Publiczne zakłady opieki zdrowotnej

Udziela świadczen zdrowotnych finansowanych ze środków publicznych osobom ubezpieczonym oraz innym osobom uprawinonym do tych

świadczeń na podst.odrębnych przepisów, nieodpłatnie, za częściową odpłatnością lub całkowitą odpłatnością, przy czym koszty świadczeń zdrowotnych. udzielonych

pacjentowi bezpłatnie lub za częściową odpłat.ponosi najczęściej NFZ lub Skarb Państwa.

Od powyższej reguły wyjątek określa art.33 ust.2 Ust., który stanowi, że za świadczenia zdrowotne udzielone osobie znajdującej się w stanie

nietrzeźwości PZOZ pobiera opłatę nie zależnie od bezpłatnych świadczeń zdrowotynch, jeżeli jedyna bezpośrednia przyczyna udzielanego

świadczenia zdrowotnego było zaburzenie spowodowane stanem nietrzeźwości tej osoby.

Na podst.ust. Minister lub Centralny Organ Administracji Rządowej, Wojewoda, Jednostka Smorządu Terytorialnego oraz samodzielny

PZOZ są upoważnione do udzielenia zamówienia lub świadczenia zdrowotne następującym podmiotom

1. NZOZ w zakresie zadań określ.w statucie tego zakładu

2. Osobie wykonującej zawód medyczny w ramach indywidualnej praktyki lub indywidualnej specjalistycznej praktyki na zasadzie określ.w

odrębnych przepisach.

3. Gr.praktyce lekarskiej i gr. praktyce pielegniarek i położnych prowądzacym działalność na zasadzie określ.w odrębnych przepisach

4. Osobie legit. się nabyciem fachowych kwalifikacji do udzielania świadczeń zdrowotnych w określ.zakresie lub w określ. dziedzinie medycznej która dysponuje

lokalem oraz aparaturą, sprzętem medycznym odpowiadającym wymaganiom przewidzianym dla ZOZ, a także spełnia warunki określ.w Ust.o

swobodzie działalnoci gospodarczej.

Podmioty w punkcie 1-4(przyjmujące zamówienie) przyjmując zamówienie zobowiązują się do wykonania zadań publicznego, ZOZ-u w zakresie udzielonego zamówienia, na zasadach określonych w umowie a udzielający zamówienie do zapłacenia ze środków publicznych za wykonanie zamówienia.

Umowę na udzielenie zamówienia na świadczenia zdrowotne zawiera się na czas udzielania określonych świadczeń zdrowotnych, lub na czas określony na podstawie wyników przeprowadzonego konkursu ofert oraz, ofert na udzielenie zamówienia.

Zgodnie z paragrafem 3 rozporządzenia ministra zdrowia i opieki społecznej a dnia 13 lipca 1998 roku, w sprawie umowy o udzielanie zamówienia na świadczenia zdrowotne (dziennik ustaw z 98r. Nr 93 pozycja 592).

Umowa ta nie może być zawarta na czas krótszy niż 3 miesiące, chyba, że z rodzaju i ilości świadczeń zdrowotnych wynika czas krótszy.

Umowa o udzielenie zamówienia zawarta zostaje z chwilą podpisania jej przez obydwie strony. Wymaga ona formy pisemnej pod rygorem nieważności.

Zakazane jest wprowadzanie zmian postanowień zawartej umowy, oraz wprowadzanie nowych postanowień do umowy niekorzystnych dla podmiotów udzielających zamówienia, jeżeli przy ich uwzględnieniu zachodziłaby konieczność zmiany treści oferty na podstawie, której dokonano wyboru przyjmującego zamówienie, chyba, że konieczność wprowadzenia takich zmian wynika z okoliczności, których nie można było przewidzieć w chwili zawarcia umowy.

