Rozszczepienie światła białego- światło to jest mieszaniną światła o różnych długościach fal, a współczynnik załamania światła zależy od częstotliwości, której odpowiada określona barwa światła. Współczynnik załamania najmniejszy dla światła czerwonego (odchyla się o najmniejszy kąt), największy fioletowego. Fale poprzeczne mają kierunek drgań prostopadły do kierunku rozchodzenia się - fale morskie, fale elektromagnetyczne. Fale podłużne drgają w tym samym kierunku, w którym następuje ich propagacja, np. fale dźwiękowe. Doświadczenie Younga- eksperyment polegający na przepuszczeniu spójnego światła poprzez dwa pobliskie otwory w przesłonie i rzutowaniu na ekran. Na ekranie wskutek interferencji tworzą się charakterystyczne prążki, tzn. obszary w których światło jest wygaszone i wzmocnione. Świadczyło ono o falowej naturze światła. Siatka dyfrakcyjna- przezroczysta płytka, na której nacięte są równoległe rysy o jednakowych odległościach od siebie. Służy do pomiaru długości fali światła. Powstaje obraz prążków interferencyjnych. Najbliżej prążka zerowego światło fioletowe, najdalej czerwone. Dla interferujących fal maksymalne wzmocnienie występuje w punktach, dla których różnica odległości od szczelin jest całkowitą wielokrotnością długości fali, wygaszenie - nieparzysta wielokrotność. Najjaśniejszy prążek - promienie w zgodnych fazach. Dyfrakcja- ugięcie fali np. na szczelinie. Interferencja- nałożenie na siebie fal o jednakowych długościach (zgodne fazy-interferencja konstruktywna, fazy przeciwne- destruktywna, wygaszenie).
Polaryzacja to własność fali poprzecznej (np. światła). Fala spolaryzowana oscyluje tylko w pewnym wybranym kierunku. Fala niespolaryzowana oscyluje we wszystkich kierunkach jednakowo. Polaryzator przepuszcza falę zgodną z kierunkiem polaryzacji. Drugi polaryzator może zmienić kierunek polaryzacji światła (rola analizatora). Obracając go wokół osi x można sprawdzić, czy światło było spolaryzowane czy nie (światło przechodzi lub zostaje całkowicie pochłonięte). Całkowita polaryzacja - kąt Brewstera. Dualizm korpuskularno-falowy - światło ma podwójną naturę, może zachowywać się jak fala elektromagnetyczna (dyfrakcja, interferencja, polaryzacja) albo jak strumień cząstek (zjawisko fotoelektryczne). Zasada Huygensa -każdy punkt ośrodka, do którego dotarło czoło fali można uważać za źródło nowej fali kulistej. Fale te zwane są falami cząstkowymi i interferują ze sobą. Kwant- mała porcja energii (foton). Zjawisko fotoelektryczne- strumień światła padający na naładowaną ujemnie powierzchnię metalu jest w stanie wybijać z tej powierzchni swobodne elektrony. (emitowanie elektronów z powierzchni metali pod wpływem padającego promieniowania) Energia fotonu zależy od częstotliwości promieniowania. Wzór na energię fotonu: E=h (stała Plancka 6,625 * 10^-34 J*S)*ν (częstotliwość światła) Praca wyjścia - najmniejsza energia, jaką należy dostarczyć elektronowi, aby mógł opuścić powierzchnię metalu. Jednostka - elektronowolt. Najdłuższe fale- światło czerwone, najmniejsza częstotliwość widzialna. Kolejne większe częstotliwości/ większe energie cząstek- pomarańczowy, żółty, zielony, niebieski, fiolet. Większa częstotliwość=fotony przenoszą większe porcje energii. Kąt Brewstera jest to kąt padania, dla którego kąt odbicia i kąt załamania tworzą 90°. W takim wypadku promień odbity jest całkowicie spolaryzowany w płaszczyźnie prostopadłej do płaszczyzny padania. Prawa w zjawisku fotoelektrycznym: energia kinetyczna fotoelektronów nie zależy od częstotliwości fali wywołującej efekt fotoelektryczny, zależy zaś od częstotliwości fali wywołującej efekt, liczba elektronów emitowanych w jednostce czasu zależy od natężenia promieniowania padającego na fotokatodę.