Pozycja dziecka w rodzinie
Część 1

Pozycja dziecka w rodzinie i społeczeństwie ulegała przez wieki przemianom. Duży wpływ na to miał proces demokratyzacji życia
rodzinnego . Zmiana pozycji dziecka w rodzinie wyrażała się w jego  nowych rolach rodzinnych , domowych , zmieniających się relacjach  między rodzicami a dzieckiem, a przede wszystkim w innym niż  dotychczas miejscu zajmowanym przez dziecko w hierarchii wartości  rodzinnych .   Dzisiaj rodzina jest dla dziecka a nie dziecko dla rodziny . To  ono staje się celem i sensem rodzicielskiego życia . Inaczej jest też  dziś traktowane rodzicielstwo . Dziecko jest dla rodziców szczęściem,  a nie ciężarem lub przykrym obowiązkiem ( zawsze są jednak wyjątki ,  o tym trzeba pamiętać ) . Zajmowanie się dzieckiem , pielęgnowanie ,  choć często nie bez trudu, staje się radością .Celem wychowania jest  wprowadzenie dziecka w kulturę społeczeństwa , rozwój jego  indywidualności , zdolności i zainteresowań .  Rodzina stanowi intymne środowisko , w którym stosunki między  rodzicami a dziećmi powinny być swobodne , bez przymusu . Pogodny  nastrój , serdeczność i wzajemne zrozumienie tworzą właściwy klimat  rodzinny . Dziecko w takich warunkach rozwija się prawidłowo . Czuje  się rozumiane i potrzebne . Jego pozycja w rodzinie zależna jest od  struktury rodziny, jej poziomu kulturalnego, osobowości rodziców ,  postaw rodzicielskich , a także od wzajemnych układów  interpersonalnych w rodzinie .  Pozycja dziecka w rodzinie Część 2   Dziecko w rodzinie wielodzietnej     Pozycja dziecka w rodzinie wielodzietnej wyznacza jego rolę  wśród członków grupy rodzinnej , wpływ na stosunki między członkami ,  szczególnie między rodzeństwem , warunkuje współżycie rodziców między  sobą . Ważne są tu także czynniki , które w znacznym stopniu  kształtują rodzinę , jak liczba dzieci , płeć , wiek , itp. W  rodzinach o większej liczbie dzieci zmienia się struktura rodziny ,  która ma wpływ na rozwój całkowicie odrębnego typu osobowości  poszczególnych członków rodziny .  Z chwilą przyjścia na świat następnego dziecka i dzieci dalszych  rodzice muszą się do nich ustosunkować na płaszczyźnie  rodzicielstwa , jako matka i ojciec. Każde następne dziecko , rodząc  się wpływa w zasadniczy sposób na postawę swoich rodziców , przede  wszystkim wobec dzieci , które już żyją w rodzinie . Mianowicie ,  zmusza ich do zajęcia się sobą na pierwszym miejscu i pozostawienia  niejako z boku dzieci , które już są . Rodzice popełniają wiele  błędów wychowawczych , zupełnie niezamierzonych , w imię źle  rozumianej miłości do dziecka . Najwięcej tych omyłek popełniają  względem pierwszego dziecka a wynika to z ich braku doświadczenia  rodzicielskiego .  W rodzinie wielodzietnej zarówno rodzice jak i dzieci  rozumieją , że wszyscy są dla wszystkich . Nawet najmłodsze dziecko w  rodzinie szybko zrozumie , że do matki i ojca ma prawo także jego  starsze rodzeństwo . Rodzice włączają swoje dzieci w pracę i  obowiązki domowe . Przez pomoc rodzicom zdobywają dzieci cechy  charakteru: pracowitość , obowiązkowość , uczciwość , dokładność,  życzliwość a także samodzielność . Rodzice kochając swoje dzieci, są  wobec nich bardziej krytyczni i wymagający . Na tle licznego  potomstwa , wyraźniej widzą dobre i złe strony każdego ze swoich  dzieci. Zdarza się czasem, że traktują swoje dzieci niejednakowo -  jedno łagodnie , inne zaś surowo . W ten sposób niszczy się z reguły  dobre kontakty między rodzeństwem , utrwala zazdrość o uczucia matki  i ojca , wywołując liczne konflikty i napięcia . W rodzinie  wielodzietnej dziecko podlega wpływowi i kontroli rodzeństwa , stale  się z nim porównuje lub robią to rodzice .  