Umowa o udzielenie zamówienia na świadczenia zdrowotne ulega rozwiązaniu:

1. Z upływem czasu, na który była zawarta.

2. Z dniem zakończenia udzielenia określonych świadczeń zdrowotnych.

3. W skutek oświadczenia jednej ze stron, z zachowaniem okresu wypowiedzenia, w przypadku, gdy druga strona rażąco narusza istotę postanowienia umowy.

Tryb ogłaszania konkursu ofert, sposób przeprowadzenia konkursu, tryb wygłaszania rozpatrywania skarg, protestów, a także konieczne elementy umowy, udzielenia zamówienia na świadczenia zdrowotne, określają przepisy cytowanego wyżej rozporządzenia.

Udzielający zamówienia na świadczenia zdrowotne dokonuje ogłoszenia o konkursie ofert wraz z zaproszeniem do składania ofert. Obligatoryjne elementy tego ogłoszenia określa paragraf 7 ustęp 1 rozporządzenia. Natomiast obligatoryjne elementy oferty określa paragraf 8 ustęp 1 rozporządzenia. Oferty składa się w zamkniętej kopercie, w formie pisemnej pod rygorem nieważności w miejscu i czasie określonym w ogłoszeniu. Oferty te powinny być rozpatrzone w terminie 14 dni od terminu określonego dla ich złożenia. W celu przeprowadzenia konkursu ofert udzielający zamówienia powołuje komisję konkursową w składzie conajmniej trzech członków i wyznacz z pośród nich przewodniczącego.

Komisja konkursowa rozwiązuje się z chwilą rozstrzygnięcia konkursu ofert.

Konkurs ofert rozpoczyna się w miejscu i terminie wskazanym w ogłoszeniu i trwa do czasu rozstrzygnięcia. Konkurs ulega umorzeniu, jeśli postępowanie konkursowe nie zostanie zakończone wyłonieniem właściwej oferty. W przypadku, gdy do postępowania konkursowego została zgłoszona tylko jedna oferta, udzielający zamówienia może przyjąć tę ofertę, jeżeli komisja konkursowa stwierdzi, że spełnia ona wymagania określone rozporządzeniem. Komisja konkursowa niezwłocznie zawiadamia oferentów o zakończeniu konkursu i jego wynikach na piśmie. Poza tym komisja konkursowa w czasie przeprowadzania konkursu ofert przyjmuje i rozstrzyga skargi oferentów. Oferent ma prawo w toku postępowania konkursowego, jednakże przed rozstrzygnięciem konkursu, złożyć do komisji konkursowej umotywowaną skargę. Do czasu rozpatrzenia skargi postępowanie zostaje zawieszone. Komisja konkursowa rozstrzyga skargę w ciągu trzech dni od daty jej złożenia. Ponadto oferent ma prawo złożyć do udzielającego zamówienie umotywowany protest dotyczący rozstrzygnięcia konkursu w terminie do siedmiu dni od daty otrzymania zawiadomienia o zakończeniu konkursu ofert. Wniesienie protestu jest możliwe tylko przed zawarciem umowy. Po wniesieniu protestu udzielający zamówienia, aż do jego rozstrzygnięcia nie może zawrzeć umowy. Udzielający zamówienia rozpoznaje i rozstrzyga protest najpóźniej w terminie siedmiu dni od daty jego złożenia. Udzielający zamówienia ma obowiązek zawrzeć umowę zgodną z wybraną przez komisję konkursową najkorzystniejszą ofertą w terminie 21 dni od chwili rozstrzygnięcia konkursu ofert.

Formy prowadzenia publicznych ZOZ-ów

Podstawową formą prowadzenia publicznego Zoz-u jest forma samodzielnego publicznego ZOZ-u. W niektórych przypadkach możliwe jest prowadzenie P ZOZ-u w formie jednostki budżetowej lub zakładu budżetowego.

