Intubacja dotchawicza

Intubacja dotchawicza polega na wprowadzeniu do tchawicy rurki o odpowiednim kształcie i długości, tak aby jej koniec znajdował się około 1 cm powyżej rozwidlenia tchawicy. Rurkę można wprowadzić przez nos lub usta; w zależności od tego wyróżniamy:

• intubację nosowo-tchawiczą,

• intubację ustno-tchawiczą.

Zabieg wykonuje się następującymi metodami:

• pod kontrolą wzroku przy pomocy laryngoskopu,

• "na ślepo",

• za pomocą fiberoskopu.

Wskazania do intubacji

1. Utrata przytomności i brak odruchów obronnych (połykania, kaszlu)

2. Ryzyko zachłyśnięcia się treścią żołądkową u nieprzytomnego chorego

3. Znieczulenie ogólne z zastosowaniem leków zwiotczających mięśnie

4. Niemożność utrzymania drożności dróg oddechowych innymi metodami

5. Konieczność stosowania oddechu zastępczego

Objawy wskazujące na ryzyko wystąpienia trudności podczas intubacji

1. Krótka szyja

2. Ograniczona ruchomość szyi (niemożność odgięcia głowy)

3. Trudności w rozwieraniu ust

4. Mała żuchwa

5. Duży język

6. Małe usta

Zestaw do zabiegu

1. Rurki intubacyjne o odpowiednich rozmiarach ,wykonane z tworzywa sztucznego lub gumy silikonowej, zwykłe lub zbrojone (tzn. wzmacniane spiralą z drutu). Rurki o większych rozmiarach są dodatkowo wyposażone w niskociśnieniowy mankiet uszczelniający, pozwalający na zwiększenie ich przylegania do ścian tchawicy. Wszystkie rurki posiadają łącznik o średnicy zewnętrznej 15 mm.

2. Laryngoskop służy do uwidocznienia wejścia do krtani, co umożliwia prawidłowe wprowadzenie rurki intubacyjnej. Składa się z rękojeści zawierającej baterie oraz łopatki prostej lub zakrzywionej zaopatrzonej w źródło światła (żarówka lub światłowód).

3. Prowadnica do rurek intubacyjnych - giętki drut pozwalający nadać rurce odpowiednią krzywiznę-jest konieczna przy trudnych intubacjach.

4. Kleszczyki Magilla - służą do wprowadzenia końca rurki intubacyjnej do wejścia do krtani przy intubacji przez nos.

5. Rurki ustno-gardłowe lub wałeczki z gazy do zabezpieczenia rurki intubacyjnej przed zagryzaniem

6. Środek znieczulający miejscowo (lignokaina) w żelu lub aerozolu

Sposób wykonania intubacji ustno-tchawiczej metodą laryngoskopii bezpośredniej

1. Ułóż głowę chorego nieco wyżej, tak aby oś gardła pokryła się z osią krtani (rys. 2).

2. Stojąc za głową chorego odegnij ją do tyłu, tak aby żuchwa zwrócona była ku górze, a głowa wyprostowana w stawie potyliczno-obrotowym (rys. 2).

Uwaga: Jeżeli nie można ułożyć głowy w takiej pozycji, należy spodziewać się trudności podczas intubacji (p. wyżej).

Rys. 2. A - Schematycznie przedstawione długie osie jamy ustnej (U), gardła (G) i krtani (K). B - Sposób prawidłowego ułożenia głowy pacjenta przed wykonanie intubacji - uniesienie i nieznaczne odgięcie głowy powoduje, że osie krtani i gardła pokrywają się (opis w tekście).

1. Otwórz szeroko usta chorego.

2. Wprowadź łopatkę laryngoskopu trzymanego lewą ręką do jamy ustnej .

3. Przesuwaj łopatkę laryngoskopu wykonując ruchy w 3 kierunkach:

• do tyłu w kierunku tylnej ściany gardła,

• ku dołowi do momentu uwidocznienia szczytu nagłośni,

• ku górze, aby koniec łopatki laryngoskopu znalazł się do przodu od nagłośni i wszedł do dołka nagłośniowego (przy stosowaniu laryngoskopu z łopatką zakrzywioną .

Pociągając laryngoskop nieco ku górze (rys. 3), unieś nagłośnię odsłaniając wejście do krtani i szparę głośni (rys. 4).

Trzymając rurkę intubacyjną w prawej ręce, wprowadź ją wzdłuż łopatki laryngoskopu tak, aby jej koniec przeszedł przez szparę głośni .

Przytrzymując rurkę intubacyjną na odpowiedniej głębokości , usuń łopatkę laryngoskopu .

Uwaga:

Należy się upewnić, że rurka intubacyjna została wprowadzona do tchawicy, a nie do przełyku. Wprowadzenie rurki do przełyku grozi bowiem ciężkimi powikłaniami, a nierozpoznanie tego stanu jest błędem!

Rys. 3. Zasada laryngoskopii bezpośredniej Rys. 5. Zasada laryngoskopii bezpośredniej przy użyciu laryngoskopu w łopatką przy użyciu laryngoskopu w łopatką prostą zakrzywioną. Koniec łopatki wprowadza się od strony Koniec łopatki wprowadza się przed nagłośnię krtaniowej nagłośni (N) unosząc ją na łopatce do dołka nagłośniowego, a nagłośnia unosi się w wyniku pociągania od siebie wzdłuż długiej w wyniku pociągania od siebie wzdłuż długiej osi rękojeści laryngoskopu (strzałka). osi rękojeści laryngoskopu (strzałka).

(J) język (E) nagłośnia (S) fałd głosowy (N) chrząstka nalewkowata (Z) zachyłek gruszkowaty (Ł) łopatka laryngoskopu

Rys. 4. Widok wejścia do krtani w laryngoskopii bezpośredniej (wykonanej laryngoskopem z łopatką zakrzywioną):

1. W celu umocowania rurki intubacyjnej włóż do jamy ustnej chorego wałek wykonany z bandaża lub rurkę ustno-gardłową

2. Umocuj rurkę intubacyjną przylepcem lub bandażem

3. Napełnij mankiet uszczelniający powietrzem przy pomocy strzykawki lub aparatu do pomiaru ciśnienia w mankiecie .

Uwaga:

Poza wiekiem noworodkowym stosuje się laryngoskop z łopatką zakrzywioną, umieszczając jej koniec nad nagłośnią (w dołku nagłośniowym) i unosząc ją (rys. 3). U noworodków ze względu na wiotkość chrząstki nagłośni, należy ją unieść na łopatce laryngoskopu.

NAGŁOŚNIA

DOŁEK NAGŁOŚNIOWY

NAGŁOŚNIA

---