Ponieważ rodzice w rodzinach wielodzietnych są bardziej  obciążeni , zajęci , zapracowani , mniej czasu poświęcają swoim  dzieciom , dlatego w większym stopniu włączają w różnorodne formy  pomocy dla rodziny starsze dzieci . Rodzeństwo starsze opiekuje się a  nawet wychowuje młodsze dzieci w rodzinie i bardzo często przykład  czerpie od rodziców , stawiając młodszym dzieciom duże wymagania.  Dzięki temu między rodzeństwem rodzi się głębokie uczucie ,  przywiązanie , więź uczuciowa . Możliwość codziennych bliskich  kontaktów z rodzeństwem jest dla dziecka bardzo korzystna . Dzieci  takie są bardziej uspołecznione , przyjacielskie , serdeczne , mają  bogate doświadczenia w kontaktach społecznych , nawet gdy uczęszczają  do przedszkola czy szkoły . Rzadziej też niż jedynacy bywają otaczani  przez rodziców przesadną opieką , co może wpływa na stałość  nastrojów , mniejszą pobudliwość i skłonność do przerzucania uwagi z  przedmiotu na przedmiot . Przejawiają też mniej cech dziecka  nerwowego . Wśród rodzeństwa rodzi się głęboka przyjaźń ,  przychylność , które są tym trwalsze i głębsze im większe istnieją  różnice wieku rodzeństwa Dzieci z większych rodzin są także bardziej  popularne w grupach rówieśniczych . Dzieci w rodzinach wielodzietnych  bardziej uwrażliwiają się na sprawiedliwość , ponieważ na każdym  niemal kroku słyszą , że wszystko jest do podziału np. słodycze . W  rodzeństwie najlepiej zobaczy się wartość drugiego , a to skłania  dziecko do opanowania się , wyrzeczenia i ofiary . Rodzi się  atmosfera miłości , zamiera miłość egoistyczna i egocentryczne  patrzenie na otaczający świat . Nie zawsze jednak dzieci z rodzin  wielodzietnych są szczęśliwe . Często narzekają , że muszą się  wszystkim dzielić , że noszą ubrania po rodzeństwie , że bawią się  starymi zabawkami , że rodzice nie mają dla nich czasu . Jest to  związane ze statusem materialnym rodziny wielodzietnej, który  zazwyczaj nie jest zbyt dobry . Powierzanie dzieciom w większych  rodzinach różnych czynności rozwija w nich zaradność życiową i  samodzielność. Po pierwsze dlatego , że rodzice nakładają na dzieci  obowiązki , po drugie dlatego , że mniej czasu poświęcają każdemu z  nich . Dzieci mają wtedy mniej nadzoru ze strony rodziców -  obserwując pragną ich naśladować i stają się samodzielne.  Wychowywanie się dzieci wśród licznego rodzeństwa stwarza możliwości  większej różnorodności charakterów , bardziej złożonych i bogatszych  osobowości . Pozycja dziecka w Rodzinie Część 3   Jedynak w rodzinie  Pozycja jedynaka w rodzinie różni się od pozycji dziecka  posiadającego rodzeństwo pod kilkoma istotnymi względami :   - rodzina jedynaka jest mniej liczna , a tym samym występuje w  niej mniej systemów wzajemnego oddziaływania - dziecko jest w niej jedynym niedorosłym członkiem , co czyni jego  pozycję w tej rodzinie specyficzną , uprzywilejowaną i podporządkowaną - brak rodzeństwa , nie tylko zmniejsza liczbę osób i wzajemnych  oddziaływań w rodzinie , ale sprawia , że wzajemne stosunki między  członkami cechują się przewagą jednego partnera a w tym przypadku  rodzica , matki lub ojca .   W jedynaku ogniskują się wszystkie ambicje i oczekiwania  rodziców. Wiele jest dziedzin życia , w których musi być dobry , żeby  zadowolić rodziców , którzy stale go obserwują i wiele od niego  wymagają . Zapewne wiele razy dziecko słyszy te słowa : „pamiętaj ,  nie możesz nas zawieść , mamy tylko ciebie , itp.” Wielkie jest to  dla dziecka obciążenie , musi się starać sprostać tym nadziejom .  