Na podstawie ustawy P.ZOZ utworzony przez organy określone w art.8 ustęp1 podpunkt 1 - 3b ustawy, prowadzony jest w formie samodzielnego zakładu, pokrywającego z posiadanych środków i przychodów koszty działalności i zobowiązań. Z przepisu tego wynika, że organ założycielski nie finansuje za ten zakład kosztów jego działalności i bieżących zobowiązań. Natomiast obowiązkiem organu założycielskiego jest wyposażenie zakładu w stosowne środki majątkowe.

Sp. ZOZ podlega obowiązkowi rejestracji w krajowym rejestrze sądowym. W momencie w pisania do rejestru sp. ZOZ uzyskuje osobowość prawną. Jednakże sp. ZOZ może uzyskać wpis do rejestru w krajowym rejestrze sądowym, dopiero po uzyskaniu wpisu do rejestru ZOZ-u. Organ prowadzący rejestr ZOZ-ów jest obowiązany zawiadomić niezwłocznie sąd rejestrowy o wykreśleniu sp.ZOZ-u z rejestru. W przypadku wykreślenia zakładu z rejestru ZOZ-ów, sąd rejonowy wykreśla sp.ZOZ z krajowego rejestru sądowego.

Zgodnie z artykułem 35c ustawy 1 publiczny ZOZ, utworzony przez organ określony w artykule 8 ustęp 1 podpunkt 1 ustawy, może być prowadzony w formie jednostki budżetowej lub zakładu budżetowego, jeżeli prowadzenie tego zakładu w formie sp. ZOZ-u było by nie celowe lub przedwczesne. Decyzję w tej sprawie podejmuje organ założycielski, po dokonaniu analizy z zakresu charakteru działalności ZOZ-u w odniesieniu do potrzeb zdrowotnych określonego obszaru lub określonej grupy ludzi oraz oceny możliwości pozyskiwania przez ZOZ dodatkowych środków finansowych nie ograniczaniu praw ludności do bezpłatnych środków zdrowotnych określanych w przepisach ustawy o świadczeniach zdrowotnych finansowanych ze środków publicznych.

Tworzenie, przekształcanie publicznego ZOZ-u.

Zgodnie z artykułem 36 ustawy tworzenia, przekształcania i likwidacji publicznego ZOZ-u następuje w drodze rozporządzenia właściwego organu administracji rządowej, albo w drodze uchwały właściwego organu jednostki samorządu terytorialnego. Organem właściwym do podjęcia właściwej uchwały jest na ogół, organ uchwałodawczy jednostki samorządu terytorialnego to jest rada lub sejm. Przekształcenie P.ZOZ-u może oznaczać podział z sp.ZOZ-u, na co najmniej dwa sp. ZOZ-y, pomiędzy które dzieli się majątek podzielonego zakładu, lecz które są solidarnie odpowiedzialne za długi, zobowiązania podzielonego zakładu. Rozporządzenie, zarządzenie lub uchwała o utworzeniu publicznego ZOZ-u, określa obligatoryjnie nazwę zakładu, siedzibę, formę gospodarki finansowej, podstawowe kierunki działalności, obszar działania a także organ sprawujący nadzór nad zakładem. Natomiast rozporządzenie lub uchwała o likwidacji P.ZOZ-u muszą określać sposób i formę zapewnienia osobom korzystającym z oznaczonych rodzajowo świadczeń zdrowotnych likwidowanego ZOZ-u, dalsze nie przerwane udzielanie takich świadczeń bez istotnego ograniczenia ich dostępności, warunków działania i jakości oraz terminu zakończenia działalności, nie wcześniej niż trzy miesiące od daty wydania rozporządzenia lub uchwały o likwidacji.

