CHOROBY AUTOIMMUNOLOGICZNE

W okresie życia płodowego i 3 pierwszych miesiącach życia organizm uczy się rozpoznawać własne antygeny. Wytwarza się tzw. tolerancja immunologiczna. Gdy zostanie przełamana rozwija się choroba.

Teorie:

1. Są takie antygeny, które w normalnych warunkach są niedostępne dla układu immunologicznego, np. soczewka oka, dopiero po urazie, zabiegu operacyjnym, antygeny soczewki kontaktują się z układem immunologicznym. W skórze naskórek - zwłaszcza warstwa rogowa jest niedostępna dla układu immunologicznego.

2. Być może antygen infekcyjnej natury jest tak podobny do naszych antygenów, że układ immunologiczny jest zdezorientowany.

3. Self & X: gdy jakiś czynnik infekcyjny (chodzi o wirus, który się wbuduje w komórkę) to układ immunologiczny, który kiedyś świetnie rozpoznawał swoje komórki teraz ich nie rozpoznaje, bo komórki są zmienione.

4. Teoria zakazanych klonów (w sensie niedobrych, przeklętych): W jakimś momencie życia w aparacie immunologicznym powstaje jedna komórka, która nie ma prawidłowego zapisu co do tolerancji - dzieli się - powstaje klon takich komórek i gdy jest ich odpowiednio dużo rozwija się choroba.

5. Zaburzenie kooperacji między czynnikami układu immunologicznego, np. za mało limfocytów T_s to limfocycty B produkują większe ilości przeciwciał - to początek zaburzeń immunologicznych.

6. Teoria, że to wszystko razem, to zaburzenia genetyczne.

Kryteria chorób autoimmunologicznych:

1. Wykazać obecność albo autoprzeciwciał, albo limfocytów uczulonych na autoantygen.

2. Wyosobnić ten antygen.

3. Grupę zwierząt doświadczalnych immunizujemy wyciągiem z takiego narządu.

4. Wykazać, że u tych zwierząt wystąpiły zmiany anatomopatologiczne, takie jak u człowieka.

5. Dwie grupy zwierząt doswiadczalnych:

- jedną grupę immmunizujemy aktywnie tym antygenem, potem surowicę z powstałymi przeciwciałami dajemy drugiej gupie zwierząt (bierne przenoszenie immunizacji) i patrzymy co się dzieje.

Przeciwciała:

• Patogenne;

• Niepatogenne;

• Diagnostyczne;

• Niediagnostyczne.

Jeżeli tworzą się przeciwciała przeciwko substancjom cementującym komórki naskórka, powstają pęcherze - to patogenne przeciwciała.

Zespół Dresslera po zawale (urazie mięśnia sercowego) - obecne przeciwciała przeciwko mięśniom prążkowanym - one nie są patogenne, bo nie powodują zawału.

Miastenia Gravis - tu przeciwciała patogenne (Pc / receptorom dla Ach).

Przeciwciała:

• Krążące - w surowicy;

• Związane - w bioptatach z chorych narządów.

Są choroby, w których te same przeciwciała są i krążącymi, i związanymi, ale są też choroby, w których są to różne przeciwciała.

Pełna chrakterystyka omawianych przeciwciał:

1. Pzreciwciała krążące - jakie.

2. W jakiej klasie te przeciwciała.

3. Co jest antygenem przeciw któremu kierują się te przeciwciała.

Diagnostyka za pomocą:

• Immunofluorescencji,

• Immunodyfuzji,

• Radioimmunoesej (test RIE),

• Test ELISA,

• Test Western Blot.

Jeżeli szukamy przeciwciał krążących u pacjenta, to musimy podstawić temu przeciwciału antygen. Pobieramy krew, oddzielamy surowicę - gdy jest przeciwciało to ono połączy się z antygenem. Dodajemy też Pc / ludzkiej Ig znakowane fluoresceiną, uzyskane przez immunizację świnki morskiej. Jest to immunofluorescencja pośrednia.

Gdy uzyskamy wynik ujemny, wykonujemy test immunofluorescencji bezpośredniej. Robimy biopsję z narządu lub wycinek (tam są już gotowe kompleksy antygen - przeciwciało) i dodajemy przeciwciała przeciw ludzkim Ig znakowane fluoresceiną. Jest to immunofluorescencja bezpośrednia. Wycinek przewozimy w termosie z lodem w specjalnym utrwalaczu.

2

---