Choć więc jedynak nie musi „donaszać” ubrań po rodzeństwie , często  ma własny pokój , nikt nie niszczy mu zeszytów i zabawek , to jednak  nie ma on lekkiego życia .Na podstawie literatury , własnych  doświadczeń i obserwacji w pracy z dziećmi nasuwają mi się różne  wnioski dotyczące dzieci jedynych w rodzinie . Jedynacy nieraz  ujawniają pragnienie posiadania rodzeństwa . Nie jest prawdą , że  jedynacy są zawsze niespołeczni , bywa tak oczywiście , ale nieraz  wręcz wybijają się w tej dziedzinie , dążąc do przebywania z  rówieśnikami , których w rodzinie nie mają . Odczuwają w domu jakiś  brak . Posiadanie rodzeństwa uczy pewnych rzeczy automatycznie .  Jedynak nie musi dzielić się jedzeniem , słodyczami , zabawkami , ale  nie ma też okazji do uczenia się w tak prosty sposób pamięci o  innych . Nie ma też okazji doświadczenia relacji braterskiej :  równego z równym , która ma inny charakter , niż kontakt z nawet  najbardziej demokratycznie nastawionymi rodzicami . Bratu można  czasem ustąpić, a czasem obstawać przy swoim zdaniu , ale zawsze  trzeba liczyć się z jego obecnością i jego innością.  Jedynak nie ma żadnych czynników , które mogłyby wywrzeć na  dziecko wpływ albo oderwać je od zagadnień świata dorosłych .  Życiowemu doświadczeniu dziecka brak jest rozmaitości : od wczesnego  dzieciństwa obcując z dorosłymi , poznaje i naśladuje ich . Nie jest  to korzystne dla rozwoju dziecka , gdyż zbyt wcześnie staje się ono  dojrzałe i pozbawione dziecięcej naiwności i bezpośredniości.  Prawidłowy rozwój dziecka wymaga pewnej równowagi , oddziaływania  dorosłych z jednej strony oraz rówieśników i rodzeństwa z drugiej  strony . Jedynacy wykazują większe trudności w przystosowaniu  społecznym niż dzieci z większych rodzin . Pojawia się większa  nerwowość i zawziętość . Jedynak często niezrównoważony uczuciowo ,  nadmiernie pobudliwy , łatwo popada w konflikty z otoczeniem . Takie  dzieci mają stosunkowo małą popularność w zespołach klasowych .  Brakuje im przeważnie radości , są bardziej zamknięte w sobie , mało  otwarte na środowisko społeczne, a z tego powodu doświadczają  samotności . Samotność jest szczególnie boleśnie odczuwana przez  jedynaków w tych sytuacjach , które są typowo dziecięce i nie mogą w  nich w pełni uczestniczyć rodzice , np. zabawie , która jest potrzebą  rozwojową dziecka. Badania psychologów (M.Ziemska , M.Przetacznikowa)  wykazały , że aż 78,5% jedynaków narzeka na brak rodzeństwa . Rodzice  starają się wyrównywać brak rodzeństwa w sposób zastępczy :  towarzyszem zabaw i partnerem związków uczuciowych staje się pies ,  kot czy lalka . Samotność może też prowadzić do wytworzenia sobie w  wyobraźni postaci fikcyjnych , z którymi będzie rozmawiało , bawiło  się . Jedynakowi w rodzinie brakuje konkurencji rówieśników , dlatego  jego zachowania mogą mieć charakter infantylny , dziecięcy. Często  zresztą mówi się do niego , że jest małym dzieckiem wymagającym  troski i opieki . Może być też odwrotnie . Dziecko traktowane jest  jak dorosły . Z tych powodów jedynacy bywają często pozbawieni  prawidłowej świadomości społecznej dziecka na danym poziomie jego  rozwoju .   