Połączenie sp. ZOZ-ów

Przepis art. 43 h określa sposób łączenia się wyłącznie sp.ZOZ-ów. Nie ma on zastosowania do innych form prowadzenia P.ZOZ-ów(w formie zakładu budżetowego). Ustawodawca określił dwie formy połączenia się sp.ZOZ-ów:

1. Przez przeniesienie całego mienia, co najmniej jednego sp. Zoz-u (przejmowanego) na inny sp.ZOZ (przejmującego).

2. Utworzenia nowego Sp. zoz-u powstałego, co najmniej z dwóch sp. ZOZ-ów.

W przypadku połączenia się sp,.ZOZ określonego w punkcie 1, przejmujący sp. ZOZ swój dotychczasowy samodzielny byt prawny, natomiast traci go sp. ZOZ przejmowany. W razie połączenia się sp,.ZOZ-u określonego w punkcie 2, sp. ZOZ-y łączące się tracą samodzielny byt prawny, a powstaje nowy sp.ZOZ. Podmiot ten powstaje na bazie mienia łączących się sp. ZOZ-ów, przejmuje ich pracowników oraz zadania, a także wstępuje w stosunki prawne, w których podmiotem były łączące się sp. ZOZ-y. Zgodnie z art. 44 kodeksu cywilnego mieniem jest własność i inne prawa majątkowe. Podmiotami upoważniającymi do połączenia się sp. ZOZ-ów są organy założycielskie tych zakładów. Organy te mogą dokonać połączenia sp. ZOZ-ów w następujących formach:

1. W drodze rozporządzenia, zarządzenia albo uchwały w razie zakładów utworzonych przez ten sam organ(podmiot)- np. przez ministra właściwego do praw zdrowia.

2. W drodze porozumienia w przypadku zakładów utworzonych przez różne organy(podmioty)- np. ministra właściwego do spraw zdrowia i jednostkę samorządu terytorialnego.

W art.43h ustęp 3-6 ustawy zawarto katalog elementów, które powinien zawierać akt o połączeniu. Elementy te różnią się w pewnym stopniu w zależności od rodzaju połączenia się sp.ZOZ.

Zarządzanie publicznym ZOZ-em

Na podst. Art. 44 ustęp1 ustawy, kierownik publicznego zoz-u ponosi odpowiedzialność za zarządzanie tym zakładem. Odpowiedzialność ta może być różnorodna np. cywilna, prawna lub finansowa w tym podatkowa. Kierownik publicznego zoz-u jest upoważniony do kierowania zakładem i reprezentowaniem go na zewnątrz. Ponad to kierownik zakładu jest przełożonym pracowników P. zoz-u. Kierownik publicznego zoz-u został wyposażony przez przepisy ustawy w dużą swobodę w zakresie bieżącego zarządzania zakładem, jednakże samodzielność ta jest ograniczona przez organ założycielski zakładu i radę społeczną. Podmiot lub organ, który utworzył P. zoz, nawiązuje z kierownikiem tego zakładu stosunek pracy na podstawie powołania lub umowy o pracę albo zawiera a nim umowę cywilno prawną (umowę zlecenie). Zgodnie z art., 44 b, przy publicznym ZOZ-ie, obligatoryjnie działa rada społeczna, która jest organem inicjującym i opiniodawczym podmiotu lub organu, który utworzył zakład. Ponadto rada społeczna jest organem doradczym kierownika P.ZOZ-u.

Art. 45 ustęp 1 ustawy określa skład rady społecznej działającej przy P. ZOZ-ach utworzonych przez organy określone w art. 8 ustęp 1- 3 ustawy. Rada społeczna jest organem kolegionalnym, na którego czele stoi przewodniczący. W posiedzeniach plenarnych rady uczestniczy obowiązkowo kierownik publicznego zoz-u oraz przedstawiciel organizacji związkowych. Członkiem rady społecznej P. ZOZ-u nie może być pracownik tego zakładu. Radę społeczną powołuje, odwołuje i zwołuje jej pierwsze posiedzenie, czyli podmiot, który utworzył P.ZOZ. Art. 46 ustawy określa zadania, do wykonania, których właściwa jest rada społeczna, P.ZOZ-u. Skład rady społecznej i czas trwania jej kadencji określają szczegółowo postanowienia statutu P. ZOZ-u. Natomiast sposób zwoływania posiedzeń rady społecznej, tryb jej pracy i podejmowania uchwał określa regulamin rady społecznej. Od uchwały rady społecznej kierownikowi publicznego zoz-u przysługuje odwołanie do podmiotu, który utworzył zakład.

