O po­dat­no­ści na le­cze­nie ho­meo­pa­ty­czne

W książ­ce Twarz zwier­ciad­łem uspo­so­bie­nia i zdro­wia jest przed­sta­wio­ny po­dział ty­pów lu­dzkich we­dług te­go co Carl Huter na­zwał psychofizjonomiką. We­dług te­go po­dzia­łu np. u czło­wie­ka bę­dą­ce­go ty­pem dys­har­mo­nij­nym nie ma­my co so­bie gło­wy za­wra­cać le­cze­niem przy po­mo­cy ho­meo­pa­tii, a tyl­ko alo­pa­tią i izopatią (choć moż­na by po­wie­dzieć, że to też ro­dzaj ho­meo­pa­tii, tyl­ko środ­ki in­ne niż się po­wsze­chnie uzna­je za ho­meo­pa­ty­czne). Tak sa­mo jest u osób ty­pu od­żyw­cze­go, gdzie za­le­ca się bio­che­mi­czne so­le tkan­ko­we, hyd­ro­te­ra­pię, mag­ne­tyzm i su­ge­stie w sta­nie czu­wa­nia.

W związ­ku z tym moż­na za­ło­żyć, że nie­któ­re oso­by w ogó­le nie po­win­ny być le­czo­ne ho­meo­pa­tia (nie­za­leż­nie od le­ku ho­meo­pa­ty­czne­go), a od ra­zu np. zio­ła­mi czy wręcz alo­pa­ty­cznie. Na­su­wa się tu też ta­ka ana­lo­gia, że nie dla wszy­stkich naj­wła­ściw­szą die­tą jest we­ge­ta­ria­nizm. Zna­ne są przy­pad­ki, kie­dy oso­ba cho­ra na wrzo­dzie­ją­ce za­pa­le­nie je­li­ta gru­be­go (właś­nie we­ge­ta­rian­ka) wy­zdro­wia­ła, gdy za­czę­ła jeść mię­so. I je­szcze: czy np. Chiń­czyk nie po­wi­nien być le­czo­ny tyl­ko zio­ła­mi, bo to da efekt szyb­szy i trwal­szy? Sko­ro jeść po­win­niś­my to co jest w na­szej oko­li­cy, to mo­że uży­wa­nie le­ków z nie na­szej stre­fy kli­ma­ty­cznej też nie jest słu­szne? Ob­ser­wo­wa­ne są np. świet­ne wy­ni­ki le­cze­nia Wilcacorą wśród In­dian nad Ama­zon­ką, a z dru­giej stro­ny wi­dzi­my ca­łe rze­sze lu­dzi, któ­rym ona nie po­mog­ła, choć za­le­co­na by­ła przez le­ka­rza prze­szko­lo­ne­go w jej za­sto­so­wa­niu.

F. Master tak cha­rak­te­ry­zu­je trzy ty­py po­dat­no­ści pa­cjen­ta na le­cze­nie ho­meo­pa­ty­czne.

1. Wy­so­ka po­dat­ność. Pa­cjent o sil­nym sy­ste­mie im­mu­no­lo­gi­cznym. Du­żo ob­ja­wów cha­rak­te­ry­sty­cznych i wy­raź­ny ob­raz psy­chi­czny. Ca­łość ob­ja­wów mie­ści się w nie wię­cej niż dwóch le­kach. Po po­da­niu le­ku wła­ści­we­go na­stę­pu­je wy­raź­na po­pra­wa. Cza­sem mo­że za­jść po­trze­ba po­da­nia le­ku tzw. dopełniającego.

2. Po­dat­ność umiar­ko­wa­na. Sy­stem im­mu­no­lo­gi­czny śre­dnio reak­ty­wny. Wy­stę­pu­ją wy­raź­ne ob­ja­wy, ale ogól­ne. Le­cze­nie po­le­ga na po­da­niu trzech do czte­rech le­ków miazmatycznych. Master pro­po­nu­je le­cze­nie „war­stwo­we”. Pier­wszy lek zdej­mu­je war­stwę ze­wnę­trzną, itd. Le­cze­nie jest dłu­go­trwa­łe, ale stan zdro­wia w cza­sie le­cze­nia sy­ste­ma­ty­cznie się po­pra­wia.

3. Po­dat­ność ma­ła. Pa­cjent nie ma wy­raź­nych ob­ja­wów men­tal­nych. Hi­sto­ria cho­ro­by za­wie­ra sze­reg ob­ja­wów lo­kal­nych. Sy­stem od­por­no­ścio­wy jest sła­by. Pa­cjen­ci wy­ma­ga­ją pię­ciu - sze­ściu le­ków i ni­gdy nie osią­ga­ją sta­nu peł­ne­go zdro­wia.

Ob­jaś­nie­nia:

1. Ob­ja­wy ogól­ne - S. Hahnemann - Organon - § 153:
   (...) „Ogól­ne i nie­o­kreś­lo­ne ob­ja­wy: brak łak­nie­nia, ból gło­wy, osła­bie­nie, nie­spo­koj­ny sen, złe sa­mo­po­czu­cie, itd. zwła­szcza je­śli nie są bli­żej spre­cy­zo­wa­ne, nie za­słu­gu­ją przez swo­ją po­wsze­chność na uwa­gę, po­nie­waż coś tak ogól­ne­go ob­ser­wu­je się pra­wie w każ­dej cho­ro­bie i każ­dym ob­ra­zie le­ku.”

2. Ob­ja­wy cha­rak­te­ry­sty­czne (źród­ło jw.) - § 153:
   (...) „... na­le­ży szcze­gól­nie wziąć pod uwa­gę te ude­rza­ją­ce, osob­li­we, nie­zwyk­łe i szcze­gól­ne (cha­rak­te­ry­sty­czne) ozna­ki i ob­ja­wy przy­pad­ku cho­ro­bo­we­go i wła­ści­wie je­dy­nie te sta­le mieć na uwa­dze.” (...)

3. Le­ki miaz­ma­ty­czne - le­ki le­czą­ce miazmy. Miazma jest osob­ni­czą skłon­no­ścią do cho­ro­wa­nia w okreś­lo­ny spo­sób. Np. je­śli u cho­re­go wi­dzi­my ten­den­cję do róż­ne­go ro­dza­ju gu­zów, na­roś­li, itp. to za­cho­dzi pode­jrze­nie, że ma­my do czy­nie­nia z miazmą sykotyczną (sykozą), któ­ra właś­nie ma­ni­fe­stu­je się po­wsta­wa­niem na­roś­li.

4. Le­ki do­peł­nia­ją­ce. Cy­tat za F. Masterem: „Le­ki do­peł­nia­ją­ce uzu­peł­nia­ją dzia­ła­nie in­nych le­ków w le­cze­niu pa­cjen­ta. Je­że­li pier­wszy lek wy­ko­nał je­dy­nie po­ło­wę pra­cy i dłuż­sze sto­so­wa­nie go nie pro­wa­dzi­ło­by do dal­szej po­pra­wy, dru­gi wy­ko­na re­sztę za­da­nia i tym sa­mym uzu­peł­ni dzia­ła­nie pier­wsze­go. Le­ki do­peł­nia­ją­ce ma­ją wie­le ob­ja­wów wspól­nych. Cza­sa­mi są bliź­nia­czo po­dob­ne.”

opracowali: Stefan Nawrocki, Marek Zwierz

---