Jedynactwo sprzyja też utrwaleniu negatywnych postaw  rodzicielskich , szczególnie u matki . Uważa ona dziecko ciągle za  małe i nieporadne wyręczając je w czynnościach , które do niego  należą . Rodzice traktują jedynaka jak malutkie dziecko , hamując w  nim wszelką inicjatywę i dążenie do samodzielności . Często w swojej  pracy obserwuję sytuację , kiedy to matka ubiera dziecku 6 czy 7- letniemu kurtkę , buty , nosi mu tornister czy nawet karmi . Jest on  najmłodszy i według rodziców wymaga ciągłej troski . Jego zdrowie  jest przedmiotem nadmiernych i nieuzasadnionych obaw : nie może  biegać - żeby się nie spocił , nie może się kąpać - żeby się nie  utopił, itp. Dziecko takie jest pozbawione najmniejszego ryzyka  życiowego . Z drugiej zaś strony , jedynakowi wolno robić wszystko co  chce i na co ma ochotę . Wolno mu objadać się czekoladą , lodami - bo  lubi , wolno wymagać drogich zabawek - bo mu się podobają, wolno  odnosić się ordynarnie - bo ktoś go zdenerwował .  W parze z nadmierną opieką idzie często zbytnia pobłażliwość  rodziców wobec jedynaka . Wymagają od nich niewiele , a ponieważ brak  im odniesienia i porównania ich z innymi dziećmi w rodzinie ,  urastają oni w ich przekonaniu do rangi ideałów . Rodzice w tym  jednym dziecku chcą widzieć swoje ideały , zrealizować swoje plany  życiowe , swoje ambicje . Obraz idealnego dziecka oraz wszelkie  nadzieje w nim pokładane prowadzą do tego , że tylko własne dziecko  uważane jest za dobre i grzeczne , inne zaś za dokuczliwe i złe . W  rodzicach a szczególnie w matce powstaje niechęć i uprzedzenie do  przedszkola, szkoły , dzieci z podwórka . Często wtedy starają się  odizolować swoje dziecko od wpływu rówieśników . Równocześnie narasta  między rodzicami a jedynym dzieckiem postawa silnej współzależności .  Na skutek nadmiernej koncentracji na dziecku , jedynak traci  samodzielność ale równocześnie podporządkowuje sobie rodziców w  pewnych dziedzinach . Miłość i czułość rodzicielska względem jedynaka  nacechowane są pewną nerwowością . Często nie zdają oni sobie  sprawy , że wychowują egoistę . Szczególnie matki jedynaków są  bardziej drażliwe , zdenerwowane , cechuje je lęk o losy i przyszłość  dziecka . Owa lękliwość i nadwrażliwość udziela się samemu  jedynakowi . Obdarzany zazwyczaj silną miłością i otoczony zbyt  troskliwą opieką , rodzi w sobie lęk przed utratą rodziców i formuje  się w nim postawa silnej zależności od rodziców.   Wychowanie jedynaków jest bardzo utrudnione , ze względu na  sztuczne warunki rozwoju , spowodowane brakiem rodzeństwa oraz  specyficznym oddziaływaniem wychowawczym rodziców podyktowanym faktem  jedynactwa .  Znany badacz problemu jedynactwa w rodzinie A.Adler  stwierdził,że jedynactwo predysponuje dziecko do bycia trudnym . Na  podstawie badań wielu psychologów (m.in. J.Rembowski , M.Ziemska ,  Z.Zaborowski ) można jednak stwierdzić , iż to jakie będzie dziecko w  rodzinie bez rodzeństwa , zależeć będzie od wielu czynników :  - od postaw rodzicielskich  - określonych wzorów postępowania i zachowania  - od zakresu i intensywności kontaktów z rówieśnikami w domu i  poza domem  - od osobowości rodziców - od stosunków rodziców  względem dziecka .  Pozycja dziecka w Rodzinie Część 4   Dziecko w rodzinie funkcjonalnej i dysfunkcjonalnej     Środowisko rodzinne jest najważniejszym środowiskiem  wychowawczym dziecka . Wspólnota bowiem , jaką jest rodzina posiada  określone cele i wartości, które angażują wszystkich jej członków . W  rodzinie , jak w żadnym innym środowisku na pierwszy plan wysuwają  się kontakty personalne , a na ich tle dopiero kontakty rzeczowe .  Kontakty te mają duży ładunek emocjonalny , wnoszą atmosferę  otwartości i bezpośredniości , wzajemnego zaufania i życzliwości,  wierności i oddania .  Rodzina normalna , prawidłowo funkcjonująca , w której panuje  właściwa atmosfera emocjonalno - wychowawcza , gdzie wszyscy mają  swoje prawa i obowiązki jest tym samym środowiskiem wychowawczym  dziecka , w którym kształtują się jego postawy : życzliwości i  sympatii . Dziecko otaczane w rodzinie rozumną miłością i umiejętnie  wychowywane , rozwija w sobie życzliwość , sympatię , współczucie nie  tylko w stosunku do swoich najbliższych, ale i każdego człowieka .  