Wymaganie cieczy manometrycznej:
-nie mieszać się i nie tworzyć roztworu z cieczą stykającą się
-mała roszerzalność, - mały stopień zwilżalności szkła -mała prężność pary(zwłaszcza przy wysokich ciśnieniach).
Dwuramienny:
U-rurka- manometr, wakuometr, manometr różnicowy, jest najprostszy, dokładność 0,5-1mm, Błąd bezwzględny 0,25-0,5mm, podziałko powinna być większa niż 100mm.
Jednoramienny:
Rzeczywista wysokość słupa h=h1+h2, h=h2(1+A/Ar), A/Ar pomijalnie małe, A- pole przekroju zbiornika, Ar pole przekroju kapilary.
Manometr z rurką pochyłą
Do niewielkich „p”, kilkadziesiąt mm. Mierzy się długość słupka cieczy l a nie wysokość h2. h2=1*sinϕ bo A*h1=l*Ar h1=1*Ar/A h=h1+h2=1(Ar/A+sinϕ)
Manometry hydrauliczne:
Waga pierścieniowa- nie mierzy słupa cieczy równoważącego mierzoną różnice. Wychylenie się słupa cieczy towarzyszy zakłócenie równowagi statycznej przyrządu, zaś nowe położenie równowagi jest funkcją różnicy ciśnień. Δp=h*ρ*g. Duża czułość i dokładność, „p” rzędu 0,1mmH2O. Nieliniowa zależność zależność między wychyleniem a różnicą ciśnień- specjalna skala. Nie nadają się do wysokich „p” statycznych. Najczęściej do różnicy ciśnień.
Manometry sprężyste(zasada odkształcania sprężystego od „p”) :
a)rurkowe
Rurka Bourdona- Zależnie od nad”p” lub pod”p” w stosunku do panującego ciśnienia. Przesunięcie rórki 3-15mm, potrzebne są przekładniki
b)przeponowy
Membranowy- mają współśrodkowe fale żeby była zależność liniowa. Odkszatałcenia do 2mm, i są potrzebne przekładnie
c)puszkowe(mieszkowe)
Puszka cylindryczna o przekroju kołowym (mieszkowym). Mniej dokładne ale dają ciągły zapis. Ciśnienia 104 Pa.
Manometry tłokowe- wysokie „p”, sprawdzanie manometrów, -„p” określa się zasadą równowagi statycznej tłoka ruchomego w cylindrze
Manometry elektryczne- zmiany przewodności gazów, -zmiana oporu przewodników, -zajawisko pizoelektryczne.
Pomiar przepływu cieczy:
Utrzymanie warunków technologicznych, sprawdzanie stanu, kontrola zapasów lub zużycia cieczy: a) wodowskazy, b) mierniki pływakowe, c)mierniki hydrauliczne d)mierniki opornościowe.
a)
b) pływakowe- bezpośrednim sygnałem jest pionowe położenie pływaka. Szereg błędów wynika z: -tarcia linki, -zmiana objętościu lub masy pływaka, -falowanie lustra cieczy.
B=Δh/hmax -błąd względny.
c)Mierniki hydrostatyczne- pomiar „p” hydrostatycznego w odniesieniu do określonej „h” odniesienia.
Ph=h*ρ*g h1+ρ1*g=h2*ρ2*g h1=h2(p1/p2)
Mierniki poziomu z gazem pomocniczym:
Pomiar „p” gazu wtłaczanego z ograniczonego przepływem przez sondę zanurzona w zbiorniku z cieczą. Eliminuje to manometry różnicowe poniżej zbiornika
Wypornościowe mierniki poziomów:
Siła wyporu ciała zanurzonego częściowo w cieczy niezmiennej wysokości lub zmiennej według prawa: F=A*h*(p1-p2)*g
Mierniki wilgotności(bardzo ważny):
Powietrze to: układ jednorodny o ciśnieniu całkowitym „pc” z para wodną o ciśnieniu cząstkowym „pw”. Max „pc” jest ograniczony „p” nasycenia „pn” zależnego od temp. Krzywa pn=f(t).
Sposoby pomiaru wilgotności:1) Usuniecie pary i zwarzenie jej.
2) Doprowadzenie pary do stanu równowagi z drugą fazą i pomiar parametrów tego Sanu(głównie temp.) Pomiar temp. rosy, klasyczna i dokładna metoda.
3)Obserwacja spatku temp. w wyniku odparowania wody. Bezpośredni pomiar wilgotności względnej(termometr mokry i such)
4)Zmiany parametrów mechanicznych lub elektrycznych ciał stałych. Higrometry włosowe i tym podobne niedokładne ale tanie i proste. Elektryczne: opór, stała dielektryczna- w róznych nowych metodach, szczególnie przy zdalnym przekazywaniu sygnałów.
Pomiar gęstości płynów.
Najtrudniejszy pomiar bo gęstość zmienia się w niewielkim stopniu od 1000 do 1600 kg/m3. Potrzebne SA czułe przyrządy. Zakłócenia wynikają z: -temp., drgania mechaniczne, -działania dynamicznego przepływu. Gęstość może być w stosunku do wzorca np.:H20
Metoda hydrostatyczna
W cieczy zanurzone SA 2 sady na różnych głębokościach. Różnica ciśnień Δp w sondach uzyskana przez wdmuchiwanie powietrza jest proporcjonalna do gęstości cieczy. Tylko w laboratoriach bo SA skomplikowane. p=h*g*ρ, ρ=p/h*g ρ=Δp/h*g ρ=f(Δp), g=f(p) h= cons., g=f(h)przepływu.
Metoda określania masy odmierzonej objętości cieczy. Ciecz o gęstości „ρ” przepływa przez U-rurkę pomiarową, u-łożyskowa i połączoną elastycznie z obudową. Zmiany „ρ” naruszają układ równowagi i powstaje określona siła „F” przetwarzana na sygnał pneumatyczny. Zakres przewodnika można zmieniać przez przestawienie ciężarka G1.
III. Transport wewnętrzny w zakładzie.
1.Urzadzenia mechaniczne- przenoszą w sposób ciągły ciała stałe na małe odległości.
Przewodniki cięgnowe za pomocą cięgna. Układ zamknięty.
Przewodniki pośrednie(np. z powietrzem hydrauliczne). Cięgnowy taśmowy- 2 bębny z elastyczną taśmą, 1 bęben napędzający, 2 napinający, taśmę podtrzymują rolki kształtujące jej profil. Wyładunek - wózki lub zgarniaki zrzutowe.
Przenośniki zgarniakowe.
Otwarte lub zamknięte koryto za pomocą zgarniaków przymocowanych do poruszających się w nim cięgna: -zgrzelłowa, -Redlera.
Przenośniki bezcięgnowe
Śrubowe (ślimakowe)- materiały sypkie, nieklejące się i nie przyklejające się do sruby.
Przenośniki z przenośnikiem pośrednim
Pneumatyczne- gaz. Rura z lecącym gazem. Gaz szybciej się porusza niż ziarno. Można jednocześnie suszyć materiał lub go ogrzać, ochłodzić. Najdroższy, energochłonny, 8-35m/s.
Przenośniki hydrauliczne.
W korytarzach otwartych z jednoczesnym myciem, czasami w rurach zamkniętych(wysokociśnieniowych) jest stosowany w instalacjach do produkcji kazeiny.