Bronchoskopia - badanie endoskopowe dróg oddechowych, polegające na wprowadzeniu przez nos lub usta specjalnego bronchoskopu.

wskazania diagnostyczne: - około 95% wykonywanych bronchoskopii

• krwioplucie

• nawracające zapalenie płuc lub dolnych dróg oddechowych zlokalizowane w tym samym miejscu - w celu wykluczenia procesu nowotworowego

• duszność nieznanej przyczyny

• duża ilość produktywnej wydzieliny śluzowo-ropnej lub odksztuszanie mas serowatych

• przedłużający się kaszel o niejasnej przyczynie

• zespół żyły głównej górnej

• podejrzenie uszkodzenia tchawicy lub oskrzela w wyniku urazu

• aspiracja treści żołądkowej lub substancji żrących

• oparzenie dolnych dróg oddechowych

wskazania terapeutyczne:

• odessanie gromadzącej się wydzieliny z drzewa oskrzelowego

• usunięcie ciała obcego

• udrożnienie zwężonego oskrzela

• wypłukiwanie gromadzącego się materiału w pęcherzykach płucnych u chorych na proteinozę

• przezoskrzelowa aplikacja leków

• trudna do wykonania intubacja

Przygotowanie pacjenta

• Pacjent przed badaniem nie powinienem spożywać pokarmów (min. na 4 godziny przed zabiegiem) ani pić wody (min. na 2 godziny

• oznaczyć z krwi układ krzepnięcia

• Pacjent musi posiadać aktualne zdjęcie rentgenowskie klatki piersiowej oraz EKG.

• wykonanie spirometrii

• 24 godziny przed badaniem należy zaprzestać palenia papierosów.

• założone wkłucie do żyły obwodowej.

• Jako premedykację można zastosować 10 mg diazepamu przed snem, 0,5 mg atropiny na 60 min. przed badaniem.

• Po samym badaniu obowiązuje 2-godzinne wstrzymanie się od przyjmowania pokarmów (w tym okresie jest upośledzony odruch połykania i istnieje groźba zachłyśnięcia).

Powikłania

• hipoksemia

• odma opłucnowa

• krwawienie z dróg oddechowych

• skurcz oskrzeli

• uraz dróg oddechowych, w tym uszkodzenie fałdów głosowych

• uporczywy kaszel w trakcie badania

• zaburzenia rytmu serca

• przejściowy wzrost temperatury ciała utrzymujący się do 3 dni po zabiegu

Biopsja Płuca:

• Biopsja płuca jest konieczna wówczas, gdy potrzebne są próbki tkanki z części płuc, do której nie możemy dotrzeć przy pomocy bronchoskopu. Zwykle zabieg wykonuje się podczas dziennego pobytu w szpitalu.

• Skóra ponad żebrami jest znieczulana za pomocą zastrzyku. Próbkę tkanki płucnej pobiera się długą, cienką igłą przez wkłucie pomiędzy żebrami. Biopsję zwykle wykonuje się pod kontrolą RTG lub tomografii komputerowej, aby precyzyjnie określić obszar, z którego należy pobrać próbkę tkanki.

• W przypadku, gdy potrzeba większej ilości tkanki, wykonuje się otwartą biopsję w znieczuleniu ogólnym.

• W czasie otwartej biopsji, aby odsłonić płuco i pobrać próbkę tkanki, wykonuje się w ścianie klatki piersiowej cięcie do 15 cm długości. Podczas operacji do klatki piersiowej wkłada się rurkę, która umożliwia płucom rozprężenie się po zabiegu. Rurka jest usuwana po 1-2 dniach.

• Przeciętny czas pobytu w szpitalu po otwartej biopsji płuca to 2 dni.

Personel powinien zapewnić monitorowanie pacjenta pod kątem objawów zagrożenia zdrowia w trakcie i po zabiegu.

Obserwacja po biopsji

 Po godzinie od zabiegu należy wykonać radiogram klatki piersiowej w pozycji stojącej. Wystarcza to do wykluczenia odmy opłucnowej w większości przypadków.

 Pacjent powinien zostać poinformowany o możliwości wystąpienia opóźnionej odmy opłucnowej.

 Nie jest wymagana szczególna obserwacja pacjenta po biopsji płuca, ale przez godzinę po zabiegu powinien on pozostawać w miejscu, gdzie może szybko poinformować personel medyczny o wystąpieniu niepokojących objawów.

