Intubacja
Intubacja-zapewnia zabezpieczenie dróg oddechowych. Założenie rurki do tchawicy stanowi metodę z wyboru u wszystkich pacjentów niezdolnych do zachowania drożności dróg oddechowych oraz nie będących w stanie utrzymać wydolnej wentylacji.
Intubować można przez usta lub przez nos.
Technika intubacji przez usta
1. Wybierz właściwy rozmiar rurki intubacyjnej. U kobiet zwykle używane są rurki o rozmiarze 7,0-9,0 mm., a u mężczyzn 7,5-10,0 mm.
U dzieci średnicę rurki intubacyjnej wylicza się przez dodanie 16 do wieku, a nastepnie podzieleniu otrzymanego wyniku przez 4.
2. Sprawdź sprzęt (np. urządzenie ssące, źródło tlenu, worek oddechowy, rurki intubacyjne, zestawy do konikotomii, laryngoskop, pulsoxymetr, kapnograf, strzykawkę
10ml.).
3. Przygotuj leki na wypadek, gdyby konieczne było zniesienie świadomości lub zwiotczenie pacjenta (albo i jedno i drugie). Konieczne jest również zapewnienie dostępności środków niezbędnych do przeprowadzenia szybkiej indukcji*
Dawki leków ustala lekarz!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
4. Ułóż głowę pacjenta w pozycji "węszącej" (głowa odgięta ku tyłowi). Jeżeli to konieczne, należy dodatkowo umieścić głowę pacjenta, układając ja na małej poduszce lub serwecie. Jeżeli podejrzewana jest niestabilność kręgosłupa w odcinku szyjnym, należy utrzymać unieruchomienie szyi w kołnierzu ortopedycznym.
5. Natleń pacjenta, podając do oddychania 100% tlen. W idealnych warunkach saturacja powinna wynieść 100%.
6. Wprowadź laryngoskop. Trzymając rękojeść lewą ręką, wprowadź łyżkę w prawym kąciku ust i wsuń ja w kierunku podstawy języka, który następnie należy odsunąć w lewą stronę. W razie użycia laryngoskopu z zakrzywioną łyżką wprowadza się jej koniec do zachyłka (ponad nagłośnią) i unosi ku przodowi. W przypadku laryngoskopu z łyżką prostą należy wprowadzić ją poniżej nagłośni i unieść ku przodowi, odsuwając nagłośnię.
7. Zaintubuj pacjenta, wprowadzając rurkę jedynie do chwili, gdy balon uszczelniający zniknie poza strunami głosowymi. Jeżeli nie uda się zaintubować tchawicy w przeciągu 30 sek. Należy przerwać próby i wdrożyć wentylację z użyciem worka samorozprężalnego przez maskę, przed podjęciem kolejnych prób intubacji.(najlepiej gdy ratownik na czas intubacji sam wstrzyma oddech).
8. Uszczelnij rurkę, napełniając powietrzem z użyciem strzykawki balon uszczelniający, a koniec rurki podłącz do worka samorozprężalnego lub układu respiratora.
9. Potwierdź położenie rurki, sprawdzając czy z rurki wydobywa się powietrze przy ucisku klatki piersiowej, osłuchując szmer oddechowy po obu stronach klatki piersiowej (powinien być jednakowy) i szmery nad żołądkiem (powinny być nieobecne).
W razie wątpliwości należy powtórzyć laryngoskopie, nie usuwając rurki, tak by pod kontrolą wzroku sprawdzić, czy została wprowadzona do tchawicy.
10. Zabezpiecz rurkę za pomocą plastra, zanotuj głębokość na jaka została wprowadzona. Usuń wydzielinę z tchawicy i jamy ustnej za pomocą urządzenia ssacego.
* W razie zniesienia świadomości lub zwiotczenia pacjenta wzrasta ryzyko wymiotów i zachłyśnięcia; z tego względu konieczne jest zastosowanie ucisku chrząstki pierścieniowatej
(manewr Sellicka) natychmiast po podaniu śr. zwiotczających lub znoszących świadomość.