Unika złośliwości , zadawania przykrości. Dziecko uczy się współżyć i  współdziałać w rodzinie poprzez naśladowanie wzorów dostarczanych mu  przez rodziców i starsze rodzeństwo . W rodzinie scalonej miłością ,  realizacja macierzyństwa i ojcostwa daje wiele radości i pełne  uznanie . Dziecko czuje się w niej dobrze : jest kochane i  akceptowane , jest bezpieczne , pewne siebie , ufa rodzicom , jest  otwarte i ufne także wobec innych ludzi , jest aktywne i wytrwałe w  działaniu , zna swoje prawa , ale ma też i swoje obowiązki . Jak  wykazuje literatura psychologiczna i pedagogiczna , obserwacje a  także doświadczenie , iż tylko w rodzinach zdrowych psychicznie i  moralnie , w których rodzice ustosunkowują się z rozumną miłością do  dziecka , dziecko ma zapewnione warunki dla wszystkich potrzeb  rozwojowych . Tylko w nich na ogół wychowują się dzieci zdrowe  psychicznie : radosne , ufne , z poczuciem własnej wartości , zdolne  do powściągliwości , do wysiłku . Daje się w nich wiele okazji do  kochania , a także podziwiania i zachwycania się matką i ojcem .  Nie znaczy to , że w rodzinach normalnie czy mówiąc inaczej  zdrowo funkcjonujących brak jest problemów i nieporozumień . Zdarzają  się one oczywiście, ale rozwiązywane są na bieżąco i nie osłabiają  więzi uczuciowych  Niektóre rodziny są jednak wyraźnie nieporadne w zakresie  oddziaływania na własne potomstwo . Kochają wprawdzie swoje dzieci ,  ale nie umieją nimi kierować . Brakuje im pewnej wiedzy  pedagogicznej , nie rozumieją ani rodzicielskich powinności , nie  dostrzegają popełnianych błędów . Rodziny te są niezaradne życiowo.  Dzieci nie mają wtedy wzorów do naśladowania , lekceważą rodziców,  szybko się usamodzielniają . Są też rodziny dysfunkcjonalne , czyli  takie , które nie spełniają wszystkich funkcji im przypisywanych .  Przyczyną powodującą zachwianie równowagi środowiska rodzinnego jest  najczęściej osłabienie więzi uczuciowych łączących małżonków, brak  czasu na zajmowanie się dzieckiem i domem , całkowite zaangażowanie  jednego lub obojga rodziców w pracę zawodową oraz słabe  zainteresowanie rodziną . Dziecko wtedy wzrasta w rodzinie pełnej  nieporozumień i konfliktów , w atmosferze uczuciowego chłodu .  Prowadzi to często do zaburzeń emocjonalnych dziecka . Dziecko  potrafi się zmienić nie do poznania . Zaczyna mieć problemy z nauką ,  staje się niegrzeczne , sprawia kłopoty , chce zwrócić na siebie  uwagę . Bardzo często naganne zachowanie się dziecka jest tolerowane  przez rodziców w ramach pozyskiwania jego względów . Chodzi tu  zwłaszcza o sytuacje rodzin rozwodzących się rodziców . Każdy z  rodziców powstrzymuje się od karcenia dziecka , bojąc się stracić  jego przychylność . W małżeństwach skłóconych lub rozwiedzionych  dziecko jest często przedmiotem zemsty jednego z rodziców przeciwko  drugiemu . Jest ono często przekupywane . Rodzice licytują się  chcąc , aby dziecko akceptowało postępowanie jednego z nich przeciwko  drugiemu . W niektórych rodzinach występuje też ostra rywalizacja  między rodzicami o uczucia dziecka . Nieraz nawet słyszy się słowa  np. matki do córki : chodź , kupię ci zabawkę , bo tata żałuje dla  ciebie pieniędzy itp. Dziecko traci zupełnie poczucie bezpieczeństwa  i równowagi . Jest często wykorzystywane w kłótni między rodzicami .  Staje się niepewne , nieufne , zamyka się w sobie , a nawet załamuje.  