Gospodarka publicznego ZOZ-u.

Podstawy gospodarki sp. ZOZ są ustalane przez kierownika tego zakładu.

Zgodnie z art.. 53 ustęp 1 ustawy sp.ZOZ gospodaruje samodzielnie przekazanymi w nieodpłatne użytkowanie nieruchomościami majątkiem skarbu państwa lub komunalnym oraz majątkiem własnym tj. otrzymanym lub zakupionym. Termin nieodpłatne użytkowanie jest powiązany z instytucją prawa cywilnego- użytkowania. Jest to ograniczone 53 prawo rzeczowe, którego treść określa art. 252 kodeksu cywilnego i następujące po nim przepisy. Organy założycielskie P.ZOZ-ów mają szerokie uprawnienia majątkowo finansowe. Przykładowo w myśl art.53 u stęp 2 zbycie aktywów trwałych sp.ZOZ-u, oddanie go w dzierżawę, najem, użytkowanie lub użyczenie może nastąpić jedynie na zasadach określonych przez podmiot, który utworzył ten zakład. Ponadto podmiot ten może pozbawić sp.ZOZ składników przydzielonego lub nabytego mienia w przypadku połączenia lub podziału albo przekształcenia zakładu, przeprowadzonych na za sadach określonych w ustawie.

Art.. 54 ustęp 1 ustawy określa źródła, z jakich sp. ZOZ może uzyskiwać środki finansowe.

Dnia 20 październik

Pojęcie pracownika i pracodawcy. Podstawowe zasady prawa pracy.

Prawa i obowiązki pracodawcy oraz pracownika określają przepisy ustawy z dnia 26.06.1974 r. Kodeks Pracy (dz. ustaw z 1978 r. Nr 21 poz.94, z późniejszymi zmianami).

Art. 2 KP. Zawiera definicję legalną pojęcia pracownika, zgodnie, z którą jest to osoba zatrudniona na podstawie umowy o pracę, powołania wyboru, mianowania lub spółdzielczej umowy o pracę. W świetle powyższej definicji nie jest pracownikiem osoba wykonująca określone czynności lub dzieło na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło. Definicja pracownika ma charakter ogólny, systemowy, co oznacza, że stosuje się ją również do innych aktów prawnych i dziedzin prawa.

Art. 3 KP. Zawiera definicję legalną pojęcia pracodawcy, zgodnie, z którą jest to jednostka organizacyjna, choćby nie posiadała osobowości prawnej, a także osoba fizyczna, jeżeli zatrudnia ona pracowników. W świetle powyższej definicji pracodawca jest podmiotem zatrudniającym, a więc stroną w stosunku pracy. Definicja ta obejmuje wszystkie podmioty prawne, przedsiębiorstwa państwowe, spółki, zoo i akcyjne, spółdzielnie, jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, a także osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą. Definicja ta ma także charakter ogólno systemowy.

Nie jest pracodawcą np. jednostka organizacyjna, która zleciła wykonanie pewnych czynności osobie fizycznej, na podstawie umowy zlecenia, a nie zatrudnia ona pracowników.

Za pracodawcę będącego jednostką organizacyjną, czynności w sprawach zakresu prawa pracy dokonuje osoba lub organ zarządzający tą jednostką, albo inna wyznaczona do tego osoba. Zgodnie z art. 5 KP., jeśli stosunek pracy określonej kategorii pracowników regulują przepisy szczególne, przepisy KP., stosuje się w zakresie nie uregulowanym tymi przepisami.

