Wnioski

Otrzymany wykres B=f ( H ) ma postać linii krzywej z dwoma punktami przegięcia. Przy zerowym prądzie magnesującym wartość indukcji magnetycznej była różna od zera, co wskazuje na namagnesowanie ferromagnetyka. Dla ułatwienia wartość tej indukcji oznaczmy jako dodatnią. Prąd magnesujący wytwarzający pole magnesujące zgodne z namagnesowaniem pierwotnym rdzenia nazywajmy dodatnim. Dla wzrostu wartości prądu magnesującego od wartości zerowej do maksymalnej dodatniej zauważyć można liniowy wzrost indukcji magnetycznej. Oznacza to, iż większość dipoli magnetycznych jest już uporządkowanych zgodnie z kierunkiem działającego pola magnesującego, a wzrost wartości B osiąga się głównie przez wzrost natężenia pola magnesującego. Po zmianie kierunku prądu magnesującego (prąd ujemny) wytworzone zostaje pole magnetyczne, które jest przeciwnie skierowane względem pola magnetycznego ferromagnetyku. Przy wzroście ujemnej wartości tego prądu obserwuje się szybki spadek wartości pola magnetycznego. Wywołuje go zmiana orientacji dipoli magnetycznych spowodowana działaniem pola magnesującego oraz same pole magnetyzujące. Dla wartości natężenia pola magnetycznego równej polu koercji następuje całkowite rozmagnesowanie rdzenia. Dalszy wzrost natężenia ujemnego pola magnesującego powoduje ponowne namagnesowanie próbki, które następuje początkowo szybko. Wartość ujemnej indukcji początkowo szybko wzrasta (głównie dzięki porządkowaniu się dipoli zgodnie z ujemnym polem magnesującym) na następnie jego ujemny wzrost zmniejsza się (większość domen jest już uporządkowanych, ujemny wzrost B odbywa się głównie dzięki ujemnemu wzrostowi natężenia pola magnesującego). Podsumowując, za pomocą pola magnesującego dokonano zmiany biegunów pola magnetycznego rdzenia, czemu towarzyszył spadek do zera, a następnie wzrost indukcji.

---