Najcięższe warunki rozwoju ma dziecko w rodzinie  zdemoralizowanej , o niskim poziomie moralnym i kulturalnym . Mam tu  na myśli rodziny patologiczne . Wprawdzie rodziny skłócone i rozbite  też się do nich zalicza , lecz tworzą one jednak odmienny ich typ .  Najczęstszą przyczynę patologii rodziny stanowi alkoholizm . Jest on  najgroźniejszym wrogiem prawidłowego rozwoju dziecka ,  najpoważniejszym źródłem trudności wychowawczych tkwiących w  rodzinie . Pogarsza on znacznie sytuację materialną rodziny . Wydatki  na alkohol pochłaniają najwięcej środków z budżetu rodzinnego .  Rezultatem tego jest , iż dzieci żyjące w tych rodzinach są  niedożywione , nie mają ubrań , zabawek , książek , nawet miejsca i  czasu do nauki . Nieodpowiednie zaś warunki do nauki obniżają jego  wyniki nauczania , a głód zmusza nawet do żebrania lub kradzieży.  Alkoholizm może występować u jednego z rodziców (częściej u ojca),  czasami jednak u obojga . Przy alkoholiźmie ojca , jeśli matka jest  zaradna i troskliwa , łatwiej może chronić dzieci przed nędzą i  upokorzeniem . Jeśli jednak nie umie walczyć o prawa swoje i dzieci ,  biernie poddaje się tyranii męża , wówczas sytuacja jest bardzo  ciężka. W rodzinach , w których nadużywany jest alkohol , dzieci mają  słabe możliwości rozwojowe . Często też bardzo wcześnie alkohol  podawany jest także dziecku . Pod wpływem pijackich awantur ,  bijatyk, maltretowania członków rodziny , dziecko żyje w ciągłym  strachu , lęku , staje się znerwicowane , niezrównoważone . Dzieci są  bite , maltretowane , niewyspane , głodne , pozbawione radosnego i  szczęśliwego dzieciństwa . Często mają żal do rodziców alkoholików ,  nienawidzą ich , wstydzą się ich .  Bardzo ciężki jest los dzieci , których matki prowadzą rozwiązły  tryb życia . W przypadku głębokiego zdemoralizowania , matka porzuca  swoje dziecko zaraz po urodzeniu . Bywa jednak i tak ,że swój  proceder uprawia w mieszkaniu, w którym są dzieci , a nawet znane są  praktyki wciągania córek do prostytucji . Córki bywają także  zdemoralizowane przez ojców , a sytuacja ich jest wtedy tragiczna .   Niektóre dzieci mają nieszczęście wyrastać w rodzinach  przestępczych , wykolejonych z tzw. marginesu społecznego . Zanim  rodzice trafią do więzienia, często wciągają dzieci w działalność  przestępczą . Po aresztowaniu rodziców , u dzieci często dochodzi do  głębokich zmian w psychice i postępowaniu . Dziecko wstydzi się , że  ojciec czy matka przebywa w więzieniu, czuje się napiętnowane,  nieszczęśliwe , a przez to staje się agresywne .  Innym rodzajem rodzin patologicznych są rodziny o niskim  poziomie moralnym rodziców i innych członków rodziny . Dorośli  używają wulgarnego języka , tolerują kradzieże , oszukują , nie  przestrzegają norm moralnych , nie uczą dzieci właściwego  zachowania , ale odwrotnie , chwalą cwaniactwo , kombinatorstwo ,  cieszą się kiedy dziecko przynosi do domu skradzione przedmioty .   Bardzo groźnym objawem patologii rodzinnej jest używanie przez  rodziców (jednego lub obojga) narkotyków . Fakt ten jest zazwyczaj  przed dzieckiem ukrywany , ale w rodzinie takiej brak jest równowagi  emocjonalnej , brakuje środków do życia , często dziecko pozostawione  jest samemu sobie . Narkomani nie są zdolni do systematycznej pracy i  do zajmowania się wychowywaniem dzieci . Dziecko w takiej rodzinie  jest zagrożone i może sprawiać poważne trudności .  Trudna jest też sytuacja dziecka w rodzinie , gdzie ojciec lub  matka są chorzy psychicznie . Ich choroba przyczynia się do tego , iż  nie mogą , nie są w stanie normalnie wychowywać swoich dzieci .   