Przepis ten określa zasadę, że przepisy szczególne (NP.: ustawa karta nauczyciela, ustawa 202) mają pierwszeństwo przed przepisami KP.

KP.- jest stosowany w odniesieniu do przepisów szczególnych wtedy, gdy przepisy te zawierają 2) lukę prawną oraz nie regulują pewnych praw szczegółowo. Przepisy szczególne odnoszą się do takich grup zawodowych jak: nauczyciele, sędziowie, pracownicy ZOZ i zakładów opieki społecznej, urzędnicy państwowi, pracownicy policji itp.

Źródła prawa pracy

1. Konstytucja RP.

2. Umowy międzynarodowe weryfikowane przez Polskę za uprzednią zgodą wyrażoną w ustawie i ogłoszone w dzienniku ustaw. W szczególności doniosłą rolę odgrywają konwencje międzynarodowej organizacji pracy(MOP).

3. Kodeks pracy i prawa pracy takie jak: ustawa o związkach zawodowych, ustawa o zatrudnieniu socjalnym, ustawa o służbie medycyny pracy.

4. Rozporządzenia wydane przez organy wskazane w konstytucji, na podstawie szczegółowego upoważnienia zawartego w ustawie i w celu jej wykonania.

5. Inne źródła prawa, specyficzne dla prawa pracy, takie jak: układu zbiorowe pracy, regulaminy oraz statuty.

Zgodnie z art. 9 § 2 KP. postanowienia układów zbiorowych pracy i porozumień zbiorowych oraz regulaminów i statutów nie mogą być mniej korzystne dla pracowników niż przepisy KP. oraz innych ustaw i aktów wykonawczych.

Podstawowe zasady prawa pracy:

Art. 11¹ § 1 KP.- określa zasadę swobody nawiązania stosunku pracy. Zgodnie z tym przepisem nawiązywanie stosunku pracy oraz ustalenie warunków pracy i płacy, bez względu na podstawę prawną tego stosunku, wymaga zgodnego oświadczenia woli pracodawcy i pracownika. Stosunek ten zaliczamy do stosunku o charakterze zobowiązującym, dla którego nawiązania konieczne jest zgodne współdziałanie obu stron.

Zasada swobody wyboru pracy:

Zgodnie z art. 65 ustawy 1 konstytucji RP. Każdemu zapewnia się wolność wyboru i wykonywania zawodu oraz wyboru miejsca pracy, przy czym wyjątki od tej reguły określa ustawa. Obowiązek pracy może być nałożony tylko przez ustawę. Powyższą regulację zawartą w konstytucji RP. Dopełnia art., 102 § 1 KP., który stanowi, że każdy ma prawo do swobodnie wybranej pracy. Nikomu z wyjątkiem przypadków określonych w ustawie, nie można zabronić wykonywania zawodu. Zasada swobody wyboru pracy nie ma charakteru absolutnego, ponieważ do wykonywania niektórych prac przepisy prawa powszechnie obowiązującego wymagają posiadania stosownych uprawnień. Ponadto ustawodawca zabronił wykonywania niektórych szczególnie uciążliwych prac osobom młodocianym i kobietom w ciąży.

Zasada równości pracowników.

Zasada ta została wyrażona w przepisie ustawy 11² KP. zgodnie, z którym pracownicy mają równe prawa z tytułu wykonywania takich samych obowiązków, dotyczy to w szczególności równego zatrudnienia kobiet i mężczyzn w zawodzie. Zasada ta również nie ma charakteru absolutnego, ponieważ mogą występować pewne zróżnicowania ze względu na wiek lub niepełnosprawność.

Prawo do wypoczynku.

Zgodnie z tą zasadą pracownik ma prawo do wypoczynku, który zapewniają przepisy o czasie pracy. W dniach wolnych od pracy (niedziela i niektóre święta), oraz o urlopach wypoczynkowych.

Zgodnie z art. 15 ¹ pracodawca jest obowiązany zapewnić pracownikom bezpieczne i higieniczne warunki pracy.