Metoda szybkiej indukcji- której celem jest przygotowanie pacjenta do intubacji- to szereg czynności ułatwiających wykonanie zabiegu z jednoczesnym zmniejszeniem do minimum ryzyka powikłań. Metoda obejmuje podawanie środków zwiotczających mięśnie, najlepiej łącznie ze środkami o działaniu sedatywnym. W porównaniu ze środkami zwiotczającymi leki sedatywne maja znacznie słabsze działanie obniżające napięcie mięsni. Podawane więc osobno nie są w stanie zapewnić podobnych warunków intubacji.
Wskazania i przeciwwskazania:
-wskazania względne- obejmują brak współpracy pacjenta podczas intubacji przy zachowanej świadomości, pobudzenie, zaburzenia świadomości, zwiększone pogotowie drgawkowe, szczękościsk,stan po udarze,ciężkie urazy oraz zwiększone ryzyko powikłań związanych z intubacja w przypadku urazów głowy, udaru lub rozwarstwienia ściany tętniaka aorty (np. nagły wzrost ciśnienia śródczaszkowego lub tętniczego).
Przeciwwskazania względne- obejmują zniekształcenia w obrębie dróg oddechowych (mogące utrudniać zaitubowanie tchawicy u pacjenta zwiotczanego) oraz możliwość zastosowania innych metod.
Cele:
-natlenienie pacjenta,
-unikanie wentylacji dodatnim ciśnieniem,
-zniesienie świadomości,
-zapobieganie powikłaniom z zachłyśnięciem włącznie,
-atraumatyczne przeprowadzenie intubacji.
Technika intubacji przez nos
1. Wybierz rozmiar rurki intubacyjnej. U kobiet najczęściej używane są 6,7-7,0 ,
u mężczyzn 7,0-8,0.
2. Podaj leki
a. jeśli nie ma przeciwwskazań, spryskaj jamę nosa aerozolem o działaniu obkurczającym naczynia.
b. znieczul śluzówkę jamy nosa anestetykiem powierzchniowym (np. 2% "lepką" lidokaina lub aerozolem powierzchniowym).
c. jeżeli koniecznie jest zastosowanie sedacji, należy podać fentanyl lub midazolam; dawki należy powtarzać do uzyskania żądanego efektu.
Dawki leku ustala lekarz!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
3. Ułóż pacjenta. Intubacja przez nos może być wykonana u pacjenta siedzącego.
4. Zaintubuj. Wprowadź rurkę intubacyjną przez nos,kierując ją do nosogardła. Monitoruj zmiany położenia rurki,nasłuchując szmerów powodowanych przez ruch powietrza i obserwując osadzanie się pary na wewnętrznych ściankach rurki. Po wprowadzeniu rurki do gardła stopniowo przesuwają ku dołowi. W razie użycia rurki z możliwością kontroli kierunku położenia jej zakończenia w tym momencie pociągnij za pierścień w celu skierowania zakończenia rurki ku przodowi. Jeśli ucichna szmery oddechowe słyszalne u wylotu rurki,należy ja podciągnąc mniej więcej o 1-2 cm,aż do chwili gdy znów będą słyszalne. Wprowadź rurke głębiej,odginając uprzednio, jeśli to konieczne,głowę pacjenta. Jeśli trudności się powtarzają, wprowadź rurkę w laryngoskopii bezpośredniej,posługując się kleszczykami Magilla.Intubację można uznać za pomyślnie zakończona po wprowadzeniu rurki poza struny głosowe; o prawidłowym położeniu rurki może świadczyć wzrost nasilenia szmerów oddechowych u jej wylotu i odruch kaszlowy pacjenta.
5. Potwierdź właściwie położenie rurki, osłuchując szmer oddechowy po obu stronach klatki piersiowej (powinien być jednakowy) i szmery nad żołądkiem (powinny być nieobecne).
Ważne!!! Rurki dziecięce nie posiadaja mankietów uszczelniających!!!!