Surrealistyczna klasyka Czerwonej Trawy
Spektakl ten powstał w oparciu o książkę Czerwona Trawa Borisa Viana. Nie wiem czy nie popełniłem błędu oglądając najpierw jej teatralno-taneczną interpretację zanim ją przeczytałem. Uważam jednak, że taka kolejność stworzy w moim odbiorze tego dzieła zupełnie nową drogę postrzegania fabuły.
Całość odbywa się w przestrzeni do końca możliwej do określenia. Podłoga jest biała, dodatkowo podzielona na kwadraty a dzięki swojemu kolorowi - ożywiana za pomocą świateł, tak samo jak niektóre płyty parkietu. Oprócz dość ciekawego parkietu na ścianach możemy dostrzec projekcje. Uwagę moją zwróciły również dwie stojące suszarki fryzjerskie. Ostatnim obiektem na scenie są również ogromne zielone termofory, które w dość plastyczny sposób zmieniały swój kształt podczas swojego kontaktu z tancerzem.
Na początku obserwujemy dwie pary damsko-męskie. Od razu przypadła mi do gustu estetyka, z racji mojego zmiłowania do tańca standardowego. Z radością usłyszałem remix Nouvelle Vogue - Let's dance little stranger, a moim oczom ukazały się kobiety ubrane w spódniczki w groszki w stylu retro (Hairspray - Welcome to the 60's) i mężczyźni w garniturach. Byłem niezwykle ucieszony, kiedy zobaczyłem, że jeszcze ktokolwiek używa na scenie nieśmiertelnej klasyki ubioru i tańca, zgrabnie łącząc z nowoczesną /i niestety ascetyczną/ scenografią. Ich taniec sprawiał wrażenie zrelaksowanego, naturalnego jak chód. Nie wiem jak publiczności, ale mi udzielił się spokojny, sielankowy nastrój. Odniosłem wrażenie, że obie strony flirtowały ze sobą poprzez taniec - najpierw poznając się delikatną cha-chą i subtelnymi, acz stanowczymi, krokami. Słusznie myślałem, gdy na scenie pozostała jedna para tańcząca zdecydowanie bardziej namiętnie, a druga oddała się indywidualnemu flirtowi w tle. Pojawia się również zdecydowanie inna postać- kobieta, która porusza się niezgrabnie, nie odrywa się od podłogi, a nawet potyka o własne nogi. Zdaje się ona grać nieprzytomną o postradanych zmysłach. Nie pasuje ona zupełnie do zajętego sobą i flirtem towarzystwa, a uwagę zwraca jej młody wiek.
Spektakl ten również w pewnym sensie opowiedział stereotyp relacji damsko-męskich (pytanie czy nadal aktualny?). Mężczyźni od początku prężyli swe ciała, a kobiety starały się być jak najbardziej efemeryczne. Poprzez flirt dochodziło do dalszego podziału ról. Podczas gdy to kobieta leżała, opalała się, to mężczyzna ubrany w kombinezon roboczy taki jak panowie na robotach drogowych, udawał się do pracy i walczył ze wszelkimi przeciwnościami. Jednak destynacją takiej kolei rzeczy było, rzecz jasna - rozstanie. Bo czy to kobieta jest zawsze tak naprawdę pasywna, a prawo inicjacji zdarzeń przysługuje tylko mężczyznom?
Teraz, będąc jednak na początku swojej książkowej przygody z Czerwoną Trawą, niezwykłą przyjemność sprawia mi jej odbiór w perspektywie tańca, a surrealistyczna wizja Borisa Viana nabiera dla mnie nowego wymiaru. Na takie spektakle czekam, takich książek szukam. Bezapelacyjnie polecam - taniec i książkę.
Eryk Weber