Zasada uprzywilejowania pracownika.

Zasadę tę wyraża art.18 § 1 KP., zgodnie, z którym postanowienia umów o pracę oraz innych aktów, na których podstawie powstaje stosunek pracy, nie mogą być mniej korzystne dla pracownika niż przepisy prawa pracy. Postanowienie umów o pracę oraz innych aktów, na podstawie, których powstaje stosunek pracy mniej korzystny dla pracowników niż przewidują to przepisy prawa pracy, są nie ważne, zamiast nich stosuje się odpowiednie przepisy prawa pracy. Zasada ta oznacz również, że pracodawca zawsze może zatrudnić pracownika na korzystniejszych warunkach, niż przewidują to powszechnie obowiązujące przepisy prawa pracy.

Zakaz dyskryminacji zatrudnienia.

Zgodnie z tą zasadą jakakolwiek dyskryminacja w zatrudnieniu, bezpośrednio lub pośrednio w szczególności ze względu na płeć, wiek, niepełnosprawność oraz religię, narodowość, przynależność związkową a także ze względu na zatrudnienie na czas określony, lub nieokreślony, albo w pełnym lub niepełnym wymiarze czasu pracy jest niedopuszczalna.

27 październik

Stosunek pracy

Zgodnie z art. 22 § 1 KP. przed nawiązaniem stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca do zatrudnienia pracownika za wynagrodzenie.

Podstawowe elementy stosunku pracy.

1. Rodzaj pracy- powinien być określony w akcie będącym podstawą stosunku pracy. Rodzaj pracy jest to zespół czynności, które będą należały do obowiązków pracownika.

2. Kierownictwo prawodawcze. Jest to kompetencja do wydawania przez niego poleceń wiążących dla pracownika, jeśli nie są one sprzeczne z umową i prawem.

3. Miejsce wykonywania pracy. Powinno być określone w umowie o pracę bądź też w innym akcie będącym podstawą powstania stosunku pracy.

4. Obowiązek zatrudnienia pracownika. Pracodawca jest zobowiązany umożliwić pracownikowi rzeczywiste wykonywanie pracy, w przypadku, gdy tego nie uczyni bez uzasadnionych przyczyn (np. w razie przestoju), to pracownik może przed sądem pracy dochodzić roszczenia o dopuszczenie do pracy.

5. Osobiste świadczenie pracy przez pracownika.

6. Zarobkowy charakter pracy.

Zatrudnienie w warunkach określonych w art. 22 § 1KP., jest zatrudnieniem na podstawie stosunku pracy, bez względu na nazwę zawartej przez strony umowy. Nie jest dopuszczalne zastąpienie umowy o pracę umową cywilno prawną, przy zachowaniu warunków wykonywania pracy określonych w art. 22 § 1 KP.

Nazwa umowy np. umowa zlecenie, umowa o dzieło nie ma decydującego znaczenia, czy to jest umowa o dzieło czy zlecenie. Zawsze należy uznać, że jest to stosunek pracy, o ile praca jest wykonywana w warunkach określonych w art. 22 § 1 KP. W przypadku, gdy zawarta przez strony umowa zawiera elementy charakterystyczne zarówno dla umowy o pracę jak i umowy cywilno prawnej, to dla oceny rodzaju stosunku prawnego decydujące znaczenie ma ustalenie, które z tych cech mają charakter przeważający.

Pracodawca ma prawo żądać od osoby ubiegającej się o zatrudnienie podania danych osobowych obejmujących: imię i nazwisko, imiona rodziców, datę urodzenia, miejsce zamieszkania w tym adres do korespondencji, wykształcenie, a także przebieg dotychczasowego zatrudnienia.