Odma opłucnej - jest to wtargnięcie powietrza lub innych gazów do jamy opłucnej spowodowane najczęściej uszkodzeniem miąższu płucnego lub przedziurawieniem ściany klatki piersiowej. Odma opłucnowa jest jednym ze stanów nagłych i jako taka wymaga niezwłocznej interwencji chirurgicznej

LOBEKTOMIA

operacja usunięcia płata płucnego, na ogół z powodu nowotworu lub urazu; po zabiegu pozostawia się na kilka dni w jamie opłucnej dren połączony z urządzeniem ssącym, w celu usuwania krwi, wysięku i powietrza.

- Zapobieganie płucnym powikłaniom i sprzyjanie właściwemu gojeniu się rany oraz (o ile jest możliwa) pionizacja pacjenta.

1. przeprowadzić spirometrię i testy wydolności celem kontrolowania postępów usprawniania

2. ćwiczenia oddechowe przeciwdziałające nadmiernemu zmniejszeniu wentylacji płuc oraz utrzymujące ją na jak najwyższym poziomie.

3. ćwiczenia efektywnego kaszlu

4. inhalacje

5. oklepywanie

6. łagodzenie odruchów wymiotnych

Stymulator to urządzenie automatyczne, które dzięki specjalnej własnej baterii (ma ona obecnie żywotność 7-15 lat; po tym okresie następuje jej wymiana) wytwarza regularne impulsy elektryczne. Spełniają dwie funkcje: wyczuwają rytm serca chorego, a także wytwarzają własne sygnały elektryczne, dostosowując je do bicia serca danej osoby w określonym momencie. Stymulator włącza się do działania dopiero wtedy, gdy zanika własne bicie serca, aby dwa rytmy: pacjenta i stymulatora nie kolidowały ze sobą.

Kiedy wszczepiamy rozrusznik?

W przypadku poważnych zakłóceń rytmu serca (zaawansowanej bradykardii), okresowego braku impulsów czy zaburzeń ich przewodzenia z przedsionków do komór rozważa się możliwość wszczepienia rozrusznika

Jest wiele rodzajów stymulatorów:

• antyarytmiczny - zaczyna działać, gdy wyczuje pojawienie się częstoskurczu, i przerywa go;

• jednojamowy - stymuluje prawy przedsionek lub prawą komorę, a stamtąd impulsy rozprzestrzeniają się na cały mięsień serca;

• dwujamowy - elektrody znajdują się w prawym przedsionku, a także w prawej komorze;

• trójjamowy - najbardziej obiecującym zastosowaniem jest tu ciężka niewydolność serca; elektrody znajdują się w prawym przedsionku oraz w prawej i lewej komorze. Stymulacja tego rodzaju poprawia sprawność serca jako pompy krwi. Wyniki badań wskazują na to, że stymulator taki pozwala uniknąć przeszczepu serca lub bardzo odsunąć go w czasie;

• dwujamowy-dwuprzedsionkowy - stanowi istotną pomoc w zapobieganiu napadom migotania przedsionków

• z adaptacyjną zmianą częstości - za pomocą czujnika można zmienić i przystosować jego częstość do danej sytuacji, np. podczas wysiłku.

Gdy masz stymulator:

- Chodź systematycznie na kontrolę do lekarza.
- Sam też kontroluj pracę stymulatora, systematycznie (ale spokojnie) badaj tętno serca.
- Nie możesz poddawać się takim badaniom, jak rezonans magnetyczny; stosowanie diatermii i koagulacji chirurgicznej może wymagać konsultacji w ośrodku kontrolującym stymulator przed zabiegiem i dodatkowej kontroli po zabiegu.
- Nie narażaj stymulatora na uderzenia.
- Nie zakładaj bardzo ciasnych koszul i bluzek.
- Nie noś ciężkiego plecaka, a ciężką torbę zawieszaj na drugim ramieniu.
- Nie przebywaj w pobliżu bardzo silnych pół magnetycznych (przemysłowych lub militarnych).
- Przed podróżą samolotem poinformuj o stymulatorze celników.
- Powiedz o stymulatorze swojemu rehabilitantowi i dentyście.

chromanie przestankowe" (claudicatio intermittens) odnosi się do bólu kończyny dolnej, o natężeniu zmuszającym chorego do zatrzymania się, wywoływanego wysiłkiem fizycznym i ustępującego w spoczynku, a spowodowanego zwężeniem lub niedrożnością tętnicy.

---