Podczas lektury "Tanga" czytelnik zachodzi w głowę, dlaczego taki, a nie inny tytuł nadał Mrożek jednemu ze swoich dramatów. Przez większość akcji trudno znaleźć odpowiedź na niedające spokoju pytanie, nie ma bowiem odniesień ani do muzyki, ani do tańca. Dopiero po zamordowaniu Artura przez Edka wszystko staje się jasne - prymitywny Edek prosi Eugeniusza, aby z nim zatańczył. Tańczą klasyczne tango "La Cumparsita". W tym tańcu, przeznaczonym dla dwojga, jeden z partnerów prowadzi. Pech chce, że prowadzącym jest Edek, nieokrzesany prostak, przedstawiciel proletariatu, a na dodatek morderca. Edek jest symbolem dyktatora dowolnego ustroju totalitarnego. Autor "Emigrantów" chciał udowodnić ogółowi obywateli, że w czasach kryzysu władza rzadko znajduje się w rękach ludzi światłych. Częściej do głosu dochodzą jednostki przebiegłe, a zarazem mające ciasne horyzonty myślowe.
Warto zwrócić uwagę na nieistotny z pozoru fakt, a mianowicie na to, że tango jest tańcem zrodzonym wśród nizin społecznych, gdyż wywodzi się z przedmieść Argentyny. Pasuje zatem do niezbyt szlachetnej persony, jaką jest Edek. "Tango" należy do utworów, które zwracają uwagę czytelników na problem koegzystencji klas społecznych. Innym problemem poruszonym w utworze jest atrofia wartości i odwiecznych zasad. Sławomir Mrożek daje nam do zrozumienia, że najważniejszym czynnikiem, od którego zależy nasza egzystencja, jest stosowanie się do ogólnie akceptowanych norm, bo jedynie ich przestrzeganie tak naprawdę może zapewnić nam wolność.
Sławomir Mrożek zarysowuje w "Tangu" groteskowe wyobrażenie świata, które tylko z pozoru wydaje się zabawne. Przedstawione zdarzenia tworzą wizerunek, który stawia "Tango" w szeregu tragikomedii. Jej treść można przedstawić w bardzo prosty sposób. Jest rodzina. Najstarszymi jej członkami są: Eugenia i Eugeniusz. Są też rodzice: Eleonora i Stomil, a także ich syn Artur ze swoją narzeczoną Alą, która jest jego kuzynką. Nietypowa to rodzina: seniorzy naśladują zachowania młodzieży, rodzice usiłują walczyć z uznanymi normami: dotyczącymi m.in. ubioru, zachowania, przyzwoitości - w rzeczy samej nie zachowują się jak prawdziwi rodzice. W tym chaosie jedynie Artur odczuwa potrzebę ładu. Sprzeciwia się "nowatorstwu" rodziców, gdyż ma dość życia bez reguł. Artur szuka ratunku w tradycji, m.in. chce wziąć tradycyjny ślub. Jakiż to nietypowy konflikt pokoleń: syn występuje przeciwko rodzicom, bo to on ich nie rozumie. Nowe zamieszanie wprowadza Edek - wyjątkowo prostacki typ, a do tego kochanek Eleonory. Artur swoim racjonalnym myśleniem niewiele może wskórać. Po śmierci Eugenii zaczyna zdawać sobie sprawę, że aby czegoś dokonać, potrzeba przemocy. Planuje wykorzystać tępego Edka. Jednak kiedy odkrywa, że Ala zdradziła go z Edkiem, postanawia zlikwidować rywala. Tymczasem zostaje przez niego przechytrzony, a następnie zamordowany. Ostatecznie Edek przejmuje władzę w domu. Po dokonaniu zbrodni wspólnie z Eugeniuszem tańczą tango nad ciałem denata.
Według mnie o różnych rodzajach rewolucji. Jeżeli w miejsce konfliktu pokoleń (starzy - młodzi) podstawimy walkę klasową, zobaczymy tak naprawdę bój o władzę, rewolucyjny bałagan. Rewolucją jest w "Tangu" na przykład protest starszeństwa wobec ponadczasowych zasad etycznych. Jest nią też chęć zmiany mentalności swoich krewnych przez Artura. Jedna rewolucja wyklucza drugą. W ten sposób mamy do czynienia z dwiema kontrrewolucjami. Prawdziwym zwycięzcą obydwu jest siła fizyczna, brutalność i przemoc. Wszystkie te cechy uosabia bezmyślny troglodyta, jakim jest Edek.
Warto wspomnieć o innym typie rewolucji - obyczajowo-artystycznej. Wcześniej zestawiliśmy rodzinę ze społeczeństwem, tutaj zajmiemy się rewolucją w sztuce. Nawet kiedy formy i konwenanse są obalane, to co powstało na ich miejsce, staje się taką samą formą i konwenansem. Warto w tym miejscu odwołać się do "Ferdydurke" Witolda Gombrowicza, a mianowicie do pojęcia "gęby", przed którą nie ma ucieczki. Odwrócenie ról poszczególnych członków rodziny jest ośmieszeniem tradycyjnego wzorca tejże. Postawa rodziców Artura jest tak naprawdę nieświadomą parodią awangardy. Dzięki ich bezwiednej pomocy zwycięża sztuka przeznaczona dla masowego odbiorcy. Jej metaforą jest tango.
Tragikomiczne "Tango" to również sztuka o kryzysie wartości. Cały łańcuch wydarzeń: najpierw bunt Eleonory i Stomila, później sprzeciw Artura, a wreszcie końcowe zwycięstwo Edka - oto wizerunek rewolucji, w której zwyciężają najbardziej prymitywne instynkty. Artur usiłuje znaleźć wartość, której nikt nie będzie w stanie zakwestionować. Ponosi jednak klęskę. Sam ulega temu, co tak uparcie zwalczał, kiedy usiłuje zabić Edka. Ostatecznym zwycięzcą okazuje się brutalna przemoc wynikająca z głupoty, co świadczy o pesymistycznej wymowie dramatu.