Umowa o pracę

1. Zawarcie umowy o pracę. Zgodnie z art. 25 § 1 KP. umowę o pracę zawiera się na czas nieokreślony, na czas określony, lub na czas wykonywania określonej pracy, jeśli zachodzi konieczność zastępstwa pracownika w czasie jego usprawiedliwionej nieobecności w pracy, pracodawca ma prawo w tym celu zatrudnić innego pracownika na podstawie umowy o pracę na czas określony obejmujący czas tej nieobecności. Każda z wyżej wymienionych umów może być poprzedzona umową o pracę na okres próbny nie przekraczający okres trzech miesięcy.

Umowa o pracę na czas nieokreślony jest umową bezterminową. Trwa ona do czasu jej ustania w następstwie oświadczeń woli obu stron, stosunku prawnego tzw. porozumienie rozwiązujące, lub jednej z nich tj. wypowiedzenie bądź rozwiązanie umowy bez wypowiedzenia. Ponadto umowa o pracę na czas nieokreślony rozwiązuje się na skutek zajścia, zdarzenia, z którym przepisy prawa powszechnie obowiązującego wiążą skutek wygaśnięcia stosunku pracy (np. śmierć pracownika).

2. Umowa na czas określony- na ogół zawierana jest na okres kończący się datą, wyznaczoną przez strony jako konkretna data kalendarzowa. Jednakże data końcowa może być wyznaczona przez wskazanie zdarzenia, którego zajście spowoduje rozwiązanie stosunku pracy, np. powrót do pracy pracownika, który był w tym czasie zastępowany przez pracownika zatrudnionego na podstawie umowy na czas określony.

3. Umowa na czas wykonywania określonej pracy. Termin końcowy tej umowy określony jest przez wykonanie konkretnego zadania np. zebrania pewnej ilości ziemniaków. Poza tym termin końcowy tej umowy może być wyznaczony przez wskazanie wykonania określonego dzieła np. wybudowania domu.

4. Umowa na okres próbny. Umowa ta ma charakter szczególny, ponieważ podstawowym jej celem jest ocena przez pracodawcę przydatności pracownika oraz ocena przez pracownika warunków zatrudnienia. Umowa ta może być zawarta na okres do trzech miesięcy i rozwiązuje się z nadejściem umówionego terminu.

W myśl art. 25 ¹ §1 KP. zawarcie kolejnej umowy o pracę na czas określony jest równoznaczne w skutkach prawnych z zawarciem umowy o pracę na czas nieokreślony, jeśli poprzednio strony dwukrotnie zawarły umowę o pracę na czas określony na następujące po sobie okresy, o ile przerwa między rozwiązaniem poprzedniej a nawiązaniem kolejnej umowy o pracę nie przekroczyła jednego miesiąca. Celem tego przepisu jest eliminacja sytuacji, w której pracodawca zawiera z pracownikiem kilka umów o pracę na czas określony, na tym samym stanowisku. Powyższa regulacja dotyczy wyłącznie umów o pracę zawartych na czas określony, wyjątek od tej regulacji ustanawia art. 25 ¹ § 3 KP., który stanowi, że przepisu § 3 nie stosuje się do umów o pracę na czas określony zawartych:

1. W celu zastępstwa pracownika w czasie jego nieusprawiedliwionej nieobecności w pracy.

2. W celu wykonywania pracy o charakterze dorywczym lub sezonowym, albo zadań wykonywanych cyklicznie.

Stosunek pracy nawiązuje się w terminie określonym w umowie jako dzień rozpoczęcia pracy, a jeśli tego terminu nie określono, w dniu zawarcia umowy.

Obowiązkowymi elementami umowy o pracę są:

1. Strony umowy

2. Rodzaj umowy

3. Data zawarcia

4. Warunki pracy i płacy a zwłaszcza rodzaj pracy, miejsce wykonywania pracy, wynagrodzenie za pracę odpowiadające rodzajowi pracy, ze wskazaniem składników wynagrodzenia, wymiar czasu pracy(etat), a także termin rozpoczęcia pracy.

---