Praktyka z bębnem - trwające zajęcia

Wizualizacje

Dwa "suwy" umysłu

Kiedy leżysz lub siedzisz słuchając bębna, możesz robić dwie rzeczy. A raczej nie "robić" - słowo "robić" nie jest tu dobre - tylko sprzyjać temu, żeby coś się działo. Szamańskie czynności są delikatne, przynajmniej tak mi się wydaje, i dlatego ich się nie robi, tylko zaledwie im się sprzyja. Więc możesz sprzyjać dzianiu się dwóch rzeczy. I do tej pory starałem się przekazać w tych odcinkach, jakie to są rzeczy i jak im możesz sprzyjać.

Po pierwsze, możesz z pełną uwagą, intensywnie słuchać dźwięku bębna. Tak, aby słyszeć każde uderzenie bębna oraz wibrację która trwa pomiędzy uderzeniami. Nic nie przepuszczać, niczego nie przegapiać.

Po drugie, mogą pojawić się wizje. Tu jest ciekawa różnica: o ile uważne słyszenie każdego i całego dźwięku możesz poprzeć siłą swojej woli (chociaż tutaj działanie wolą ma też swoje ograniczenia), to do wizji wola ma się nijak. Nie możesz wywołać wizji na zasadzie: "ja tak chcę". Nie możesz też usilnie się skupić, tak żeby w wyniku skupienia powstała wizja. Bo skupiać musisz się na czymś, a wizje biorą się znikąd, z niczego. Nie mają żadnego początkowego punktu skupienia. Nie mają zarodka. (Tzn. naprawdę może być inaczej i wizje mogą się rozwinąć z pewnego punktu skupienia, ale tego trzeba się nauczyć. I do tego właśnie zmierzam.)

Więc wizje mogą się pojawiać się lub nie, a to, czemu możesz świadomie sprzyjać, to jest to, czy twoja uwaga przylgnie do wizji, czy ją ominie. Możesz nastawić się tak, umówić się tak ze swoją świadomością, że jak się wizje pojawiają, to ty je chwytasz, albo umawiasz się, że nie robią na tobie wrażenia. Do tej pory przeważnie radziłem, żeby umawiać się, że wizje lekceważysz. To jest dla nich dobre: bo będą musiały się postarać i odpowiednio urosnąć, zanim je zobaczysz. Na razie nie szkolimy się w chwytaniu zbyt bladych wizji.

Skoro to już sobie powiedzieliśmy, że podczas słuchania bębna są te dwa główne "suwy" przytomności: słyszenie każdego dźwięku i lgnięcie do wizji, to proponuję, żebyś najbliższą sesje bębnową przeznaczył właśnie na to: na ćwiczenie, w którym będziesz obserwował i jeden suw i drugi. Oraz to, jak umysł oscyluje od jednego do drugiego, jak przełącza się to na jeden suw, to na drugi. Wizje mogą być całkiem słabe. Nie musisz zapamiętywać wizji. Interesuje nas teraz, że wizje w ogóle są, a nie treści, jakie przedstawiają.

Czyli podczas najbliższej wizji bębnowej kładziesz się, włączasz nagranie i obserwujesz, to robi twój umysł/ świadomość/ uwaga: jak przełącza się z uważnego słyszenia na bycie chwytanym przez wizje - i z powrotem, na słyszenie.

Następne ćwiczenie - tytułowa wizualizacja

Oprócz tamtych dwóch, możesz podczas słuchania bębna robić trzecią... sorry, możesz sprzyjać dzianiu się trzeciej rzeczy - wizualizacji. Najlepiej do tego ćwiczenia przystąpić zaraz po poprzednim (patrz wyżej - ćwiczenie z obserwowaniem przełączania uwagi).

W przerwie pomiędzy dwiema ćwiczeniami- słuchaniami ugruntowujesz się. Co można zrobić, żeby się ugruntować? Możesz wykonać kilka ruchów jogi, np. psa z głową w dole albo tadasanę. Możesz się wymasować albo wydrapać głowę. Wydać energiczne okrzyki. Zresztą coś wymyśl - chodzi o działanie, które zapobiega odlatywaniu.

Wizualizować można nieskończoną liczbę rzeczy. Zanim jednak do tego przejdziemy, wprowadzę jedno ważne pojęcie:
program medytacyjny.

Co to jest program medytacyjny? To jest zawczasu świadomie obmyślony i ustalony pomysł, plan i program na to, co będziesz robić (czemu będziesz sprzyjać), kiedy już znajdziesz się w zmienionym stanie świadomości. Słuchanie bębna albo jest, albo bywa zmienionym stanem świadomości.

Przed tym ćwiczeniem opracuj swój program medytacyjny. Tak, żeby dobrze wiedzieć, co masz robić (i czemu sprzyjać) podczas kolejnego słuchania bębna.

Ten program medytacyjny możesz dowolnie rozbudowywać, ale na początek proponuję tylko dwie czynności:

• 1) otaczasz się ochronnym kręgiem.

• 2) budujesz puste pole i czekasz, aż ktoś przyjdzie, aż ktoś/ coś na nim się zjawi.

Zaplanuj sobie te dwie fazy i miej je w umyśle.

Po czym zrób to. Najpierw wykonaj fazę 1. Zwizualizuj ochronny krąg według własnego pomysłu. Potem (faza 2) wewnątrz tego kręgu wydziel puste poletko w kształcie mniejszego kręgu. (Moje, kiedy ostatnio to robiłem, było wyłożone granitową kostką, jak stary bruk.) Słuchając bębna jednocześnie obserwuj wnętrze tego poletka.

Koniecznie potem zanotuj, co się pojawiło.

Ćwiczenie to jest tak zaprojektowane, żeby twoja wizualizacja przeszła w wizję. To jest próbka delikatnego przewoływania wizji, kierowania nimi.

Żeby nabrać wprawy w wizualizacjach, możesz najpierw spróbować czegoś prostszego: na przykład, leżąc lub siedząc przy bębnie, odbądź w wyobraźni podróż przez znane miejsca. Albo przez sceny z jakiejś dobrze zapamiętanej imprezy/ przygody.

Przyjął się termin "wizualizacja", ale zaliczają tu się wrażenie nie tylko wzrokowe. W wizualizacji pojawiać się mogą wrażenia wszelkiego rodzaju: głosy, zapachy, wrażenia dotykowe, poczucie ciepła, zimna, wygody, a także emocje: oczekiwanie, niepokój, strach, nadzieja, radość itd.

Podczas wizualizacji (lub czekania na wizualizacje) należy "kątem uwagi" obserwować też oddech. Oddech bywa sprawnym czujnikiem tego, co za chwilę pojawi się w wizualizacji (lub w wizji). Kiedy na coś ważnego się zanosi, zaczynamy bezwiednie nabierać więcej powietrza, rośnie zapotrzebowanie na tlen, oddech się pogłębia. Namawiam do samodzielnych obserwacji.

Wizualizację i cała sesję bębnową zakończ ugruntowaniem.

15 lutego 2006
Wojciech Jóźwiak

---