Autor: Dorota Dziedziewicz, Aleksandra gajda

Zrymował: Witold Szwajkowski

Dama i baranek

Każdy, kto baranki ładne

bardzo lubi, wie, że stadne

to zwierzęta są na ogół.

A że mają dużo wrogów,

więc bezpieczniej im jest w stadach.

Baran, gdy się pasie, zjada

świeżą trawkę z łąk bagnistych,

co jest faktem oczywistym,

lecz też kwiatki skubie sobie.

Gdy się naje, mały bobek

w gęstej trawie gdzieś zostawi,

kiedy swój posiłek strawi.

Ale my, historię mamy

o baranku pewnej Damy -

pani bardzo luksusowej.

Ten baranek Damie owej,

towarzystwa dotrzymywał,

adorował ją, podziwiał,

odkąd na hiszpańskiej plaży

kiedyś Damę zauważył,

która co dzień tam siedziała

i się nią luksusowała.

Gdy baranek wpadł w szampański

humor kiedyś, to hiszpańskich

jabłek cztery kilo pożarł.

Sok przez zęby mu do morza

tryskał za horyzont prawie.

Źle się poczuł, więc w tej sprawie

pewien lekarz mu doradzał,

by z ilością nie przesadził,

więc trzy kilogramy teraz

co dzień jabłek tych pożera.

Raz na piasku siedział z damą,

nic nie robił i tak samo

Dama raczej nie robiła

nic, lecz też się tym męczyła.

Nagle usłyszeli chlupot

zimnej wody, butów tupot,

zaraz potem z morza toni

jakiś pirat się wyłonił.

- Aaaaa, krzyknęła głośno Dama,

aż się przestraszyła sama.

- Beee, wygłosił też baranek

swoje credo dobrze znane.

- Ceee, zaś padło z ust pirata,

bo alfabet znał trzy lata,

a więc co po „be” jest, wiedział.

Skłonił się i tak powiedział:

- Witam, witam, piękna Damo!

Przywitanie takie samo

barankowi przekazuję,

gdyż sympatię do was czuję.

Dama - Hę? - odpowiedziała.

Szczerze mówiąc - oniemiała,

bo żadnego już pirata

nie widziała cztery lata.

Widząc jej zakłopotanie,

pirat swoje przywitanie

jeszcze raz powtórzył grzecznie.

Cóż miał zrobić? Ostatecznie,

zawsze, gdy chciał poznać damę,

musiał gesty takie same

wobec damy tej wykonać,

by do siebie ją przekonać.

Zdjął więc grzecznie hełm rogaty.

Dama się poznała na tym,

więc się trochę ośmieliła,

kilka kroków w przód zrobiła,

ale spotkał ją pech wielki,

bo na jakieś szkło z butelki

bosą stopą nastąpiła.

Piętę sobie rozkrwawiła

i wydała krzyk donośny,

przeraźliwy, bardzo głośny.

Pirat ranę jej raz, dwa, trzy,

swoją chustą w mig opatrzył,

potem przyjrzał się butelce

i się uradował wielce,

bo w butelce mapa była.

Dama też zauważyła

błysk radości w jego oku,

gdy się przyglądała z boku

jak tę mapę sam rozwijał.

Patrzył na nią, a czas mijał,

bo odczytać jej nie umiał.

Gdy przekręcił ją, zrozumiał,

że na mapie pokazano

miejsce, w którym zakopano

wielki skarb, o którym marzył…

I to właśnie na tej plaży!

- Mapa skarbu! Pirat wrzasnął.

- To wynika z mapy jasno!

Jak to dobrze się zdarzyło,

że z pokładu statku zmyło

mnie dokładnie przy tej plaży.

Jakiś cud tu się wydarzył,

że w tym miejscu was poznałem.

Zaraz skarby też wspaniałe

dzięki mapie wydobędę

i bogaty bardzo będę.

- Nie tak zaraz - rzekł baranek.

Skarby przecież zakopane

są na plaży, według mapy,

a wiec wszystkich w swoje łapy

nie dostaniesz i skarbami

musisz się podzielić z nami.

Tylko my tę plażę znamy,

więc do skarbów prawo mamy.

Dama rację mu przyznała,

bo na skarby też chęć miała,

więc się wszyscy naradzili,

podział skarbów uzgodnili,

by nikogo nie oszukać

i zaczęli skarbu szukać.

Szybko się zorientowali,

że skarb leżał tam, gdzie stali.

Tak pokazywała mapa!

Wstąpił w nich ogromny zapał.

Dół kopali więc na zmianę:

pirat z damą, a baranek,

obok dołu jabłka wcinał,

że aż mu leciała ślina.

Po godzinie, mokrzy cali,

wielką skrzynię wykopali.

Była z drewna bukowego,

dość twardego, a do tego

miała z wielką kłódką zamek,

dosyć mocną, lecz baranek

zdołał szybko kłódkę spożyć.

Mogli skrzynię więc otworzyć.

Jak myślicie moi mili,

co w tej skrzyni zobaczyli?

---