Zależnie od zarysu gwintu w przekroju wzdłużnym, rozróżniamy: gwinty trójkątne ,trapezowe i okrągłe. Trójkątne: przytępione (luz wierzchołkowy) i pełne (bez luzu).
Gwint może być prawo i lewoskrętny. Gwinty utworzone przez skojarzenie odpowiednio stopniowanego szeregu średnic z dobranym do każdej z nich określonym skokiem noszą nazwę gwintów zwykłych. Gwinty o skokach mniejszych - drobnozwojowe, większych - grubozwojne. Jeżeli na rdzeniu śruby nawinięte są zwoje będące pasmem jednego występu - to gwint pojedynczy inaczej - podwójny, potrójny itp. Znormalizowane są tylko gwinty pojedyncze, przy czym wszystkie wymiary liniowe zarysów gwintu zależą od skoku P.
Spotykamy głównie gwinty walcowe, są też stożkowe(poł. rurowe wymagające szczelności).
metryczny- trójkątny, walcowy
calowy, kąt 55
rurowy calowy- trójkątny lub stożkowy 55 lub 60
trapezowy symetryczny- walcowy 30 (poł. ruchowe o zmiennych kier obciążenia)
-||- niesymetryczny - walcowy 30, 45 (-||- obciążone 1-kier
Okrągły walcowy - (stosowany w elektrotechnice)
Spotykamy następujące średnice:
d - nominalna(najczęściej średnica zewnętrzna)
d1, dr - śr. rdzenia
d2, dp - podziałowa
D - śr. gwintu nakrętki
D1 (Do)- otworu nakrętki
D2 (Dp) - podziałowa nakrętki
Zaleca się stosowanie gwintów metrycznych i drobnozwojowych tam gdzie występują el. z tworzyw sztucznych. W połączeniach gwintowych łącznikami są śruby, nakrętki i wkręty.
Podkładki - elementy pomocnicze, zabezpieczają powierzchnie elementów łączonych przed zgniataniem i ścieraniem przez nakrętkę lub łeb śruby albo do zabezpieczenia nakrętek przed odkręcaniem się. Służą do wyrównywania pochyleń ścianek ceowników, teowników itp. przy łączeniu ich z innymi elementami za pomocą śrub (śruby nie ulegają zginaniu przy dokręcaniu nakrętek)
Zapobieganie samoodkręcaniu się połączeń gwintowych
Niekontrolowanemu odkręcaniu się śrub we właściwie obciążonym połączeniu gwintowym można zapobiec następującymi metodami:
Stosowanie śrub wysokowytrzymałych może ułatwić przyłożenie większych sił osiowych, które zapobiegają względnym przesunięciom.
Zwiększenie stosunku l/d do 6 (l = długość gwintu, d = jego średnica) podnosi elastyczność połączenia gwintowego. (Stosunek l/d >6 jest uważany za optymalny).
Odpowiednia zmiana profilu lub obróbki powierzchni czołowych śruby i nakrętki podnosi wartość ich tarcia.
Zastosowanie kleju (żywice) eliminuje swobodę ruchów poprzecznych dzięki całkowitemu wypełnieniu szczelin. Obecność utwardzonego kleju w przestrzeni między-gwintowej zwiększa również wartość tarcia w gwincie.
Poślizg gwintu można ograniczyć stosując połączenia kształtowe (np. kołki klinujące, napawany punkt).
Zastosowanie dwóch nakrętek
Nakrętki z zawleczkami
Podkładki sprężynujące
Wkładki stylonowe itp.