Mięsnie klatki piersiowej:
Mięśnie klatki piersiowej tworzą trzy grupy: mięśnie powierzchowne przyczepiające się do kośćca okolicy barku i ramienia, mięśnie głębokie tworzące właściwą ścianę klatki piersiowej oraz przeponę oddzielającą jamę klatki piersiowej od jamy brzusznej.
Do grupy powierzchownych mięśni klatki piersiowej należą:
mięsień piersiowy większy (musculus pectoralis major),
mięsień piersiowy mniejszy (musculus pectoralis minor),
mięsień podobojczykowy (musculus subclavius)
mięsień zębaty przedni (musculus serratus anterior).
Najbardziej powierzchownym mięśniem klatki piersiowej jest położony w części przedniej mięsień piersiowy większy. Jest to najsilniejszy mięsień, który opuszcza i przywodzi ramię. Ma on w przybliżeniu trójkątny kształt. Składa się z trzech części: obojczykowej rozpoczynającej się na obojczyku, mostkowo-żebrowej - rozpoczynającej się na przedniej powierzchni mostka oraz chrząstek żebrowych II-VI oraz z części brzusznej zaczynającej się na blaszce przedniej pochewki mięśnia prostego brzucha. Cały mięsień kończy się na grzebieniu guzka większego kości ramiennej. Mięsień piersiowy większy jest najsilniejszym mięśniem, który opuszcza i przywodzi ramię. Pociąga on także łopatkę do przodu, przyciąga ramię przyśrodkowo i do przodu, opuszcza podniesione ramię oraz obraca je do wewnątrz.
Mięsień piersiowy mniejszy położony jest pod mięśniem piersiowym większym. Łączy łopatkę z II, III, IV i V żebrem. Jego czynność polega na obniżaniu obręczy kończyny górnej, jest on także dodatkowym mięśniem wdechowym.
Przy ustalonych ramionach obydwa mięśnie piersiowe większe są dodatkowymi mięśniami oddechowymi, wspomagającymi wdech. Dlatego w czasie duszności człowiek odruchowo opiera się przednimi kończynami o łóżko, biurko lub inny stabilny przedmiot.
Trzeci z mięśni powierzchownych klatki piersiowej czyli mięsień podobojczykowy jest krótkim mięśniem rozpiętym między obojczykiem, a I żebrem.
Mięsień zębaty przedni jest płaskim, czworokątnym mięśniem położonym na bocznej ścianie klatki piersiowej. Rozpoczyna się on zwykle dziesięcioma zębami na powierzchni dziewięciu górnych żeber i biegnie ku tyłowi, kończąc się na brzegu przyśrodkowym łopatki. Jest to jeden z większych mięśni ciała. Obniża bark, a także odpowiednio modyfikując ułożenie łopatki umożliwia uniesienie ramienia.
Mięśnie głębokie
Do mięśni głębokich, czyli właściwych, klatki piersiowej zaliczamy min. mięśnie międzyżebrowe, które jako krótkie mięśnie łączą dwa sąsiednie żebra. Anatomicznie zostały podzielone na dwie grupy: zewnętrzne wspomagające proces wdechu oraz wewnętrzne - proces wydechu.
Mięśnie międzyżebrowe zewnętrzne znajdują się w przestrzeniach między guzkami żeber a ich końcami, rozpoczynają się na dolnym brzegu wyżej leżącego żebra, a kończą na brzegu górnym niżej leżącego zebra.
Mięśnie międzyżebrowe wewnętrzne są położone w przestrzeniach począwszy od okolicy kątów żeber aż do mostka.
Często wyróżnia się bardzo zmienne mięśnie podżebrowe, które rozpoczynają się na powierzchni wewnętrznej dolnych żeber i kończą się na brzegu górnym następnych. Są to mięśnie szczątkowe. Czynność mięśni międzyżebrowych zewnętrznych polega na unoszeniu żeber oraz na pomaganiu przy wdechu. Funkcją mięśni międzyżebrowych wewnętrznych jest pomoc przy wydechu.
Przepona jest kopulastym mięśniem oddzielającym jamę klatki piersiowej od jamy brzusznej. W jej centrum znajduje się środek ścięgnisty, pozostała część zbudowana jest z tkanki mięśniowej poprzecznie prążkowanej. Pomiędzy włóknami mięśniowymi widoczne są liczne otwory przez które przenikają różne struktury anatomiczne m.in. przełyk, aorta, żyła główna dolna, pnie współczulne, a także inne, mniejsze naczynia i nerwy. Przepona jest głównym mięśniem wdechowym - jej skurcz skutkuje obniżeniem kopuły, co w konsekwencji powoduje zassanie powietrza do wnętrza płuc.