na narzędzia diagnostyczne oraz przedstawienie klinicznej skali symptomatyki Pushera, dzięki której możemy zdiagnozować wstępnie osobę chorą. Odpowiednie ukazanie kilkunastu, prosto sformułowanych zasad, potwierdzonych badaniami naukowymi praktykami i obserwacjami uwierzytelniają poszczególne zasady terapii. Myślę ,że taki artykuł jest przydatny ponieważ jak już wcześniej wspomniałam w prosty i obrazowy sposób ukazuje problematykę zespołu Pushera oraz może przyczynić się do zgłębienia wiedzy przez rodziny pacjentów dotkniętych tym syndromem i uwrażliwić ich na różne typowe zachowania dzięki którym będą umieli pomuc bliskiej osobie z zespołem odpychania .