Zyndram z Maszkowic miał w herbie Słońce (ur. w latach pięćdziesiątych XIV wieku, zm. przed 5 czerwca 1414 roku), polski rycerz.
Pochodził z rodziny mieszczańskiej. Jego rodowe Maszkowice znajdowały się w okolicach Nowego Sącza. Najstarsza wzmianka o Zyndramie z Maszkowic pochodzi z roku 1388 z akt sądu w Bieczu.
Na polecenie Jagiełły w 1390 roku bronił zamku w Kamieńcu Litewskim przed Krzyżakami popierającymi księcia Witolda.
Niektórzy historycy przypuszczają, że brał udział w 1395 roku w wyprawie Zygmunta Luksemburskiego i walczył w bitwie pod Nikopolis.
Miecznik krakowski od 1404 roku. Jako starosta Jasła, został wezwany przez polskiego króla Władysława Jagiełłę do wzięcia udziału w wielkiej wojnie z zakonem krzyżackim, podczas której pełnił urząd officium principis militae - dowodzącego wyprawą wojenną. Podczas bitwy pod Grunwaldem był wielkim oboźnym polskiego wojska, rozstawił je do bitwy i dowodził lewym skrzydłem wojsk polskich i wielką chorągwią królewską. Według przekazów Jana Długosza, to właśnie ludzie z jego oddziału mieli zabić wielkiego mistrza Ulricha von Jungingena. Zaskakującym jest fakt, że w żadnych kronikach nie ma wzmianki o nagrodzie dla Zyndrama, zwłaszcza że inni dostojni uczestnicy zostali hojnie obdarowani.
W 1412 roku w zapiskach sądu bieckiego zostało odnotowane, że rycerz ten wytoczył proces przeciwko biskupowi Maciejowi, lecz wyrok zapadł na jego niekorzyść.
W 1413 roku Zyndram z Maszkowic otrzymując wieś Przysietnicę wziął na siebie obowiązek obrony ziemi przed najazdami Tatarów i przed zbójnikami beskidzkimi.
W czasie swojej służby z nadania króla posiadał wsie: Jaśliska, Zyndranowa, Lubatowa, Jasionka i Królik Polski oraz rodową siedzibę - Maszkowice. Dzierżawił także kilka miast królewskich.
Zyndram pojął za żonę Annę - mieszczankę krakowską. Zyndram miał tylko córkę, która wyszła za mąż za rajcę krakowskiego Jana, który przybrał po teściu przydomek "Zyndram".