Pozycja dziecka w rodzinach dysfunkcjonalnych jest niestabilna ,  trudna do sprecyzowania . Zazwyczaj jednak rodziny patologiczne  stwarzają poważne zagrożenie dla rozwoju dziecka , przysparzają  społeczeństwu wiele kłopotów . To w nich najczęściej wzrastają  nieletni przestępcy , jednostki nieszczęśliwe , aspołeczne ,  nieprzystosowane do życia w społeczeństwie .  Pozycja dziecka w Rodzinie Część 5   Amerykańska psychoterapeutka P.Mellody twierdzi , iż wszystkie dzieci  rodzą się z pięcioma charakterystycznymi cechami , takimi jak :  cenność , bezradność , niedoskonałość , zależność i niedojrzałość .  Rodzice w rodzinie funkcjonalnej pomagają swoim dzieciom rozwinąć  każdą z tych cech .  § W rodzinie funkcjonalnej dziecko jest cenne przez sam fakt ,  że się urodziło . Rodzice nie cenią żadnego innego członka rodziny  lub żadnej osoby spoza rodziny bardziej od swego dziecka .  § Dzieci są bezbronne i muszą podlegać ochronie ze strony  rodziców. Rodzice uznają i szanują prawa dziecka do jego własnego  ciała , myśli , zachowań i uczuć . Nie atakują je fizycznie ,  seksualnie , intelektualnie ani emocjonalnie.  § Rodzice wiedzą , że nikt nie jest doskonały . Oni sami  popełniają błędy i rozumieją , że dzieci też mają prawo je  popełniać , gdyż niedoskonałość jest atrybutem dziecięcości .  Rodzice uczą dzieci jak naprawić błędy i wyrządzone krzywdy .  § Dzieci ze względu na niedojrzałość są zależne od rodziców w  zaspokajaniu swych potrzeb i pragnień . Rodzice w rodzinie  funkcjonalnej nie tylko troszczą się o zaspokojenie potrzeb dzieci ,  ale w miarę jak dziecko rośnie uczą je , jak ma te potrzeby  zaspokajać samodzielnie .  § Niedojrzałość dziecka w rodzinie funkcjonalnej jest uznawana  za jego naturalną cechę , a rodzice wiedzą czego się spodziewać po  dziecku na każdym poziomie rozwoju i pozwalają dzieciom być po prostu  dziećmi . Nie oczekują od dziecka , że będzie zachowywało się  bardziej lub mniej dojrzale i odpowiedzialnie niż to wynika z jego  wieku .     W rodzinach dysfunkcjonalnych rodzice nie reagują właściwie na  pięć wrodzonych cech dziecka : cenność , bezradność ,  niedoskonałość , zależność i niedojrzałość . Zamiast dziecko wspierać  i ochraniać rodzice ignorują je , stale mają pretensje o to , iż  dziecko takie właśnie jest .  § Cenność dziecka w rodzinie dysfunkcjonalnej nie jest mu  uświadamiana , dziecko natomiast jest zasypywane uwagami  podkreślającymi jego mniejszą wartość niż innych członków rodziny .  Dziecko często wyśmiewane ma poczucie niskiej wartości i czuje się  gorsze od innych .  § Bezbronność dziecka w rodzinie dysfunkcjonalnej jest  nadużywana . Rodzice nie chronią dziecka i nie uczą je , jak unikać  wykorzystywania i poniżania przez innych . Dzieci są więc nadmiernie  bezbronne , narażone na zranienia .  § Niedoskonałość dziecka w dysfunkcjonalnej rodzinie nie jest  uznawana ani szanowana . Dzieci są stale atakowane za swą  niedoskonałość , a nawet wierzą że niedoskonałość jest czymś  nienormalnym . Rodzice podchodzący w niewłaściwy sposób do  niedoskonałości swych dzieci , często nie potrafią również swojej  niedoskonałości . Dzieci atakowane przez rodziców za swoje błędy  stają się często w wieku dorosłym albo perfekcjonistami przesadnie  wymagającymi wobec siebie i innych albo osobami zbuntowanymi , nie  zwracającymi uwagi na swoje zachowanie i mającymi trudności w  doświadczaniu i wyrażaniu swojej niedoskonałości .  § W rodzinie dysfunkcjonalnej rodzice inaczej podchodzą do  zależności dziecka niż w rodzinach funkcjonalnych . Dzieci nie są  stopniowo wdrażane przez rodziców do samodzielności gdyż rodzice z  jednej strony troszczą się o wszystko nie pozwalając dziecku na  samodzielność , z drugiej zaś strony atakują dzieci za posiadanie i  wyrażanie swoich myśli i pragnień lub też je ignorują .  § W rodzinie dysfunkcjonalnej rodzice nie rozumieją , iż  dzieci są niedojrzałe . Domagają się od dzieci zachowań bardziej  dojrzałych albo pozwalają dzieciom zachowywać się bardziej dojrzale  niż przystało na ich wiek .  Dysfunkcjonalny dom rodzinny staje się źródłem przykrości , podłożem  napięć zarówno dla dorosłych jak i dla dzieci . Sposób w jaki rodzice  traktują swoje dzieci prowadzi często do deformacji jego rozwoju ,  negatywnych skutków emocjonalnych , niskich osiągnięć edukacyjnych ,  aspiracji , kariery zawodowej i osobistej .  Pozycja dziecka w Rodzinie Część 6 Podsumowanie   Rodzicielstwo to odpowiedzialność . Rodzice muszą sobie zdawać  sprawę, że prawidłowe wychowanie dziecka , ich stosunek do dziecka ,  odpowiednie postawy rodzicielskie , są ich podstawowym obowiązkiem a  nie tylko dobrą wolą . Z wychowawczego punktu widzenia , brak  prawidłowego stosunku do dziecka , charakteryzującego się  akceptacją , uznaniem jego praw , a także współdziałaniem z nim i  dawaniem rozumnej swobody , prowadzi do zaburzeń w rozwoju dziecka .  Należyte wypełnianie ról rodzicielskich , zapewnienie dziecku  warunków wszechstronnego rozwoju decyduje o wysokiej wartości  rodzinnego środowiska wychowawczego . Mogą w nim rozwijać się i  wzrastać wartościowi ludzie , bez zahamowań i uprzedzeń , radośni i  otwarci na świat .  Niestety rzeczywistość wygląda nieco inaczej . Obecnie daje się  zaobserwować nowy trend w życiu rodzinnym . Gwałtowny rozwój masowej  kultury konsumpcyjnej , wygodnictwo , życie dla przyjemności, kult  pieniądza , przywiązywanie dużej wagi do pracy oraz rozwoju własnej  kariery zawodowej kształtuje oblicze współczesnej rodziny .  Równocześnie postępuje rozwarstwienie ekonomiczne społeczeństwa . Z  jednej strony mamy ludzi zamożnych a z drugiej strony ludzi o bardzo  niskich dochodach . Problemem społecznym jest dzisiaj bezrobocie oraz  trudna sytuacja mieszkaniowa młodych małżeństw . W wielu rodzinach  mniej zamożnych posiadanie dziecka staje się dużym wyzwaniem a  nierzadko nawet wyrzeczeniem ze względu na ich trudną sytuację  ekonomiczną . Z kolei dla rodzin zamożnych dziecko staje się często  przeszkodą w rozwoju kariery zawodowej, bądź w prowadzeniu przez nich  hedonistycznego trybu życia .  Współcześni rodzice coraz mniej czasu poświęcają swoim  dzieciom , ich wzajemne stosunki opierają się na nakazach i  zakazach . Więzi uczuciowe i emocjonalne między rodzicami a dziećmi  słabną . Prasa , telewizja i inne środki masowego przekazu , coraz  częściej informują o przemocy rodziców względem dzieci , o ich  biciu , karaniu, maltretowaniu , wykorzystywaniu seksualnym , a nawet  o porzucaniu . Są to tragiczne zdarzenia świadczące o brutalizacji  życia w rodzinie . Czyż można więc nazwać kończący się XX wiek  stuleciem dziecka ? Na to pytanie nie da się jednoznacznie  odpowiedzieć . Nie można też o wszystkich rodzinach mówić , iż są  złe . Są rodziny , w których wzajemne stosunki między rodzicami a  dziećmi oparte są na miłości i zrozumieniu . W domu rodzinnym panuje  atmosfera wzajemnego zaufania i serdeczności . Dzieci czują się  bezpieczne , są radosne i szczęśliwe . Oby takich rodzin z mądrymi i  wyrozumiałymi i sprawiedliwymi rodzicami było coraz więcej .   

Szukasz gotowej pracy ?

To pewna droga do poważnych kłopotów.

Plagiat jest przestępstwem !

Nie ryzykuj ! Nie warto !

Powierz swoje sprawy profesjonalistom.

---