Dwa rodzaje zarodkowania:

1. Zarodkowanie homogeniczne - polega na tworzeniu się zarodka w kształcie kuli w jednorodnej cieczy. Sposób ten wymaga dużej siły napędowej (dużego przechłodzenia).

2. Zarodkowanie heterogeniczne - Polega na tworzeniu się zarodka o kształcie czaszy kulistej na powierzchni fazy stałej, jak ściany tygla, nierozpuszczone w cieczy wtrącenia lub błonki tlenków (tlenki metali mają przeważnie temperaturę krzepnięcia wyższą od metali). Znacznie większe prawdopodobieństwo utworzenia zarodka sprawia, iż podczas krystalizacji metali uprzywilejowane jest zarodkowanie heterogeniczne. Zapewnia znacznie szybkości krystalizacji przy stosunkowo małej sile napędowej.

Podział defektów strukturalnych

a) bezwymiarowe

-atomy międzywęzłowe,

-atomy obce (luka międzywęzłowa),

-wakanse;

b) jednowymiarowe (defekty liniowe);

c) dwuwymiarowe (defekty powierzchniowe);

Atom międzywęzłowy i wakans:

Atom danego pierwiastka zajmuje miejsce między węzłami w strukturze (ekspansja sieci) i brak atomu w węźle sieci (kontrakcja sieci) (wakans).

Defekt Schottky'ego - tworzenia wakansu poprzez przesunięcie atomu w miejsce innego sąsiadującego wakansu,

Defekt Frankla - tworzenie wakansu poprzez przesunięcie atomu w pozycję międzywęzłową.

Dyslokacja Krawędziowa - stanowi krawędź ekstrapłaszczyzny, czyli półpłaszczyzny sieciowej umieszczonej pomiędzy dwoma lekko rozsuniętymi płaszczyznami sieciowymi.

Wektor Burgersa b - stanowi odległość niezamkniętego konturu Burgersa.

Dyslokacją śrubową - nazywa się defekt polegający na przemieszczeniu się części kryształu wokół osi, zwaną linią dyslokacji śrubowej. W dyslokacji śrubowej wektor Burgersa jest prostopadły do konturu burgersa.

Badanie twardości:

Metoda rysy - Mohs uporządkował dziesięć minerałów wg twardości przyjmując zasadę, że każdy minerał rysuje poprzedni zaś odwrotnie nie. Stosowana tylko w mineralogii.

Metoda Brinnela - Kulka o średnicy (10, 5, 2.5, 2, 1), Obciążenie zależne od badanego materiału, czas trwania próby 10-15s. Jednostka, HB. Można stosować do metali o twardości poniżej 630HB, powyżej kulka może się odkształcić.

Metoda Rockwella:

B - kulka o średnicy 1/16, obciążenie 100kG (materiały o twardości od 35-100 HRB),

C - stożek, obciążenie 150kG (stosuje się do materiałów o twardości od 20-67 HRC).

Wady tych metod to:

- brinella nadaje się do materiałów niezbyt twardych,

- porównanie wyników w metodzie Brinella jest obarczone błędem,

- porównanie poszczególnych skal Rockwella jest bardzo przybliżone.

Metoda Vickersa - polega na obciążeniu czworobocznego ostrosłupa o kącie wierzchołkowym 136 stopni. W zależności od obciążenia rozróżnia się trzy zakresy skali Vickersa:

- mikrotwardość dla obciążeń do 200g

- twardość pod małymi obciążeniami dla obciążeń od 200 - 1000g.

- makrotwardość obciążenia od 1 - 120kg.

---